DD10/033/51/MZO/13 - CIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 16 września 2011 r. Nr IBPBI/2/423-693/11/MO w ten sposób, iż uznaje stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2011 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - za prawidłowe.

Wnioskiem z dnia 6 czerwca 2011 r., uzupełnionym pismem z dnia 28 lipca 2011 r. Spółka (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka wykonuje usługi transportowe w kraju i poza krajem. Spółka ma swoją siedzibę i miejsce prowadzenia działalności tylko w Polsce i tu też jest zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT. W ramach świadczenia usług transportowych na terytorium Unii na zlecenie zarówno podmiotów z Polski jak i z Unii, Spółka nabywa towary i usługi związane z wykonywaną działalnością gospodarczą. Za zakup paliwa czy opłatę za autostradę poza terytorium Polski kontrahent unijny obciąża Spółkę fakturą wystawioną w walucie obcej doliczając do wartości paliwa czy opłaty za autostradę kwotę podatku od wartości dodanej. Spółka zalicza powyższe koszty do kosztów pośrednio związanych z przychodem i zarachowuje w koszty podatkowe w dniu ich poniesienia w kwocie brutto (łącznie z zagranicznym VAT).

Spółka corocznie lub w krótszych okresach czasu występuje za pośrednictwem firmy holenderskiej zajmującej się świadczeniem usług związanych ze zwrotem podatku VAT z zagranicy, z wnioskiem o zwrot podatku od wartości dodanej na podstawie regulacji VIII Dyrektywy Rady z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa Państw Członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych - warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom nieposiadającym siedziby na terytorium kraju (zwanej dalej: "VIII Dyrektywą"). W przypadku zwrotu podatku VAT od zagranicznych władz podatkowych Spółka wykazuje przychód podatkowy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy kwota zagranicznego podatku od wartości dodanej, o zwrot którego Spółka występuje do odpowiednich organów podatkowych zgodnie z regulacjami VIII Dyrektywy, powinna zostać uznana przez Wnioskodawcę za koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.) w momencie poniesienia wydatku, którego częścią jest podatek od wartości dodanej... (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 u.p.d.o.p. Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszt uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 grudnia 2007 r., sygn. akt I SA/Gl 924/07) brak jest możliwości odpowiedniego zastosowania polskich przepisów podatku dochodowego dotyczących podatku od towarów i usług do zagranicznego podatku od wartości dodanej. Zdaniem Sądu, uprawnienie do "zwrotu różnicy podatku od towarów i usług", w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p., ma miejsce wyłącznie w sytuacji określonej w art. 87 ust. 1 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług. Przyjęcie stanowiska Sądu oznacza, że wydatki dotyczące zakupów dokonywanych w państwach członkowskich mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w kwotach brutto (niezależnie od innych okoliczności, np. od tego, czy spółka występuje o zwrot podatku na zasadach przewidzianych dla podatników zagranicznych).

Zdaniem Spółki, polskie przepisy stosujemy do stanów prawnych, które mają miejsce na terytorium Polski. Podatek od wartości dodanej z faktury zagranicznej nie jest podatkiem naliczonym w rozumieniu polskiej ustawy o VAT i nie podlega zwrotowi na podstawie jej przepisów, a zatem prawidłowe jest zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty brutto.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 16 września 2011 r. interpretację indywidualną (IBPBI/2/423-693/11/MO), w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wyrażonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 16 września 2011 r. Nr IBPBI/2/423-693/11/MO, nie można uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Przepisy u.p.d.o.p. nie definiują pojęcia "podatek od towarów i usług". Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy posłużyć się wykładnią systemową zewnętrzną, tzn. odnieść się do przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm. dalej: ustawa o VAT). W rezultacie określenie prawidłowych skutków w podatku dochodowym od osób prawnych zależy od odpowiedzi na pytanie, czy użyty w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych termin "podatek od towarów i usług" obejmuje podatek od wartości dodanej, funkcjonujący na terytorium innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich Unii Europejskiej.

Ustawa o VAT rozróżnia pojęcia "podatku od wartości dodanej" i "podatku od towarów i usług". Zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, pod pojęciem "podatku od wartości dodanej" rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą, tzn. ustawą o VAT. Krajowe sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw członkowskich funkcjonuje (obowiązuje) pod pojęciem podatku od wartości dodanej. Posługiwanie się w ustawie o VAT dwoma różnymi pojęciami dotyczącymi podatku, zawierającego wspólne cechy wynikające z faktu harmonizacji w UE wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, pozwala na prawidłowe określenie obowiązków podatkowych w Polsce dotyczących tego podatku. Tym samym, utożsamienie podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej jest pozbawione podstaw prawnych. W rezultacie, rozróżnienie takie obowiązuje również w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Obowiązujące przepisy u.p.d.o.p. - w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo wykładni literalnej - przesądzają, iż ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od towarów i usług, nie powinno mieć zastosowania na gruncie niniejszej sprawy, albowiem dotyczy ono wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania tego podatku w systemie krajowym. Analogiczny pogląd został zaprezentowany m.in. w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 27 września 2011 r., I SA/Gd 571/11.

W świetle powyższego, do faktur zawierających informację o wysokości podatku od wartości dodanej nie ma zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. Pojęcie "podatek od towarów i usług" dotyczy wyłącznie "krajowego" podatku naliczonego w rozumieniu ustawy o VAT, a nie podatku od wartości dodanej regulowanego przepisami innego państwa członkowskiego.

Zatem kwalifikacji poniesionych wydatków obejmujących podatek od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodów należy dokonać zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W związku z tym, stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).