DD2/033/106/DZU/KZU/08/PK-562 - Prowadzenie działalności w zakresie usług transportowych a prawo do jednorazowej amortyzacji samochodu ciężarowego.

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Minister Finansów zmienia, z urzędu interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego, Nr ITPB1/415-139/08/AT z dnia 18 kwietnia 2008 r., wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w imieniu Ministra Finansów, na wniosek z dnia 22 lutego 2008 r., uzupełniony pismem z dnia 28 lutego 2008 r., o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie zasad dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od pojazdów przeznaczonych do transportu towarowego - gdyż stwierdza jej nieprawidłowość.

Z przedstawionego we wniosku z dnia 22 lutego 2008 r. (data wpływu 25 lutego 2008 r.) stanu faktycznego wynika, iż Pan k.w. jest "podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą od dnia 1 kwietnia 2004 r. w zakresie usług transportu towarów sklasyfikowanych w PKD pod numerem 60.24.A." W dniu 28 września 2007 r. nabył samochód ciężarowy Mercedes Benz do przewozu mleka za kwotę 63 000 zł netto i na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w październiku 2007 r. tj. w miesiącu oddania do używania, dokonał jednorazowej amortyzacji tego środka trwałego. Dodatkowo, pismem z dnia 28 lutego 2008 r. (data wpływu 3 marca 2008 r.) w uzupełnieniu wniosku z dnia 22 lutego 2008 r., Pan W. złożył oświadczenie, że jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, prowadzi księgę przychodów i rozchodów oraz jest małym podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedstawiając stan faktyczny, Wnioskodawca zadał pytanie czy jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych miał prawo do jednorazowej amortyzacji samochodu ciężarowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, zgodnie z obowiązującymi przepisami, miał prawo do jednorazowej amortyzacji zakupionego środka trwałego, wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając - na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) - w imieniu Ministra Finansów w dniu 18 kwietnia 2008 r. wydał interpretację indywidualną Nr ITPB1/415-139/08/AT, w której stwierdził, iż stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2008 r. jest nieprawidłowe.

Stwierdzono bowiem, iż zgodnie z art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pomoc, o której mowa w ust. 7 ustawy stanowi pomoc udzielaną w zakresie i na zasadach określonych bezpośrednio w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis tj. rozporządzenia Komisji WE Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.), którego przepisy, zgodnie z art. 1 ust. 1 lit g) "znajdują zastosowanie do pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym we wszystkich sektorach z wyjątkiem pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego".

Tym samym stwierdzono, iż w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Pan k.w. nie miał "prawnej możliwości skorzystania w 2007 r. - w ramach prowadzonej przez siebie działalności, której zakres (...) dotyczy świadczenia usług drogowego transportu towarów sklasyfikowanych pod symbolem PKD-49.41 Z (a do 31 grudnia 2007 r. pod nr PKD 60.24.A) z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, w odniesieniu do zakupionego środka transportowego, o którym mowa we wniosku. Jeżeli bowiem z odrębnych przepisów wynika, że podatnik nie ma prawa do korzystania z pomocy publicznej, to także nie może korzystać z pomocy publicznej w postaci jednorazowej amortyzacji."

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył co następuje.

Zgodnie z art. 22k ust. 7-11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, oraz mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (niespełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy). Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania jednorazowej amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego.

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ustawy). Powyższe oznacza, iż jednorazowy odpis amortyzacyjny nie ma zastosowania w przypadku gdy w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej, nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przepisów tych (zgodnie z art. 1 ust. 1 lit. g) rozporządzenia) nie stosuje się między innymi do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Zauważyć należy, iż odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodów. Prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz wyboru sposobu (metody) amortyzacji przysługuje podatnikowi niezależnie od formy nabycia środka trwałego.

Jednorazowy odpis amortyzacyjny jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarowego mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od nabytych dla potrzeb tej działalności pojazdów transportu towarowego w tym samochodów ciężarowych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego należało, z urzędu, zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.