DD3/033/21a/OBQ/13/RD-51990/14

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 16 czerwca 2014 r. Ministerstwo Finansów DD3/033/21a/OBQ/13/RD-51990/14

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 9 kwietnia 2010 r. na mocy art. 14o § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko (Wnioskodawczyni) przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, jest:

* nieprawidłowe w zakresie opodatkowania kwot za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz odsetek za zwłokę w wykonywaniu zobowiązania cywilnoprawnego,

* prawidłowe w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego do wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności przesyłu.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2010 r. wpłynął do organu podatkowego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sąd Rejonowy wyrokiem zasądził na rzecz Wnioskodawcy i jego żony od firmy energetycznej z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości w postaci postawienia na niej słupa i przeprowadzenia linii elektrycznej (bezprawna służebność przesyłu) następujące kwoty: 19 313 zł z ustawowymi odsetkami od 5 lutego 2007 r. i 2 542,40 zł z ustawowymi odsetkami od 15 kwietnia 2009 r. do dnia zapłaty. Kwota 19 313 zł dotyczy okresu od 30 stycznia 1998 r. do 30 stycznia 2008 r. tj. uwzględnia 10-letni okres przedawnienia. Kwota 2 542,40 zł dotyczy okresu od 1 lutego 2008 r. do 31 marca 2009 r. Pomiędzy stronami trwają pertraktacje co do płatności za dalsze okresy mające za cel doprowadzenie do ugody i ewentualne ustanowienie służebności przesyłu. Ww. wyrok został utrzymany w mocy przez Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 13 listopada 2009 r., a zatem jest ostateczny. Wnioskodawca podkreśla, iż wraz z żoną są emerytami i rozliczają się wspólnie, a ich nieruchomość stanowi gospodarstwo rolne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy od tak zasądzonych kwot należy uiścić podatek dochodowy (19%) od osób fizycznych. Jeśli tak to w jakiej wysokości, tj.:

1.

czy łącznie z zasądzonymi odsetkami naliczonymi od powyższych kwot, do dnia ich zapłaty,

2.

czy podatek należy uiścić w wysokości wyliczonej tylko do 5 lat wstecz z uwagi na przedawnienie zobowiązania podatkowego za dalsze okresy (sprawa dotyczy okresu od 30 stycznia 1998 r.),

3.

czy jeśli strony dojdą do porozumienia i zawrą ugodę, w tym ustanowią służebność przesyłu, od wynegocjowanej kwoty będzie należało odprowadzić podatek od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w zaistniałej sytuacji podatek dochodowy od osób fizycznych od zasądzonych kwot nie należy się z uwagi na treść art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zasądzone kwoty nie mieszczą się w pojęciu działalności gospodarczej ani też nie stanowią źródeł przychodu w rozumieniu ustawy. Taki sam charakter będą miały zdaniem Wnioskodawcy kwoty wynegocjowane z przedsiębiorstwem energetycznym w ewentualnej ugodzie.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał się na wyroki sądów: NSA z dnia 26 czerwca 2002 r. sygn. akt III SA 3396/2000, NSA sygn. akt III SA 1016/99 i III SA 2972/99, WSA w Warszawie z dnia 16 czerwca 2004 r. sygn. akt III SA 528/2003, WSA w Gliwicach z dnia 5 września 2005 r. sygn. akt I SA/Gl 1526/2004, jak i ich uzasadnienie: "Należności te mają charakter odszkodowania, wynikają bowiem z bezprawnego zachowania w postaci zainstalowania urządzeń przesyłowych na gruntach gospodarstwa rolnego, co wyczerpuje znamiona ustanowienia bezprawnej służebności przesyłu lub wcześniej służebności gruntowej"; "Tylko bezprawność działania rodzi prawo do odszkodowania. Nie nazwa, lecz rzeczywisty charakter świadczenia decyduje o tym czy przybiera ono cech odszkodowania czy też nie".

