423/1/24/PD/5-1/06 - Uznanie za koszt uzyskania przychodów wydatków na reklamę prowadzoną w formie sponsoringu.

Na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1590) oraz art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim stwierdza, że:

W świetle art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1590) wnioski o wydanie pisemnych interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach, wniesione przed dniem wejścia w życie tej ustawy, podlegają rozpatrzeniu na podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej ustawę Ordynacja podatkowa, czyli przed dniem 1 stycznia 2007 r. Jak stanowił art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Natomiast w myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

W dniu 20 października 2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim wpłynął wniosek Podatnika - Przedsiębiorstwa "X" S.A. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej możliwości zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z finansowaniem umowy sponsoringu w zamian za świadczenia niepieniężne ekwiwalentne o charakterze reklamowym. W złożonym wniosku Podatnik, zgodnie z dyspozycją art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., oświadczył, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie toczy się wobec niego postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że Przedsiębiorstwo "X" S.A. od września 1997 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydobywania, przetwarzania i sprzedaży kruszyw bazaltowych. Spółka w ramach prowadzonej działalności udzieliła wsparcia finansowego dla Miejskiego Klubu Sportowego "Y", który działa w formie stowarzyszenia zarejestrowanego w Krajowym Rejestrze Sądowym. Klub sportowy nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT. W dniu 15 marca 2006 r. została podpisana umowa sponsoringu na czas oznaczony, tj. do dnia 31 grudnia 2006 r. Na mocy umowy Podatnik jako sponsor zobowiązał się do wspierania działalności o charakterze publicznym sponsorowanego klubu sportowego w zakresie jego działalności statutowej poprzez przekazanie środków finansowych na rachunek bankowy sponsorowanego w 8 ratach w trakcie trwania umowy sponsoringu w zamian za świadczenia niepieniężne ekwiwalentne. Natomiast podmiot sponsorowany w ramach umowy zobowiązał się do następujących świadczeń na rzecz sponsora:

Dokumentem potwierdzającym przekazanie środków pieniężnych na rachunek sponsorowanego jest wyciąg bankowy z banku, w którym spółka posiada rachunek oraz potwierdzenie otrzymania środków pieniężnych od sponsorowanego klubu sportowego.

Wobec powyższego stanu faktycznego, Podatnik zwraca się więc z zapytaniem, czy wydatki związane z finansowaniem umowy sponsoringu w zamian za świadczenia niepieniężne ekwiwalentne o charakterze reklamowym ze strony sponsorowanego na rzecz Podatnika stanowią koszty uzyskania przychodów - jednocześnie stojąc na stanowisku, że takie wydatki można zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Argumentując swoje stanowisko, Przedsiębiorstwa "X" S.A. wskazuje, że stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W świetle powołanego artykułu kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione wydatki, po wyłączeniu tych, których ustawodawca nie zezwala zakwalifikować jako koszty, o ile pozostają one w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą mającą na celu osiągnięcie przychodu. Są to więc koszty tak bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, w tym koszty dotyczące funkcjonowania całego przedsiębiorstwa podatnika. Spółka dodaje również, że wydatki te powinny być racjonalne i uzasadnione.

Do kosztów pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami zaliczają się koszty ponoszone na reprezentację i reklamę. Kosztów tych z reguły nie można przypisać konkretnym przychodom, pomimo że mają one na celu kreowanie pozycji rynkowej firmy i oferowanych przez nią towarów czy usług. Ustawodawca przewidział ograniczenie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reprezentację i reklamę. Wydatki te mogą być uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów do wysokości nieprzekraczającej 0,25% przychodów. Wyjątkowo wydatki na reklamę mogą być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przeznaczone są na reklamę prowadzoną w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób (art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Reklamę publiczną cechuje nieograniczony krąg adresatów i przypadkowość odbiorcy. Reklama publiczna powinna więc docierać do przypadkowego odbiorcy, a nie do świadomie ograniczonego kręgu osób.

Podatnik argumentuje dalej, że jedną z form działań marketingowych polegających na promowaniu firmy jest sponsoring. Umowa sponsoringu jest umową nienazwaną o świadczenie wzajemne dwustronnie zobowiązujące, w którym występuje ekwiwalentność świadczeń stron. Umowa sponsoringu, aby mogła być uznana za sponsoringową, to jej treść musi zawierać zasadnicze, charakterystyczne dla sponsoringu postanowienia. Między innymi istotą jest wzajemność zobowiązań umawiających się stron, oznaczająca zobowiązanie się sponsora do finansowego wsparcia sponsorowanego, który z kolei zobowiązany jest do promowania nazwy sponsora i prowadzonej przez niego działalności. Czyli umowa sponsoringu jest umową dwustronnie zobowiązującą. Na osobę sponsora nakłada obowiązek poniesienia określonych nakładów (w tym wypadku nakładów pieniężnych) na rzecz sponsorowanego. Z kolei sponsorowany w zamian zobligowany jest do reklamowania firmy sponsora lub przedmiotu wykonywanej przez niego działalności gospodarczej. Akcje sponsoringowe mają na celu kształtowanie obrazu firmy w szerokich kręgach potencjalnych klientów. Promowanie nazwy sponsora ma za zadanie wpływać na zwiększenie jego popularności i renomy, a co za tym idzie zwiększenie przychodów z działalności.

Spółka wspiera finansowo klub sportowy w zamian za promowanie nazwy, logo Spółki poprzez wprowadzenie nazwy Spółki do nazwy klubu, umieszczenie logo Spółki na strojach sportowych, umieszczanie banerów reklamowych na stadionie w czasie zawodów piłkarskich, w których bierze udział sponsorowany, umieszczanie na plakatach informujących o zawodach piłkarskich, w których uczestniczy sponsorowany, logo i nazwy sponsora. Informacje o sponsorze docierają do szerokiego grona odbiorców, w związku z czym, zdaniem spółki, wydatki na wsparcie finansowe klubu sportowego można zaliczyć w całości w ciężar kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony wyżej stan faktyczny sprawy oraz stan prawny obowiązujący w 2006 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim postanowił uznać stanowisko zajęte przez Przedsiębiorstwo "X" S.A. za prawidłowe. Wydatki poniesione przez podatnika, związane z finansowaniem umowy sponsoringu, stanowią koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do końca 2006 r., kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Z treści powyższego przepisu wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w art. 16 ust. 1, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w realnym związku przyczynowo-skutkowym z przychodami - nie wyłączając tych, które związane są pośrednio z uzyskiwanymi przychodami, służąc między innymi zabezpieczeniu istnienia źródła przychodów. Do takich kosztów pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami zaliczają się koszty ponoszone na reklamę. Kosztów tych z reguły nie można przypisać konkretnym przychodom, jak również ocenić szczegółowo stopnia ich wpływu na uzyskanie przychodów. Niemniej przedsiębiorca ponosi je, mając na uwadze potrzebę kreowania odpowiedniej pozycji rynkowej firmy i oferowanych produktów czy usług.

Poza wykazaniem związku, o którym mowa wyżej, podatnik winien również prawidłowo udokumentować fakt poniesienia wydatku.

Przepisy podatkowe nie regulują zjawiska sponsoringu, dlatego dla przybliżenia tego zagadnienia należy posłużyć się znaczeniem, jakie nadaje mu doktryna ekonomiczna. Otóż sponsoring jest definiowany jako odpłatne przysporzenie majątkowe wyrażające się w pieniądzach, rzeczach lub usługach, dokonywane przez określony podmiot gospodarczy (sponsora) na rzecz wybranej osoby fizycznej, organizacji, instytucji lub innej struktury prawnej (sponsorowanego), w celu wykonania przez niego czynności wskazanych w umowie sponsoringu, a zmierzające do utrwalenia bądź spotęgowania renomy tego podmiotu, do podwyższenia stopnia jego popularności w środowisku społecznym oraz do zwiększenia jego zysków. Zatem w umowie sponsoringu świadczeniu pieniężnemu lub materialnemu sponsora na rzecz sponsorowanego towarzyszy zamiar zbudowania pożądanego wizerunku sponsora, upowszechnienia znajomości firmy i jej produktów wśród potencjalnych kontrahentów lub nabywców, tworzenia i umacniania pozytywnej opinii o sponsorze oraz wytworzenia szeroko rozumianej przychylności konsumentów dla sponsora - w czym pomóc ma wykonanie przez sponsorowanego określonych świadczeń na rzecz sponsora o charakterze reklamowym.

Brak ustawowej definicji sponsoringu powoduje, że oceniając jego skutki pod kątem kosztów uzyskania przychodów sponsora, należy stosować przepisy dotyczące reklamy, z uwagi na fakt, iż sponsoring uznawany jest za formę reklamy firmy lub też przedmiotu wykonywanej przez nią działalności. Sponsoring nie wpływa jednak na popyt w sposób tak bezpośredni, jak reklama - przeważnie wspiera on działalność reklamową, w szczególności utrwalanie znaku towarowego lub nazwy firmy. Reklama natomiast kładzie zazwyczaj nacisk na konkretny produkt, podczas gdy sponsoring jest promocją podmiotu i jego dobrego wizerunku. Nie sposób jednak tych instytucji oddzielić. Zatem wydatki na reklamę prowadzoną w formie sponsoringu winny być kwalifikowane do kosztów z uwzględnieniem regulacji wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczących reklamy.

Tak więc, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. W przypadku sponsoringu zazwyczaj mamy do czynienia z reklamą prowadzoną w środkach masowego przekazu (np. za pośrednictwem prasy, radia, telewizji) lub w innej formie publicznej, np. w salach widowiskowych, halach czy boiskach sportowych, do których wstęp jest dostępny potencjalnie dla wszystkich chętnych i krąg osób, do których ma dotrzeć reklama nie jest świadomie ograniczany.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim, po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego sprawy stwierdził więc, że w przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z klasycznym przykładem umowy sponsoringu. Spółka podpisała z Klubem Sportowym "Y", posiadającym status stowarzyszenia, umowę, na mocy której wspiera finansowo klub sportowy w zamian za promowanie przez klub nazwy i logo spółki. Spółka nadto podkreśla, że informacje o sponsorze docierają do szerokiego grona odbiorców, a promowanie nazwy podmiotu sponsorującego może zaowocować większą liczbą klientów, zwłaszcza lokalnych, prowadzących roboty budowlane na terenie powiatu lwóweckiego i województwa dolnośląskiego, co przyczyni się do zwiększenia przychodów ze sprzedaży. W ocenie tut. Organu Podatkowego prezentowanie zarówno znaku firmy Podatnika, jak i jego nazwy na strojach zawodników sportowych, a także podczas zawodów piłkarskich choćby na bandach boiska, na plakatach informujących o zbliżających się zawodach, w których biorą udział zawodnicy reprezentujący sponsorowany klub, na ulotkach reklamowych oraz w samej nowej jednoznacznie kojarzącej się ze sponsorem nazwie klubu - spełnia warunki reklamy prowadzonej publicznie w inny sposób niż w środkach masowego przekazu, ponieważ krąg odbiorców reklamy nie jest ograniczony. Z zasady bowiem uczestnikami takich imprez, jak zawody sportowe są osoby, których kręgu, a tym bardziej tożsamości i dokładnej liczby nie da się wcześniej ustalić.

Wobec powyższego, jeżeli reklama prowadzona jest w sposób publiczny, wydatki z nią związane poniesione przez Spółkę w konsekwencji podpisania umowy sponsoringu, nie podlegają limitowaniu do celów podatkowych, czyli nie ma do nich zastosowania ograniczenie wynikające z cytowanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z tym kwoty, które Spółka uiściła na rzecz Miejskiego Klubu Sportowego "X-Y" można uznać za podatkowe koszty uzyskania przychodów w zakresie spełnienia kryterium powołanego artykułu w powiązaniu z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe oznacza, że stanowisko zaprezentowane przez Przedsiębiorstwa "X" S.A. jest prawidłowe.

Przy czym, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim podkreśla, że o możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na sponsoring poniesionych przez Spółkę nie decyduje jedynie spełnienie warunków określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wskazano w niniejszym rozstrzygnięciu poniesione koszty muszą być jeszcze prawidłowo udokumentowane. W sprawie udokumentowania kosztów sponsoringowych Spółka wniosła oddzielne zapytanie, dotyczące możliwości udokumentowania poniesionych wydatków wyciągami bankowymi, potwierdzającymi przekazanie środków pieniężnych przelewem bankowym na konto sponsorowanego oraz podpisaną umową sponsoringu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim informuje zatem, że kwestia ta zostanie rozstrzygnięta w osobnym postanowieniu.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r. niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w 2006 r.

Jak stanowił art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodka Zamiejscowego w Jeleniej Górze w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.

Zażalenie nie podlega opłacie skarbowej.