DD4-033-09/IDy/07/18 - Obowiązek podatkowy w Polsce w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Republiki Korei.

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień konwencji z dnia 21 czerwca 1991 r. zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku dotyczącym obowiązku podatkowego w Polsce w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Republiki Korei.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Podatnik od października 2006 r. przebywa wraz z żoną i córką, z zamiarem stałego pobytu, na terytorium Republiki Korei. W państwie tym Podatnik wykonuje pracę. W dniu październiku 2006 r. Podatnik uzyskał certyfikat potwierdzający fakt legalnego pobytu i zatrudnienia na terytorium Republiki Korei. W tym samym dniu żona i córka Podatnika uzyskały certyfikat potwierdzający fakt legalnego przebywania w Republice Korei.

Ponadto Podatnik posiada w Republice Korei ubezpieczenie, które także obejmuje rodzinę Podatnika, a pracodawca od uzyskiwanych dochodów Podatnika potrąca zaliczki na poczet koreańskiego podatku.

Jednocześnie Podatnik złożył formularz NIP-3 do naczelnika urzędu skarbowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania Podatnika oraz Podatnik stara się o uzyskanie koreańskiego certyfikatu rezydencji.

W Polsce Podatnik posiada mieszkanie, które traktuje, jako inwestycję. Ponadto Podatnik przebywa w Polsce na urlopie bezpłatnym udzielonym przez firmę z siedzibą w Polsce. Jednakże po upłynięciu urlopu bezpłatnego Podatnik nie zamierza powrócić do pracy w polskiej firmie.

Podatnik zapytuje, czy od października 2006 r. podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zdaniem Podatnika, od dnia 3 października 2006 r. podlega on w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Mając na uwadze powyższe, zważono, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 roku, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepisy te zgodnie z art. 4a ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 konwencji wyrażenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w odniesieniu do dochodu pochodzącego jedynie ze źródeł w tym Państwie.

Z powyższego wynika, iż definicja "miejsca zamieszkania" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W obowiązujących w 2006 roku przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w określonej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów stwierdza, iż Podatnik od dnia października 2006 r. podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem dochód uzyskiwany przez Podatnika z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Republiki Korei nie podlega w Polsce opodatkowaniu.

Reasumując, postanowiono jak w sentencji.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.