W przypadku odsetek wypowiedział się WSA w Gliwicach, który stwierdził, iż tylko świadczenie o naprawienie szkody a nie odsetki stanowią odszkodowanie w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odsetki za zwłokę w wypłacie świadczenia nie są następstwem szkody będącej podstawą wypłaty a konsekwencją opóźnienia w jego wykonaniu. Z podanego orzecznictwa wynika, że zasądzone kwoty mają charakter odszkodowania, gdyż są wynikiem bezprawnego działania, dotyczą de facto służebności, płatne są w oparciu o wyrok sądowy i spełniają warunki inwestycji wymienionych w art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami a urządzenia posadowione są na gruntach wchodzących w skład gospodarstwa rolnego. Również zdaniem Sądu w skład pojęcia odszkodowania nie wchodzą odsetki z nim związane, co ma istotne znaczenie przy ustaleniu rzeczywistej kwoty objętej zasądzonymi należnościami.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 20 kwietnia 2010 r. Nr IBPBII/1/415-59/10/BD, wydanej na wniosek (mąż Wnioskodawczyni), uznał stanowisko X za nieprawidłowe. Na powyższą interpretację Wnioskodawczyni i X wnieśli wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 26 kwietnia 2010 r., w którym podniesiono że ze stosownym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej wystąpili bezpośrednio do Ministra Finansów w dniu 8 stycznia 2010 r. (data wpływu wniosku do organu). Wniosek został podpisany przez obojga małżonków. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa X Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający z upoważnienia Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji z dnia 20 kwietnia 2010 r. Z kolei w postanowieniu wydanym w dniu 31 maja 2010 r. Nr IBPB II/1/415W-24/10/BD Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził niedopuszczalność do wniesienia przez Wnioskodawczynię przedmiotowego wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Wnioskodawczyni i X wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z dnia 15 października 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1238/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił przedmiotową interpretację z powodu wydania jej po upływie ustawowego terminu na wydanie interpretacji określonego w art. 14d ustawy - Ordynacja podatkowa. W ocenie Sądu Administracyjnego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej wpłynął do właściwego organu już w dniu 8 stycznia 2010 r., a zatem ostatnim dniem, w którym organ mógł wydać interpretację był dzień 8 kwietnia 2010 r. Tymczasem interpretacja skierowana do podatnika X została nie tylko doręczona skarżącemu po terminie, ale przede wszystkim sporządzona już po upływie powyższego ustawowego terminu z art. 14d Ordynacji podatkowej w dniu 20 kwietnia 2010 r. Natomiast w stosunku do Y i jej wniosku z dnia 8 stycznia 2010 r. (data otrzymania przez Ministra Finansów) organ nie wydał interpretacji w ogóle, co jak wskazano wyżej, jest tożsame z niezachowaniem terminu do jej wydania.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 23 października 2012 r. sygn. akt II FSK 281/11 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, stwierdzając, że interpretacja indywidualna z dnia 20 kwietnia 2010 r. została wydana po terminie określonym w art. 14d ustawy - Ordynacja podatkowa, tj. po dacie 8 kwietnia 2010 r. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie "złożenie przez skarżących wniosku o wydanie interpretacji bezpośrednio do Ministra Finansów w dniu 8 stycznia 2010 r. Sąd pierwszej instancji trafnie uznał za skuteczne, ze wszelkimi tego faktu konsekwencjami, w szczególności tą określoną w art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej, w zakresie tzw. "milczącej interpretacji".".

W tym stanie faktycznym, stosownie do postanowień art. 14o § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, doszło do wydania interpretacji stwierdzającej prawidłowość stanowiska Wnioskodawczyni w pełnym zakresie.

W myśl art. 14o § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa tzw. milcząca interpretacja indywidualna może być zmieniona na podstawie art. 14e ww. ustawy - Ordynacja podatkowa.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

a.

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b.

odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c.

odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d.

odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g.

odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a.

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b.

dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania wypłacone, na podstawie wyroków sądowych i zawartych umów (ugód), posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, z tytułu:

a.

ustanowienia służebności gruntowej,

b.

rekultywacji gruntów,

c.

szkód powstałych w uprawach rolnych i drzewostanie

- w wyniku prowadzenia na tych gruntach, przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów, inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Zagadnienia dotyczące bezumownego korzystania z nieruchomości zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zwanej dalej "k.c.".

