DD9/033/47/SEW/2014/RWPD-3668

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 10 października 2012 r. Nr IPPB1/415-931/12-2/MS wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2012 r., (data wpływu 30 lipca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup produktów spożywczych oraz usług gastronomicznych podczas spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy jak też poza jej siedzibą jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając na podstawie § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 10 października 2012 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na organizację w siedzibie Spółki, jak również poza nią, spotkań z klientami. Interpretacja wydana została na wniosek Pana Nicholas M. z dnia 6 lipca 2012 r.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że

Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowej A. Spółka świadczy usługi prawne. W ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności poprzez wyżej opisaną Spółkę mają miejsca spotkania z klientami Spółki, które służą realizacji określonego projektu prawnego i mają na celu budowanie relacji business'owych z tymże klientem. Zwyczajowo jest przyjęte, że podczas tych spotkań w siedzibie Spółki podawany jest lunch (kanapki, przekąski) dostarczany przez zewnętrzną firmę cateringową, ciastka, owoce oraz zimne napoje. Spółka ponosi koszty usług cateringowych lub zakupu produktów, które odnoszone są w koszty reprezentacji i są wyłączane z kosztów podatkowych. Spotkania z klientami w związku z realizowanymi projektami odbywają się także w restauracjach i zakupione wtedy przez Spółkę usługi gastronomiczne odnoszone są również w koszty reprezentacji i nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Zapytanie Wnioskodawcy dotyczy zmiany kwalifikacji kosztów opisanych powyżej i zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów w szczególności, że słownik języka polskiego (Wydawnictwo Słownikowe PWN pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka, Warszawa 1998) definiuje reprezentacyjność jako "bycie reprezentacyjnym; okazałość, wystawność, wytworność" lub inaczej reprezentacja to według tego samego źródła "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną", natomiast art. 22 ust. 1 mówi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie Wnioskodawca informuje, że pozostali wspólnicy spółki również złożyli wnioski ORD-IN dotyczące powyżej postawionego pytania.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy jako wspólnik spółki komandytowej Wnioskodawca może zmienić kwalifikację ponoszonych kosztów zakupu usług gastronomicznych, cateringowych oraz produktów związanych z organizacją spotkań dla klientów w siedzibie Spółki, jak również poza nią (restauracje) w świetle przedstawionego stanu faktycznego i zaliczyć je w koszty podatkowe w części w jakiej służą one realizacji określonego projektu dla klienta Spółki, generującego jednocześnie przychód dla Spółki, w którym Wnioskodawca partycypuje jako wspólnik.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje na czym polega reprezentacyjny charakter kosztów, Wnioskodawca odwołuję się, więc do definicji REPREZENTACYJNOŚCI podanej w słowniku języka polskiego i zacytowanej przez Wnioskodawcę w dziale G niniejszego formularza ORD-IN na stronie 3. Zgodnie z tą definicją REPREZENTACYJNOŚCI zwyczajowo przyjęty poczęstunek w postaci kanapek, przekąsek, owoców, słodyczy oraz zimnych napojów nie ma znamion okazałości, gdyż jest to praktyka powszechnie stosowana w środowisku business'u. Uznając dane działanie za powszechne, zwyczajowo przyjęte w działalności gospodarczej, wpisane w codzienne budowanie relacji z klientami Spółki, nie można mu jednocześnie przypisać znamion wytworności i wystawności. Okazałość jest cechą osobliwą i świadczącą o indywidualnym charakterze osoby, działania lub zdarzenia.

Jednocześnie koszty poczęstunków zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, gdyż są kwalifikowane do konkretnego projektu realizowanego przez Spółkę, którego końcowym efektem jest przychód lub służą zachowaniu źródła przychodów (np.: spotkania z klientami Spółki w restauracjach w celu omówienia bieżących lub przyszłych projektów). Biorąc pod uwagę ilość lokali restauracyjnych, ich dostępność oraz frekwencję usługobiorców tych usług, możemy mówić o powszechności w świadczeniu usługi gastronomicznej oraz jej standaryzacji. Jeżeli więc uznamy, że nie mamy do czynienia z działaniem okazałym i wytwornym, inaczej reprezentacyjnym, to koszty poczęstunków w siedzibie firmy, jak również spotkań z klientami w restauracjach w związku z realizowanymi projektami, stanowią koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie mieszczą się w katalogu wyłączeń (art. 23 ust. 1 pkt 23).

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 10 października 2012 r. Nr IPPB1/415-931/12-2/MS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że (...) wydatki na zakup usług gastronomicznych, cateringowych oraz produktów związanych z organizacją spotkań dla klientów, niezależnie od miejsca podawania zakupionych artykułów żywnościowych i napojów oraz niezależnie od miejsca świadczenia zakupionych usług gastronomicznych, są kosztami reprezentacji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako takie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów (...).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Przy prawnopodatkowej ocenie zagadnienia, będącego przedmiotem wniosku, należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Na gruncie powyższej regulacji podstawową cechą kosztu uzyskania przychodów jest jego związek z przychodem podatnika albo związek z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodu podatkowego pod warunkiem, że dany koszt nie został wymieniony w katalogu kosztów negatywnych zawartym w art. 23 ust. 1 ustawy. Zgodnie z przepisami art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Problematyka kosztów podatkowych w kwestii dotyczącej, czy w każdym przypadku wydatki przedsiębiorcy na zakup żywności, napojów oraz usług gastronomicznych, podawanych i świadczonych podczas spotkań z kontrahentami (spotkań biznesowych i okazjonalnych), niezależnie od miejsca podawania zakupionych artykułów żywnościowych i napojów oraz od miejsca świadczenia zakupionych usług gastronomicznych, stanowią koszty reprezentacji, podlegające wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Mając na uwadze powyższe Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której zauważono m.in., (...) że nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki) napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej. Odzwierciedleniem powyższej interpretacji jest np. wyrok NSA z dnia 27 września 2012 r. sygn. akt FSK 392/11, wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt. II FSK 702/11, wydany w składzie siedmiu sędziów.

W wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny m.in. wskazał, że (...) wydatki związane z poczęstunkiem dla osób będących klientami, muszą być uznane za koszt uzyskania przychodu, nie ulega bowiem wątpliwości, że stworzenie właściwego klimatu dla prowadzonej działalności rodzi skutek w postaci zwiększenia przychodu zatem oznacza to, że (...) pomiędzy poniesionym wydatkiem polegającym na poczęstunku (zarówno dostarczonym w firmie, jak i poza jej siedzibą), a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek przyczynowy (...). Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził jednocześnie, że (...) wydatek na zakup nie każdej usługi gastronomicznej należy kwalifikować do kosztów reprezentacji wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów (...).

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że o ile poniesione koszty nie służą reprezentacji, to nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, uznać należy za prawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.