DD7/033-360/KS/07/1338/06 - Opodatkowanie należności wypłacanych podmiotowi francuskiemu z tytułu użytkowania programu komputerowego oraz opodatkowanie należności wypłacanych podmiotowi austriackiemu z tytułu użytkowania bazy danych.

Działając na podstawie art. 14e § 1 oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5; dalej: umowa polsko-francuska) oraz umowy z dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921; dalej: umowa polsko-austriacka),

Wpłynął do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wniosek X (dalej: Wnioskodawca) w sprawie interpretacji przepisów umów polsko-francuskiej i polsko-austriackiej.

Stosownie do art. 170 Ordynacji podatkowej Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie przekazał Ministrowi Finansów wniosek złożony przez Wnioskodawcę do załatwienia zgodnie z właściwością.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie windykacji należności klientów oraz świadczenia usług wywiadowi gospodarczej. W celu usprawnienia działań związanych z przedmiotem działalności Wnioskodawca korzysta z licencji do oprogramowania komputerowego. Pierwsze z nich DCON to aplikacja gwarantująca wykonanie usług windykacji należności (dla klientów Wnioskodawcy), nadzór nad przebiegiem postępowania windykacyjnego, automatyczne generowanie faktur.

Wnioskodawca korzysta z tego oprogramowania zgodnie z umową licencyjną zawartą ze spółka prawa francuskiego. Klienci, którzy korzystają z usług windykacji mają wgląd do tego oprogramowania, w zakresie umożliwiającym sprawdzenie stanu zaawansowania prac w prowadzonym przez Wnioskodawcę procesie windykacji. Dostęp klientów przez Internet do tego oprogramowania ogranicza się wyłącznie do wglądu, w celu uzyskania informacji, w jakim punkcie w danym momencie prowadzony jest proces ściągania wierzytelności klientów Wnioskodawcy.

Z tytułu prawa do korzystania z tego oprogramowania, Wnioskodawca ponosi opłatę licencyjną ustaloną w oparciu o iloczyn zryczałtowanej kwoty (w euro) i ilości użytkowników oprogramowania tj. pracowników Wnioskodawcy, w przeliczeniu na pełne etaty z wyłączeniem menedżerów, kontrolerów, administratorów danych, zatrudnionych w departamencie windykacji wnioskodawcy w danym r. obrotowym. Fakt posiadania uprawnień do wglądu przez klientów Wnioskodawcy nie powoduje zwiększenia opłaty licencyjnej.

Dodatkowo niezależnie od tej opłaty licencyjnej Wnioskodawca może ponieść dodatkowe koszty związane z utrzymaniem oprogramowania. Opłaty te dotyczą dodatkowego serwisu oprogramowania, ponadplanowych zmian (modyfikacji) do oprogramowania polegających na dostosowaniu go do lokalnych potrzeb Wnioskodawcy. Opłaty te nie są warunkiem korzystania z licencji do oprogramowania, stanowią zapłatę za usługi dodatkowe, nie związane z przekazaniem prawa do utworu jakim jest aplikacja komputerowa.

Drugie z oprogramowań komputerowych - ICON, które Wnioskodawca wykorzystuje (na podstawie umowy licencyjnej zawartej ze spółką prawa austriackiego) w swojej działalności polegającej na dostarczaniu informacji gospodarczej (wywiadownia gospodarcza), stanowi bazę danych o podmiotach gospodarczych. Baza ta jest wzbogacana informacjami pozyskanymi przez Wnioskodawcę. Z bazy tej, w ograniczonym zakresie, korzystać mogą również klienci Wnioskodawcy (otrzymują kody dostępu do wglądu do tego elektronicznego zapisu informacji o przedsiębiorcach i przedsiębiorstwach tak w kraju, jak i poza jego granicami), którzy mogą zasięgać wiedzy o stanie finansowym podmiotów gospodarczych, na podstawie generowanych przez to oprogramowanie raportów.