Zgodnie z treścią przepisu art. 224 § 2 i art. 225 k.c. w przypadku zaistnienia wymienionych tam okoliczności samoistny posiadacz obowiązany jest względem właściciela m.in. do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy.

Minister Finansów, podziela stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym "wynagrodzenie to nie stanowi odszkodowania, lecz sposób regulowania stosunków między właścicielem a nieuprawnionym posiadaczem, ochronę interesów właściciela i przywracania zakłóconej równowagi między tymi podmiotami. Wynagrodzenie z art. 224 § 1 i art. 255 k.c. ułatwia właścicielowi osiągnięcie celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego (w zakresie ograniczonym jednak do skutków wynikających z prawa własności określonej rzeczy) do poziomu, który można byłoby osiągnąć, gdyby właściciel z niej mógł korzystać. Przepisy art. 224 § 2 i art. 225 k.c. w zakresie wymienionych w nich roszczeń wyłączają inne podstawy odpowiedzialności posiadacza wobec właściciela (tak wyrok SN z dnia 9 czerwca 2000 r. sygn. akt IV CKN 1159/00). Zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależy od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia (tak wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2004 r. sygn. akt IV CK 273/03). Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie jest i nie może być odszkodowaniem z tytułu pozbawienia posiadania rzeczy, wiąże się bowiem z faktem wykonywania posiadania samoistnego (art. 225 k.c.), a nie wyrządzenia szkody w jakiejkolwiek postaci (...). Zatem, w świetle przepisów ustawy - Kodeks cywilny, przysługujące, na mocy art. 224 § 2 i art. 225 tej ustawy, od samoistnego posiadacza wynagrodzenie, nie jest naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi lecz wynagrodzeniem zapłaty za korzystanie z jego rzeczy, którą posiadacz musiałby uiścić właścicielowi, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym co uzyskałby właściciel, gdy rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. Tym samym tak wypłacone świadczenie nie jest odszkodowaniem, do którego miałyby zastosowanie przepisy prawa cywilnego regulujące wysokość lub zasady ustalania roszczeń odszkodowawczych. Skoro wymienione w art. 224 § 2 i art. 225 k.c. wynagrodzenie nie jest odszkodowaniem to jego otrzymanie nie uzasadnia zastosowania przepisów art. 21 ust. 1 pkt 3 lub pkt 3b, czy pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co prawda ustawa podatkowa nie zawiera definicji szkody czy odszkodowania, tym niemniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od przyjętego w systemie prawa cywilnego ich znaczenia. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują (generalnie) przepisy art. 361 i art. 363 k.c. Natomiast przedmiotowe wynagrodzenie nie jest naprawieniem szkody, a więc nie ma charakteru odszkodowawczego podobnie jak korzystanie z nieruchomości przez posiadacza nie oznacza wyrządzenie jej właścicielowi szkody tylko dlatego, że nie łączy ich ważny stosunek prawny, a właściciel nie mógł z nieruchomości tej korzystać. Wynagrodzenie, o którym mowa w art. 224 § 2 i art. 225 k.c. jest należne bez względu na uszczerbek majątkowy jaki poniósł lub mógłby ponieść właściciel pozbawiony możliwości korzystania z rzeczy (tak: wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 1076/07, LEX nr 468775).".

Kwestię odsetek za zwłokę reguluje art. 481 k.c. Przepis ten stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej normy. Stąd w ocenie Ministra Finansów, odsetki za zwłokę (opóźnienie) stanowią świadczenie uboczne, a co za tym idzie odsetek za zwłokę nie można utożsamiać ze świadczeniem głównym.

W świetle powyższego, otrzymane przez Wnioskodawczynię kwoty za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz odsetki za zwłokę w wykonywaniu zobowiązania cywilnoprawnego stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy, który Wnioskodawca obowiązany jest wykazać w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym zostały one otrzymane.

