DD3.8222.2.320.2015.KDJ - PIT w zakresie obowiązków płatnika z tytułu uczestnictwa pracowników w imprezie sportowo-rekreacyjnej

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 29 listopada 2011 r. Nr ILPB1/415-1051/11-2/TW wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 29 sierpnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu uczestnictwa pracowników w imprezie sportowo-rekreacyjnej, jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej braku obowiązku naliczenia zaliczki na podatek dochodowy pracowników w związku z organizacją imprezy sportowo-rekreacyjnej,

* nieprawidłowe - w pozostałym zakresie.

Dnia 29 listopada 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając - na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 29 sierpnia 2011 r., w którym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, zamierza zorganizować imprezę sportowo-rekreacyjną, w której będą mogli wziąć udział wszyscy chętni pracownicy, którzy dowiedzą się o imprezie z ogłoszenia. Zaproszeni będą wszyscy pracownicy, których obecność jest całkowicie dobrowolna. Wnioskodawca nie sporządza listy pracowników którzy wezmą udział w imprezie. Liczba osób określana jest szacunkowo. Podmiot wybrany do obsługi imprezy zapewni wyżywienie

w postaci szwedzkiego stołu oraz lokal. Uiszczona przez Wnioskodawcę opłata za taką imprezę będzie miała formę opłaty zryczałtowanej bez względu na rzeczywistą ilość osób biorących udział w imprezie. Koszt imprezy zostanie sfinansowany w części ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zgodnie z obowiązującym Regulaminem ZFŚS. Część kosztów zostanie pokryta z opłat wniesionych przez osoby deklarujące udział w imprezie. Pracodawca nie będzie miał informacji, który z pracowników deklarujący udział w imprezie faktycznie w niej uczestniczył i z jakich świadczeń rzeczywiście skorzystał, a co za tym idzie jaka jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1. Czy pracodawca ma obowiązek naliczyć zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, w przypadku braku informacji o osobach, które faktycznie uczestniczyły w imprezie i niemożności ustalenia wartości świadczenia uzyskanego przez konkretnego pracownika.

2. Czy dofinansowanie imprezy ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brak możliwości ustalenia, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość, brak jest możliwości i podstaw do naliczenia zaliczki na podatek dochodowy.

Stanowisko Wnioskodawcy poparte jest licznymi wyrokami sądów administracyjnych odnoszącymi się do analogicznych sytuacji, m.in.: sygn. I SA/Po 717/10 z dnia 9 grudnia r., sygn. I SA/Gd 140/11 z dnia 27 kwietnia 2011 r. i sygn. I SA/Wr 161/11 z dnia 5 maja r. oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2011 r.

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 grudnia 2010 r. sygn. I SA/Po 7171/10: "gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (opłata jest wnoszona ryczałtowo, nie można ustalić czy pracownik ze świadczenia korzystał czy też nie korzystał) brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika przychodu z tytułu udziału w imprezie organizowanej przez pracodawcę. W takim przypadku nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owe świadczenie i jaka jest jego wartość." Zdaniem sądu przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkuje możliwość uznania wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem, tj. w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe by było ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym, co w przypadku zaproszenia na imprezę, na której przewidziany jest poczęstunek w formie bufetów, jest niemożliwe do ustalenia.

Identyczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 stycznia 2011 r. sygn. II FSK 1531/09, który uznał, iż dla opodatkowania tego typu świadczenia istotne jest, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód. Nie można bowiem ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy przez liczbę pracowników biorących udział w imprezie, gdyż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw do wykonania takiego działania.

Ponadto w opinii Wnioskodawcy, dofinansowanie imprezy ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, uznał w części dotyczącej:

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 380 zł - za prawidłowe,

* obowiązku odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych z wynagrodzenia pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń o wartości przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 380 zł - za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, Minister Finansów stwierdza co następuje.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia "nieodpłatne świadczenie". W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu "nieodpłatne świadczenie" na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż "ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy." W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości i prowadziła do sporów interpretacyjnych pracowników oraz pracodawców z organami podatkowymi. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, iż "zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)."

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż o powstaniu przychodu z tytułu otrzymania od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń decyduje łączne spełnienie określonych wyżej przesłanek. Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy zauważyć, iż w przypadku uczestnictwa pracowników w organizowanej przez Wnioskodawcę imprezie sportowo-rekreacyjnej został spełniony tylko jeden warunek, dotyczący dobrowolnego udziału pracowników w tym spotkaniu. Ten fakt przesądza o tym, że sfinansowanie przez Wnioskodawcę organizacji imprezy sportowo-rekreacyjnej dla pracowników, w tym ze środków ZFŚS nie powoduje po stronie pracowników otrzymania nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy i w konsekwencji nie stanowi przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy. W tej sytuacji rozpatrywanie stosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy, stało się bezprzedmiotowe.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należy uznać za prawidłowe, w części dotyczącej braku obowiązku naliczenia zaliczki na podatek dochodowy pracowników w związku z organizacją imprezy sportowo-rekreacyjnej, a nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 29 listopada 2011 r. Nr ILPB1/415-1051/11-2/TW, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.