DD9/033/39/SEW/2014/RWPD-3668

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 12 maja 2011 r. Nr IPPB1/415-254/11-3/JB wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup produktów spożywczych oraz usług gastronomicznych podczas spotkań z kontrahentami poza siedzibą firmy jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 12 maja 2011 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z organizacją spotkań z kontrahentami poza siedzibą firmy. Interpretacja wydana została na wniosek Pana Roberta G. z dnia 4 lutego 2011 r.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług związanych ze sprzedażą powierzchni reklamowych. W tym celu wnioskodawca organizuje spotkania z kontrahentami, w czasie których omawiane są wyłącznie sprawy biznesowe typu: przedstawienie aktualnej oferty handlowej, negocjowanie i ustalenie warunków handlowych kontraktu, omawianie i ustalanie szczegółowych postanowień odnośnie realizacji transakcji etc. Biorąc pod uwagę, iż kontrahenci Wnioskodawcy nie prowadzą działalności w miejscowości, w której Wnioskodawca posiada biuro (najmniejsza odległość pomiędzy siedzibą Wnioskodawcy a kontrahentem wynosi około 70 km), a nie zawsze jest możliwość zorganizowania takiego spotkania - biznesowego w siedzibie kontrahenta (brak dostępności sali konferencyjnej, czy innego wydzielonego pomieszczenia), spotkania te organizowane są często w restauracjach w wygodnej dla kontrahenta ze względu na dojazd lokalizacji.

Wnioskodawca podkreśla, iż spotkania te mają zawsze charakter biznesowy i organizowane są wyłącznie w celu omówienia konkretnych spraw związanych z bieżącą lub przyszłą współpracą z danym kontrahentem. Wnioskodawca jako organizujący spotkanie biznesowe (tekst jedn.: zapraszający do restauracji) prowadzące do zawarcia transakcji kupna - sprzedaży bądź służące realizacji już zawartego kontraktu, ponosi koszty związane z uregulowaniem rachunku w restauracji (np. za kawę, herbatę, obiad czy kolację). Zgodnie z przyjętą zasadą, że osoba zapraszająca do restauracji ponosi koszt takiego spotkania, Wnioskodawca ponosi koszty ściśle związane z działaniami na rzecz uzyskania przychodu lub zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Wnioskodawca podkreśla, iż spotkania te nie mają charakteru wytwornej i specjalnie zorganizowanej imprezy bądź wystawnego i okazałego obiadu czy kolacji oraz nie mają na celu wykreowanie lub utrwalenie pozytywnego wizerunku. Z pewnością nie są to okazałe posiłki, które miałyby na celu reklamę bądź okazanie przepychu. Wnioskodawca uważa organizację spotkań biznesowych połączonych z drobnym, niewystawnym posiłkiem jako praktykę powszechnie stosowaną, szczególnie użyteczną dla Wnioskodawcy z uwagi na fakt niemożności zorganizowania tego typu spotkań biznesowych w swojej siedzibie z powodu zbyt dużej odległości dzielącej go od potencjalnych kontrahentów. Zdecydowana większość kontrahentów Wnioskodawcy posiada swoje siedziby w Warszawie lub innych dużych miastach Polski, co uniemożliwia organizację spotkań w siedzibie Wnioskodawcy, trudno bowiem wymagać od kontrahentów aby pokonywali odległość minimum 70 km i więcej w celu negocjacji i podpisania kontraktu, w sytuacji gdy Wnioskodawca działa w otoczeniu silnej konkurencji rynkowej. Innym rozwiązaniem dla Wnioskodawcy jest wynajem sali konferencyjnej niemniej z uwagi na fakt, iż najczęściej w spotkaniach biznesowych organizowanych przez Wnioskodawcę biorą udział maksymalnie od 2 do 3 osób oraz trwają one od 1 do 3 godzin, rozwiązanie to jest nieopłacalne tzn. zbyt kosztowne i niedogodne z uwagi na ograniczoną ilość miejsc gdzie takowe sale można wynająć a co za tym idzie w lokalizacji nie dogodnej dla kontrahenta, co może wpływać negatywnie na gotowość kontrahenta do wzięcia udziału w takowym spotkaniu prowadząc w konsekwencji do zmniejszenia szansy na zawarcie transakcji kupna - sprzedaży i zmniejszenie przychodu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy wydatki na usługi gastronomiczne bądź wyżywienie ponoszone w lokalach gastronomicznych (np. restauracje lub kawiarnie) mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w sytuacji gdy spotkania te mają wyłącznie charakter czysto biznesowy mający na celu omówienie spraw biznesowych z kontrahentami prowadząc do uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów oraz nie mają charakteru okazałości, wystawności i nie służą wykreowaniu wizerunku czy promocji firmy.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na charakter prowadzonej działalności gospodarczej, której główne działania zmierzające do uzyskania przychodu oparte są w znaczącej mierze na spotkaniach biznesowych z potencjalnymi kontrahentami mającymi na celu przedstawienie oferty handlowej, omówienie i negocjacji warunków handlowych oraz monitorowanie i kontrolowanie realizacji poszczególnych postanowień kontraktów, w sytuacji gdy siedziba Wnioskodawcy jest zlokalizowana w znacznej odległości od siedziby potencjalnych kontrahentów (najmniejsza odległość wynosi około 70 km) zachodzi konieczność organizacji spotkań biznesowych w miejscach zlokalizowanych w dogodnej odległości od kontrahentów i ponoszenie z tego tytułu dodatkowych kosztów, które są wyraźnie związane z uzyskaniem przychodów. Wnioskodawca uważa, iż koszt spotkań biznesowych (usługi gastronomiczne, bądź wyżywienie) w przedstawionym stanie faktycznym nie powinny być traktowane jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym lecz jako koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W konsekwencji wydatki te o ile nie wiążą się z okazałością, wytwornością czyli nie posiadają charakteru reprezentacyjnego powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Zaproszenie kontrahenta na spotkanie biznesowe w dogodne miejsce neutralne (np. restauracja, kawiarnia etc) podczas którego strony zamawiają kawę, herbatę, obiad czy zwykłą kolację nie jest działaniem nadzwyczajnym - jest to powszechnie stosowana praktyka, a o ile posiłek nie jest ani okazały czy wykwintny, bo celem spotkania jest omówienie spraw biznesowych a nie chęć zaimponowania kontrahentowi okazałością.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż niektóre wydatki na usługi gastronomiczne lub wyżywienie, które powstają w warunkach i sytuacji opisanych w stanie faktycznym powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca podpiera swoje stanowisko interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Nr IPPB5/4240-24/09-2/AM z dnia 27 sierpnia 2009 r.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 12 maja 2011 r. Nr IPPB1/415-254/11-3/JB, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że (...) wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na usługi gastronomiczne bądź wyżywienie ponoszone w lokalach gastronomicznych (np. restauracje lub kawiarnie) nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez działalności gospodarczej (...).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Przy prawnopodatkowej ocenie zagadnienia, będącego przedmiotem wniosku, należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Na gruncie powyższej regulacji podstawową cechą kosztu uzyskania przychodów jest jego związek z przychodem podatnika albo związek z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodu podatkowego pod warunkiem, że dany koszt nie został wymieniony w katalogu kosztów negatywnych zawartym w art. 23 ust. 1 ustawy. Zgodnie z przepisami art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Problematyka kosztów podatkowych w kwestii dotyczącej, czy w każdym przypadku wydatki przedsiębiorcy na zakup żywności, napojów oraz usług gastronomicznych, podawanych i świadczonych podczas spotkań z kontrahentami (spotkań biznesowych i okazjonalnych), niezależnie od miejsca podawania zakupionych artykułów żywnościowych i napojów oraz od miejsca świadczenia zakupionych usług gastronomicznych, stanowią koszty reprezentacji, podlegające wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Mając na uwadze powyższe Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której zauważono m.in., (...) że nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki) napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej. Odzwierciedleniem powyższej interpretacji jest np. wyrok NSA z dnia 27 września 2012 r. sygn. akt FSK 392/11, wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt. II FSK 702/11, wydany w składzie siedmiu sędziów.

W wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny m.in. wskazał, że (...) wydatki związane z poczęstunkiem dla osób będących klientami, muszą być uznane za koszt uzyskania przychodu, nie ulega bowiem wątpliwości, że stworzenie właściwego klimatu dla prowadzonej działalności rodzi skutek w postaci zwiększenia przychodu zatem oznacza to, że (...) pomiędzy poniesionym wydatkiem polegającym na poczęstunku (zarówno dostarczonym w firmie, jak i poza jej siedzibą), a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek przyczynowy (...). Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził jednocześnie, że (...) wydatek na zakup nie każdej usługi gastronomicznej należy kwalifikować do kosztów reprezentacji wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów (...).

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że o ile poniesione koszty nie służą reprezentacji, to nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, uznać należy za prawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.