DD3.8222.2.253.2015.MCA

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 i 699) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 24 października 2011 r. Nr IBPB II/1/415-681/11/BD, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Gminnego Zespołu Obsługi Szkół i Przedszkoli (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2011 r. (data wpływu 25 lipca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 sierpnia 2011 r. (data wpływu 12 sierpnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania do świadczeń sfinansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na rzecz pracowników z tytułu uczestniczenia w spotkaniach integracyjnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lipca 2011 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym w dniu 12 sierpnia 2011 r., Wnioskodawca przedstawił następujące zdarzenie przyszłe.

Jednostki oświatowe w trakcie roku organizują spotkania integracyjne i imprezy sportowo-rekreacyjne. Spotkania integracyjne organizowane są w lokalach gastronomicznych oraz na różnych spotkaniach okolicznościowych w siedzibie jednostki (z obsługą gastronomiczną we własnym zakresie). Organizowane spotkania, wyjazdy mają na celu integrację zespołu, tworzenie dobrej atmosfery w pracy a w konsekwencji lepszą współpracę, podnoszenie efektywności i jakości pracy. Wydatki finansowane są w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz przyjętym regulaminem. Organizowane wyjazdy i spotkania mają charakter otwarty i adresowane są do wszystkich pracowników. Udział pracowników nie jest obligatoryjny i zdarza się, iż nie wszyscy pracownicy biorą w nich udział. Ponadto ze środków funduszu jednostka finansuje dla pracowników świadczenia rzeczowe, do wysokości limitu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w formie biletów wstępu na imprezy kulturalno-oświatowe, sportowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenia finansowane w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w zakresie organizowanych spotkań integracyjnych stanowią przychód dla pracowników w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy wydatki z tego tytułu na pracownika mogą być wliczone do limitu kwoty 380 zł jako zwolnione z podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej rzeczowych świadczeń oraz otrzymywanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych do łącznej wysokości nieprzekraczającej w ciągu roku podatkowego kwoty 380 zł. Wartość świadczeń rzeczowych, które jednostka przekazuje pracownikom w danym roku podatkowym, w tym z tytułu organizacji imprez integracyjnych gdzie sporządzona jest lista osób wyrażających chęć wzięcia udziału w imprezie, nie przekracza limitu kwotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy. Wobec powyższego zdaniem jednostki ww. świadczenia nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach stwierdzam, co następuje.

Opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwana dalej "ustawą PIT".

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy PIT wolna od podatku jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi;

Przytoczony przepis stanowi wyjątek od wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy PIT zasady powszechności opodatkowana. Jednocześnie jest wtórny w stosunku do przedmiotu opodatkowania ustawy PIT, bowiem warunkiem zastosowania któregokolwiek ze zwolnień przedmiotowych, w tym z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy PIT, jest uprzednie zakwalifikowanie otrzymanych świadczeń do przychodów w rozumieniu przepisów ustawy PIT. O ile bowiem dane świadczenie nie jest przychodem w rozumieniu przepisów ustawy PIT, nie może być objęte zwolnieniem. Inaczej mówiąc nie można zwolnić z opodatkowania czegoś co nie podlega opodatkowaniu.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy PIT.

Kwestia rozumienia pojęcia "innych nieodpłatnych świadczeń" - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż "zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)."

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (...) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału). Natomiast konsekwencją uznania, iż dane świadczenie nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy PIT jest niemożność jego objęcia którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy PIT.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, iż w trakcie roku jednostki oświatowe organizują dla swoich pracowników spotkania integracyjne i imprezy sportowo-rekreacyjne, których celem jest integracja zespołu, tworzenie dobrej atmosfery w pracy a w konsekwencji lepsza współpraca i podnoszenie efektywności oraz jakości pracy. Udział pracowników w tych przedsięwzięciach jest dobrowolny a koszty związane z ich organizacją są w całości finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ponadto ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych pokrywane są koszty świadczeń rzeczowych dla pracowników, do wysokości limitu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy PIT.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. uznać należy, że udział pracownika w spotkaniach integracyjnych lub sportowo-rekreacyjnych, połączonych z konsumpcją w lokalach gastronomicznych lub w siedzibie organizatora, nie generuje u pracownika przychodu w rozumieniu ustawy PIT, co wyklucza możliwość zastosowania względem tego udziału zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy PIT, oraz wliczenia jego wartości do limitu 380 zł.

Tym samym, za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym udział pracownika w imprezie integracyjnej lub sportowo-rekreacyjnej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy PIT, oraz że wartość otrzymanego świadczenia związanego z udziałem w ww. imprezach będzie wpływać na wysokość świadczeń otrzymanych do wysokości limitu 380 zł. Skoro bowiem udział pracownika w tego rodzaju spotkaniu zaoferowanym przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przez pracownika przychodu w rozumieniu ustawy PIT, brak jest podstaw do objęcia go zwolnieniem przedmiotowym. Zwolnić z opodatkowania można bowiem tylko to, co ze swojej istoty wyczerpuje definicję przedmiotu opodatkowania ustawy PIT. Tym samym okoliczność udziału pracownika w ww. przedsięwzięciach ukierunkowanych na integrację zespołu jest neutralna z punktu widzenia limitu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy PIT.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 października 2011 r. Nr IBPB II/1/415-681/11/BD.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.