DD3.8222.2.405.2015.MCA

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 25 czerwca 2013 r. Nr ILPB1/415-385/13-4/AA wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Sp. z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2013 r. (data wpływu 29 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniach 15 kwietnia i 24 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, jest prawidłowe.

W dniu 29 marca 2013 r. Wnioskodawca złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym w dniach 15 kwietnia i 24 czerwca 2013 r., Wnioskodawca przedstawił następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie hodowli oraz nasiennictwa roślin rolniczych. W ramach prowadzonej działalności w strukturze Wnioskodawcy wydzielony jest Dział Sprzedaży i Marketingu, do zadań którego należy:

W strukturze działu wyodrębnione są następujące stanowiska: Dyrektor ds. sprzedaży i marketingu (1 etat) oraz Specjalista ds. sprzedaży - handlowiec (3 etaty).

Zakres obowiązków na stanowisku specjalista ds. sprzedaży - handlowiec jest następujący

* nawiązywanie nowych kontaktów handlowych,

* prowadzenie sprzedaży elitarnych i kwalifikowanych nasion siewnych i sporządzanie dokumentacji,

* zbieranie i ewidencja zamówień na materiał siewny,

* analiza i badanie rynku nasiennego - zbieranie informacji o cenach, prowadzenie notatek ze spotkań z potencjalnymi klientami, ocena potencjału konkurencji,

* sporządzanie analiz sprzedaży materiału siewnego, raportowanie obrotu,

* prowadzenie i uzupełnianie kart klienta,

* sporządzanie sprawozdań ze spotkań z klientami,

* uczestnictwo w targach i dniach pola, jako przedstawiciel Wnioskodawcy,

* prowadzenie spraw związanych z reklamacjami.

Ponadto, specjalista ds. sprzedaży - handlowiec odpowiedzialny jest za: utrzymywanie pozytywnych relacji z klientami oraz dbanie o dobry wizerunek firmy.

Organizując prace w Dziale ustalono, że poszczególni pracownicy Działu Sprzedaży i Marketingu wykonują pracę na przydzielonych sobie obszarach:

* obszar 1 województwa: (...),

* obszar 2 województwa: (...),

* obszar 3 województwa: (...).

Miejscem wykonywania pracy, zgodnie z umowami o pracę, zatrudnionych na stanowiskach specjalista ds. sprzedaży - handlowiec jest obecnie siedziba Wnioskodawcy.

Pracownicy wykonują pracę w przydzielonych sobie obszarach. Ponoszą oni szereg kosztów związanych z wykonywaniem obowiązków pracowniczych takich jak: noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. Koszty te obecnie rozliczane są jako koszty delegacji.

Wnioskodawca planuje wprowadzić zmiany w umowach o pracę specjalistów ds. sprzedaży w ten sposób, iż miejscem ich pracy będzie cały obszar, na jakim obecnie wykonują oni swoje obowiązki służbowe.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż w związku z późn. zm. w zapisach umowy o pracę pracowników zatrudnionych jako specjalista ds. sprzedaży - handlowiec, dotyczącymi miejsca wykonywania pracy z siedziby Wnioskodawcy na obszar kilku województw, pracownicy nie będą odbywać podróży służbowych tj. nie będą przebywać w delegacji w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Wyjazdy służbowe pracowników będą miały miejsce na terenie województw, które zostaną wskazane w umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy, nie będzie to więc podróż służbowa w świetle przepisów Kodeksu pracy.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż pracownicy zatrudnieni jako specjaliści ds. sprzedaży - handlowiec, w wykonywaniu swoich obowiązków będą użytkować wyłącznie samochody służbowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po wprowadzeniu zamian w umowach o pracę w zakresie miejsca wykonywania pracy, zwrot wymienionych kosztów na rzecz pracowników będzie stanowił dla nich przychód ze stosunku pracy opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot pracownikom zatrudnionym na stanowisku specjalista ds. sprzedaży - handlowiec, którzy wykonują swoje obowiązki służbowe na obszarze kilku wskazanych województw, kosztów takich jak: noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie stanowi dla tychże pracowników przychodu ze stosunku pracy.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca prezentuje poniższe argumenty.

Brak definitywnego charakteru otrzymanego zwrotu.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, iż zwrot kosztów takich jak: noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie spełnia ogólnej definicji przychodu podatkowego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W doktrynie podatkowej podkreślane jest, iż aby można było mówić o uzyskaniu przychodu musi on mieć charakter definitywny, co oznacza, ze nie będzie on podlegał zwrotowi lub jakiejkolwiek innej rekompensacie. Dopiero wówczas, gdy otrzymane świadczenie bezzwrotnie przynosi korzyść osobie je otrzymującej, możemy uznać, iż osoba ta uzyskała przychód.

