DD3/033/151/IMD/09/PK-1199 - Skutki podatkowe usług i świadczeń w ramach tzw. banku czasu.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 13 stycznia 2010 r. Ministerstwo Finansów DD3/033/151/IMD/09/PK-1199 Skutki podatkowe usług i świadczeń w ramach tzw. banku czasu.

Zmiana interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Minister Finansów zmienia z urzędu interpretację indywidualną z dnia 18 lipca 2008 r. Nr IBPB2/415-578/08/MK wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w imieniu Ministra Finansów, uznającą za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 21 marca 2008 r., uzupełnionym w dniu 26 marca 2008 r. oraz 30 czerwca 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych bezgotówkowej wymiany przez osoby fizyczne usług i udzielania świadczeń przez osoby, z którymi podpisano umowy wolontariackie, gdyż stwierdza jej nieprawidłowość.

Uzasadnienie

Dnia 18 lipca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając - na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 21 marca 2008 r., uzupełniony w dniu 26 marca 2008 r. oraz 30 czerwca 2008 r., w którym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako organizacja o statusie stowarzyszenia ma zamiar prowadzić tzw. bank czasu. Jest to działająca już w kilku miastach w Polsce "instytucja" oferująca pomoc ludziom, którzy dysponują wolnym czasem. Polega na wymianie różnorodnych usług (mycie okien, wyprowadzanie psa, pilnowanie dzieci itp.) przez prywatne osoby, które "rozliczają się" bezgotówkowo - jedyną miarą jest tu czas pracy (stąd nazwa) mierzony w godzinach (godzina za godzinę, niezależnie od wykonywanej czynności). Bank czasu sprzyja nawiązywaniu przyjaźni, pobudza ludzi do działania i zwiększa zaangażowanie w życie miasta. Jest oddolną formą współpracy w systemie bezgotówkowej wymiany usług. Zadanie to ma na celu pogłębianie integracji mieszkańców miasta, podnoszenie świadomości obywatelskiej i uwrażliwianie ich na potrzeby innych osób.

Podnoszenie świadomości stanowi podstawowe narzędzie stopniowej zmiany postaw, przełamywania stereotypów oraz uprzedzeń społecznych, a także inicjowanie społecznego dialogu.

Bank czasu jest jednym z elementów projektu OKO, na który stowarzyszenie uzyskało dofinansowanie z funduszy norweskich poprzez Fundusz Współpracy Komponent II Demokracja i Społeczeństwo Obywatelskie.

W ramach banku czasu jego uczestnicy mogą wymieniać swój czas i umiejętności na czas i umiejętności innych osób np. godzina opieki nad dzieckiem za godzinę nauki języka angielskiego. Tego rodzaju współpraca prowadzi do wzmocnienia więzi społecznych, co stanowi jeden z celów realizowanego projektu.

Regulamin przystąpienia do banku czasu zakłada, że mogą do niego przystąpić tylko osoby, które nie były skazane prawomocnym wyrokiem sądu, na co muszą złożyć w obecności dwu innych osób swoje dane osobowe. Dane osobowe będą prowadzone zgodnie z ustawą o ochronie danych osobowych.

Członkowie banku muszą podać zakres swoich propozycji wymiany i czego same oczekują. W ramach banku czasu wnioskodawca będzie kojarzyć osoby, które otrzymają za swoją usługę inną usługę, na którą złożą zapotrzebowanie.

Wnioskodawca rozważa możliwość traktowania takiej wymiany na zasadzie wolontariatu, ale uważa że jest to obejście, które w zasadzie nie powinno być w tym przypadku zastosowane.

Wnioskodawca nie posiada statusu organizacji pożytku publicznego. Nie prowadzi działalności gospodarczej, nie prowadzi również działalności odpłatnej. Kojarzenie osób do banku czasu nie ma charakteru odpłatnego. Dlatego wszelkie relacje pomiędzy usługami kojarzonych osób będą miały charakter bezgotówkowej wymiany usługi czasowej, tj. wymiana świadczenia pracy jednej osoby A (jednej godziny pracy) za pracę drugiej osoby B (również jednej godziny) będzie o charakterze nieodpłatnym.

Osoba przystępująca do banku czasu nie będzie stawała się członkiem Wnioskodawcy. Każdy mieszkaniec miasta może stać się członkiem banku czasu, natomiast nie ma takiego powodu, by taka osoba stawała się członkiem Wnioskodawcy.

Osoby, które będą świadczyć wzajemną pomoc nie są związane ze stowarzyszeniem żadnymi umowami. Stowarzyszenie nie prowadzi bowiem jeszcze banku czasu.

Z założenia programu banku czasu osoba A świadczy na rzecz osoby B, a osoba B na rzecz osoby A. Na tym ma polegać wymiana kojarzonych ze sobą osób wymieniających się usługami bezgotówkowymi. Może być również taka sytuacja, że osoba A świadczy na rzecz osoby B, a osoba B będzie świadczyła na rzecz osoby C, z tym że osoba C będzie zobowiązana oddać równoważne świadczenie osobie C lub poszukać osoby D, która odda za nią świadczenie dla osoby A w takim czasie, w jakiej ilości godzin, jakie osoba A dała dla osoby B. Wnioskodawca będzie również udzielać świadczeń poprzez wolontariuszy zgodnie z ustawą o pożytku publicznym i o wolontariacie. W związku z tym będą zawierane umowy z wolontariuszami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy proponowana inicjatywa banku czasu rodzi konieczność oceny wartości takiej wymiany usług i odprowadzania od niej podatku dochodowego od osób fizycznych biorących udział w przedsięwzięciu...

2.

Czy jeżeli z osobami biorącymi udział w banku czasu podpisane zostaną umowy wolontariackie, to będą one podlegać przepisom skarbowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, banku czasu to forma działań o charakterze integrującym podnosząca świadomość obywatelską. Daje ona podstawę do zwolnienia przedmiotowego od podatku dochodowego.

Podobne inicjatywy społeczne powstały w innych miastach Polski, wzorując się na podobnych doświadczeniach innych krajów Europy. Jednak ich organizatorzy nie byli w stanie przedstawić stosownego przepisu zwalniającego tego typu inicjatywę z podatku dochodowego. Wnioskodawca chce prowadzić działalność legalnie, zgodnie z obowiązującymi przepisami w związku z tym prosi o wiążącą odpowiedź.

Dyrektor Izby Skarbowej Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia uznał za nieprawidłowe.

Stwierdził, iż podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z treści art. 11 ust. 2a ww. ustawy wynika, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1.

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

2.

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,

3.

jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

4.

w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż przedmiotowa sprawa dotyczy nieodpłatnych świadczeń oraz świadczeń częściowo odpłatnych. Pojęcie "nieodpłatne świadczenie" w prawie podatkowym ma szerszy zakres, niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby (art. 353 Kodeksu cywilnego), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

W świetle powołanego powyżej art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz definicji "nieodpłatnego świadczenia" należy przyjąć, iż wartość jednej godziny usługi (np. mycia okien, wyprowadzania psa, pilnowania dzieci, nauki języka obcego) stanowi nieodpłatne świadczenie ponoszone przez osobę świadczącą usługę (świadczeniodawcę) na rzecz innej osoby (świadczeniobiorcy), tj. w przypadku, gdy świadczeniobiorca nie świadczy wzajemnej jednogodzinnej usługi świadczeniodawcy. Wówczas wartość pieniężną takiej jednogodzinnej usługi, jako innego nieodpłatnego świadczenia ustala się na zasadach określonych w art. 11 ust. 2a pkt 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia chyba, że osoba świadcząca usługi świadczy usługi wchodzące w zakres swojej działalności gospodarczej, wówczas wartość świadczenia ustala się w oparciu o przepis art. 11 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał ponadto, iż w przypadku wzajemnego świadczenia usług, tj. gdy świadczeniobiorca jest równocześnie świadczeniodawcą (i odwrotnie), występują świadczenia częściowo odpłatne, o których mowa w art. 11 ust. 2b ww. ustawy. Oznacza to, że w tym przypadku należy ustalić wartość otrzymanego świadczenia, a następnie pomniejszyć ją o ustaloną wartość własnego świadczenia traktowanego, jako forma odpłatności za otrzymane świadczenie. Ustalenia wartości obu świadczeń należy dokonać zgodnie z zasadami określonymi w art. 11 ww. ustawy. Tym samym w przypadku różnicy pomiędzy wartościami świadczeń przychód powstanie jedynie po stronie osoby, która otrzymała świadczenie o wyższej wartości niż to, które sama dała. W przypadku ustalenia zgodnie z powołanymi powyżej przepisami, że wartość świadczeń jest taka sama, przychód nie powstanie po żadnej ze stron.

