DD5/8213/33/RDX/10/PK-1717/2009

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną z upoważnienia Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 26 września 2008 r. znak: IP-PB3-423-904/08-2/ER w ten sposób, iż uznaje stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku o interpretację indywidualną z dnia 26 czerwca 2008 r. dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych, w przedmiocie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz Rady Nadzorczej - za prawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2008 r. Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz Rady Nadzorczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka będąca spółką akcyjną działającą m.in. zgodnie z ustawą z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) oraz zgodnie ze swoim statutem ponosi szereg wydatków związanych z funkcjonowaniem Rady Nadzorczej. Spółka we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazała przykładowe wydatki na rzecz Rady Nadzorczej, którymi są: zakup sprzętu biurowego (komputery, drukarki, itp.), odpisy amortyzacyjne budynków, lokali wykorzystywanych przez Rade Nadzorczą, wydatki na opłaty za połączenia telefoniczne, zakup prasy, doradztwo prawne, koszty tłumaczenia dokumentów, koszty związane z wyborami do Rady Nadzorczej (np. koszty ogłoszeń prasowych o organizowanych wyborach, druku kart do głosowania), wydatki z tytułu zakupu kawy, herbaty, słodyczy serwowanych podczas posiedzeń Rady Nadzorczej, koszty przygotowania sali na narady lub posiedzenia, materiały piśmiennicze i inne wydatki bezpośrednio związane z działaniem Rady Nadzorczej.

W związku z ww. wydatkami Spółka wskazała wątpliwości dot. możliwości ich uznania za koszty uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

Zdaniem Spółki w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o p.d.o.p. do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych oraz organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłaconych z tytułu pełnionych funkcji. Oznacza to, że wydatki, które mają charakter osobowy, z wyjątkiem wynagrodzeń z tytułu pełnionych funkcji, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Konstrukcja przepisu art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o p.d.o.p. wskazuje jednak, że takim kosztem mogą być wydatki dotyczące szeroko rozumianej obsługi organów pełniących określone funkcje (rada nadzorcza, komisja rewizyjna, organy stanowiące) w związku z zapewnieniem ich funkcjonowania, a nie bezpośrednio osób wchodzących w skład tych organów. Jeżeli wydatki te spełniają przesłanki art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. to mogą być ujęte w kosztach uzyskania przychodu. W związku z tym, że Rada Nadzorcza jest organem niezbędnym do prawidłowego działania Spółki (ustanowionym w przepisach k.s.h.) koszty związane z jej funkcjonowaniem są niewątpliwie wydatkami uzasadnionymi i przyczyniającymi się w pośredni sposób do uzyskania przez Spółkę przychodu. W związku z tym, że wydatki te wypełniają dyspozycję art. 15 ust. 1 i jako koszty na rzecz organu, jakim jest Rada Nadzorcza (a nie osób wchodzących w jej skład) nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Na potwierdzenie przedstawionego poglądu Spółka wskazała stanowisko doktryny w tym zakresie.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 26 września 2008 r. znak: IP-PB3-423-904/08-2/ER uznał stanowisko Spółki przedstawione ww. wniosku za nieprawidłowe. Następnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w odpowiedzi z dnia 3 grudnia 2008 r. na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (wniesione przez Spółkę 7 października 2008 r.) zmienił swoje pierwotne stanowisko uznając stanowisko Spółki za prawidłowe i wskazując, iż wydatki, o których mowa we wniosku podatnika mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Nie uznaje się, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodów wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy jedynie wydatków o charakterze osobowym, które stanowią trwałe przysporzenie majątkowe osób będących członkami organów spółki wskazanych w tym przepisie tj. m.in. rady nadzorczej. W konsekwencji, w przypadku gdy wydatki Spółki nie stanowią przysporzenia majątkowego osób będących członkami rady nadzorczej, ale są związane z funkcjonowaniem tego organu Spółki, to podatnik ma prawo zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu. W szczególności odnosi się to do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od budowli, lokali wykorzystywanych przez Radę Nadzorczą. Mianowicie mogą być one uznane za koszty uzyskania przychodów, gdy korzystanie z budynków i lokali nie służy celom osobistym członków Rady Nadzorczej.

Tryb zmiany interpretacji indywidualnej przewidziany został w art. 14e Ordynacji podatkowej, z którego wynika, iż nieograniczone czasowo uprawnienie do zmiany interpretacji ma tylko Minister Finansów. Organ upoważniony nie ma podstaw prawnych do zmiany interpretacji indywidualnej w drodze odpowiedzi na wniesione przez wnioskodawcę wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Stanowisko takie prezentowane jest w orzecznictwie (wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 czerwca 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 45/09; wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2009 r. sygn. akt III SA/WA 2022/08).

W świetle powyższego zaistniała potrzeba zmiany przez Ministra Finansów pierwotnego, nieprawidłowego stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wskazanego w interpretacji indywidualnej z dnia 26 września 2008 r. znak: IP-PB3-423-904/08-2/ER.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).