DD3.8222.2.300.2015.MCA

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 i 699) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 24 stycznia 2012 r. Nr IBPB II/1/415-907/11/HK, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Spółka z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2011 r. (data wpływu 24 października 2011 r.), uzupełnionym w dniu 13 grudnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału pracowników Wnioskodawcy w imprezie okolicznościowej - jest prawidłowe.

W dniu 24 października 2011 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym w dniu 13 grudnia 2011 r., Wnioskodawca przedstawił następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca chce zorganizować imprezę okolicznościową (Wigilię) dla pracowników firmy. Zamierza zlecić przygotowanie poczęstunku zewnętrznej firmie cateringowej, w formie szwedzkiego stołu, na terenie zakładu pracy bądź w restauracji. Za wykonaną usługę Wnioskodawca zapłaci w całości ze swoich środków obrotowych, na podstawie stosownej faktury. Usługa ta ma być skierowana do pracowników firmy.

W czasie ww. imprezy nastąpi przekazanie świątecznych życzeń dla pracowników i ich rodzin jak również spożywanie posiłków i napojów.

Spotkanie to odbędzie się "na stojąco", w formie szwedzkiego stołu; z rozmaitymi potrawami na zasadzie "wszystkiego po trochę", czyli dania będą przygotowywane w ilości ok. 30 porcji z danego dania, ale za to będzie ich więcej i każdy będzie mógł wybrać coś dla siebie, zgodnie z indywidualnymi gustem. Nie będzie wyliczania dań, każdy będzie mógł skonsumować dany posiłek raz lub więcej razy bądź odmówić jego spożywania. Każdy pracownik samodzielnie będzie nakładał sobie posiłki. Każdy, do wyczerpania zapasów, będzie mógł spożywać serwowane napoje i dania.

Pracownicy firmy to kobiety i mężczyźni w różnym wieku w ilości ponad 80 osób. Za przygotowanie posiłków cena będzie ogólna - jedna cena za wszystkie posiłki.

Obecność na spotkaniu będzie dobrowolna - wszyscy pracownicy będą zaproszeni, jednak nie będzie ono w żaden sposób obligatoryjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udział w imprezie okolicznościowej (Wigilii zakładowej) stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, udział pracowników w imprezie okolicznościowej (Wigilii zakładowej) nie będzie stanowić dla nich opodatkowanego przychodu ze stosunku pracy.

W powyższej sytuacji nie jest - w ocenie Wnioskodawcy - możliwe przypisanie konkretnej wartości świadczenia na rzecz określonego pracownika, gdyż płatność nastąpi w formie ryczałtu, a ilość i wartość dań będzie różna, niezależna od ilości pracowników (sytuacja typowa dla tzw. szwedzkiego stołu, gdzie mamy do czynienia z różną wartością dań, w ilościach jednostkowych mniejszych niż liczba osób zaproszonych).

Wnioskodawca uważa, że nie będzie można obliczyć wartości rzeczywistego świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika, gdyż:

* posiłki będą przedstawiały jednostkowo różną wartość, a opłata za to świadczenie jest całościowa i ryczałtowa,

* pracownicy firmy to kobiety i mężczyźni o różnych fizjologicznie potrzebach konsumpcyjnych, a forma spotkania będzie luźna, bez ograniczeń w spożywaniu posiłków,

* zapłata za catering nastąpi bez względu na fakt, czy będą uczestniczyć w niej wszyscy pracownicy czy też nie oraz czy skorzystają ze wszystkich posiłków oferowanych czy też w ogóle nie będą ich spożywać a jedynie rozmawiać z koleżankami i kolegami z pracy.

Na poparcie swego stanowiska Wnioskodawca powołuje się na treść interpretacji indywidualnej z dnia 2 czerwca 2011 r. nr ILPB1/415-286/08/11-S/AG, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT".

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia "innych nieodpłatnych świadczeń" - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż "zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)."

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (...) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, iż Wnioskodawca zamierza zorganizować i sfinansować imprezę okolicznościową (Wigilię) dla pracowników. Zaproszeni zostaną wszyscy pracownicy, przy czym udział w spotkaniu będzie dobrowolny. Impreza połączona będzie z konsumpcją. Potrawy i napoje zaserwowane będą w formie szwedzkiego stołu.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że dobrowolne uczestnictwo w planowanej imprezie okolicznościowej nie stanowi dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym udział pracowników w organizowanej przez Wnioskodawcę Wigilii zakładowej nie stanowi dla pracowników podlegającego opodatkowaniu przychodu ze stosunku pracy.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 stycznia 2012 r. Nr IBPB II/1/415-907/11/HK.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Jednocześnie, w kontekście przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej z dnia 2 czerwca 2011 r. Nr ILPB1/415-286/08/11-S/AG, należy zauważyć, iż niezależnie od podobieństw do innych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych, ma ona zastosowanie wyłącznie w sprawie, w której została wydana.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.