Za korzystanie z licencji Wnioskodawca obowiązany jest uiszczać roczną opłatę licencyjną ustaloną proporcjonalnie do ilości użytkowników. Opłata licencyjna kalkulowana jest w taki sposób, że do opłaty stałej (ustalonej w oparciu o minimalną ilość użytkowników) dodawana jest kwota, w określonej wysokości, za każdego dodatkowego użytkownika. Fakt posiadania uprawnienia do wglądu do oprogramowania przez klientów Wnioskodawcy nie powoduje zwiększenia opłaty licencyjnej.

Niezależnie od tej opłaty licencyjnej stanowiącej warunek konieczny do korzystania z przedmiotowego oprogramowania (DCON i ICON) Wnioskodawca jest obowiązany ponieść również, na podstawie odrębnej od opłaty licencyjnej faktury, koszt ewentualnej konserwacji oprogramowania obejmującej przygotowanie nowych wersji programu (ulepszenia), naprawę zgłaszanych awarii lub dostawę rozwiązań zastępczych, bieżące doradztwo (wsparcie telefoniczne - hotline) w zakresie korzystania z oprogramowania.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż płatności związane z korzystaniem z oprogramowania jedynie na własne potrzeby bez jakichkolwiek uprawnień do dokonywania modyfikacji lub prowadzenia dystrybucji oprogramowania wchodzą w zakres pojęcia "należności licencyjnych" w rozumieniu umów polski-francuskiej i polsko-austriackiej. Pojęcie to nie obejmuje, zdaniem Wnioskodawcy wszystkich opłat związanych z umowami, których przedmiotem są prawa do programów komputerowych, a jedynie te, w których następuje ustanowienie prawa użytkowania. Opłata za przeniesienie własności danego prawa (np. sprzedaż wszystkich praw do programu) nie może być uznana za należność licencyjną w rozumieniu umów polsko-francuskiej i polsko-austriackiej.

W ocenie Wnioskodawcy nabycie od podmiotu francuskiego prawa do korzystania z oprogramowania do windykacji DCON wiąże się z nabyciem praw do korzystania z oprogramowania komputerowego wyłącznie na własny użytek, z jednoczesnym prawem do jego skopiowania na określoną liczbę stanowisk oraz prawa do sporządzenia kopii archiwalnej oprogramowania. Wnioskodawca nie posiada prawa do jakiejkolwiek samodzielnej modyfikacji oprogramowania. Udzielenie klientom Wnioskodawcy prawa dostępu do tego oprogramowania przez Internet służy tylko i wyłącznie usprawnieniu funkcjonowania spółki umożliwiając klientowi sprawdzania stopnia zaawansowania prac w jego sprawie. Umożliwienie wglądu nie wiąże się z przekazaniem klientom jakichkolwiek praw do wykorzystywania oprogramowania. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on obowiązany do poboru podatku u źródła od należności wypłacanych kontrahentowi francuskiemu za użytkowanie oprogramowania DCON.

Również nabycie od podmiotu austriackiego praw do korzystania z oprogramowania ICON, stanowiącego bazę danych o podmiotach gospodarczych, wiąże się z nabyciem praw do korzystania z oprogramowania komputerowego wyłącznie na własny użytek z jednoczesnym prawem do jego skopiowania na określoną w umowie liczbę stanowisk. Wnioskodawca nie posiada prawa do jakiejkolwiek samodzielnej modyfikacji oprogramowania. Wnioskodawca udziela swoim klientom prawa dostępu do tego oprogramowania przez Internet, mogą oni pozyskiwać informacje o interesujących ich podmiotach w formie raportu. Dostęp klientów Wnioskodawcy do ICON jest ograniczony i nie daje im takich uprawnień, które w stosunku do tej bazy danych posiada Wnioskodawca. Zdaniem Wnioskodawcy również należności wypłacane kontrahentowi austriackiemu za korzystanie z bazy danych ICON nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce.

W opinii Wnioskodawcy, ponoszone przez niego dodatkowo koszty ewentualnej konserwacji oprogramowania, naprawy awarii, doradztwa (wsparcie telefoniczne) w zakresie korzystania z oprogramowania nie stanowią opłaty licencyjnej i Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrania od nich podatku u źródła.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.: dalej u.p.d.o.p.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Opodatkowanie wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, o których mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. należności z tytułu nabycia praw do korzystania z oprogramowania komputerowego, jako dochodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw, regulują przepisy art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W przypadku gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 umowy polsko-francuskiej określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem (por. uzasadnienie wyr. Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodek zamiejscowy w Katowicach z dnia 16 września 2002 r. - Sygn. akt I SA/Ka 1230/01: " (...) postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD").

