DD3/033/4/IMD/12/PK-113

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 8 czerwca 2010 r., Nr IBPB II/1/415-282/10/BD, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Sądu (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 10 marca 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania świadczeń udzielonych z Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej, jest prawidłowe.

W dniu 8 czerwca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając - na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 10 marca 2010 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z art. 43 Kodeksu karnego wykonawczego tworzony jest Fundusz Pomocy Postpenitencjarnej, którym dysponują sądy. Fundusz ten przeznaczony jest na: pokrywanie kosztów czasowego zakwaterowania lub udzielanie schronienia w ośrodku dla bezdomnych; organizowanie i finansowanie poradnictwa prawnego, promocji zatrudnienia i aktywizacji zawodowej; organizowanie i finansowanie kursów przygotowania zawodowego lub pokrywanie kosztów związanych z udziałem w takich kursach oraz składaniem egzaminów kwalifikacyjnych; pokrywanie kosztów związanych ze specjalistycznym leczeniem lub rehabilitacją zdrowotną oraz uzyskiwaniem orzeczeń o niepełnosprawności lub niezdolności do zatrudnienia, pomocy psychologicznej oraz terapii uzależnień, organizowanej poza placówką terapeutyczną; pomoc rzeczową w formie żywności lub bonów żywnościowych, odzieży, leków, protez, przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych, o których mowa w art. 115 § 2 ustawy - Kodeks karny wykonawczy, środków sanitarnych, podręczników i innych pomocy naukowych, niezbędnych przedmiotów wyposażenia domowego lub narzędzi i wyposażenia potrzebnego do wykonywania wyuczonego zawodu albo prowadzenia na własny rachunek działalności gospodarczej; okresową dopłatę do bieżących zobowiązań czynszowych za lokal mieszkalny, do którego osoba ubiegająca się o pomoc ma tytuł prawny; finansowanie przejazdów środkami komunikacji publicznej lub pokrywanie kosztów transportu specjalnego, zgodnie ze wskazaniami lekarskimi; pokrywanie kosztów związanych z uzyskaniem dowodu osobistego oraz innych niezbędnych dokumentów; udzielanie świadczeń pieniężnych na określony cel i okres wskazany przez organ udzielający pomocy - w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Określona powyżej pomoc udzielana jest na wniosek zainteresowanego lub z urzędu.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy od świadczeń udzielonych z Funduszy Pomocy Postpenitencjarnej (zapomogi pieniężne, bony żywnościowe) należy pobrać podatek.

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 79 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne są świadczenia z pomocy społecznej. Z treści art. 7 ust. 12 ustawy o pomocy społecznej wynika, że ww. pomocy na zasadach określonych w ustawie udziela się osobom i rodzinom, w szczególności z powodu trudności w przystosowaniu do życia po opuszczeniu zakładu karnego. Obowiązek wykonywania zadań pomocy społecznej spoczywa na organach jednostek samorządu terytorialnego oraz na administracji rządowej w zakresie ustalonym ustawami (art. 2 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej). Z wydanego na podstawie art. 43 § 3 ustawy - Kodeks karny wykonawczy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej wynika, iż udzielenie pomocy powinno mieć na celu ułatwienie społecznej readaptacji osobom pozbawionym wolności zwalnianym z zakładów karnych i aresztów śledczych poprzez dążenie do zapewnienia im i ich rodzinom, w miarę możliwości odpowiednich warunków życia, zakwaterowania, pracy, nauki lub leczenia, a także umożliwienia pokrzywdzonym i ich rodzinom przezwyciężenia skutków przestępstwa.

Z powołanych na wstępie przepisów ustawy o pomocy społecznej wynika, że świadczenia wypłacane osobom zwalnianym z zakładów karnych i aresztów śledczych na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości mieszczą się w zakresie pomocy społecznej, zatem nie podlegają opodatkowaniu, co wynika z art. 21 ust. 1 pkt 79 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe, stwierdzając między innymi, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w jednym ze swych przepisów zawiera zwolnienie, które obejmuje świadczenia z pomocy społecznej. Przy czym stwierdził, że tym zwolnieniem objęte są świadczenia przyznawane zgodnie z przepisami ustawy o pomocy społecznej. Podkreślił także, iż pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. W tym zakresie organizują ją organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując na zasadzie partnerstwa z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi (art. 2 ustawy o pomocy społecznej).

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, iż pomocy społecznej udziela się osobom i rodzinom również z powodu trudności w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego, jednakże nie jest to pomoc postpenitencjarna. Przepisy ustawy o pomocy społecznej nie wymieniają jednostek penitencjarnych jako podmiotów współorganizujących pomoc społeczną. Dlatego też Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż wymienione we wniosku świadczenia nie mogą być traktowane jako świadczenia uzyskane z pomocy społecznej, w związku z czym podlegają opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł.

Na tle przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

W myśl postanowień art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 z późn. zm.) pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując w tym zakresie, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi (art. 2 ust. 2 powołanej ustawy).

Ponadto, jak wynika z art. 7 pkt 12 powołanej ustawy, pomocy społecznej udziela się osobom i rodzinom w szczególności z powodu trudności w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego.

Zakres i tryb udzielania pomocy osobom pozbawionym wolności, zwalnianym z zakładów karnych i aresztów śledczych, rodzinom tych osób określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej (Dz. U. Nr 69, poz. 618).

Jak wynika z postanowień tego rozporządzenia osobom zwalnianym z zakładów karnych i aresztów śledczych, a także ich rodzinom, pomocy udziela się do czasu otrzymania pomocy na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, nie dłużej jednak niż przez 3 miesiące od dnia zwolnienia, chyba że konieczność przedłużenia tego okresu do 6 miesięcy wynika ze szczególnych okoliczności, takich jak choroba lub czasowa niezdolność do pracy (§ 4 ust. 2 ww. aktu normatywnego).

W myśl postanowień § 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej środki tego Funduszu przeznacza się zgodnie z zatwierdzanym przez Ministra Sprawiedliwości rocznym planem finansowym w szczególności na:

Przechodząc na grunt przepisów podatkowych należy wyjaśnić, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 79 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", wolne od podatku dochodowego są świadczenia z pomocy społecznej.

Przepis ten nie odwołuje się wprost do ustawy o pomocy społecznej, zatem obejmuje swą dyspozycją także świadczenia, których celem jest pomoc społeczna, przyznane na podstawie innych przepisów.

W konsekwencji świadczenia wypłacane osobom zwalnianym z zakładów karnych i aresztów śledczych na podstawie przepisów powołanego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości nie podlegają opodatkowaniu, co wynika z postanowień art. 21 ust. 1 pkt 79 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 10 marca 2010 r. należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 czerwca 2010 r. IBPB II/1/415-282/10/BD, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji z dnia 8 czerwca 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.