BI/4218-0032/07 - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów w spółce z o.o. wydatków udokumentowanych rachunkami wystawionymi przez podmiot nieuprawniony.

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2007 r. w związku z art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), po rozpatrzeniu zażalenia Sp. z o.o. na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Gdyni z dnia 24 lipca 2007 r. Nr BP/423-0009/07 w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego uznając, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie utrzymuje się w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Pismem z dnia 5 czerwca 2007 r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Podatnik świadczy usługi polegające na remoncie statków. W okresie od lutego do kwietnia 2007 r. korzystał ze świadczenia usług przez osobę fizyczną, która jak się później okazało nie prowadzi działalności gospodarczej (podmiot fikcyjny). Osoba ta za wykonane usługi wystawiła rachunki na łączną kwotę 35.480,- zł.

W związku z tym powstała wątpliwość, czy wydatki poniesione za wykonane usługi będą kosztem uzyskania przychodu.

Zdaniem Podatnika skoro uzyskał on przychód oraz otrzymał od kontrahenta zagranicznego należność za wykonaną przez siebie usługę, której podwykonawcą była ta osoba fizyczna, to przedmiotowe wydatki mają związek z uzyskaniem przychodu, a zatem ma on prawo do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Postanowieniem z dnia 24 lipca 2007 r. Nr BP/423-0009/07 Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko przedstawione we wniosku nie jest prawidłowe. W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia wskazał, że w przypadku wystawienia rachunków przez podmiot nieistniejący brak jest podstaw prawnych do dokonywania zapisów w księgach na ich podstawie. Jednocześnie stwierdził, że wydatki z tytułu zakupu usług podwykonawstwa, udokumentowane jedynie rachunkami oraz uzyskanie przychodu przez Podatnika - na które to argumenty się powołuje - nie będą stanowić kosztu uzyskania przychodu bez potwierdzenia faktycznego wykonania przedmiotowych usług przez podwykonawcę. To na Podatniku bowiem, jako na osobie wywodzącej z określonych faktów skutki prawne, spoczywa ciężar ich udowodnienia w sposób nie budzący wątpliwości.

Podatnik, korzystając z przysługującego prawa wniósł zażalenie, w którym podniósł, że wystawienie wadliwego rachunku nie niweczy samego faktu poniesienia wydatku, jeżeli został rzeczywiście poniesiony i służy osiągnięciu przychodów. Poniesienie wydatków można też udokumentować innymi niż rachunek dowodami. Podatnik posiada dowody umożliwiające obiektywną ocenę, że okoliczności te miały miejsce. Takimi dowodami są zawarte z podwykonawcą (dołączone do zażalenia) umowy zawierające specyfikacje zleconych prac oraz potwierdzenie przez Prezesa Zarządu Spółki (Podatnika) wykonania zleconych prac zgodnie z zawartymi umowami.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

Jak stwierdził NSA w wyr. z dnia 9 marca 2006 r. sygn. akt FSK 2716/04 dowód niezgodny z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, a więc sprzeczny z wymogami art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591 z późn. zm.) to dowód dokumentujący operację gospodarczą zaistniałą w innym rozmiarze niż w rzeczywistości albo operację gospodarczą z innym podmiotem niż w rzeczywistości, gdyż pojęcie przebiegu łączyć należny nie tylko z przedmiotem operacji (miejsce, granice, zakres, czas), ale i podmiotami operacji gospodarczej. Operacja gospodarcza i jej przebieg nie mogą odbywać się przecież między podmiotami nieistniejącymi ale może zaistnieć z podmiotem, którego dane zostały sfałszowane. Konsekwencją takiego stanu rzeczy zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych jest oszacowanie, gdyż wówczas nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z uwagi na nierzetelność dowodów źródłowych lub ewidencji, do której zostały one wpisane, przy założeniu, że w istocie operacja gospodarcza zaistniała.

Okoliczność, że operację gospodarczą wykonał podmiot nieistniejący sama przez się nie stanowi przesłanki do pominięcia wydatku jako kosztu potrącanego.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz przedstawiony stan faktyczny Dyrektor Izby Skarbowej za prawidłowe uznaje stanowisko Naczelnika wyrażone w postanowieniu z dnia 24 lipca 2007 r.

Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie Podatnik stwierdził, że skoro uzyskał on przychód oraz otrzymał od kontrahenta zagranicznego należność za wykonaną przez siebie usługę, której podwykonawcą był - jak się okazało - fikcyjny podmiot, to przedmiotowe wydatki mają związek z uzyskaniem przychodu, a zatem ma on prawo do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Przy tak wyrażonym stanowisku Podatnika zasadnie Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że bez potwierdzenia faktycznego wykonania przedmiotowych usług przez podwykonawcę wydatki z tytułu zakupu usług podwykonawstwa, udokumentowane jedynie rachunkami, nie będą stanowić kosztu uzyskania przychodu. Fakt osiągnięcia przychodu z tytułu wykonania usługi dla kontrahenta zagranicznego i otrzymania od niego zapłaty nie jest w okolicznościach sprawy argumentem przesądzającym.

Odnosząc się do przedstawionych w zażaleniu argumentów Podatnika, że posiada on dowody umożliwiające obiektywną ocenę, że okoliczności świadczenia usług miały miejsce - Dyrektor Izby Skarbowej informuje, że nie mogą być one przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu zażaleniowym. Załączone dowody stwarzają bowiem inny stan faktyczny niż przedstawiony we wniosku. Nie był on przedmiotem oceny przez Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Zgodnie z art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2007 r. - organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4 jeżeli uzna, że zażalenie wniesione przez podatnika zasługuje na uwzględnienie. Rolą organu odwoławczego jest więc ocena zgodności z przepisami prawa podatkowego postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego wydanego podatnikowi w jego indywidualnej sprawie, przy czym zakres tej oceny ograniczony jest do stanu faktycznego przedstawionego w złożonym przez podatnika wniosku.

W tym stanie faktycznym i prawnym argumenty Podatnika zawarte w zażaleniu pozostają bez wpływu na stanowisko zajęte przez organ I instancji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna.