DD3/033/13/MCA/09/PK-124

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 18 grudnia 2012 r. Ministerstwo Finansów DD3/033/13/MCA/09/PK-124

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 27 marca 2008 r. Nr IPPB2/415-606/07-3/JK, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie zasad korzystania z ulgi mieszkaniowej w podatku dochodowym od osób fizycznych, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych Nr IPPB2/415-606/07-3/JK.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Developer prowadzący działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, będący właścicielem nieruchomości, uzyskał pozwolenie na budowę kompleksu mieszkaniowo-usługowo-handlowego.

Budowę rozpoczęto w roku 1999 i prowadzono do września 2001 r. Developer zawarł z 490 klientami umowy realizacyjne na wybudowanie lokali mieszkalnych, garaży, a także powierzchni z przeznaczeniem na usługi, handel i biura. Na podstawie zawartych umów pobierał zaliczki na poczet budowy. Wpłaty na poczet ceny nabycia lokalu dokonywane za pośrednictwem banków lub kasy fiskalnej przedsiębiorstwa ewidencjonowano w rejestrach VAT i wystawiono faktury VAT z "0" stawką, gdyż w tym okresie budownictwo mieszkaniowe opodatkowane było taką stawką.

Klienci developera przy rozliczeniach rocznych na podstawie okazanych faktur korzystali z ulg podatkowych na cele budownictwa mieszkaniowego. Wnioskodawczyni również była klientką tego developera i z uwagi na wpłaty dokonanie w latach 2000-2001 odliczyła od podatku kwotę 7.891,97 zł, która została wykazana w zeznaniach rocznych za te lata.

Postanowieniem z dnia 15 lutego 2002 r. Sąd Rejonowy ogłosił upadłość developera, a nieruchomość z rozpoczętą budową weszła w skład masy upadłości. Z uwagi na brak środków na dalsze prowadzenie budowy inwestycja została wstrzymana. Syndyk wypowiedział umowy realizacyjne, a wierzyciele zgłosili swoje roszczenia do listy wierzytelności. Wnioskodawczyni również dokonała takiego zgłoszenia i uzyskała wpis na listę wierzytelności na kwotę 79.627,50 zł z tytułu wpłat na budowę mieszkania.

Podjęte przez drugiego Syndyka działania w zakresie przygotowania obiektu do dalszej budowy pozwoliły na pozyskanie źródeł finansowania, wybrano generalnego wykonawcę oraz nadzór inwestorski. Syndyk uzyskał zgodę Sądu na prowadzenie działalności gospodarczej (postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 27 sierpnia 2004 r.) i kontynuowanie budowy w oparciu o pozwolenia na budowę wydanie upadłemu developerowi.

W związku z podjęciem przez Syndyka dalszej budowy wierzyciele zainteresowani budową mogli ponownie zawrzeć umowy na lokale mieszkalne z Syndykiem, na budowę których dokonywali wpłat przed upadłością, tych samych lub podobnych, usytuowanych w budynkach realizowanych w ramach pozwoleń na budowę I, II i III etapu. W ramach realizowanej przez Syndyka budowy nie było możliwości zapewnienia wierzycielom tych samych warunków finansowych wynikających z umów pierwotnych - podpisanych z upadłym developerem. Wierzyciele kontynuujący budowę zmuszeni byli do dokonania dopłaty do ceny ustalonej przez Syndyka. Wnioskodawczyni również zdecydowała się zawrzeć taką umowę. Cena, która była konieczna do zapłaty w ramach realizowanej inwestycji wynosiła 2.900 zł + 7% VAT zgodnie z obowiązującą stawką podatku VAT dla lokali mieszkalnych + waloryzacja GUS.

Oznaczało to dla Wnioskodawczyni wstępną dopłatę w kwocie 66.139,55 zł z trzech powodów:

1.

na poczet ceny nabywanego lokalu, Wnioskodawczyni - podobnie jak inni wierzyciele, którzy zdecydowali się na kontynuację budowy mieszkań - uzyskała zaliczenie wierzytelności zgłoszonych do listy wierzytelności w 70%. Tyle wyniósł wstępnie prognozowany zwrot kwoty wpłaconej na zakup mieszkania u developera;

2.

cena pierwotna mieszkania w przypadku Wnioskodawczyni wynosiła 2.500,00 zł/m2, natomiast nowa 2.900,00 zł netto, co dało konieczną dopłatę 400,00 zł do m2 netto;

3.

naliczono podatek VAT według obowiązujących stawek.

W wyniku prowadzonej działalności gospodarczej Syndyk doprowadził do sprzedaży całego przedsiębiorstwa firmie X, która została zobowiązana umową kupna do realizacji umów notarialnych z wierzycielami (przejęła umowy developerskie zawarte przez Syndyka aktami notarialnymi).

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wynik upadłości okazał się bardzo dobry, lepszy niż przewidywany. Zwrot kwot wpłaconych na mieszkania u upadłego developera wyniósł nie 70%, lecz 96% (na dzień złożenia wniosku). Planowany jest jeszcze jeden, ostateczny plan podziału wierzytelności, który może tę kwotę nieznacznie powiększyć o około 0,5%.

Zawarte z Syndykiem umowy zobowiązały do dużych dopłat uwzględniających tylko zwroty w planach podziału masy kwoty około 70%, a tym samym wypracowany przez Syndyka lepszy wynik ekonomiczny stworzył "sztuczną sytuację" w rozliczeniach, gdyż powstał obraz nadpłaty kwoty, która musi być zwrócona bezpośrednio wierzycielom. Sytuacja ta powstała ze względu na długotrwające procedury sądowe, zaskarżenia planów podziału przedłużające moment faktycznej wypłaty środków i rozliczeń z nowym właścicielem przedsiębiorstwa. Gdyby nie powyższe okoliczności, cała zwracana przez Syndyka kwota dla wierzycieli kontynuujących budowę zaliczona byłaby na poczet budowanego lokalu, a wymagane dopłaty gotówkowe byłyby zdecydowanie mniejsze.

Ponadto zaznaczyć należy, iż spełniony został warunek celowościowy budowy lokalu mieszkalnego. Tak naprawdę wierzyciele otrzymują lokale mieszkalne, na które wcześniej zawierali również umowy realizacyjne z upadłym developerem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy wierzyciel, który przystąpił do dalszej budowy na warunkach określonych przez Syndyka zachowa prawo do wykorzystanej ulgi podatkowej w ramach kwot otrzymanych od Syndyka, czy będzie zobowiązany do jej zwrotu.

2.

Jak należy ewentualnie potraktować powyższy zwrot. Czy należy go potraktować jako dochód zwiększający zobowiązania podatkowe podatnika.

3.

Czy wierzyciel na zasadzie praw nabytych, zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 2001 r. ma prawo do odliczania od podatku wydatków na daną inwestycję, gdy inwestycja ta została wstrzymana z uwagi na proces upadłościowy, a kontynuacja tej inwestycji, prawnie rozpoczęta decyzją Sądu Rejonowego, zobowiązała wierzyciela do uzupełnienia wkładu budowlanego w latach 2006-2007.

W ocenie Wnioskodawczyni:

1.

W przypadku kontynuacji opisanej budowy spełnione zostały przesłanki przepisów o ulgach budowlanych. Częściowy zwrot gotówkowy nie jest podstawą do uznania, iż wycofany został wcześniej wniesiony wkład budowlany;

2.

Wymagana duża dopłata do nowej ceny lokalu mieszkalnego przewyższa wartość częściowego zwrotu gotówkowego przez Syndyka i powstała tylko i wyłącznie na skutek zastosowania procedur sądowych i bardzo ostrożnych wyników prognozowania biznesplanu inwestycyjnego przyjętego przez Syndyka podejmującego się budowy osiedla. Wycofanie wkładów budowlanych miałoby miejsce w przypadku odstąpienia od dalszej budowy i pobrania wszystkich wierzytelności w gotówce. Taką sytuację miało blisko 200 wierzycieli, którzy z różnych przyczyn nie skorzystali z dalszej budowy. Wnioskodawczyni zdecydowała się jednak na kontynuowanie budowy. Dopłatę wniosła w latach 2006-2007 a wypłaty z tytułu III planu podziału otrzymała w lipcu 2007 r. Jeżeli będzie IV plan podziału to najprawdopodobniej będzie miał miejsce w 2008 r. Zwracane środki nie stanowią dochodów wierzycieli, które należałoby opodatkować z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2007, gdyż są to środki pochodzące ze źródeł opodatkowanych już kilka lat temu, a ich wypłata następuje w wyniku realizacji procedur upadłościowych opartych na liście wierzytelności prawomocnie zatwierdzonej w roku 2002;

3.

