DD3/033/64/MCA/12/PK-991 - Zwolnienie z opodatkowania wartości świadczeń otrzymanych przez pracowników z tytułu podróży służbowej.

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 29 czerwca 2010 r. Nr ILPB1/415-444/10-2/AO wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację i uznaje, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2010 r. (data wpływu 19 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości świadczeń otrzymanych przez pracowników z tytułu podróży służbowej, jest nieprawidłowe.

W dniu 19 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca złożył ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca działając jako przedsiębiorca zatrudnia pracowników (kierowców) na podstawie umowy o pracę. Pracownicy, w związku z licznymi podróżami służbowymi na obszarze kraju, po powrocie przedstawiają do rozliczenia delegacje oraz faktury za wyżywienie.

W związku ze zwrotem rzeczywistych kosztów wyżywienia, pracownikom nie jest wypłacana dodatkowa dieta.

Faktury za wyżywienie są wystawiane na Wnioskodawcę i podlegają przez niego każdorazowo wnikliwej analizie pod kątem słuszności i celowości wydatku, jego wysokości, czasu i miejsca poniesienia. Wysokość kosztów dziennego wyżywienia z reguły przekracza wysokość diety (23 zł). Pozytywne zaopiniowanie faktury warunkuje zwrot kosztów wyżywienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie: czy poniesione przez pracowników koszty wyżywienia podczas podróży służbowych, refinansowane w całości przez pracodawcę (również te koszty, które przekraczają kwotę diety określonej w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju - nazywanego dalej rozporządzeniem, podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, rzeczywiste koszty wyżywienia pracownika za czas podroży służbowej, w całości sfinansowane przez pracodawcę - również ponad wysokość diety wynikającej z § 4 ust. 1 rozporządzenia, nie stanowią dla pracownika przychodu ze względu na fakt, iż podlegają one zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zdefiniowany został w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z brzmienia tego przepisu, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Powołany przepis odsyła w zakresie określenia wysokości diety i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, zwolnionych od podatku dochodowego, do właściwych przepisów wykonawczych. Warunkiem sine qua non, do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową. Konkludując, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania określonego zadania służbowego.

Zgodnie z § 3 rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej na terenie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Natomiast na pokrycie kosztów wyżywienia przysługuje pracownikowi dieta obliczona w wysokości i na zasadach określonych w § 4 ww. rozporządzenia.

W powyższym zakresie rozporządzenie przewiduje ryczałt w kwocie 23 zł dziennie. Dieta nie przysługuje jednak, gdy pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia). Przedmiotowa analiza przepisów prawnych w zakresie omawianej kwestii, w ocenie Wnioskodawcy, skłania do zaliczenia refinansowanych przez pracodawcę wydatków na wyżywienie pracownika w trakcie podróży służbowej do dochodów zwolnionych od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracodawca wysyła swoich pracowników w podróże służbowe. Pracownicy wyjeżdżają na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy, wynikające z treści umowy o pracę - w celu wykonania określonego zadania służbowego. W celu zapewnienia wyższego komfortu pracy, pracodawca zrezygnował z wypłacania pracownikom diet na pokrycie wyżywienia, na rzecz pełnego finansowania kosztów dziennego wyżywienia na podstawie wystawionych na rzecz pracodawcy faktur, licząc tym samym na wyższą efektywność wykonywanej przez nich pracy. Zwrot wydatków, chociaż czasami przekraczający limit diety, jest jedynie zwrotem kosztów niezbędnych do prawidłowego wykonania przez pracownika zadania w ramach wyjazdu służbowego. Przedmiotowe wydatki pracowników, nie wiążą się dla nich z osiągnięciem jakiegokolwiek przysporzenia. Służą jedynie prawidłowemu wykonywaniu obowiązków zleconych przez pracodawcę.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapewnienie pracownikowi całodziennego wyżywienia podczas podróży służbowej powinno być zakwalifikowane zgodnie z ww. rozporządzaniem jako inne udokumentowane wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, korzystające w konsekwencji ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro bowiem pracodawca pokrywa koszty wyżywienia pracownika w całości, a w ślad za tym nie wypłaca diety wynikającej z § 4 rozporządzenia, to de facto ponosi inne udokumentowane wydatki, odpowiednio do uzasadnionych potrzeb (§ 3 pkt 4 rozporządzenia). Podkreślenia wymaga dodatkowo fakt, iż przedmiotowe koszty wyżywienia każdorazowo dokumentowane są fakturą wystawioną na pracodawcę i podlegają jego zaopiniowaniu pod kątem słuszności i celowości wydatku, jego wysokości, czasu i miejsca poniesienia wydatku. Dopiero pomyślne zakończenie analizy faktury w kontekście ww. kryteriów, warunkuje zwrot poniesionych przez pracownika podczas podróży służbowej wydatków na wyżywienie.

