DD3/0602/13/KDJ/10/BMI9-2876 - Ulga rehabilitacyjna.

W związku z zapytaniem poselskim z dnia 2 marca 2010 r. w sprawie korzystania z odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprzejmie informuję:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.: Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zwanej dalej ustawą, odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Uszczegółowieniem tego przepisu jest ust. 7a w art. 26 ustawy, zawierający katalog wydatków mieszczących się w zakresie tzw. ulgi rehabilitacyjnej. Przewidziano w nim m.in. wydatki poniesione na odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (pkt 13):

Jednocześnie na podstawie pkt 14 w ust. 7a ustawy odliczeniu podlegają wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa m.in. w pkt 14. Jak wynika z przytoczonych przepisów, osoby niepełnosprawne zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa ponoszące wydatki na dojazd na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne własnym samochodem, jak i korzystające odpłatnie ze środków transportu, mają prawo do dokonania odliczenia tych wydatków w zeznaniu podatkowym.

Przy czym, w przypadku wydatków poniesionych na odpłatne przejazdy na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, podatnik dokonuje odliczenia na podstawie dokumentów stwierdzających poniesienie wydatków (np. rachunek, faktura, bilety przewoźników transportu publicznego). Natomiast z tytułu używania w powyższym celu własnego samochodu podatnik ma możliwość odliczenia wydatków, jednakże wysokość odliczenia jest limitowana kwotowo i nie może przekroczyć w roku podatkowym 2.280 zł. W tym przypadku podatnik nie ustala wysokości poniesionych wydatków na podstawie dokumentów, co jednak nie oznacza, że nie musi udowodnić, że wydatek taki poniósł.

Pamiętać bowiem należy, iż podstawą odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej nie jest samo posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności (co często jest mylone zwłaszcza w przypadku wydatków ograniczonych limitem kwotowym, co do których ustawodawca odstąpił od ustalania ich wysokości na podstawie dokumentów), lecz poniesienie wydatku. Dlatego też, mimo iż nie ma obowiązku, jak w przypadku korzystania z odpłatnego transportu, posiadania dokumentów co do wysokości poniesionych wydatków z tytułu używania własnego samochodu, to skierowanie od lekarza na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne bądź poświadczenie ich odbycia będą wystarczającym dowodem, że osoba niepełnosprawna tego rodzaju wydatki poniosła.

Pragnę jednoczenie podkreślić, iż do Ministerstwa Finansów nie wpłynęły sygnały dotyczące wątpliwości w interpretowaniu przez organy podatkowe pkt 13 i pkt 14 w ust. 7a w art. 26 ustawy. Niewątpliwie jednak regulacja określona w pkt 13 w ust. 7a w art. 26 ustawy nie ogranicza rodzaju środków transportu, z których może odpłatnie korzystać osoba niepełnosprawna w związku z dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (...).