Zgodnie z art. 27a ust. 5a ulga obejmuje wydatki na inwestycje budowlano-mieszkaniowe "w okresie nie dłuższym niż cztery kolejne lata, licząc od początku roku podatkowego, za który podatnik po raz pierwszy dokonał odliczeń związanych z tą inwestycją". Rok w którym, Wnioskodawczyni dokonała pierwszych odpisów z tytułu ulgi to rok 2000, a następnie rok 2001. W 2002 r. rozpoczęła się procedura upadłościowa, a następnie na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 27 sierpnia 2004 r., Syndyk uzyskał zgodę na prowadzenie działalności gospodarczej i kontynuowanie tej samej budowy w oparciu o pozwolenia na budowę wydane upadłemu developerowi. Według harmonogramu robót w ramach pozwoleń na budowę III etapu (inwestycja jest realizowana przez Syndyka w trzech etapach) Wnioskodawczyni została zobowiązana do uzupełnienia pełnego wkładu do dnia 31 maja 2007 r. Odbiór lokalu mieszkalnego zaplanowano na I kwartał 2008 r. Dokonywane przez Wnioskodawczynię dopłaty, z chwilą rozpoczęcia budowy inwestycji przez Syndyka to rok 2006 i 2007. Tak więc budowa tej inwestycji mieści się w czasie ustawowo przewidzianym i obejmuje cztery kolejne lata jej trwania. Cykl budowy inwestycji i przerwa w jej kontynuacji udokumentowana jest trwającym postępowaniem upadłościowym. Nadzwyczajna sytuacja w przypadku Wnioskodawczyni nie jest przewidziana przez ustawodawcę. Powinna jednak dawać takie same możliwości wszystkim podatnikom korzystającym z odliczeń w ramach ulgi budowlanej. Ulgą nie są objęte wydatki w piątym, szóstym i kolejnych latach trwania inwestycji. Tak więc rok 2006 i 2007 są w tym przypadku kolejnymi latami jej realizacji, dwa pierwsze lata to 2000-2001. Sam fakt, że podmiot z którym została zawarta umowa na realizację lokalu mieszkalnego, nie wywiązał się z umowy, nie powinien powodować utraty prawa do odliczenia wydatków w ramach "ulgi budowlanej. Wydatki z pierwszych czterech kolejnych lat trwania inwestycji można było odliczać w ramach dużej ulgi budowlanej. Podatnicy, którzy nabyli prawo do tej ulgi przed dniem 1 stycznia 2002 r., mogli odliczać w ramach tej ulgi wydatki poniesione do 31 grudnia 2004 r., na zasadzie praw nabytych, z których Wnioskodawczyni mogłaby skorzystać, gdyby nie skomplikowane i długotrwające procedury upadłościowe. Ponadto, prawodawca wprowadzając ograniczenia czasowe, chciał zmusić podatników do szybszego kończenia inwestycji mieszkaniowych, bowiem opłacało się latami przeciągać taką inwestycję. A wszystko przez to, że ulga budowlana "odrastała". Jej limit zwiększał się co roku: np. z 25.270 zł w 1999 r. do 35.910 zł w 2004 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, iż stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie pytania 1 i 2, natomiast w zakresie pytania 3 jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, stwierdzam, co następuje.

Zasady korzystania z ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu poniesienia wydatków na własne potrzeby mieszkaniowe przeznaczone m.in. na budowę budynku mieszkalnego, wkład budowlany do spółdzielni mieszkaniowej lub zakup nowo wybudowanego budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku od gminy albo od osoby, która wybudowała ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej, określa art. 27a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002 r., zwanej dalej "ustawą".

Z dniem 1 stycznia 2002 r. przedmiotowe odliczenie zostało zlikwidowane z jednoczesnym zachowaniem praw nabytych na zasadach określonych w art. 4 i 6 ustawy z dnia 21 listopada 2001 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 134, poz. 1509, z późn. zm.), zwanej dalej "nowelizacją".

Przepis art. 4 nowelizacji normuje kwestie związane z kontynuowaniem odliczeń od podatku, natomiast art. 6 ust. 1 nowelizacji nakłada obowiązek zwrotu uprzednio odliczonych kwot, w przypadku wystąpienia któregokolwiek ze zdarzeń wymienionych w art. 27a ust. 13 ustawy.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 nowelizacji podatnikom, którzy w latach 1997-2001 nabyli prawo do odliczania od podatku wydatków poniesionych na cele określone w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. a-f) ustawy, czyli na zakup gruntu lub prawa wieczystego użytkowania gruntu pod budowę budynku mieszkalnego (lit. a), budowę budynku mieszkalnego (lit. b), wkład budowlany lub mieszkaniowy do spółdzielni mieszkaniowej (lit. c), zakup nowo wybudowanego budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku od gminy albo od osoby, która wybudowała ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej (lit. d), nadbudowę lub rozbudowę budynku na cele mieszkalne (lit. e), przebudowę strychu, suszarni albo przystosowanie innego pomieszczenia na cele mieszkalne oraz wykończenie lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym, do dnia zasiedlenia tego lokalu (lit. f), przysługuje, na zasadach określonych w ustawie, prawo do odliczania od podatku dalszych wydatków na kontynuację danej inwestycji, poniesionych od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2004 r.

Z kolei, zgodnie z art. 6 ust. 1 nowelizacji w związku z art. 27a ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik skorzystał z odliczeń od dochodu (przychodu) lub podatku z tytułu wydatków poniesionych na cele określone w ust. 1 pkt 1 i 2 tego artykułu (czyli np. na zakup od dewelopera lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku), a następnie:

1.

wycofał ze spółdzielni wniesiony wkład;

2.

w całości zmienił przeznaczenie lokalu lub budynku mieszkalnego na użytkowy;

3.

po roku, w którym dokonano odliczeń, otrzymał zwrot odliczonych wydatków, z wyjątkiem gdy zwrócone kwoty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu;

4.

wycofał oszczędności z kasy mieszkaniowej, z wyjątkiem gdy wycofana kwota po określonym w umowie o kredyt kontraktowy okresie systematycznego oszczędzania została wydatkowana zgodnie z celami systematycznego oszczędzania na rachunku prowadzonym przez tę kasę;

5.

przeniósł uprawnienia do rachunku oszczędnościowo-kredytowego na rzecz osób trzecich, z wyjątkiem dzieci własnych lub przysposobionych

- do dochodu (przychodu) lub podatku należnego za rok, w którym zaistniały te okoliczności, dolicza się odpowiednio kwoty poprzednio odliczone z tych tytułów.

Co istotne, przepis art. 6 ust. 1 nowelizacji nie zawiera żadnych ograniczeń czasowych. Dla ustalenia, czy w sprawie znajdzie zastosowanie art. 27a ust. 13 pkt 3 ustawy wystarczające jest jedynie stwierdzenie zaistnienia następujących okoliczności (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1546/09):

* podatnik dokonał wydatków na cele określone w art. 27a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy,

* po roku, w którym dokonał odliczenia, otrzymał zwrot odliczonych wydatków,

* zwrócone kwoty nie zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Zatem w każdym przypadku, gdy podatnik otrzymał zwrot kwot, które uprzednio stanowiły podstawę dokonania odliczenia z tytułu wydatków określonych w art. 27a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, jest zobowiązany do ich uwzględnienia w zeznaniu podatkowym (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1686/07). Otrzymany zwrot wydatków niweczy w tej części wykorzystaną wcześniej ulgę budowlaną (por. wyrok NSA z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. akt. II FSK 1503/08).

W konsekwencji, w przypadku dokonania przez Syndyka zwrotu pieniędzy w gotówce, które w latach ubiegłych zostały odliczone od podatku w ramach tzw. dużej ulgi budowlanej, należy dokonać stosownego doliczenia do podatku należnego za rok, w którym wystąpiły te okoliczności, chyba, że zwrócone kwoty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu. Obowiązek ten wprost wynika z postanowień art. 6 ust. 1 nowelizacji w związku z art. 27a ust. 13 pkt 3 ustawy, i nie znosi go okoliczność, iż w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia z kontynuacją budowy, tj. z tą samą inwestycją choć prowadzoną przez różne podmioty (wykonawców).

