DD3.8222.2.247.2015.OBQ

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 i 699) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 31 marca 2015 r. Nr IPTPB1/415-741/14-4/MM wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko. Spółki Akcyjnej (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2015 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, jest prawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2014 r. Wnioskodawca złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2015 r., Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednym z czołowych polskich producentów cementu oraz innym materiałów budowlanych. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż cementów portlandzkich, cementów mieszanych oraz cementu hutniczego. Dzięki dobrze zorganizowanej sieci dystrybucyjnej, produkty Wnioskodawcy są dostępne na terenie całej Polski. Działalność produkcyjna Wnioskodawcy odbywa się w dwóch zakładach zlokalizowanych w województwie o oraz ś. W skład linii biznesowej Wnioskodawcy wchodzą również dwie kopalnie, gdzie wydobywany jest kamień wapienny i margiel - podstawowe surowce do produkcji cementu.

Z uwagi na rozbudowaną sieć dystrybucyjną oraz strukturę organizacyjną uwzględniającą placówki i zakłady produkcyjne znajdujące się na terenie całego kraju, Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę tzw. pracowników mobilnych. Należą do nich m.in. dyrektorzy, przedstawiciele terenowi i inni specjaliści, których obowiązki służbowe wykonywane są częściowo lub w całości poza siedzibą Wnioskodawcy. Miejscem zatrudnienia określonym w umowie o pracę są w zależności od danego pracownika:

* Dyrektor - siedziba Wnioskodawcy, obszar jednego województwa, obszar kilku województw lub obszar całego kraju;

* Przedstawiciel terenowy - siedziba Wnioskodawcy, obszar wskazanych województw lub powiatów;

* Regionalny Koordynator Sprzedaży - siedziba Wnioskodawcy i obszar wskazanych województw;

* Regionalny Koordynator Sprzedaży ds. Analiz Rynku - siedziba Wnioskodawcy i obszar wskazanych województw;

* Główny Specjalista ds. Marketingu i Komunikacji - siedziba Wnioskodawcy i obszar wskazanych województw;

* Główny Inżynier ds. Górniczych, Kierownik Ruchu Zakładów Górniczych - wybrane kopalnie;

* Główny Specjalista ds. Administracyjno-Socjalnych - siedziba Wnioskodawcy i obszar wskazanego województwa;

* Kierownik Kopalni - wybrane kopalnie.

Do zadań wykonywanych przez pracowników mobilnych należy m.in.:

* prowadzenie bieżącej sprzedaży i utrzymywanie dobrych relacji z kontrahentami,

* nadzorowanie kopalń i zakładów produkcyjnych,

* wsparcie i doradztwo w procesach produkcyjnym i wydobywczym,

* kontrola BHP,

* nadzorowanie stanu technicznego i dokonywanie odbiorów technicznych maszyn oraz urządzeń.

W związku z realizacją ww. obowiązków pracownicy mobilni zobowiązani są do wyjazdów służbowych, w trakcie których ponoszą wydatki związane m.in. z noclegami w miejscu świadczenia pracy. Koszty noclegów pokrywane są przez pracowników mobilnych za pomocą:

* własnych środków pieniężnych (wydatki są następnie refundowane przez Spółkę),

* środków pochodzących z zaliczki wypłaconej pracownikowi przez Wnioskodawcę,

* służbowej karty płatniczej - ze środków Wnioskodawcy.

Pracownicy mobilni wypełniają druk "polecenie wyjazdu służbowego i rachunek kosztów podróży" i dostarczają na potwierdzenie poniesionych wydatków faktury lub rachunki (jeśli nie jest możliwe ich uzyskanie - również paragony). Dokumenty sprzedaży, o których mowa wyżej, wystawiane są na Wnioskodawcę jako nabywcę. Wydatki ponoszone w tym zakresie są zwracane pracownikowi (lub uiszczane za pracownika) po merytorycznej i formalnej kontroli dokumentów potwierdzających ich poniesienie. Wnioskodawca dokonuje pełnej oceny zasadności korzystania przez pracownika z noclegu poza miejscem zamieszkania.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 12 marca 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. W stanie faktycznym wniosku Wnioskodawcy o wydanie interpretacji indywidualnej pracownicy mobilni wykonują na polecenie pracodawcy (Wnioskodawcy) zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy, jednakże na obszarze, który (zgodnie z zawartymi umowami o pracę) stanowi miejsce świadczenia pracy. Z uwagi na to, że ww. zadania służbowe nie są wykonywane poza stałym miejscem pracy określonym w umowie o pracę, wyjazdy pracowników mobilnych nie są podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracownicy korzystają z noclegów dobrowolnie z inicjatywy pracodawcy (Wnioskodawcy). Wnioskodawca zapewnia nocleg pracownikom mobilnym wyłącznie w sytuacji, gdy charakter zadania służbowego (w tym odległość miejsca jego wykonania od miejsca zamieszkania pracownika) uzasadnia taką konieczność. Zwrot poniesionych przez pracownika wydatków nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Korzystanie przez pracownika z noclegu jest niezbędne do wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapewnienie pracownikom mobilnym noclegu w trakcie wyjazdu służbowego do miejsca, które pokrywa się z miejscem zatrudnienia wskazanym w umowie o pracę, stanowi przychód ze stosunku pracy tych pracowników, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca - jako płatnik - zobowiązana jest do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, po stronie pracownika mobilnego nie powstanie przychód w związku z zapewnieniem przez Niego noclegu w miejscu wyjazdu służbowego, w związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania podatku w tym zakresie.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, "przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń".

