DD6/033-54/MZG/2011/PK-835 - Dopuszczalność podwyższenia obniżonych stawek amortyzacyjnych.

Jak wynika z przekazanych akt sprawy, problem dotyczy możliwości zmiany wysokości stawek amortyzacyjnych. Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka produkuje płytki ceramiczne. W tym celu wykorzystuje urządzenia i maszyny podlegające amortyzacji. Działalność Spółki wykonywana jest w czterech zakładach produkcyjnych, z czego trzy położone są na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Do tej pory Spółka dokonywała amortyzacji niektórych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (WNIP) metodą liniową, stosując obniżone stawki amortyzacyjne. Spółka po upływie okresu zwolnień podatkowych związanych z działalnością na terenie Strefy zamierza ponownie podwyższyć wysokość odpisów amortyzacyjnych, przy czym w stosunku do środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 - do maksymalnej wysokości stawek amortyzacyjnych.

Na tle tak przedstawionego zdarzenia przyszłego zwrócono się z pytaniem, czy podatnik może podwyższyć poprzednio obniżone na podstawie art. 16i ust. 5 stawki amortyzacyjne, dotyczące wszystkich lub wybranych przez siebie środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od razu do maksymalnej ich wysokości wskazanej w tym przepisie, tj. stawek z Wykazu powiększonych o odpowiedni współczynnik.

Dyrektor Izby Skarbowej w (...) wydając interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, wskazując, iż w oparciu o przepisy art. 16a ust. 1, art. 16i ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obniżyć do dowolnego poziomu można jedynie stawki wskazane w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zatem podwyższoną, na podstawie art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stawkę amortyzacji można obniżyć jedynie do wysokości stawki podstawowej z Wykazu, a nie do dowolnego poziomu. Natomiast w przypadku gdy Spółka w stosunku do środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 ustawy mogła zastosować podwyższoną stawkę amortyzacyjną (tj. stawkę podaną w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższoną przy zastosowaniu współczynników wskazanych w tym przepisie), ale z tego prawa zrezygnowała i dokonała obniżenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu, to obecnie ma ona możliwość podwyższenia tych stawek, ale jedynie do wysokości podanej w tym Wykazie.

Spółka nie zgodziła się z takim rozstrzygnięciem i wniosła skargę do WSA w Łodzi, który to Sąd uznał, iż skarga jest zasadna, zaskarżona interpretacja narusza bowiem przepisy prawa materialnego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, iż ani unormowania zawarte w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani też inne przepisy nie wyłączają możliwości zmiany obniżonych stawek amortyzacyjnych. Jedyne granice, jakie ustalił ustawodawca, dotyczą maksymalnej wysokości stawki oraz tego, od jakiej chwili nowa stawka znajduje zastosowanie. Zmiana stawki może w szczególności polegać na jej podwyższeniu, przy czym podwyższenie nie musi wcale oznaczać powrotu do pierwotnej wysokości przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Zastosowanie stawki obniżonej (art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) nie wyklucza również jej podwyższenia z zastosowaniem wskaźników, o których mowa w art. 16i ust. 2 ustawy. Maksymalne granice stawek podwyższonych określa wspomniany art. 16i ust. 2, natomiast zasady, na jakich można dokonać takiej operacji na stawkach amortyzacyjnych, określają ust. 3-4 i 6 tego artykułu. Przepisy te nie tworzą żadnej bariery, jeżeli chodzi o sytuację opisaną w pytaniu zawartym we wniosku o udzielenie interpretacji. Podatnik może zatem podwyższyć poprzednio obniżone na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stawki, dotyczące środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 ustawy, od razu do maksymalnej ich wysokości wskazanej w tym przepisie, tj. do stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych powiększonych o odpowiedni współczynnik wymieniony w ust. 2 art. 16i.

Sąd zwrócił również uwagę, że za powyższą interpretacją art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przemawia nie tylko wykładnia gramatyczna wspomnianych unormowań, ale również wykładnia celowościowa. Jeżeli bowiem ustawodawca przewidział wprost, że w stosunku do enumeratywnie wymienionych środków trwałych dopuszczalne jest podwyższanie stawek amortyzacyjnych w stosunku do wielkości zawartych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, to sprzeczne z intencją ustawodawcy byłoby ograniczenie tego uprawnienia podatnikom, którzy uprzednio obniżyli wysokość stawek amortyzacyjnych na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie zdecydowali się te stawki podwyższyć.

Odnosząc się do powyższego, w ocenie Departamentu Podatków Dochodowych wyrok wydany przez WSA w Łodzi jest prawidłowy. Departament DD zgadza się z argumentacją wyrażoną przez Sąd w uzasadnieniu wyroku i również stoi na stanowisku, iż podatnicy mają możliwość podwyższenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych nie tylko do poziomu wynikającego z Wykazu stawek amortyzacyjnych, ale również o podwyższenie tych stawek o dopuszczalne współczynniki przewidziane w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Departamentu Podatków Dochodowych stanowisko zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej opiera się na założeniu, że okoliczności uzasadniające podwyższenie stawki amortyzacyjnej nie miały miejsca w terminie wskazanym w art. 16i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie przedstawione informacje nie dają podstaw do przyjęcia takiego założenia (brak jest stosownych danych w tym zakresie). Brak jest także informacji o przyczynach podwyższenia,tj. jakie okoliczności i jakiego rodzaju składniki majątku były przedmiotem amortyzacji (czy w sprawie miał zastosowanie pkt 1, 2 czy 3 w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Departamentu Podatków Dochodowych nie ma uzasadnienia do wnoszenia skargi kasacyjnej od wyroku WSA w Łodzi z dnia 17 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 401/11.