DD2/033/134/DZU/08/PK-1040 - Czy podatnik prowadzący usługi transportowe ma prawo do skorzystania z jednorazowej amortyzacji w 2007 r. w wysokości 50.000 euro?

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Minister Finansów zmienia, z urzędu interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego, Nr ILPB1/415-79/08-2/AA z dnia 22 kwietnia 2008 r., wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w imieniu Ministra Finansów na wniosek z dnia 24 stycznia 2008 r. o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie zasad dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od pojazdów przeznaczonych do transportu towarowego - gdyż stwierdza jej nieprawidłowość.

Z przedstawionego we wniosku z dnia 24 stycznia 2008 r. (data wpływu 28 stycznia 2008 r.), zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. W 2007 r. spełniał kryteria "małego podatnika". W czerwcu 2007 r. zakupił i wprowadził do ewidencji środków trwałych samochód ciężarowy MAN i na podstawie art. 22k ust. 7-12, dokonał jednorazowej amortyzacji tego pojazdu w wysokości 199.000 zł.

Wnioskodawca zadał pytanie czy jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzący usługi transportowe ma prawo do skorzystania z jednorazowej amortyzacji w 2007 r. w wysokości 50.000 euro.

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca stwierdził, iż jednorazowa amortyzacja stanowi "pomoc de minimis zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy p.d.o.f.". Zakup samochodu ciężarowego został sfinansowany częściowo ze środków własnych oraz kredytu. Zgodnie z rozporządzeniem komisji (WE) Nr 1998/2006 pomoc nie może być przeznaczona na zakup pojazdu dla przedsiębiorców prowadzących usługi transportowe w zakresie nabycia pojazdów. Pojazd został zakupiony i sfinansowany w całości ze środków przedsiębiorcy. Wobec powyższego jednorazowa amortyzacja stanowi koszty uzyskania przychodów w r. 2007 do wysokości 199.000 zł.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając - na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) - w imieniu Ministra Finansów w dniu 22 kwietnia 2008 r. wydał interpretację indywidualną Nr ILPB1/415-79/08-2/AA w której stwierdził, iż stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2008 r. jest nieprawidłowe.

Stwierdzono bowiem, iż zgodnie z art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pomoc, o której mowa w ust. 7 stanowi pomoc udzielaną w zakresie i na zasadach określonych bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis tj. rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UEL 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.), które stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6 tego aktu prawnego. Jednakże art. 1 ust. 1 lit. g) rozporządzenia stanowi "że powyższe przepisy stosuje się do pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym we wszystkich sektorach, z wyjątkiem pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego".

Tym samym podatnik, którego przedmiotem działalności są usługi transportowe, nie może skorzystać z możliwości dokonania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od zakupionego samochodu ciężarowego marki MAN na zasadach określonych w art. 22k ust 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli bowiem "z odrębnych przepisów wynika, że podatnik nie ma prawa do korzystania w określonym zakresie z pomocy publicznej, to w zakresie tym nie może również korzystać z pomocy publicznej w postaci jednorazowej amortyzacji."

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył co następuje.

Zgodnie z art. 22k ust. 7-11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, oraz mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (niespełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy. Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania jednorazowej amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego.

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ustawy). Powyższe oznacza, iż jednorazowy odpis amortyzacyjny nie ma zastosowania w przypadku gdy w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej, nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przepisów tych (zgodnie z art. 1 ust. 1 lit. g) rozporządzenia) nie stosuje się między innymi do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Zauważyć należy, iż odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodów. Prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz wyboru sposobu (metody) amortyzacji przysługuje podatnikowi niezależnie od formy nabycia środka trwałego.

Jednorazowy odpis amortyzacyjny jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarowego mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od nabytych dla potrzeb tej działalności pojazdów transportu towarowego.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego, stanowisko przedstawione we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należało uznać za prawidłowe i z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.