W opinii Wnioskodawcy, zwrot pracownikom kosztów wyjazdów w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami służbowymi nie będzie miał charakteru definitywnego, bezzwrotnego. De facto bowiem zwracając pracownikowi poniesione koszty wyjazdów, pracodawca zwraca mu wydatki, jakie poczynił w imieniu i na rachunek Wnioskodawcy, a które były niezbędne do realizacji obowiązków służbowych pracownika, którego obszar pracy obejmuje kilka województw.

Nie można w analizowanej sytuacji mówić, iż pracownik uzyskuje jakieś dodatkowe świadczenie, gdyż otrzymuje on wyłącznie zwrot wydatków poniesionych z własnych środków pieniężnych na pokrycie kosztów, jakie poniósł świadcząc pracę na rzecz swojego pracodawcy. Koszty takie stanowią dla Wnioskodawcy koszty jej działalności operacyjnej. Pracodawca, dokonując zwrotu, tylko wyrównuje pracownikowi stan jego majątku (zwracając wydatki związane z wykonywaniem obowiązków służbowych), a nie powiększa go dodatkowo ponad kwotę należnego wynagrodzenia.

Sytuacja w której wydatki związane z działalnością operacyjną Wnioskodawcy regulowane są przez pracowników z ich środków pieniężnych, które to wydatki są im następnie zwracane, nie różni się niczym od sytuacji, gdyby wydatki te byłby regulowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę w drodze przelewów bankowych.

W świetle powyższego, zwrot kosztów, jakie Wnioskodawca będzie dokonywał na rzecz specjalistów ds. sprzedaży - handlowców nie będzie stanowił dla nich przychodu podatkowego - nie będzie bowiem miał charakteru definitywnego przysporzenia. Pracownicy Wnioskodawcy nie otrzymają bowiem w ten sposób żadnego dodatkowego świadczenia poza rekompensatą wydatków poniesionych na korzyść pracodawcy. Wnioskodawca dokonywać będzie bowiem tylko i wyłącznie zwrotu kosztów poniesionych i udokumentowanych przez pracowników bez doliczania dodatkowych kwot pieniężnych. Pracownik nie uzyska zatem nic więcej poza wyrównaniem stanu swojego majątku o kwoty poniesione na rzecz swojego pracodawcy - w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 2629/11) czytamy, iż "przepisy ustawy a podatku dochodowym od osób fizycznych nie wprowadzają żadnych regulacji dotyczących zwrotu wydatków poniesionych przez pracownika w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Jest to naturalna konsekwencja konstrukcji podatku dochodowego. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie, czy po stronie pracownika wystąpiło przysporzenie majątkowe w postaci wartości noclegu sfinansowanego przez pracodawcę. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego "przysparzać" to "powiększyć liczbę czegoś lub sprawić coś", zatem przysporzeniem majątkowym jest działanie zwiększające wartość majątku pracownika. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie ze względu na zapisy umowy a pracę i powierzenie pracownikowi obowiązków na określanym w umowie obszarze działalności firmy - poza miejscem zamieszkania pracownika - nie można przyjąć, iż po stronie pracownika powstanie przychód w postaci wartości noclegu. Podnieść należy, iż zgodnie z przepisem art. 22 Kodeksu Pracy - pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczanym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę - oddalonym od siedziby pracodawcy a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Zdaniem Sądu zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki w miejscu określonym w umowie a pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określanych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, iż wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy - jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników".

Powyższe argumenty wskazują, iż zwrot pracownikom takich kosztów jak noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie może stanowić przychodu podatkowego - nie ma bowiem charakteru bezzwrotnego, a tym samym nie spełnia ogólnej definicji przychodu zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym.

Brak nieodpłatnego charakteru

Wnioskodawca wskazuje, iż zwrot kosztów wyjazdów specjalistom ds. sprzedaży - handlowcom nie może stanowić przysporzenia o charakterze nieodpłatnym.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym przychodem ze stosunku pracy są także wszelkie nieodpłatne i częściowo odpłatne świadczenia.

Praktyka podatkowa wykształciła ugruntowany pogląd, iż aby można było mieć do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym muszą wystąpić dwie przesłanki, a mianowicie:

* beneficjent świadczenia uzyskuje ewidentną, mierzalną korzyść finansową,

* w zamian za jej otrzymanie nie jest w żaden sposób zobligowany do dokonania ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego.

Wystąpienie jakiegokolwiek elementu wzajemności świadczenia wyłącza całkowicie jego nieodpłatny charakter.

Jak podkreślił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 2 marca 2012 r. (sygn. akt I SA/Łd 41/12) pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" (...) obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian".

W analizowanej sytuacji, zwrot kosztów wyjazdów pracowników Wnioskodawcy nie może być potraktowany jako nieodpłatne świadczenie, gdyż pracownik otrzyma zwrot kosztów tylko i wyłącznie wówczas, gdy wykona swoje obowiązki służbowe. Tym samym pracownik zobowiązany jest do świadczenia wzajemnego na rzecz swojego pracodawcy, jakim jest zrealizowanie powierzonych mu zadań służbowych.

