DD3.8222.2.317.2015.KDJ

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 26 października 2010 r. Nr ILPB1/415-849/10-4/TW wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Sp. z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 28 lipca 2010 r., uzupełnionym w dniu 29 września 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału pracowników w imprezie integracyjnej, jest prawidłowe.

Dnia 26 października 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając - na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 28 lipca 2010 r., uzupełniony w dniu 29 września 2010 r., w którym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, zajmuje się produkcją wyrobów z tworzyw sztucznych. Zatrudnia pracowników produkcyjnych oraz służby finansowo-ekonomiczne. Wnioskodawca okresowo co kwartały lub w razie potrzeby Zarządu, organizuje spotkania z pracownikami o charakterze informacyjnym, których celem jest motywacja i integracja zespołu. Spotkania dotyczą zagadnień związanych z problemami jakie na bieżąco powstają w przedsiębiorstwie. Spotkania mają na celu poinformowanie pracowników o kondycji Wnioskodawcy poprzez podanie podsumowania poszczególnych okresów działalności oraz udzielenie pochwal bądź wskazanie błędów i niedociągnięć, co istotnie wpływa na poprawę jakości pracy oraz pobudza do kreatywności w pokonywaniu przeszkód w codziennym wykonywaniu zadań pracowniczych. Ponadto, spotkania te mają na celu umożliwienie poznania się bliższego członkom licznej załogi firmy, co procentuje później lepszą współpracą we wszystkich obszarach działalności Wnioskodawcy. Wnioskodawca organizuje ww. spotkania zarówno w siedzibie jak i poza nią. W związku z tym ponosi koszty zakupu artykułów spożywczych: kawa, herbata, słodycze, usługi cateringowe lub koszty zakupu usługi organizacji imprezy integracyjnej (gastronomia + wynajem sali, ewentualnie zajęcia sportowe lub inna atrakcja). Wnioskodawca ww. wydatki ponosi na rzecz pracowników ze środków obrotowych i uznaje je za koszty pośrednio związane z prowadzoną działalnością (art. 15 ust. 1 ustawy CIT), ponieważ zintegrowanie zespołu pracowników z pracodawcą (Wnioskodawcą) wpływa na zwiększenie efektywności pracy, a to przekłada się na wysokość osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów.

Spotkania pracowników Wnioskodawcy są otwarte i mają charakter fakultatywny (nieobowiązkowy, dobrowolny), a koszty w całości ponoszone są przez Wnioskodawcę. Zważywszy na fakt licznej załogi ok. 200 osób, nie prowadzi się ewidencji osób biorących udział w imprezie. Pracownicy nie ponoszą skutków podatkowych uczestnictwa w imprezach, ponieważ nie są one adresowane indywidualnie dla każdego z nich, ale dla ogółu. Trudno byłoby ustalić wartość świadczenia przypadającego na pracownika (art. 12 ust. 1 ustawy p.d.o.f.), jeśli imprezy mają charakter otwarty, a wysokość kosztów jest ustalana w sposób zryczałtowany i niezależny od liczby osób biorących w niej udział. Wnioskodawca tak postępując uznaje, iż nie powstaje przychód do opodatkowania u pracownika w wartości rzeczywistej, a zgodnie z doktryną prawa podatkowego tylko ten może być podstawą naliczenia podatku.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca słusznie nie dokonuje statystycznego (wirtualnego, uśrednionego) przypisania świadczenia poniesionego na rzecz pracowników, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., w związku z uczestnictwem w imprezie integracyjnej do opodatkowania podatkiem od osób fizycznych, ze względu na fakt iż pracodawca nie jest w stanie określić, którzy pracownicy byli obecni podczas spotkania.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie należy dokonywać przypisania do przychodów pracowników poniesionych na ich rzecz świadczeń, ze względu na niemożność określenia indywidualnej wartości świadczenia na konkretnego pracownika.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznał za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, Minister Finansów stwierdza co następuje.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia "nieodpłatne świadczenie". W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu "nieodpłatne świadczenie" na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż "ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy." W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Kwestia opodatkowania świadczeń będących wynikiem uczestnictwa pracowników w spotkaniach integracyjnych organizowanych przez pracodawcę budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, iż "wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie "kursokonferencja" organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania."

Wobec tak jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, iż uczestnictwo pracownika w imprezie integracyjnej organizowanej przez pracodawcę nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nie jest nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy i nie stanowi przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, iż udział pracowników w sfinansowanej przez Wnioskodawcę imprezie integracyjnej, nie generuje po stronie pracowników przychodu w rozumieniu ustawy PIT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 26 października 2010 r. Nr ILPB1/415-849/10-4/TW, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.