Reasumując, w związku z tym, że faktury wystawiane są bezpośrednio na pracodawcę, można postawić tezę, że wydatki te ponoszone są bezpośrednio przez pracodawcę. W zakresie zwrotu kosztów udokumentowanych wydatków, odmiennie niż w przypadku diet na pokrycie kosztów wyżywienia, rozporządzenie nie wprowadza żadnych ograniczeń kwotowych. Tym samym, zwrot wydatków na wyżywienie poczynionych przez pracownika, niezależnie od wysokości kosztów, o tyle oczywiście, o ile mieszczą się one w kategoriach uzasadnionych potrzeb pracodawcy, podlega zwolnieniu na podstawie wspomnianego art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Warto w tym miejscu dodatkowo zaznaczyć, że skoro zasadnym jest zakwalifikowanie refinansowania kosztów wyżywienia jako zwrotu kosztów innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do jego potrzeb, to w konsekwencji zwrot wydatków należy rozumieć jako inną należność za czas podróży służbowej pracownika, korzystającą ze zwolnienia od podatku dochodowego osób fizycznych.

Innymi słowy, w przypadku odstąpienia pracodawcy od wypłacania pracownikom diet, wydatki na wyżywienie powinny być klasyfikowane jako inne udokumentowane wydatki (§ 3 pkt 4 rozporządzenia) i inne należności za czas podroży służbowej pracownika (art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Na potwierdzenie słuszności przedstawionego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 maja 2009 r. Nr IBPBII/1/415-204/09/MK oraz interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z dnia 8 października 2009 r. Nr IPPB2/415-454/09-4/AS, z dnia 25 stycznia 2009 r. Nr IPPB2/415-1513/08-2/AK i z dnia 23 lutego 2010 r. Nr IPPB1/415-934/09-5/KS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego za prawidłowe. Powyższe rozstrzygnięcie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu podjął w oparciu o art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis art. 77⁵ ustawy - Kodeks pracy oraz przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Ostatecznie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, iż poniesione przez pracowników koszty wyżywienia podczas podróży służbowych, refinansowane w całości przez pracodawcę (również te koszty, które przekraczają kwotę diety określonej w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju) podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Zgodnie z art. 77⁵ § 1-2 ustawy - Kodeks pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określa rozporządzenie z dnia 19 grudnia 2002 r. Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm.), zwane dalej "rozporządzeniem".

Zgodnie z § 3 rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i w miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

Jednocześnie stosownie do postanowień § 4 ust. 1 rozporządzenia, dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i wynosi 23 zł za dobę podróży. Pracownik nie otrzymuje diety, jeżeli zapewniono mu bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 4 ust. 3 pkt 2).

Z kolei, jak stanowi art. 77⁵ § 3-5 ustawy - Kodeks pracy, warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u pracodawcy spoza sfery budżetowej (państwowej, samorządowej) określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika, zatrudnionego w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie określa warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowej, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej według przepisów zawartych w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zauważyć, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 tej ustawy opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem wymienionych art. 21, 52, 52a i 52c, oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 wolne od podatku są diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na podstawie umowy o pracę zatrudnia kierowców, którzy odbywają liczne podróże służbowe na obszarze kraju. Podczas podróży pracownicy ponoszą wydatki na wyżywienie, które dokumentują fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę. Po powrocie pracownicy przedstawiają do rozliczenia delegacji zebrane faktury, które następnie podlegają wnikliwej analizie ze strony pracodawcy pod kątem ich słuszności oraz celowości. Wydatki na wyżywienie zaakceptowane przez pracodawcę są następnie zwracane pracownikom. Zwrot odbywa się w kwotach rzeczywistych, które z reguły przekraczają wysokość diety określonej przepisami rozporządzenia MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż zwracana kwota pokrywa koszty wyżywienia pracownika podczas podróży służbowej, Wnioskodawca nie wypłaca pracownikowi diet z tytułu podróży służbowej.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku odstąpienia przez pracodawcę od wypłacania diet, dokonywany przez pracodawcę zwrot wydatków poniesionych przez pracowników na wyżywienie podczas podróży służbowej, należy klasyfikować jako "inne udokumentowane wydatki" określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, o których mowa w § 3 pkt 4 rozporządzenia MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych, a co za tym idzie zwolnionych od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie zważywszy, iż odmiennie niż w przypadku diet, ww. zwrot wydatków nie jest w żaden sposób ograniczony kwotowo, tym samym otrzymana kwota zwrotu z tytułu wyżywienia w całości korzysta ze zwolnienia.

