DD4/PB6/033-0653-mk/JG/06/1018 - Przeniesienie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych do Holandii a podleganie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce

Pytanie podatnika

Czy w związku z przeniesieniem miejsca zamieszkania dla celów podatkowych do Holandii, Podatniczka podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce?

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień konwencji z dnia 13 lutego2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku w sprawie przeniesienia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Holandii.

Uzasadnienie

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Pani X w czerwcu 2003 r. wyjechała do Holandii w celu podjęcia zatrudnienia w holenderskiej spółce Y. Praca wykonywana jest na podstawie umowy o pracę zawartej na okres od dnia 1 maja 2003 r. do dnia 30 kwietnia 2008 r. Przed wyjazdem z Polski Podatniczka świadczyła pracę na rzecz polskiej spółki Z, w której od momentu wyjazdu z Polski przebywa na urlopie bezpłatnym. Koszty wynagrodzenia wypłacanego Podatniczce ponosi jej holenderski pracodawca.

W sierpniu 2005 r. Pani X wyszła za mąż za obywatela Holandii, z którym mieszka we wspólnym domu położonym na terytorium Holandii. Podatniczka płaci podatki oraz składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne w Holandii, jak również spełnia warunki wymagane do uznania ją za rezydenta dla celów podatkowych w tym państwie (obecnie Podatniczka jest w trakcie potwierdzania statusu rezydenta przez holenderskie organy podatkowe).

Od chwili wyjazdu z Polski, Podatniczka spędza w Holandii co do zasady cały rok. W Polsce obecność Podatniczka ogranicza się jedynie do sporadycznych wizyt, głównie z okazji świąt i uroczystości rodzinnych (ok. trzy tygodnie w ciągu roku). W Polsce Podatniczka jest właścicielką lokalu mieszkalnego, jak również uzyskuje dochód wypłacany przez polską spółkę Z w związku z uczestniczeniem w Pracowniczym Programie Emerytalnym. Dochód ten Podatniczka wykazuje do opodatkowania w Polsce jako dochód ze stosunku pracy.

Podatniczka oświadcza, iż z momentem wyjazdu z Polski przeniosła do Holandii ośrodek swoich interesów życiowych, a jej plany zarówno zawodowe jak i osobiste związane są z tym państwem.

Zdaniem Podatniczki oznacza to, iż przeniosła miejsce zamieszkania dla celów podatkowych do Holandii, w związku z czym w Polsce podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, zważono co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 4a ustawy, art. 3 ust. 1 i ust. 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 konwencji, jeżeli stosownie do postanowień art. 4 ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

- osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

- jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

- jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

- jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Z powyższego wynika, iż definicja "miejsca zamieszkania", zawarta w art. 4 ust. 1 konwencji, odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w określonej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

W przypadku natomiast kolizji ustawodawstw wewnętrznych państw będących stronami konwencji, jeśli zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 konwencji podatnik posiada miejsce zamieszkania w obydwu państwach, państwo rezydencji podatnika należy ustalić w oparciu o reguły zawarte w art. 4 ust. 2 konwencji.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów stwierdza, iż od dnia wyjazdu z Polski w 2003 r. Pani X posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Holandii. W świetle przedstawionych faktów należy uznać, iż Pani X spełnia przesłanki pozwalające uznać ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Holandii. W Holandii Pani X mieszka i pracuje, przy czym jednocześnie Podatniczka nie rozwiązała umowy o pracę, pozostając wciąż pracownikiem (na urlopie bezpłatnym) zatrudnionym w polskiej spółce. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Pani X należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 konwencji. Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt a) konwencji, analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Pani X należy uznać, iż ściślejsze związki gospodarcze i osobiste łączą Podatniczkę z Holandią. W tym państwie Podatniczka mieszka i wykonuje pracę na rzecz holenderskiego pracodawcy. W Holandii Podatniczka mieszka wraz z mężem i zgodnie z jej oświadczeniem swoje plany osobiste wiąże tylko z tym państwem. Jednocześnie, również plany zawodowe Podatniczki związane są z Holandią. Ponadto, Pani X oświadczyła, iż spełnia warunki konieczne do uznania jej za rezydenta podatkowego Holandii i jest w trakcie potwierdzenia statusu rezydenta przez holenderskie organy podatkowe. W Polsce Podatniczka przebywa na urlopie bezpłatnym udzielonym przez polskiego pracodawcę. Pani X uzyskuje dochód na terytorium Polski wynikający z jej uczestnictwa w Pracowniczym Programie Emerytalnym. Z powyższych okoliczności wynika, iż ośrodek interesów życiowych Podatniczki, pojmowanych jako ogół związków osobistych i gospodarczych, znajduje się na terytorium Holandii.

W związku z powyższym, od dnia wyjazdu z Polski Podatniczka podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Podatniczka podlega w Polsce opodatkowaniu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 4a ustawy, przepis ten stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.