W pkt 13 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji "należności licencyjnych", należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak "należność licencyjną".

Jednocześnie należy podkreślić fakt, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów, z których każdy odmiennie określa kwestie natury praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnych uzgodnień, dotyczących programu.

Zaliczenie należności za użytkowanie programu DCON wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta francuskiego do odpowiedniej kategorii dochodów, w rozumieniu umowy polsko-francuskiej zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach umów przewidujących prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego.

Przechodząc do rozpatrzenia sprawy na podstawie przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, Minister Finansów stwierdza, iż opłaty wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta francuskiego za korzystanie z oprogramowania komputerowego (program DCON) nie mają charakteru należności licencyjnych podlegających opodatkowaniu w państwie źródła.

Wnioskodawca nabył prawo do użytkowania programu komputerowego na własne potrzeby, będąc jednocześnie końcowym użytkownikiem tego programu. Fakt, iż Wnioskodawca umożliwia swoim klientom wgląd w wąski wycinek programu nie zmienia faktu, iż to Wnioskodawca jest końcowym użytkownikiem oprogramowania. Umożliwienie wglądu nie wiąże się z przekazaniem klientom jakichkolwiek praw do wykorzystywania oprogramowania.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę ograniczają się do korzystania z programu komputerowego wyłącznie na własne potrzeby. Poza uruchamianiem programu, archiwizacją oraz dokonywaniem zwielokrotnienia programu w tych celach, Wnioskodawca nie korzysta z programu na inne sposoby, tym samym nie może udzielać dalszych licencji, dokonywać cesji, wypożyczać ani wydzierżawiać programu.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Zatem, opłata przekazywana przez Wnioskodawcę podmiotowi francuskiemu za prawo do użytkowania programu DCON nie ma charakteru należności licencyjnych i dlatego nie będzie objęta dyspozycją art. 12 umowy polsko-francuskiej. Oznacza to, że podmiot polski dokonujący wypłaty takiej należności, nie będzie obowiązany do potrącenia od niej podatku dochodowego.

Dochód kontrahenta zagranicznego z tytułu opłat za korzystanie z oprogramowania przez Wnioskodawcę podlegać będzie opodatkowaniu zgodnie z art. 7 umowy polsko-francuskiej ("Zyski przedsiębiorstw") tylko w państwie siedziby podmiotu uzyskującego taki dochód, czyli we Francji, o ile spółka francuska nie posiada zakładu na terytorium Polski (art. 7 ust. 1 umowy polsko-francuskiej).

Wnioskodawca zgodnie z art. 26 ust. 3d u.p.d.o.p. ma obowiązek złożenia formularza IFT-2R, czyli informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Taką informację o wypłatach na rzecz osób zagranicznych należności z tytułów wymienionych w art. 21 tej ustawy sporządzają i przekazują do urzędu skarbowego podmioty polskie, które dokonują takiej wypłaty, nawet jeżeli na podstawie czy to ustawy czy umowy, nie są obowiązane do potrącania podatku.

Odnośnie kwestii należności wypłacanych na rzecz podmiotu austriackiego za korzystanie z oprogramowania ICON stanowiącego bazę danych o podmiotach gospodarczych Minister Finansów stoi na stanowisku, iż udostępnienie przez podmiot austriacki bazy danych należy zakwalifikować do kategorii informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Pod pojęciem know-how należy rozumieć określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji lub przekazania w formie np. bazy danych zawierającej wiedzę na temat podmiotów gospodarczych, niezbędną do prowadzenia działalności polegającej na dostarczaniu informacji gospodarczej.

