DD3/033/111/CRS/12/RD-109825/13

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 9 lutego 2011 r. Nr ILPB1/415-1301/10-2/AG wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 15 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, jest nieprawidłowe.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 10 listopada 2010 r., złożonym w dniu 15 listopada 2010 r., przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca organizuje dla wszystkich pracowników imprezę integracyjną, finansując ją w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Impreza ma charakter otwarty, zatem każdy pracownik może w niej uczestniczyć.

Impreza organizowana jest na podstawie listy zadeklarowanych osób, które wyraziły chęć uczestnictwa. Koszt imprezy sfinansowano w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Mimo, że skierowano do wszystkich pracowników ofertę wzięcia udziału w imprezie, nie każdy pracownik z niej skorzystał. Dotyczy to także osób, które zadeklarowały swój udział w spotkaniu integracyjnym. Faktura za imprezę wystawiona jest za całość kosztów bez wyszczególnienia na poszczególnych jej uczestników. Wartość pieniężna świadczeń udostępnionych pracownikom w trakcie imprezy stanowi dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu w części przekraczającej kwotę zwolnioną łącznie na świadczenia rzeczowe i pieniężne, tj. 380 zł. Przychód ten dotyczy pracowników, deklarujących udział w spotkaniu bez względu na fakt ich uczestnictwa. Dla pracowników nie zadeklarowanych i nie uczestniczących w imprezie integracyjnej przychód nie powstaje.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wartość imprezy integracyjnej, którą pracodawca finansuje w całości ze środków ZFŚS należy opodatkować proporcjonalnie na wszystkich pracowników w części przekraczającej kwotę zwolnioną na świadczenia rzeczowe i pieniężne 380 złotych, czy tylko należy opodatkować pracowników biorących w niej udział.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia na rzecz pracowników finansowane w całości ze środków ZFŚS Pracodawcy w postaci imprezy integracyjnej powodują powstanie przychodu po stronie pracownika w części przekraczającej kwotę zwolnioną na okolicznościowe świadczenia rzeczowe oraz świadczenia pieniężne 380 złotych.

Dla pracowników nie korzystających i nie deklarujących swojego udziału w imprezie integracyjnej nie powstaje przychód ze stosunku pracy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, stwierdzając, że wartość imprezy integracyjnej, którą pracodawca finansuje w całości ze środków ZFŚS należy opodatkować jako przychód ze stosunku pracy proporcjonalnie na wszystkich pracowników deklarujących swój udział w tej imprezie, bez względu na fakt uczestnictwa w niej, w części przekraczającej kwotę zwolnioną na świadczenia rzeczowe i pieniężne, czyli 380 złotych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest niezgodne z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., zwanej dalej "ustawą".

Stosownie do dyspozycji art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl zatem art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy, jeśli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika, że ustawodawca zaliczył do nich nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze czy świadczeń nieodpłatnych. Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Podstawową zasadą podatku dochodowego jest zasada powszechności opodatkowania wyrażona w treści art. 9 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Powyższe oznacza, iż z opodatkowania podatkiem dochodowym wyłączone są dochody enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź dochody, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku.

Katalog zwolnień przedmiotowych nie przewiduje zwolnienia od podatku dochodu (przychodu) pracownika związanego z udziałem w sfinansowanej przez pracodawcę imprezie integracyjnej. W konsekwencji uczestnictwo pracownika w tego rodzaju imprezach sfinansowanych przez pracodawcę jest równoznaczne z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia przez pracownika oraz powstaniem po jego stronie przychodu ze stosunku pracy.

Dlatego też pracodawca powinien dołożyć wszelkich starań, aby wywiązać się z obowiązków płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przedmiotowych świadczeń. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 1998 r. sygn. akt I SA/Ka 1719/96 "ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego." Zatem ewentualny problem w ustaleniu dokładnej listy pracowników uczestniczących w imprezach integracyjnych zorganizowanych dla pracowników należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania.

Jeżeli zatem faktura za imprezę wystawiona jest za całość kosztów (bez wyszczególnienia na poszczególnych jej uczestników), to wartość świadczenia jaką pracodawca powinien doliczyć do przychodu danego pracownika, należy obliczyć, dzieląc łączną kwotę wydatków poniesionych przez pracodawcę na zorganizowanie imprezy (cenę usługi) przez liczbę zaproszonych uczestników (pracowników), a następnie tak ustaloną wartość jednostkową przypisać wyłącznie pracownikom biorącym udział w tej imprezie.

Należy przy tym podkreślić, że w analizowanym stanie faktycznym z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia przez pracownika mamy do czynienia wyłącznie w sytuacji, gdy pracownik ten uczestniczył w danej imprezie sfinansowanej przez pracodawcę. Pracownik, który nie zadeklarował udziału w imprezie oraz pracownik, który zadeklarował udział w imprezie, ale z jakiś względów w niej nie uczestniczył, nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu ustawy.

Ponadto należy zaznaczyć, że na wysokość przychodu pracownika uczestniczącego w imprezie nie wpływa poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników, bowiem cena, którą uiszcza pracodawca za zorganizowanie imprezy nie jest uzależniona od stopnia ich "wykorzystania" przez pracowników. Innymi słowy, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile, jakie dania i napoje skonsumował pracownik, jak również czy brał udział i w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas imprezy.

Jednocześnie, z uwagi na to, że koszt imprezy sfinansowano ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, przy obliczaniu przychodu do opodatkowania należy uwzględnić zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy. Na podstawie tego przepisu wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jeżeli zatem łączna wartość świadczeń przyznanych z zakładowego funduszy świadczeń socjalnych otrzymanych przez pracownika w roku podatkowym przekroczy kwotę 380 zł, nadwyżkę ponad tę kwotę pracodawca jest zobowiązany doliczyć do przychodów pracownika ze stosunku pracy i od łącznych dochodów obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 31 i 32 ustawy.

W świetle powyższego, należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 9 lutego 2011 r. Nr ILPB1/415-1301/10-2/AG, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 10 listopada 2010 r. i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.