BPE-2-OP/31101/3125/GW/13 - Opodatkowanie budynków mieszkalnych podatkiem od nieruchomości.

1. Podstawa prawna interpretacji

Artykuł 14j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.).

2. Rozstrzygnięcie

Po rozpatrzeniu wniosku Pana (...) (dalej: "Wnioskodawca") z dnia 10 sierpnia 2013 r. w sprawie udzielenia indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie stawki podatku od nieruchomości za lokal mieszkalny, który w części jest wykorzystywany jednocześnie do prowadzenia działalności gospodarczej oraz na cele mieszkalne, postanawiam uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

3. Stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku

Z treści przedłożonego wniosku wynika, iż w lokalu mieszkalnym nr położonym w (...) zarejestrowana jest działalność gospodarcza - kancelaria radcy prawnego. Działalność ta prowadzona jest w lokalu w ograniczonym zakresie tj. jeden do dwóch razy w tygodniu w godz. 14-19. Na działalność gospodarczą Wnioskodawca wykorzystuje część pokoju w sumie stanowiącą nie więcej niż 1/6 całości powierzchni użytkowej lokalu (5,7 m²). Pozostała część lokalu mieszkalnego wykorzystywana jest na zasadzie najmu lub użyczenia na cele mieszkalne (27,55 m²), w tym także pokój wykorzystywany na działalność gospodarczą w czasie, w jakim nie jest wykorzystywany jako kancelaria. Lokal mieszkalny wykorzystywany jest na cele mieszkalne 5 dni w tygodniu w pełnym zakresie oraz w pozostałe 2 dni w tygodniu poza godzinami pracy kancelarii. W związku z powyższym, pytanie Wnioskodawcy dotyczy stawki podatku od nieruchomości za ten lokal mieszkalny.

4. Stanowisko wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy, "(...) w sytuacji, gdy większa część lokalu mieszkalnego jest wykorzystywana na cele mieszkalne, a w mniejszym zakresie lokal jest wykorzystywany na cele związane z działalnością gospodarczą - lokal ten winien być opodatkowany tak jak budynek mieszkalny lub jego części - lokal mieszkalny stosowanie do przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (...)".

5. Ocena stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm., dalej jako "upoi") opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

- grunty,

- budynki lub ich części,

- budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b upoi, stawką przewidzianą dla budynków związanych z działalnością gospodarczą podlegać będą budynki mieszkalne (lub ich części) zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. Prawidłowa interpretacja art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., wymaga zatem ustalenia zakresu znaczeniowego użytego przez ustawodawcę wyrażenia "zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej". Znaczenia zwrotów użytych w treści przepisów prawa podatkowego w pierwszej kolejności należy poszukiwać wśród definicji legalnych zamieszczonych w przepisach tej właśnie gałęzi prawa, następnie pośród innych powszechnie obowiązującego przepisów prawa, normujących daną dziedzinę życia. Jeśli brak takich legalnych definicji - tak jak w analizowanym przypadku - należy odwołać się do potocznego rozmienia danego wyrażenia. I tak, w ww. wyrażeniu decydujące znaczenie ma zwrot "zajęty". Czasownik, od którego ten imiesłów pochodzi, czyli "zająć", znaczy zaś tyle co "zapełnić, wypełnić sobą jakąś przestrzeń, powierzchnię, miejsce" (por. Słownik języka polskiego, (red.) prof. W. Doroszewskiego, wydanie internetowe).

Uwzględniając powyższe znaczenie analizowanego pojęcia należy przyjąć, że sformułowanie to wyraźnie sugeruje, na co zwrócił uwagę także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 sierpnia 1992 r. (sygn. akt SA/Wr 650/92 - aktualnym również w obecnym stanie prawnym), iż ww. przepis ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wymaga, aby część budynku mieszkalnego była przeznaczona dla prowadzenia w niej działalności gospodarczej z wyłączeniem funkcji mieszkalnych i innych związanych z zamieszkiwaniem w budynku. Natomiast w sytuacji, gdy budynek mieszkalny (lub jego część) został zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, ale powierzchnie zajmowane na prowadzenie działalności gospodarczej służą jednocześnie celom mieszkalnym, to w sprawie znajdzie zastosowanie stawka określona w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) upoi, tj. jak dla budynków mieszkalnych. Oznacza to, że budynek mieszkalny lub jego część musi być faktycznie zajęty na działalność gospodarczą nie wystarczy tu więc fakt, że jest on związany z działalnością gospodarczą gdyż znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy.

Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo sądowe, czego przykładem - oprócz powołanego już wyżej wyroku NSA z dnia 11 sierpnia 1992 r., jest także orzeczenie WSA w Warszawie z dnia 11 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2798/11.

Biorąc powyższe pod uwagę, uznać należy stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym lokal objęty zapytaniem z wniosku o interpretację indywidualną będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w stawce jak za budynki (lub ich części) mieszkalne tj. stawce z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) upoi, za prawidłowe w obowiązującym stanie prawnym.

6. Pouczenie

Wnioskodawcy przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., dalej jako "p.p.s.a."). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (art. 53 § 2 p.p.s.a.). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działalnie lub bezczynność są przedmiotem skargi.