Stąd dalsze nakłady na tę inwestycję (poniesione po 31 grudnia 2001 r. przez podatników, którzy prawo do odliczeń od podatku związanych z daną inwestycją nabyli w latach 1997-2001), spełniają przesłanki do odliczeń w ramach tzw. dużej ulgi budowlanej. Jednakże odliczeń tych może dokonywać wyłącznie na zasadach określonych w art. 4 ust. 2 nowelizacji, czyli z tytułu wydatków poniesionych w okresie od 1 stycznia 2002 r. do 31 grudnia 2004 r. Wydatki poniesione po tym terminie nie uprawniają do odliczeń. A właśnie taka sytuacja ma miejsce w analizowanym stanie faktycznym, gdyż wydatki związane z kontynuowaniem inwestycji mieszkaniowej rozpoczętej przed 1 stycznia 2002 r. Wnioskodawczyni poniosła po zakreślonym przez ustawodawcę terminie 31 grudnia 2004 r. Tym samym nie przysługiwało prawo do ich odliczenia na podstawie art. 4 ust. 2 nowelizacji.

Jednocześnie, obowiązek doliczenia kwot uprzednio odliczonych nie jest uzależniony od sposobu wykorzystania zwróconych pieniędzy. W konsekwencji, ich przeznaczenie na cele związane z realizacją własnych potrzeb mieszkaniowych nie zwalnia z obowiązku "oddania" ulgi podatkowej, podobnie jak to, iż zwrócone środki były wcześniej opodatkowane (przykładowo pochodziły z dochodu z pracy po opodatkowaniu). W omawianej sprawie istotne jest bowiem, że z chwilą ich poniesienia i uwzględnienia w zeznaniu podatkowym, obniżeniu uległa kwota podatku należnego za dany rok. Tym samym, w przypadku otrzymania zwrotu tych kwot na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek ich doliczenia w zeznaniu podatkowym, z wyjątkiem gdy zwrócone kwoty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu. Inaczej mówiąc, zwrócone kwoty stanowią źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w sytuacji gdy nie zostały doliczone do podatku (w kwotach faktycznie odliczonych), za rok w którym zwrot otrzymano.

Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Wnioskodawczynię art. 27a ust. 5a ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2001 r., należy zauważyć, iż przepis ten został wprowadzony ustawą z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 1104) i ma zastopowanie do wydatków poniesionych w związku z inwestycją mieszkaniową (polegającą np. na zakupie lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym) podjętą po 31 grudnia 2000 r., o czym stanowi art. 7 ust. 24 ww. nowelizacji.

Natomiast, jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawczyni pierwsze wydatki na zakup mieszkania poniosła w 2000 r. i odliczyła je w zeznaniu podatkowym za ten rok. Tym samym, w sytuacji przedstawionej we wniosku, przepis art. 27a ust. 5a ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2001 r. nie ma zastosowania.

Dodatkowo należy zauważyć, iż na gruncie orzeczeń sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, iż wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe stanowią wyjątek od zasady powszechności i równości opodatkowania, a co za tym idzie, jakakolwiek wykładania rozszerzająca przepisów dotyczących preferencji podatkowych (w tym przypadku tzw. dużej ulgi budowlanej) jest niedopuszczalna.

Elementem konstrukcyjnym ulgi mieszkaniowej, o której mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, jest nie tylko prawo podatnika do zmniejszenia podatku dochodowego z tytułu poniesienia wydatków mieszkaniowych, ale również obowiązek zwrócenia uprzednio dokonanych odliczeń, w przypadku zaistnienia któregoś ze zdarzeń enumeratywnie wymienionych przez ustawodawcę w art. 27a ust. 13 ustawy.

W świetle powyższego, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 marca 2008 r. Nr IPPB2/415-606/07-3/JK.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Zastosowanie się przez Wnioskodawczynię do interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 marca 2008 r. Nr IPPB2/415-606/07-3/JK, która następnie została zmieniona lub nie została uwzględniona w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, powoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji, jeżeli:

1.

zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania się do interpretacji, która uległa zmianie, lub interpretacji nieuwzględnionej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej oraz

2.

skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po opublikowaniu interpretacji ogólnej albo po doręczeniu interpretacji indywidualnej.

W przypadku rocznego rozliczenia podatków, ww. zwolnienie, obejmuje okres do końca roku podatkowego, w którym opublikowano zmienioną interpretację ogólną, doręczono zmienioną interpretację indywidualną albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności (art. 14m § 1 i § 2 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa).

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl