DD6/033/9/ORK/11/PK-1471

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Minister Finansów zmienia z urzędu interpretację indywidualną wydaną w dniu 23 czerwca 2009 r. Nr ILPB3/423-236/09-2/KS, przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w ten sposób, że stwierdza, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku wprowadzenia do ewidencji środków trwałych składników majątkowych o wartości początkowej niższej lub równej 3.500 zł zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania - jest prawidłowe.

W dniu 30 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku wprowadzenia do ewidencji środków trwałych składników majątkowych o wartości początkowej niższej lub równej 3.500 zł, zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Wnioskodawca funkcjonuje w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, natomiast w zakresie ewidencji środków trwałych stosuje przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółdzielnia w ramach ustalonej polityki rachunkowości przyjęła zasady klasyfikacji rzeczowych składników majątku. Za środki trwałe uznaje, zgodnie z art. 2 ust. 5 ustawy o rachunkowości, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby Spółdzielni. Jednocześnie, przestrzegając zasady istotności wyrażonej w art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości, Spółdzielnia przyjęła w wewnętrznej polityce rachunkowości, że do środków trwałych zalicza składniki majątku o wartości początkowej powyżej 3.500 zł.

Z kolei, składniki majątku o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok i wartości początkowej niższej lub równej 3.500 zł odpisuje w koszty zużycia materiałów w miesiącu oddania do użytkowania. Ujmuje je w ewidencji ilościowej, w sposób umożliwiający identyfikację poszczególnych składników majątku, określenie stanu ilościowego ze wskazaniem osoby materialnie odpowiedzialnej.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym zadano pytanie.

Czy wydatki na nabycie składników majątku o wartości początkowej niższej lub równej 3.500 zł, zaliczone w oparciu o art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do składników majątku o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywanych dla potrzeb prowadzonej działalności, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł podatnik ma do wyboru dwa modele postępowania. Pierwszym jest zakwalifikowanie nabytych składników jako środki trwałe i dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek i metod amortyzacyjnych lub jednorazowej amortyzacji. Drugim - wybranym przez Spółdzielnię - jest zaliczenie wydatków na nabycie takich składników majątku do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania z pominięciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W takim przypadku Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku wprowadzenia tych składników do ewidencji środków trwałych.

W dniu 23 czerwca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną Nr ILPB3/423-236/09-2/KS, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe i stwierdził, że składniki majątku o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok i wartości początkowej niższej lub równej 3.500 zł, których wydatki na nabycie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania wprowadza się do ewidencji środków trwałych, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania (art. 16d ust. 2 ww. ustawy).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Natomiast na podstawie art. 16f ust. 3 odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zatem w myśl wyżej wymienionych przepisów w przypadku składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł podatnik ma wybór, tj. może tak jak w stosunku do innych środków trwałych dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wówczas ma obowiązek ich wprowadzania do ewidencji. W przeciwnym razie, tj. w przypadku odstąpienia od ich amortyzacji nie ma potrzeby wprowadzania tego rodzaju składników majątku do ewidencji, bowiem podatnik decyduje zaliczyć wydatki na ich nabycie bezpośrednio do kosztów podatkowych.

Na gruncie podatkowym ujęcie w ewidencji warunkuje dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, czyli nie odnosi się do przewidzianej w art. 16d ust. 1 możliwości zaliczenia wydatku bezpośrednio do kosztów podatkowych. Rozwiązania w tej kwestii mają charakter fakultatywny, to znaczy podatnik jedynie w przypadku amortyzacji tego rodzaju składnika majątku jest zobowiązany do użycia ewidencji. Operacja ta jest niezbędna do obliczenia odpisów amortyzacyjnych, co nie ma miejsca w przypadku bezpośredniego zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych.

Reasumując, należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółdzielni, że w przypadku nabycia składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł i zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, nie ma ona obowiązku wprowadzania tych składników do ewidencji środków trwałych.

Analogiczne stanowisko zajął WSA w Łodzi w wyroku z dnia 13 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 174/10.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienionej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).