Należy podkreślić, iż nie można przyjąć, że wartość rynkowa jednej godziny czyszczenia okien jest równa wartości rynkowej jednej godziny nauki np. języka angielskiego.

Wobec powyższego wartość nieodpłatnego świadczenia lub wartość świadczenia częściowo odpłatnego, stanowi realną korzyść podatnika. W praktyce, w pojęciu przychodu mieści się bowiem każda realna korzyść, jaką uzyskał podatnik.

Wobec faktu, iż nie ma możliwości zakwalifikowania ww. korzyści do jakichkolwiek zwolnień przewidzianych w art. 21 ust. 1, art. 52, 52a i 52c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, stanowią one, co do zasady, przychód z innych źródeł podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyte w tym przepisie sformułowanie "w szczególności" oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów. Zatem korzyści, jako przysporzenie majątkowe (w przedmiotowej sprawie wartość nieodpłatnego świadczenia bądź świadczenia częściowo odpłatnego) niezaliczane do pozostałych źródeł przychodów stanowią przychody objęte tym przepisem.

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego (korzyści) tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Reasumując:

*

w przypadku gdy członek banku czasu (świadczeniodawca) świadczy pomoc drugiemu członkowi banku (świadczeniobiorcy) bez wzajemnego świadczenia sobie usług, wówczas świadczeniobiorca osiąga przychód z nieodpłatnego świadczenia w wysokości wartości jednogodzinnej usługi ustalonej na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług tego samego rodzaju i gatunku lub jeżeli świadczeniobiorca świadczy usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej na podstawie cen stosowanych wobec innych odbiorców pomnożonej przez ilość godzin świadczenia tej usługi,

*

w przypadku gdy członkowie banku czasu świadczą sobie wzajemną pomoc (są równocześnie świadczeniodawcami i świadczeniobiorcami), wówczas przychód osiąga ten członek banku czasu, którego wartość jednogodzinnej usługi ustalonej na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług tego samego rodzaju i gatunku lub na podstawie cen stosowanych wobec innych odbiorców pomnożonej przez taką samą ilość godzin świadczenia tej usługi. Wówczas przychodem jest różnica pomiędzy ww. wartościami i stanowi przychód z tzw. świadczeń częściowo odpłatnych. Z wniosku wynika, iż pomoc mierzona jest w godzinach: godzina za godzinę niezależnie od wykonywanej czynności.

Ponadto z wniosku wynika, iż Wnioskodawca będzie również udzielać świadczeń poprzez wolontariuszy.

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2003 r. Nr 96, poz. 873 z późn. zm.), przez "wolontariusza" rozumie się osobę, która ochotniczo i bez wynagrodzenia wykonuje świadczenia na zasadach określonych w ustawie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 117 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych świadczeń od wolontariuszy, udzielanych na zasadach określonych w ustawie o działalności pożytku publicznego. Wobec tego należy wyjaśnić, że osoby otrzymujące świadczenia od wolontariuszy otrzymują z tego tytułu przychód, który jest zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych. W tym miejscu należy wyjaśnić, iż zwolnienie ma miejsce pod warunkiem, że świadczenia są udzielane na zasadach określonych w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

W niniejszej sprawie uzasadnioną wątpliwość budzi okoliczność, że z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, iż osoby dokonujące świadczeń na rzecz innych osób będą otrzymywały w zamian inne świadczenie, czyli formę odpłatności.

Należy wyjaśnić, że ustawa o działalności pożytku publicznego i wolontariacie nie stanowi przepisów prawa podatkowego, o których mowa w art. 3 pkt 1 i 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, a tym samym Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów nie jest uprawniony do interpretacji przepisów ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie i stwierdzenia, czy opisane we wniosku działania będą spełniały przesłanki określone dla świadczeń udzielanych przez wolontariuszy.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach słusznie uznał, iż Minister Finansów nie jest uprawniony do interpretacji przepisów ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

Ponadto należy zauważyć, iż banki czasu to najczęściej nieformalna instytucja samopomocowa opierająca się na bezgotówkowej wymianie usług pomiędzy jej członkami.

