DD3.8222.2.289.2015.IMD

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 i 699) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 18 czerwca 2012 r. Nr IBPB II/1/415-255/12/BJ, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Sp. z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2012 r. (data wpływu 8 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 15 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału w spotkaniu integracyjnym (imprezie plenerowej) i szkoleniu - jest prawidłowe.

W dniu 8 marca 2012 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym w dniu 15 maja 2012 r., Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako pracodawca podejmuje różnego rodzaju działania mające na celu podwyższenie efektywności pracowników. Niewątpliwie jest to pozapłacowym sposobem motywacji pracowników przyczyniającym się do poprawy ich kondycji psychofizycznej - a zatem także zwiększa ich efektywność poprzez integrację i poprawę komunikacji wewnętrznej, wzajemną wymianę informacji związanej z wykonywaną pracą i w konsekwencji przekłada się na rezultaty ekonomiczne Wnioskodawcy.

Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu są okresowe spotkania pracowników, jak spotkania w plenerze połączone z przekazaniem załodze informacji o działalności Wnioskodawcy, perspektywę jego bytu i dalszego rozwoju (inf. o wynikach Wnioskodawcy po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego, wykonania wieloletniego planu rozwoju, o taryfie na wodę i ścieki itp.), uhonorowaniem jubilatów, rywalizacja sportowa o charakterze integracyjnym.

Ponadto Wnioskodawca organizuje spotkania okolicznościowe np. Wigilia, impreza charytatywna, na którą zapraszani są również okazjonalni mieszkańcy miasta.

Spotkania kierowane są do wszystkich pracowników Wnioskodawcy, pracownicy poświęcają swój prywatny czas, a konsumpcja ma tu znaczenie drugorzędne. Ilość uczestników szacowana jest na bazie doświadczenia lat ubiegłych.

Również Zarząd Wnioskodawcy organizuje szkolenie dla pracowników, gdzie szkolącym jest członek Zarządu, wyznaczony pracownik lub osoba zewnętrzna działająca na zlecenie. Udział w szkoleniu nie jest obowiązkowy, a szkolenie odbywa się również poza czasem pracy pracowników. Przewiduje się w ramach tego szkolenia również konsumpcję. W każdym przypadku przewidywany program szkolenia obejmuje zagadnienia związane ściśle z zakresem pracy Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku opisanym w pkt 68, gdy zaproszenie na spotkanie integracyjne czy szkolenie jest kierowane do wszystkich pracowników, a wartość świadczeń nie można przypisać do konkretnej osoby, Wnioskodawca jest zobowiązany do pobierania zaliczki na podatek dochodowy.

2. Jeśli jest zobowiązany, to w jaki sposób należy ustalić podstawę opodatkowania.

3. Jak Wnioskodawca powinien postępować w przypadku organizowanych przez siebie szkoleń pracowniczych połączonych z konsumpcją.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla pracowników Wnioskodawcy bardzo krzywdząca jest teza, że od świadczeń postawionych do ich dyspozycji należy pobierać podatek dochodowy nawet wówczas, gdy przychód nie został faktycznie otrzymany. Zaproszenie na imprezę pracowniczą jest zaproszeniem otwartym. Nie można zatem jednoznacznie stwierdzić kto w niej wziął udział, kto i za ile konsumował, kto uczestniczył w imprezach towarzyszących (np. zawodach sportowych). Sama deklaracja udziału nie powoduje, że pracownik weźmie w niej udział (zła pogoda, choroba, zdarzenie losowe itp.), zatem nie można obciążać go podatkiem za przychód, którego nie uzyskał. Ciężaru kosztów niewykorzystanej np. konsumpcji czy braku udziału w spotkaniu innych pracowników nie można przerzucać na pozostałych uczestników spotkania (np. w imprezie plenerowej przewidywano udział 70 osób, na skutek złych warunków atmosferycznych w imprezie wzięło udział 10 osób). W ocenie Wnioskodawcy, przypisanie przychodu w taki sposób byłoby nieprawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu powinien podlegać przychód faktycznie otrzymany.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca, jako płatnik nie widzi ustawowego obowiązku w szacowaniu przychodów pracownika, nie posiada również narzędzi do prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, do naliczenia, pobrania i odprowadzenia właściwej zaliczki na podatek dochodowy od wykazanych powyżej świadczeń.

W tym stanie faktycznym skierowanie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej uważa się za zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT".

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia "innych nieodpłatnych świadczeń" - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż "zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)."

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (...) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, iż Wnioskodawca jako pracodawca podejmuje różnego rodzaju działania mające na celu podwyższenie efektywności pracowników. W tym celu organizowane są okresowe spotkania pracowników, takie jak spotkania w plenerze, spotkania okolicznościowe np. Wigilia, impreza charytatywna, na którą zapraszani są również okazjonalni mieszkańcy miasta.

Wnioskodawca organizuje również swoim pracownikom szkolenia wewnętrzne, gdzie szkolącym jest członek Zarządu, wyznaczony pracownik lub osoba zewnętrzna działająca na zlecenie. Udział w szkoleniu nie jest obowiązkowy, i w każdym przypadku przewidywany program szkolenia obejmuje zagadnienia związane ściśle z zakresem pracy Wnioskodawcy.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że udział pracowników w organizowanych przez Wnioskodawcę imprezach, spotkaniach czy szkoleniach, nie powoduje powstania u tych pracowników nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Na Wnioskodawcy nie ciąży zatem obowiązek zwiększenia pracownikom przychodów z tytułu umowy o pracę.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby w Katowicach.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 czerwca 2012 r. Nr IBPB II/1/415-255/12/BJ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.