DD3/033/168/IMD/13/RD-77150/13

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2013 r. Nr ILPB2/415-1001/12-5/ES, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 31 października 2012 r., uzupełnionym pismami wniesionymi w dniu 5 listopada 2012 r., 7 listopada 2012 r. oraz w dniu 30 stycznia 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, jest nieprawidłowe.

Dnia 31 stycznia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając - na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 31 października 2012 r. (uzupełniony pismami wniesionymi w dniu 5 listopada 2012 r., 7 listopada 2012 r. oraz w dniu 30 stycznia 2013 r.).

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

W grudniu 2012 r. pracodawca będzie jeszcze posiadał status zakładu pracy chronionej (zpchr), a od 1 stycznia 2013 r. prawdopodobnie utraci ten status. Pracodawca wynagrodzenia wypłaca w następnym miesiącu, np. za grudzień 2012 r. wypłaci w następnym miesiącu, czyli w styczniu 2013 r. Dla części pracowników niepełnosprawnych orzeczenie o niepełnosprawności kończy się z dniem 31 grudnia 2012 r. Prawdopodobnie część pracowników, dla których orzeczenie o stopniu niepełnosprawności skończyło się z dniem 31 grudnia 2012 r. dostarczy kolejne orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, z którego wynikać będzie ciągłość posiadanego stopnia niepełnosprawności, jednak pracownicy ci będą dostarczać kolejne orzeczenia w różnych terminach. Prawdopodobnym terminem dostarczenia orzeczenia do pracodawcy będzie marzec 2013 r. Zatem za styczeń 2013 r. pracownicy będą zaliczani do stanu zatrudnienia jako osoby pełnosprawne, a po dostarczeniu orzeczenia do pracodawcy będą zaliczani do stanu zatrudnienia jako osoby niepełnosprawne również za styczeń i luty 2013 r. poprzez skorygowanie stanu zatrudnienia i wskaźników zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

Przewidywany wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych:

* w grudniu 2012 r. wynosić będzie 50,30%,

* w styczniu 2013 r. wynosić będzie 30%,

* w styczniu 2013 r. po korekcie wskaźników wynikających z dostarczenia do pracodawcy kolejnych orzeczeń wnosić będzie 40%.

W związku z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego Wnioskodawca zadał następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

a wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w ust. 2a, ustala się na podstawie art. 21 ust. 1 i 5 oraz art. 28 ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej (art. 38 ust. 2b ww. ustawy) to pracodawca, który osiąga określone wskaźniki zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest zobowiązany do korekty zarówno wskaźników zatrudnienia i korekty podziału zaliczki od wynagrodzeń od pracowników niepełnosprawnych przekazanych na ZFRON i przekazanych do właściwego urzędu skarbowego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznał za prawidłowe, przy czym na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpił od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Po przeanalizowaniu akt sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa, Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przepisu tego zatem wynika, iż przekazanie zaliczki na podatek do urzędu skarbowego następuje w miesiącu następującym po miesiącu dokonania wypłaty.

Kolejne przepisy art. 38 ust. 2-2c ustawy regulują zasady przekazania zaliczki w przypadku płatnika będącego zakładem pracy chronionej lub zakładami aktywności zawodowej oraz płatnika, który utracił status zakładu pracy chronionej.

Na podstawie art. 38 ust. 2 ustawy, płatnicy będący:

Z kolei, zgodnie z postanowieniami art. 38 ust. 2a ustawy, płatnicy określeni w art. 31, którzy utracili status zakładu pracy chronionej, zatrudniający osoby niepełnosprawne, kwoty pobranych zaliczek na podatek od przychodów tych osób z tytułów określonych w art. 12 oraz od zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez tych płatników tym osobom:

Powołane regulacje odnoszą się do "kwot pobranych zaliczek", tj. do kwot, jakie płatnik "zatrzymał" celem ich późniejszego przekazania. Przepisy art. 38 ust. 2-2a ustawy mają charakter norm szczególnych, stanowiących odstępstwo od ogólnej reguły określonej w art. 38 ust. 1, z tym że odstępstwo to dotyczy wyłącznie podmiotu, na rzecz którego należy przekazać zaliczkę. Przekazanie zaliczki do tych podmiotów następuje natomiast w terminie określonym w art. 38 ust. 1 ustawy, tj. do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki.

