DD3-0602-22/IMD/07/MB7-4928 - Ulga rehabilitacyjna w podatku dochodowym od osób fizycznych.
Pismo z dnia 7 maja 2007 r. Ministerstwo Finansów DD3-0602-22/IMD/07/MB7-4928 Ulga rehabilitacyjna w podatku dochodowym od osób fizycznych.
W związku z interpelacją Pana Posła Jarosława Żaczka w sprawie ulgi rehabilitacyjnej w podatku dochodowym od osób fizycznych, przesłaną przy piśmie z dnia 13 kwietnia 2007 r. Nr SPS-023-7599/07, uprzejmie informuję:
Zasady opodatkowania dochodów osobistych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zwana dalej "ustawą".
Stosownie do postanowień art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy odliczeniu od dochodu przed opodatkowaniem podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Katalog tych wydatków określa art. 26 ust. 7a ww. ustawy.
Odliczenie wydatków na cele rehabilitacyjne przewiduje także art. 11 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.).
Za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponoszone przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną, lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, uważa się między innymi wydatki poniesione na:
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
osoby niepełnosprawnej zaliczanej do I lub II grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż karetka transportu sanitarnego (art. 26 ust. 7a pkt 13),
używanie samochodu osobowego - stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczanej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia - na potrzeby związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (art. 26 ust. 7a pkt 14).
Z powołanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, iż osoby, które nie mają własnego samochodu osobowego, a dojeżdżają na zabiegi w zakładach rehabilitacji leczniczej, wydatki na odpłatne przejazdy środkami transportu sanitarnego oraz innymi środkami transportu (w przypadku osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16) mogą odliczyć od dochodu. Odliczenie z tego tytułu nie jest limitowane.
W przepisach normujących omawianą ulgę uwzględniono także sytuację, w której osoba niepełnosprawna jest właścicielem (współwłaścicielem) samochodu i nim dojeżdża na zabiegi. Ulga ta jest limitowana i maksymalnie z tego tytułu można odliczyć kwotę 2.280 zł. Brak omawianej regulacji "wymusiłby" na osobie niepełnosprawnej (jedynie z uwagi na możliwość odliczenia) korzystanie z innych środków transportu, a nie ze swojego samochodu.