BI/4218-0025/06 - Odszkodowanie otrzymane od ubezpieczyciela sprawcy szkody lub samego sprawcy.

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia (...) na postanowienie Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z dnia 05 grudnia 2006 r. nr DP/423-0137/06/AK w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

Pismem z dnia 01 września 2006 r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w trakcie prowadzonej przez Podatnika działalności gospodarczej zdarzają się sytuacje, gdy z winy osób trzecich uszkodzeniu ulegają jego samochody, które nie są objęte dobrowolnym ubezpieczeniem AC. W takiej sytuacji Podatnik, tytułem naprawienia szkody, otrzymuje odszkodowanie bezpośrednio od sprawcy szkody lub z polisy OC sprawcy. Wydatki na naprawę powypadkową samochodów nieobjętych ubezpieczeniem dobrowolnym nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy otrzymane od sprawcy bądź jego ubezpieczyciela odszkodowanie z tytułu wyrządzenia czynu niedozwolonego stanowi przychód.

Zdaniem Podatnika w przedstawionym stanie faktycznym przychód stanowi nadwyżka otrzymanego odszkodowania nad poniesionymi kosztami napraw uszkodzonego mienia.

Postanowieniem z dnia 05 grudnia 2006 r. nr DP/423-0137/06/AK Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko przedstawione we wniosku nie jest prawidłowe. W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia wskazał, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych wszelkie koszty poniesione w związku z remontem samochodu, niezależnie od tego, czy sprawcą był podatnik, czy też podmiot trzeci, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w momencie wypadku pojazd nie był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem AC. Jednocześnie, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 przywołanej ustawy, otrzymane odszkodowanie za szkodę powstałą w składnikach majątku wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej stanowi przychód podatkowy. Odszkodowanie nie stanowi zwrotu innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

Podatnik, korzystając z przysługującego prawa, wniósł zażalenie, w którym wskazał, że nie podziela stanowiska organu podatkowego, bowiem przepis art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy stanowi normę o charakterze szczególnym i ma zastosowanie przed normą o charakterze ogólnym zawartą w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy. Rozliczenie zwrotu wydatków z ubezpieczycielem sprawcy albo sprawcą szkody polega na otrzymaniu kwot pieniężnych w wysokości wynikającej z przedstawionych przez Podatnika rachunków za naprawę powypadkową. Jeżeli poszkodowany poniesie wydatki, które są mu następnie zwracane w formie wypłaconego odszkodowania, to mamy do czynienia nie tylko z ekonomicznym, ale również prawnym zwrotem poniesionych wydatków na naprawę szkody. Końcowo podniósł, że organ podatkowy nie odniósł się w zaskarżonym postanowieniu do przywołanego przez Podatnika orzecznictwa innych organów podatkowych uzasadniającego jego twierdzenie, że przychód stanowi nadwyżka otrzymanego odszkodowania nad poniesionymi kosztami napraw uszkodzonego mienia.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do postanowień ust. 4 pkt 6a przywołanego przepisu do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

W niniejszej sprawie nie jest sporne, że wartość kosztów związanych z remontami powypadkowymi samochodów nieobjętych ubezpieczeniem dobrowolnym nie stanowi kosztów uzyskania przychodów. Jednakże należy rozstrzygnąć, czy otrzymane od ubezpieczyciela sprawcy albo sprawcy szkody odszkodowanie w wysokości wynikającej z rachunków za naprawę powypadkową stanowi zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Otrzymane przez Podatnika odszkodowanie związane jest z zawarciem przez sprawcę szkody umowy ubezpieczenia majątkowego odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu.

W myśl art. 822 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

W świetle przedstawionych regulacji prawnych odszkodowanie otrzymane od ubezpieczyciela sprawcy szkody lub samego sprawcy nie stanowi zwrotu innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Celem odszkodowania jest bowiem naprawienie szkody. Naprawienie szkody może nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłacenie odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 Kodeksu cywilnego).

Przyjęcie tezy, że otrzymane odszkodowanie jest zwrotem poniesionych wydatków, wykluczałoby możliwość uzyskania odszkodowania w przypadku szkody całkowitej w pojeździe, gdyż przy takiej szkodzie nie dochodzi do naprawy pojazdu, a tym samym brak jest dowodów poniesionych kosztów naprawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej uznaje za prawidłowe stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego wyrażone w postanowieniu z dnia 05 grudnia 2006 r., że otrzymane odszkodowanie - na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. - stanowi przychód podatkowy.

Odnosząc się do zarzutu Podatnika dotyczącego faktu, że organ podatkowy nie odniósł się w kwestionowanym postanowieniu do przywołanego przez niego orzecznictwa uzasadniającego twierdzenie, że przychód stanowi nadwyżka otrzymanego odszkodowania nad poniesionymi kosztami napraw uszkodzonego mienia - Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl § 3 przywołanego przepisu interpretacja zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa.

W świetle powyższego przepisu organ podatkowy, wydając postanowienie interpretacyjne, nie jest uprawniony do oceny stanowiska wyrażonego w postanowieniu wydanym przez inny organ podatkowy.

Rolą Naczelnika Urzędu Skarbowego jest ocena prawna stanowiska Podatnika z przytoczeniem przepisów prawa.

W tym stanie faktycznym i prawnym argumenty Podatnika zawarte w zażaleniu pozostają bez wpływu na stanowisko zajęte przez organ I instancji.