Należy podkreślić, iż w przypadku nabycia bazy danych ICON faktycznym przedmiotem transakcji są informacje o podmiotach gospodarczych zawarte w bazie danych nie zaś sam program umożliwiający przeglądanie tych danych. Program ten stanowi element dodatkowy, instrument ułatwiający korzystanie (przeglądanie, sortowanie według wybranych kryteriów, tworzenie raportów etc.) z danych będących głównym przedmiotem zainteresowania Wnioskodawcy prowadzącego działalność polegająca na dostarczaniu informacji gospodarczej. Dane te stanowią informacje związane ze zdobytym, przez podmiot austriacki, doświadczeniem w dziedzinie handlowej.

W rozpoznawanej sprawie należy zastosować art. 12 umowy polsko-austriackiej będący przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.. Z art. 12 ust. 1 umowy polsko-austriackiej wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Austrii, mogą być opodatkowane w Austrii. Jednakże, w myśl art. 12 ust. 2 umowy polsko-austriackiej, takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, z tym, że jeśli odbiorca należności jest ich właścicielem to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 % kwoty brutto tych należności.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko-austriackiej określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Postanowień art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-austriackiej nie stosuje się, jeżeli właściciel należności licencyjnych, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Austrii, prowadzi w Polsce bądź działalność zarobkową przez zakład położony Polsce, bądź wykonuje wolny zawód za pomocą stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście wiążą się z działalnością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14 umowy polsko-austriackiej.

Uwzględniając przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny należy stwierdzić, że należność wypłacana austriackiemu kontrahentowi z tytułu korzystania z bazy danych zawierającej informacje o podmiotach gospodarczych jest przychodem z należności za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.. Zgodnie z postanowieniami art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., obowiązkiem Wnioskodawcy, jako płatnika, jest pobranie w dniu dokonania wypłaty należności z tytułu świadczenia przez kontrahenta austriackiego wyżej określonych usług, podatku dochodowego od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z umowy polsko-austriackiej - w tym wypadku w wysokości 5 % kwoty brutto należności - jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych certyfikatem rezydencji. Certyfikat rezydencji, dokumentujący miejsce siedziby podatnika do celów podatkowych i wydany przez właściwy organ administracji podatkowej w kraju siedziby zagranicznego kontrahenta, powinien potwierdzać rezydencję podatnika w dniu dokonywania wypłaty należności.

Wszelkie ponoszone, na podstawie odrębnej od opłaty licencyjnej faktury, koszty ewentualnej konserwacji oprogramowania obejmującej przygotowanie nowych wersji programu (ulepszenia), naprawę zgłaszanych awarii lub dostawę rozwiązań zastępczych, bieżące doradztwo (wsparcie telefoniczne - hotline) w zakresie korzystania z oprogramowania nie wchodzą w zakres licencji, natomiast stanowią części składowe tego samego kontraktu. W przypadku, kiedy w ramach jednego kontraktu następuje zapłata należności za szereg usług (kontrakt mieszany), o charakterze wypłacanych należności decyduje ten element (ta usługa), który jest dominujący w stosunku do pozostałych. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku oprogramowania DCON, zatem do elementów o charakterze ubocznym należy zastosować normę stosowaną do elementu głównego. W przypadku oprogramowania DCON, opisane koszty należy zakwalifikować jako zyski przedsiębiorstw podlegające opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu uzyskującego taki dochód, czyli we Francji, o ile spółka francuska nie posiada zakładu na terytorium Polski (art. 7 ust. 1 umowy polsko-francuskiej).

Z Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD wynika, iż w praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej. Przykładem takiego kontraktu, jednym z wielu, jest umowa franchisingowa (kontrakt specjalnego charakteru), w której udostępniający przekazuje nabywcy swoją wiedzę i doświadczenie oraz udziela mu różnorodnej pomocy technicznej, której towarzyszą w pewnych przypadkach pomoc finansowa i dostawa towarów. W takich umowach mieszanych należy - opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej - dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znaczenie nieznaczne, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia. W konsekwencji, do opodatkowania dodatkowych usług związanych z licencją na użytkowanie bazy danych ICON (przygotowanie nowych wersji programu, naprawę awarii, doradztwo w zakresie korzystania z oprogramowania) stanowiących elementy uboczne do świadczenia głównego, należy zastosować normę art. 12 umowy polsko-austriackiej.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.