Ponadto art. 38 ust. 2b ustawy stanowi, iż wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w ust. 2a, ustala się na podstawie art. 21 ust. 1 i 5 oraz art. 28 ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej.

Przechodząc zatem na grunt postanowień ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.) należy wyjaśnić.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ww. ustawy pracodawca zatrudniający co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy jest obowiązany, z zastrzeżeniem ust. 2-5 i art. 22, dokonywać miesięcznych wpłat na Fundusz, w wysokości kwoty stanowiącej iloczyn 40,65% przeciętnego wynagrodzenia i liczby pracowników odpowiadającej różnicy między zatrudnieniem zapewniającym osiągnięcie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości 6% a rzeczywistym zatrudnieniem osób niepełnosprawnych.

Z kolei w myśl postanowień art. 21 ust. 5 ww. ustawy do liczby pracowników, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się osób niepełnosprawnych przebywających na urlopach bezpłatnych oraz osób niebędących osobami niepełnosprawnymi zatrudnionych:

Powołane powyżej regulacje nie normują zatem kwestii, o której mowa we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego.

Natomiast w myśl postanowień art. 2 pkt 6 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych oznacza przeciętny miesięczny udział procentowy osób niepełnosprawnych w zatrudnieniu ogółem, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.

Zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje w momencie wypłaty, przy czym nie ma znaczenia, jakiego okresu dany przychód dotyczy.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w art. 38 ust. 2a ustawy, dotyczy miesiąca wypłaty wynagrodzenia. Z uwagi na fakt, iż przekazanie części zaliczki na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych (jak i na ogólnych zasadach do urzędu skarbowego) - w myśl przepisów art. 38 ust. 1 ustawy - następuje w następnym miesiącu (do 20 dnia), płatnik w momencie ich przekazania dysponuje pełnymi danymi za miesiąc poprzedni, co pozwala na ustalenie właściwej wielkości wskaźnika.

Ponadto należy zauważyć, iż przyjęty przez Wnioskodawcę 7-dniowy termin liczony od daty wypłaty przekazania środków do zakładowego fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych może wynikać z przekonania Wnioskodawcy, iż w omawianym przypadku należy zastosować postanowienia art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Wnioskodawca nie powołuje się wprost na ww. regulację). Norma ta nie reguluje jednakże terminu przekazania zaliczki na rzecz ww. funduszu.

W związku z tym należy podkreślić, iż przepis ten stanowi, iż pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej jest obowiązany do przekazywania środków funduszu rehabilitacji na rachunek, o którym mowa w pkt 2, w terminie 7 dni od dnia, w którym środki te uzyskano.

W konsekwencji, powyższy przepis dotyczy kolejnego kroku, tj. zachowania się pracodawcy po uzyskaniu przez fundusz środków z zaliczek na podatek dochodowy, nie zaś poprzedzającego go kroku, polegającego na przekazaniu należnych kwot z zaliczek na rzecz funduszu. Norma ta obliguje bowiem pracodawcę jedynie do wpłaty tych środków na odrębny rozliczeniowy rachunek bankowy prowadzony dla tego funduszu, w terminie 7 dni od dnia, w którym środki te uzyskano.

Ponadto Wnioskodawca we wniosku opisuje sytuację, w której pracownik dostarcza kolejne orzeczenie o niepełnosprawności, z którego wynikać będzie ciągłość orzeczenia, co z uwagi na wzrost wskaźnika zdaniem Wnioskodawcy może wpływać na dokonanie "korekty" pobranej zaliczki.

W związku z tym należy zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje takiej możliwości. Pracodawca stosuje wskaźnik faktycznie obowiązujący w miesiącu wypłaty wynagrodzenia. Dostarczone w terminie późniejszym orzeczenia, nie mogą wpływać na wykonane uprzednio czynności związane z obowiązkami płatnika.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 31 października 2012 r. (uzupełnionym pismami wniesionymi w dniu 5 listopada 2012 r., 7 listopada 2012 r. oraz w dniu 30 stycznia 2013 r.) należy uznać za nieprawidłowe.

Z tych względów należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 stycznia 2013 r. Nr ILPB2/415-1001/12-5/ES, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.