DD2/033/87/KOI/08/PK-373

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Minister Finansów zmienia, z urzędu interpretację indywidualną z dnia 27 marca 2008 r., nr ITPB1/415-802/07/PSZ, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w imieniu Ministra Finansów stwierdzając, iż przedstawione w niej stanowisko dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania jako pojazdy demonstracyjne lub pojazdy zastępcze, samochodów osobowych stanowiących towary handlowe nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych - jest nieprawidłowe.

Dnia 27 marca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając - na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek z dnia 19 grudnia 2007 r.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest dealerem samochodowym, głównym przedmiotem działalności jest odsprzedaż samochodów. Samochody zostały zarejestrowane w wydziale komunikacyjnym i są okresowo używane jako pojazdy demonstracyjne lub jako samochody zastępcze dla klientów serwisu mechanicznego. Samochody te są sprzedawane przed upływem roku oraz stanowią w księgach towary handlowe. Obowiązek posiadania ww. samochodów wynika z zapisów umowy dealerskiej.

Przedstawiając stan faktyczny, Wnioskodawca zadał pytanie czy dla ww. samochodów osobowych nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych powinna prowadzona być ewidencja przebiegu pojazdu. Czy w przypadku nie posiadania ewidencji przebiegu pojazdu dla wymienionych samochodów wydatki na eksploatację samochodów (paliwo, części zamienne, przeglądy, bieżące remonty, akcesoria samochodowe, doposażenie samochodów, wycieraczki, dywaniki, radio, itp. oraz wydatki na ubezpieczenie OC, AC i NW) z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 47 (limit 20.000 Euro) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), stanowią koszty uzyskania przychodu.

Wnioskodawca, przedstawiając stan faktyczny stwierdził, że opisane samochody osobowe nie stanowią środka trwałego firmy, nie są również prywatną własnością podatnika, służą do jazd próbnych lub zastępczych, a więc wykorzystywane są do podstawowej działalności gospodarczej. W związku z tym wszelkie wydatki na eksploatację, głównie składki na ubezpieczenie OC, AC, NW za ww. samochody stanowią w całości koszt uzyskania przychodu, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy nie prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy uznał za prawidłowe w części dotyczącej zaliczania w koszty uzyskania przychodów wydatków na eksploatację samochodów zastępczych, zaś w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania samochodów demonstracyjnych uznał za nieprawidłowe, ze względu na przepis art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył co następuje.

Przedstawione w Interpretacji indywidualnej stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, dotyczące zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych, nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, będących towarem handlowym, w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, jest prawidłowe w odniesieniu do samochodów zastępczych dla klientów serwisu mechanicznego natomiast nieprawidłowe w odniesieniu do samochodów wykorzystywanych do celów demonstracyjnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 4, 46 i 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

* odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania,

* poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu,

* składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 EURO, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Samochody demonstracyjne, używane do jazd próbnych w celu zaprezentowania potencjalnemu nabywcy ich walorów użytkowych, zakupywane przez dealera do sprzedaży w stanie nieprzetworzonym, stanowią rzeczowy majątek przedsiębiorstwa. Przychód ze sprzedaży tych samochodów jest przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pojazdy te, nawet w przypadku wykorzystywania ich w prowadzonej działalności, nie są środkami trwałymi z uwagi na przewidywany okres używania (poniżej roku od daty nabycia). W tym przypadku nie mają zastosowania przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych, a tym samym nie istnieje obowiązek wprowadzania tych składników majątku do ewidencji środków trwałych.

Zatem do kosztów związanych z zakupem, ubezpieczeniem i eksploatacją samochodów osobowych będących samochodami demonstracyjnymi, przeznaczonymi w dalszej kolejności do sprzedaży jako towar handlowy, ponoszonych w celu osiągnięcia przychodów nie mają zastosowania przepisy art. 23 ust. 1 pkt 4 i pkt 46.

Reasumując, nie ma przeszkód prawnych, aby do kosztów podatkowych zaliczać poniesione wydatki związane z eksploatacją samochodów demonstracyjnych oraz zastępczych stanowiących towary handlowe, bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, pod warunkiem jednak, że posiadają one cechy, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, wydatki związane z ubezpieczeniem samochodów demonstracyjnych oraz zastępczych zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem treści przepisu art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanu faktycznego i prawnego należało, z urzędu, zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.