AP3-SP2-1087/033-197/35552/05/AK - Dowody rzeczowe wydawane przez organy prowadzące dochodzenie.

W związku z licznymi wystąpieniami dotyczącymi postanowień o sprzedaży dowodów rzeczowych wydawanych przez organy prowadzące dochodzenie na podstawie art. 232 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.), przekazywanych następnie do wykonania Naczelnikom Urzędów Skarbowych Ministerstwo Finansów informuje, co następuje.

Zgodnie z art. 232 k.p.k. przedmioty ulegające szybkiemu zniszczeniu lub takie, których przechowywanie byłoby połączone z niewspółmiernymi kosztami lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie wartości rzeczy, można sprzedać bez przetargu za pośrednictwem odpowiedniej jednostki handlowej, z zachowaniem przepisów o sprzedaży w drodze egzekucji z ruchomości.

Wątpliwość związaną z powyższym przepisem budziła możliwość przekazywania postanowień o sprzedaży dowodów rzeczowych do wykonania Naczelnikom Urzędów Skarbowych. Biorąc pod uwagę, że interpretacja przepisów ustawy - Kodeks postępowania karnego pozostaje w zakresie właściwości Ministerstwa Sprawiedliwości stanowisko w przedmiotowej sprawie zostało uzgodnione z tym Ministerstwem.

Stosownie do art. 232 § 1 k.p.k. zbycie przedmiotów zajętych, może nastąpić bez przetargu, przez jednostkę handlowa, z zachowaniem przepisów o egzekucji z ruchomości. Na podstawie tego przepisu, zdaniem obu resortów, nie można jednak zobowiązać urzędu skarbowego do sprzedaży wymienionych w nim przedmiotów. Stosownie bowiem do art. 5 ust. 6a pkt 3 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267 z późn. zm.) do zakresu działania urzędów skarbowych należy wykonywanie kar majątkowych, w zakresie określonym w przepisach Kodeksu karnego wykonawczego oraz Kodeksu karnego skarbowego. Żaden z przepisów k.k.w. nie nakłada natomiast na urzędy skarbowe powinności realizacji postanowień związanych ze sprzedażą rzeczy na podstawie art. 232 k.p.k.

Sprzedaż w drodze egzekucji z ruchomości regulują przepisy art. 864 § 2 i art. 865 ustawy z dnia z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.). Dopuszczają one sprzedaż rzeczy bezpośrednio po zajęciu, jeżeli dotyczy to ruchomości ulegających łatwemu zepsuciu albo, gdy sprawowanie nad nimi dozoru lub ich przechowywanie powodowałoby nadmierne koszty, a także zajętego inwentarza żywego (art. 864 § 2 k.p.c.). Ruchomości te sprzedaje się właściwym jednostkom handlowym po cenach obowiązujących te jednostki w stosunku do dostawców lub po cenach skupu, a gdy takie ceny nie zostaną udokumentowane, po cenach o 25% niższych od wartości szacunkowej ruchomości (art. 865 § 1 k.p.c.). Zgodnie z przepisem art. 844 § 1 k.p.c. egzekucja z ruchomości należy do komornika tego sądu, w którego okręgu znajdują się ruchomości. Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że podmiotem właściwym do wykonania postanowień o sprzedaży dowodów rzeczowych określonych w art. 232 § 1 k.p.k. jest komornik sądowy działający zgodnie z przepisami k.p.c.