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższych przepisów wynika, że za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działalnie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Natomiast przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Z uwagi na fakt, że katalog świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy jest otwarty, wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej, zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez pracowników mobilnych wydatki na zapewnienie noclegu w trakcie wyjazdów służbowych, mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i są niezbędne do wykonywania zleconych przez Wnioskodawcę zadań, a ich zwrot (lub zapłata przez Wnioskodawcę) nie stanowi u pracowników przysporzenia majątkowego i nie może być traktowany jako przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, że korzystanie z noclegów nie ma związku z celami osobistymi pracowników, lecz służy wyłącznie celom służbowym. Wydatki ponoszone w tym zakresie są zwracane pracownikowi (lub ponoszone za pracownika) po merytorycznej i formalnej kontroli dokumentów potwierdzających ich poniesienie. Tym samym Wnioskodawca dokonuje pełnej oceny zasadności korzystania przez pracownika z noclegu poza miejscem zamieszkania.

Zapłata przez Wnioskodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swoje obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę stanowi racjonalny wydatek związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten jest ponoszony w interesie pracodawcy i stanowi koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia ich źródeł.

Ponadto, przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Co do zasady, wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika powinny być pokrywane przez pracodawcę. Zdaniem Wnioskodawcy, do takich kosztów należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy (wynikającym z zapisów umowy o pracę) oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym pracownik mobilny nie otrzymuje jakiegokolwiek "świadczenia", "przysporzenia majątkowego" lub "korzyści" w rozumieniu art. 11 lub art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż Wnioskodawca jedynie zwraca pracownikowi równowartość wydatków ponoszonych w jego interesie i na jego rzecz (lub uiszcza te wydatki bezpośrednio). Zatem w opisanej sytuacji po stronie pracownika mobilnego nie powstaje przychód w związku z zapewnieniem przez pracodawcę noclegu w miejscu wyjazdu służbowego, a Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania podatku w tym zakresie.

Celem potwierdzenia własnego stanowiska Wnioskodawca wskazuje, że kwestia przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał Konstytucyjny wskazał na kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. Skład orzekający stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie świadczenia, które:

* po pierwsze - zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie - zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie - korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do świadczeń w postaci noclegów finansowych przez Niego dla pracowników mobilnych, drugie z powyższych kryteriów nie jest spełnione.

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie również w wyrokach sądów administracyjnych. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł w wyroku z dnia 23 października 2014 r., że "ponoszone przez pracowników mobilnych wydatki za noclegi mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i są niezbędne do wykonywania tych zadań, a ich zwrot nie stanowi u pracowników przysporzenia majątkowego i nie może być traktowany jako przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik nie otrzymuje "świadczenia" w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, gdyż Spółka jedynie zwraca pracownikowi wydatki ponoszone przez niego w interesie i na rzecz Wnioskodawcy. Ponieważ w tej sytuacji nie powstaje przychód po stronie pracownika, Spółka nie występuje w roli płatnika i nie ma obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania podatku, jak również sporządzania stosowanych informacji podatkowych, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych".

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznał za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT".

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, które to świadczenia pokrywane są ze środków pracodawcy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub NSA. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, iż Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę tzw. pracowników mobilnych. Należą do nich m.in. dyrektorzy, przedstawiciele terenowi i inni specjaliści, których obowiązki służbowe wykonywane są częściowo lub w całości poza siedzibą Spółki. Do zadań wykonywanych przez pracowników mobilnych należy m.in.: prowadzenie bieżącej sprzedaży i utrzymywanie dobrych relacji z kontrahentami, nadzorowanie kopalń i zakładów produkcyjnych, wsparcie i doradztwo w procesach produkcyjnym i wydobywczym, kontrola BHP, nadzorowanie stanu technicznego i dokonywanie odbiorów technicznych maszyn oraz urządzeń. W związku z realizacją ww. obowiązków pracownicy mobilni zobowiązani są do wyjazdów służbowych, w trakcie których ponoszą wydatki związane m.in. z noclegami w miejscu świadczenia pracy. Z uwagi na to, że ww. zadania służbowe nie są wykonywane poza stałym miejscem pracy określonym w umowie o pracę, wyjazdy pracowników mobilnych nie są podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracownicy korzystają z noclegów dobrowolnie z inicjatywy pracodawcy (Wnioskodawcy). Wnioskodawca zapewnia nocleg pracownikom mobilnym wyłącznie w sytuacji, gdy charakter zadania służbowego (w tym odległość miejsca jego wykonania od miejsca zamieszkania pracownika) uzasadnia taką konieczność.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę koszty noclegów, związane z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiekolwiek przysporzenia majątkowego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy - zgodnie z którym, po stronie pracownika mobilnego nie powstanie przychód w związku z zapewnieniem przez Niego noclegu w miejscu wyjazdu służbowego, w związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania podatku w tym zakresie - należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 31 marca 2015 r. Nr IPTPB1/415-741/14-4/MM, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.