W świetle obowiązującego (wyżej przytoczonego) stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z przytoczonych regulacji prawnych wprost wynika, iż zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest limitowane, a wysokość diet i innych należności za czas podróży służbowej, co do których pracodawca może zastosować zwolnienie od podatku - niezależnie od tego czy jest pracodawcą ze sfery budżetowej czy spoza sfery budżetowej - wyznaczają w przypadku podróży krajowych - przepisy rozporządzenia MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych.

Wyjątek od powyższej reguły stanowią jedynie przypadki, w których wysokość świadczeń z tytułu podróży służbowej pracownika określają odrębne ustawy (tego rodzaju sytuacja nie występuje jednak u Wnioskodawcy).

Jednocześnie stosownie do postanowień przepisów prawa pracy w zakresie podróży służbowych pracowników sfery budżetowej, nie jest możliwe pokrywanie przez pracodawcę udokumentowanych kosztów wyżywienia pracownika na podstawie § 3 pkt 4 rozporządzenia, gdyż przedmiotowa regulacja odnosi się wyłącznie do należności pieniężnych innych niż diety oraz zwrot kosztów przejazdów i dojazdów oraz noclegów (np. zwrotu kosztów telefonicznych rozmów służbowych). Tym samym nie może mieć zastosowania do kosztów wyżywienia, na pokrycie których zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia przysługuje dieta w wysokości 23 zł za dobę podróży.

W konsekwencji, błędnym jest twierdzenie Wnioskodawcy, jakoby zapewnienie pracownikowi całodziennego wyżywienia podczas podróży służbowej mogło być kwalifikowane do innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, o których mowa w § 3 pkt 4 rozporządzenia.

Nie zmienia to faktu, iż obowiązujące u danego pracodawcy spoza sfery budżetowej regulacje dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom odbywającym podróż służbową, mogą przewidywać bardziej korzystne warunki przyznawania świadczeń z tego tytułu niż wynikające z przepisów wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 Kodeksu pracy przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej. W takiej sytuacji pracownik jest uprawniony do otrzymania zwrotu poniesionych przez siebie wydatków na warunkach określonych w regulacjach zakładowych bądź określonych w umowie o pracę, jednakże ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta wyłącznie wartość tej części otrzymanych przez pracownika świadczeń na pokrycie kosztów wyżywienia w podróży (bez względu na formę tego świadczenia), która nie przekracza wysokości diety z tytułu podróży służbowej, czyli w przypadku podróży krajowych - 23 zł za dobę podróży.

Nadwyżka ponad kwotę objętą zwolnieniem stanowi podlegający opodatkowaniu przychód pracownika ze stosunku pracy, od którego Wnioskodawca, jako płatnik, jest obowiązany pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 32 ustawy w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga, iż na gruncie orzeczeń sądów administracyjnych oraz w doktrynie utrwalił się pogląd, że wszelkie preferencje podatkowe (ulgi i zwolnienia) są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania) i ich zastosowanie nie może odbywać się w drodze wykładni rozszerzającej czy celowościowej. W konsekwencji przepisy dotyczące ulgi i zwolnień podatkowych należy interpretować w sposób ścisły.

Skoro treść art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozostawia żadnych wątpliwości co do zakresu jej stosowania, nie może być interpretowana inaczej niż zgodnie z literalnym brzmieniem.

Prym wykładni językowej nad pozostałymi w przypadku interpretowania ulg podatkowych jest bezsporną regułą, która pozwala przestrzegać zasad określonych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, tj.: art. 32 (wszyscy są wobec prawa równi), art. 84 (każdy jest zobowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych w tym podatków, określonych w ustawie) oraz art. 217 (zasady przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorie podmiotów zwolnionych od podatku następuje w drodze ustawy).

Reasumując, zwracane przez pracodawcę w kwotach rzeczywistych koszty wyżywienia jakie pracownik poniósł podczas odbywania krajowej podróży służbowej, nie mieszczą się w zakresie wydatków, o których mowa w § 3 pkt 4 rozporządzenia MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych. Zgodnie z przepisami tego rozporządzenia, na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienie przysługuje dieta w wysokości 23 zł za dobę podróży.

W związku z powyższym, ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta wyłącznie ta część otrzymanych należności na pokrycie kosztów wyżywienia (niezależnie od tego czy należność ta ma formę diety, czy zwrotu kosztów), która łącznie nie przekracza wysokości diety przeznaczonej na pokrycie kosztów wyżywienia. Nadwyżka ponad kwotę objętą zwolnieniem podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo, podkreślenia wymaga, iż powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania do żadnego innego stanu faktycznego czy zdarzenia przyszłego.

Mając powyższe na uwadze należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 29 czerwca 2010 r. Nr ILPB1/415-444/10-2/AO, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.