DD3.8222.2.189.2015.OBQ - Zwolnienie z opodatkowania jednorazowego świadczenia z tytułu przeniesienia służbowego oraz świadczenia z tytułu najmu mieszkania.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 19 maja 2014 r. Nr ITPB2/415-159a/14/MU, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Pana... (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 10 lutego 2014 r., uzupełnionym w dniach 9 oraz 19 maja 2014 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania jednorazowego świadczenia z tytułu przeniesienia służbowego oraz świadczenia z tytułu najmu mieszkania, jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2014 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym w dniach 9 oraz 19 maja 2014 r., przedstawiono następujący stan faktyczny. W dniu 15 grudnia 2010 r. Wnioskodawca zawarł z pracodawcą porozumienie w celu przeniesienia służbowego od dnia 15 grudnia 2010 r. Miejsce zamieszkania Wnioskodawcy (B.) jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy (W.). W związku ze zmianą miejsca świadczenia pracy, pracodawca wypłacił Wnioskodawcy świadczenie w ramach zwrotu kosztów przeniesienia służbowego w wysokości 3900 zł - jednorazowa wypłata. Świadczenie to nie przekroczyło 200% wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę za miesiąc w którym doszło do przeniesienia, czyli za grudzień 2010 r., ponieważ wynagrodzenie wyniosło wówczas 4336,36 zł brutto. Wartość świadczenia została przez pracodawcę opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo pracodawca przyznał Wnioskodawcy, na okres 3 lat począwszy od 15 grudnia 2010 r., refundację z tytułu najmu mieszkania w Warszawie. Kwota refundacji od 15 grudnia 2010 r. wynosiła 1500 zł miesięcznie, natomiast od 1 stycznia 2012 r. zwiększyła się i wynosiła 1750 zł miesięcznie. Wartość refundacji z tytułu najmu mieszkania wypłacana była wraz z wynagrodzeniem z tytułu umowy o pracę i była w pełni opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1. Czy wypłacone przez pracodawcę jednorazowe świadczenie z tytułu przeniesienia służbowego nieprzekraczające 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym doszło do przeniesienia korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy refundacja kosztów najmu mieszkania z tytułu przeniesienie służbowego do innej miejscowości niż miejsce zamieszkania korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wartości 500 zł miesięcznie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1) Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy, jednorazowe świadczenie z tytułu przeniesienia służbowego nieprzekraczające 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym doszło do przeniesienia nie powinno być opodatkowane.

Ad. 2) Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Wobec tego Wnioskodawca uważa, że świadczenie z tytułu refundacji kosztów najmu mieszkania w związku z przeniesieniem służbowym do innej miejscowości niż miejsce zamieszkania powinno być zwolnione z podatku do wysokości 500 zł. Kwota przewyższająca 500 zł powinna być natomiast opodatkowana.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania jednorazowego świadczenia z tytułu przeniesienia służbowego, natomiast w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania świadczenia z tytułu najmu mieszkania - za prawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT".

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Za pracownika w rozumieniu ustawy PIT uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ustawy PIT).

Zatem przedmiotowe zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy PIT, ma zastosowanie zarówno do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, jak i pozostających w stosunku służbowym (pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy). Pojęcie "przeniesienie służbowe" wskazuje wyłącznie na okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika w rozumieniu potocznym, w związku ze stosownym poleceniem pracodawcy. Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż przepis art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy nie odnosi się do kwot otrzymanych przez pracowników pozostających w stosunku pracy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż otrzymane przez Wnioskodawcę jednorazowe świadczenie z tytułu przeniesienia służbowego nieprzekraczające 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie służbowe, korzystała ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy PIT.

Odnosząc się natomiast do zwolnienia z opodatkowania refundacji kosztów najmu mieszkania z tytułu przeniesienia służbowego do innej miejscowości niż miejsce zamieszkania wskazać należy, iż stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy PIT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2011 r., wolna od podatku była wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

Z kolei począwszy od 1 stycznia 2011 r. zwolniona z opodatkowania jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy (art. 21 ust. 14 ustawy PIT).

W konsekwencji, otrzymana przez Wnioskodawcę refundacja kosztów najmu mieszkania z tytułu przeniesienie służbowego do innej miejscowości niż miejsce zamieszkania, korzystała ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy PIT, jednakże wyłącznie w tej części, która była objęta zakresem tego zwolnienia.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego jest prawidłowe.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 19 maja 2014 r. Nr ITPB2/415-159a/14/MU.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.