W wyroku z dnia 27 czerwca 2012 r. (sygn. akt I SA/Kr 471/12) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał, iż "wydatki poniesione przez Spółkę w związku z uczestnictwem zespołu pracowników w branżowym turnieju piłki nożnej nie stanowią dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie można ich uznać za nieodpłatne świadczenia otrzymane przez pracowników. Świadczenie nieodpłatne bowiem to takie, które pracownik otrzymuje całkowicie pod tytułem darmym, co oznacza, że w zamian za to świadczenie nic nie świadczy ani też nie zobowiązuje się do przyszłych świadczeń (...) wysyłając drużynę sportową, składającą się z pracowników spółki i ponosząc koszty jej udziału w imprezie sportowej branżowej działanie spółki (ponoszenie kosztów tej imprezy) nakierowane jest działaniem na rzecz pracowników. Zdaniem Sądu w takiej sytuacji mamy do czynienia wręcz z sytuacją odwrotną a mianowicie, to pracownicy spółki (ci przez nią oddelegowani, najlepsi w danej dziedzinie sportowej) podejmują działania na rzecz spółki promując w ten sposób jej wizerunek na rynku handlowym. W takiej sytuacji nie sposób przyjąć, iż działania pracodawcy zostały poczynione jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika".

W opinii Wnioskodawcy z analogiczną sytuacją mamy do czynienia w przypadku zwrotu pracownikom kosztów wyjazdów - realizując swoje obowiązki zawodowe, reprezentują oni interesy Wnioskodawcy przyczyniając się do wzrostu przychodów Wnioskodawcy. Nie można zatem mówić, iż pracownik otrzymując zwrot wydatków od Wnioskodawcy uzyskuje nieodpłatne świadczenia, gdyż w celu uzyskania przedmiotowego zwrotu musiał on wykonać szereg obowiązków służbowych nałożonych na niego przez pracodawcę.

W świetle powyższego w opinii Wnioskodawcy, zwrot pracownikom kosztów takich jak noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie może stanowić nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Brak osobistej korzyści po stronie pracowników.

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż zwrot wydatków, jaki będzie dokonywany na rzecz specjalistów ds. sprzedaży - handlowców nie będzie przynosił pracownikom żadnej osobistej korzyści. Zwrotowi będą podlegał bowiem tylko i wyłącznie wydatki poczynione przez pracowników w ramach wykonywania poleceń służbowych.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 czerwca 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 2629/11)"poniesione przez pracowników Spółki wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Z opisanego stanu przyszłego wynikało, że wydatki nie mają związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi. W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni pracownicy ponoszą wydatki związane z wykonywaniem określonych czynności (zadań) w imieniu i na rzecz Spółki. (...) Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. (...) Wydatek ten #61531;zwrot kosztów noclegów - przy aut.) ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika".

W świetle powyższego, zwrot kosztów wyjazdów pracownikom zatrudnionym na stanowisku specjalista ds. sprzedaży - handlowiec nie może stanowić dla nich przychodu podatkowego - nie jest on bowiem dokonywany dla ich osobistej korzyści, a jedynie w związku z realizowanymi przez nich obowiązkami służbowymi.

Podsumowanie

W myśl zaprezentowanych argumentów Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zwrot specjalistom ds. sprzedaży - handlowcom kosztów, takich jak: noclegi, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe, paliwo etc. nie będzie stanowił dla nich przychodu ze stosunku pracy (ani z żadnego innego źródła przychodów), gdyż:

* nie ma charakteru definitywnego, bezzwrotnego,

* nie ma charakteru świadczenia nieodpłatnego, gdyż pracownik zobligowany jest do wykonywania swoich obowiązków służbowych, oraz

* nie jest realizowany dla własnej korzyści pracowników, a jest tylko rekompensatą wydatków poniesionych na rzecz pracodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, uznał za prawidłowe w części dotyczącej zwrotu kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego, opłat za przejazd autostradą i opłat parkingowych, oraz za nieprawidłowe w części dotyczącej zwrotu kosztów noclegu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT".

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W tym stanie rzeczy a także w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów: noclegów, paliwa do samochodu służbowego, opłat za przejazdy autostradami oraz opłat parkingowych, związanych z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy - zgodnie z którym, dokonany po zmianach w umowie o pracę zwrot handlowcom kosztów takich jak noclegi, opłaty za przejazd autostradami, opłaty parkingowe, paliwo nie będzie stanowił dla nich przychodu ze stosunku pracy (ani żadnego innego przychodu) - należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 25 czerwca 2013 r. Nr ILPB1/415-385/13-4/AA, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.