W zależności od swoich umiejętności i zasobów uczestnicy banku deklarują, jakie rodzaje usług mogą świadczyć na rzecz innych, a osoby koordynujące jego działalność na bieżąco kierują taką pomoc do potrzebujących, zgodnie ze zgłaszanym zapotrzebowaniem. Usługi świadczone na rzecz innych członków banku czasu są odnotowywane. Jednostką rozliczeniową jest najczęściej zwykła godzina, niezależnie od rynkowej wartości usługi. "Zarobione" w ten sposób godziny można następnie "wydać" na potrzebną w danej chwili pomoc, której udzieli któraś z osób należących do systemu, oferująca interesującą nas usługę.

Banki czasu w Polsce nie mają formy zinstytucjonalizowanej. Nie funkcjonują samodzielnie w obrocie prawnym, nie mają przyznanej zdolności prawnej odrębną ustawą, a więc nie posiadają osobowości prawnej, jak również nie są to jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej.

Świadczona przez indywidualnych członków bezpłatna pomoc kierowana jest bezpośrednio do konkretnych, potrzebujących tej pomocy osób fizycznych, a niewykonywana na rzecz organizacji pozarządowych, organów administracji publicznej, czy też innych jednostek organizacyjnych.

Charakter i sposób prowadzonej działalności w ramach banków czasu wskazują, że działalność ta nie odpowiada definicji działalności gospodarczej, określonej w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.).

W myśl postanowień tej ustawy, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Z kolei przedsiębiorcą w rozumieniu tej ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Z powołanych przepisów należy wnosić, iż zarówno uczestniczące osoby fizyczne, jak i same banki czasu nie są przedsiębiorcami (art. 2 i 4 ww. ustawy).

Tak więc usług świadczonych przez banki czasu, powstałe i funkcjonujące jako organizacje społeczności lokalnej, na zasadzie bezpłatnej, wzajemnej pomocy ich członków nie można zaliczyć do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podstawową zasadą podatku dochodowego jest zasada powszechności opodatkowania. Jest ona wyrażona w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych od opodatkowania na podstawie ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W nawiązaniu do tej zasady ustawodawca stanowi dalej, iż przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy). Kolejne przepisy normują zasady określania wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże trudno uznać, iż osoba korzystająca w danym momencie z usług innej osoby otrzymuje z tego tytułu dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mimo zasady powszechności opodatkowania nie można bowiem twierdzić, iż pomoc sąsiedzka, czy też inna działalność danej osoby fizycznej polegająca na udzielaniu wsparcia czy wzajemnych nieodpłatnych usług podlega przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak szeroka interpretacja zasady powszechności opodatkowania mogłaby doprowadzić do wręcz absurdalnej sytuacji, w której otrzymana pomoc, czy to niewielka w postaci przypilnowania dziecka sąsiadów, czy też daleko szersza polegająca na przykład na usuwaniu skutków klęski żywiołowej powoduje powstanie obowiązku podatkowego u osoby taką pomoc otrzymującej.

Należy jednakże podkreślić, iż w sytuacji, gdy za daną usługę osoba fizyczna otrzymałaby jakiekolwiek wynagrodzenie, w tym o charakterze rzeczowym to jego wartość stanowiłaby dla tej osoby przychód z tzw. innych źródeł i podlegałaby opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej określonej w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie można jednak wykluczyć, iż w niektórych przypadkach pomoc taka będzie powodowała powstanie obowiązku podatkowego np. sąsiad świadczący usługi remontowe, prowadzący działalność gospodarczą nieodpłatnie wyremontuje - w ramach banku czasu - sąsiadowi dom. Dlatego też do każdego stanu faktycznego należy podchodzić indywidualne.

W związku z przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniem przyszłym można uznać, iż opisane w nim przypadki nie powodują powstania obowiązku podatkowego. Z przedstawionego zdarzenia przyszłego nie wynika bowiem, aby osoby biorące udział w tej wymianie świadczeń, będą świadczyły "usługi" wchodzące w zakres prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z tym, stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w tym zakresie, należy uznać za nieprawidłowe.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl