DD9/033/37/BRT/2014/RWPD-3668

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 4 lutego 2011 r. Nr IPPB1/415-1066/10-2/MS wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup produktów spożywczych oraz usług gastronomicznych, z wyjątkiem napojów alkoholowych, podczas spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy jak też poza jej siedzibą - jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 4 lutego 2011 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi gastronomiczne w restauracjach nabywane podczas spotkań biznesowych z kontrahentami. Interpretacja wydana została na wniosek Pana z dnia 26 listopada 2010 r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że

Wnioskodawca zajmuje się wynajmem własnych nieruchomości na cele mieszkalne i niemieszkalne. Nieruchomości są różnej wielkości. Największy obiekt ma ponad 2000 mkw. powierzchni użytkowej, większość domów mieszkalnych ma powierzchnię rzędu 200-300 mkw.

Średnia miesięczna stawka najmu przekracza 10000,00 zł. Część najemców to znane firmy, np. C. sp. z o.o., G. sp. z o.o., P. sp. z o.o., M. sp. z o.o. najmujące lokale dla zatrudnionych u nich osób.

Znalezienie nabywców skłonnych zapłacić duże kwoty za najem domu lub lokalu mieszkalnego albo powierzchni użytkowej wymaga ciągłych starań, nawiązywania i podtrzymywania kontaktów oraz zaprezentowania zalet oferty na tle konkurencji. Przykładowo Pan Janusz K. zatrudnia konserwatora i utworzył własne biuro obsługi komunikujące się również w językach obcych. Dzięki temu dużo sprawniej niż wielu innych wynajmujących reaguje na ewentualne usterki w lokalach i życzenia najemców.

Klientami Pana Janusza K. są firmy (w tym także spółki prawa polskiego utworzone przez koncerny zagraniczne) i osoby prywatne z różnych miast Polski oraz z zagranicy. Nieruchomości Pana Janusza K. znajdują się w różnych lokalizacjach w W. i sąsiednich miejscowościach. Zdarza się, że prowadząc negocjacje strony spotykają się poza biurem obsługi w W. Często obejrzenie wszystkich nieruchomości należących do Pana Janusza K. w różnych lokalizacjach zajmuje na tyle dużo czasu, że kontrahent staje się głodny, a wtedy z przyczyn fizjologicznych dąży do zakończenia pokazu zamiast spokojnie wybrać któryś lokal. Zdarzają się też zwolennicy skądinąd słusznej tezy, że poważne negocjacje należy prowadzić na neutralnym terenie, czyli nie w lokalu żadnej ze stron. Wtedy naturalny wydaje się pomysł spotkania w lokalu gastronomicznym. Nieraz Pan Janusz K. pertraktuje także z dostawcami lub prawnikami a najdogodniejszą komunikacyjnie dla stron lokalizacją okazuje się rejon miasta, gdzie żadna z nich nie ma własnego lokalu i spotkanie odbywa się w lokalu gastronomicznym.

Koszty posiłków pokrywa Pan Janusz K., ale nie chce w ten sposób okazać bogactwa, ani nie działa w celu wykreowania, czy utrwalenia pozytywnego wizerunku. Wydatki są dokumentowane rachunkami lub fakturami wystawionymi na Pana Janusza K. i podają nazwę jego działalności gospodarczej. Podczas takich spotkań zamawiane są napoje, posiłek lub deser. Posiłki są dodatkiem do najistotniejszego tematu spotkania, to jest rozmów z kontrahentem. Zaproszenie do restauracji nie jest działaniem nadzwyczajnym. Jest to powszechnie spotykana praktyka. Posiłek spożywany w restauracji nie jest ani okazały ani wykwintny, bo powodem organizacji spotkania w lokalu gastronomicznym nie jest chęć zaimponowania kontrahentowi okazałością czy wystawnością.

W biurze obsługi w W. Pan Janusz K. ma możliwość spotkania z kontrahentem.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy opisane wydatki na zakup usług gastronomicznych stanowią koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów tylko kosztów reprezentacji to jest wiążących się z okazałością i wystawnością. Tymczasem posiłki, a tym bardziej napoje podawane w trakcie spotkań z kontrahentem są działaniem zwyczajowym i koniecznym do prowadzenia dalszej współpracy. To nie zaproponowanie takiego poczęstunku wywoła pozytywne wrażenie; raczej jego brak zostanie uznany za zachowanie poniżej obowiązujących standardów i pozostawi negatywne wrażenie u drugiej strony. Tym samym opisane wydatki na usługi gastronomiczne stanowią koszt uzyskania przychodów.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 4 lutego 2011 r. Nr IPPB1/415-1066/10-2/MS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że (...) wydatki poniesione na posiłki i napoje zamówione w trakcie spotkań z kontrahentami w restauracjach nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej (...).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.

Przy prawnopodatkowej ocenie zagadnienia, będącego przedmiotem wniosku, należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Na gruncie powyższej regulacji podstawową cechą kosztu uzyskania przychodów jest jego związek z przychodem podatnika albo związek z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodu podatkowego pod warunkiem, że dany koszt nie został wymieniony w katalogu kosztów negatywnych zawartym w art. 23 ust. 1 ustawy. Zgodnie z przepisami art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Problematyka kosztów podatkowych w kwestii dotyczącej, czy w każdym przypadku wydatki przedsiębiorcy na zakup żywności, napojów oraz usług gastronomicznych, podawanych i świadczonych podczas spotkań z kontrahentami (spotkań biznesowych i okazjonalnych), niezależnie od miejsca podawania zakupionych artykułów żywnościowych i napojów oraz od miejsca świadczenia zakupionych usług gastronomicznych, stanowią koszty reprezentacji, podlegające wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Mając na uwadze powyższe Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której zauważono m.in., (...) że nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki) napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej. Odzwierciedleniem powyższej interpretacji jest np. wyrok NSA z dnia 27 września 2012 r. sygn. akt FSK 392/11, wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt. II FSK 702/11, wydany w składzie siedmiu sędziów.

W wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny m.in. wskazał, że (...) wydatki związane z poczęstunkiem dla osób będących klientami, muszą być uznane za koszt uzyskania przychodu, nie ulega bowiem wątpliwości, że stworzenie właściwego klimatu dla prowadzonej działalności rodzi skutek w postaci zwiększenia przychodu zatem oznacza to, że (...) pomiędzy poniesionym wydatkiem polegającym na poczęstunku (zarówno dostarczonym w firmie, jak i poza jej siedzibą), a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek przyczynowy (...). Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził jednocześnie, że (...) wydatek na zakup nie każdej usługi gastronomicznej należy kwalifikować do kosztów reprezentacji wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów (...).

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, że o ile poniesione koszty nie służą reprezentacji, to nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup produktów spożywczych oraz usług gastronomicznych, z wyjątkiem napojów alkoholowych, podczas spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy jak też poza jej siedzibą, uznać należy za prawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.