Stąd stanowisko Wnioskodawczyni, że otrzymane kwoty za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz odsetki za zwłokę w wykonywaniu zobowiązania cywilnoprawnego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii opodatkowania wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności przesyłu, zauważyć należy, iż uprawnienie do otrzymania przedmiotowego wynagrodzenia określono w przepisach art. 3051 i art. 3052 k.c.

W myśl art. 3051 k.c. nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1 k.c., prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).

Natomiast art. 3052 k.c. stanowi, że jeżeli właściciel nieruchomości odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna dla właściwego korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1 k.c., przedsiębiorca może żądać jej ustanowienia za odpowiednim wynagrodzeniem (§ 1). Jeżeli przedsiębiorca odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna do korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1 k.c., właściciel nieruchomości może żądać odpowiedniego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie służebności przesyłu (§ 2).

Stanowisko w sprawie możliwości zastosowania do wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności przesyłu zwolnienia podatkowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Minister Finansów zajął w interpretacji ogólnej z dnia 21 maja 2014 r. Nr DD3/033/126/CRS/14/RD-46264/14. Przedmiotową interpretacją Minister Finansów zmienił interpretację ogólną z dnia 10 lipca 2013 r. Nr DD3/033/101/CRS/13/RWPD-48186/RD-70022/13, gdyż stwierdził jej nieprawidłowość.

W interpretacji ogólnej z dnia 21 maja 2014 r. Minister Finansów zwróci w szczególności uwagę na wydany już po publikacji interpretacji ogólnej z dnia 10 lipca 2013 r. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2013 r. sygn. akt II FSK 3050/11, w którym NSA, nie podzielając stanowiska organu podatkowego w przedmiotowej sprawie, stwierdził, że ustanowienie nowego rodzaju służebności odnoszącej się do inwestycji polegających na budowie urządzeń infrastruktury technicznej wychodziło naprzeciw potrzebom gospodarczym i w sposób ustawowy regulowało istniejącą już, zapoczątkowaną uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2003 r. sygn. akt III CZP 79/02, praktykę ustanawiania służebności gruntowych dla realizacji tych inwestycji. Zastąpienie zatem takiej służebności służebnością przesyłu, oznacza, że po dniu 2 sierpnia 2008 r. nie jest już możliwe ustanowienie służebności gruntowej dla realizacji inwestycji polegających na budowie urządzeń infrastruktury technicznej, lecz jedynie służebności przesyłu, której istota jest taka sama jak w przypadku wcześniej stosowanej służebności gruntowej. Wobec tego, zastąpienie w sferze cywilistycznej służebności gruntowej służebnością przesyłu (spowodowane ustawowym uregulowaniem tej problematyki) ustanawianą w związku z budową lub użytkowaniem przedmiotowych urządzeń (sieci), nie zmieniło ani celu, ani treści tych służebności. Jednocześnie, w ocenie NSA, trudno przyjąć, aby wprowadzeniu nowych rozwiązań na gruncie prawa cywilnego, towarzyszyło założenie i zamiar ustawodawcy dokonania modyfikacji w systemie zwolnień podatkowych. Pozostawienie po dniu 2 sierpnia 2008 r. omawianego przepisu w niezmienionym brzmieniu, zdaniem NSA, należy interpretować jako brak zamiaru ustawodawcy wyeliminowania przedmiotowego zwolnienia podatkowego, a poprzestanie na literalnej wykładni tego przepisu prowadzi do niedających się zaakceptować w państwie prawa wniosków. Zatem przy uwzględnieniu wykładni historycznej i funkcjonalnej, NSA uznał, że zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a ustawy PIT, odnosi się do ustanawianych służebności przesyłu.

Mając na uwadze fakt, iż powyższe stanowisko NSA odzwierciedla jednolitą i utrwaloną linię orzecznictwa w przedmiotowej kwestii, Minister Finansów stwierdza, iż otrzymane wynagrodzenie za ustanowienie służebności przesyłu korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie zastosowania do wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności przesyłu zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy, należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną, wydaną w dniu 9 kwietnia 2010 r. w trybie art. 14o § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl