3063-ILPP3.4512.104.2016.1.HW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2016 r. (data wpływu 10 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości alokacji poniesionych kosztów działalności do określonych rodzajów sprzedaży w celu proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów w zakresie prawidłowości alokacji poniesionych kosztów działalności do określonych rodzajów sprzedaży w celu proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Bank (dalej: "Bank" lub "Wnioskodawca") jest bankiem z siedzibą w Polsce prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128, z późn. zm.). W ramach prowadzonej działalności bankowej Wnioskodawca oferuje produkty bankowe oraz inne usługi skierowane do szerokiego kręgu klientów.

Bank jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Większość czynności wykonywanych przez Bank objętych jest zwolnieniem z opodatkowania VAT, co wynika z treści art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz 38-41 ustawy o VAT. Za wykonywane czynności Bank otrzymuje wynagrodzenie w postaci m.in. odsetek, opłat i prowizji. Poza usługami zwolnionymi od podatku VAT, Bank wykonuje również czynności opodatkowane tym podatkiem.

Wskazane powyżej usługi świadczone są przez Bank na rzecz podmiotów krajowych, podmiotów z innych niż Polska państw członkowskich Unii Europejskiej, a także na rzecz podmiotów z krajów trzecich w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy o VAT.

W celu świadczenia usług, Bank dokonuje zakupów określonych towarów i usług. Zakupy te dokonywane są przez Bank na potrzeby określonych jednostek organizacyjnych Banku. Jednocześnie, w celu jak najlepszego odzwierciedlenia związku ponoszonych kosztów/dokonywanych zakupów z poszczególnymi obszarami prowadzonej działalności, których one dotyczą, Bank wyodrębnił tzw. miejsca powstawania kosztów (dalej: MPK).

Podstawą do wyodrębnienia poszczególnych MPK w Banku jest istniejąca struktura organizacyjna Banku, która określa zakresy jego działalności. Każdej jednostce organizacyjnej Banku przypisany jest MPK, każdemu MPK dedykowany jest budżet (przypisane są mu środki finansowe na realizację powierzonych mu zadań), koszty ewidencjonowane na jednostki są przedmiotem ewidencji i kontroli. Na czele każdej jednostki stoją kierownicy odpowiedzialni za realizację powierzonych tym jednostkom zadań.

W Banku wyodrębnione są następujące rodzaje MPK:

Bank przyporządkowuje ponoszone wydatki do poszczególnych MPK w taki sposób, aby dany wydatek został alokowany do MPK, w którego działalności jest wykorzystywany. Bank dokonał klasyfikacji MPK, tj. ustalił zakres wykonywanych przez dany MPK czynności. Na podstawie tego Bank ustalił, które MPK są:

i. związane wyłącznie ze sprzedażą dającą prawo do odliczenia podatku naliczonego (dalej: "MPK 23%"),

ii. związane wyłącznie ze sprzedażą niedającą prawa do odliczenia podatku naliczonego (dalej: "MPKZW"),

oraz

iii. określił, które MPK związane są z jedną i drugą sprzedażą i których nie można jednoznacznie przyporządkować tylko do jednego rodzaju prowadzonej sprzedaży, tj. MPK, gdzie alokowane wydatki są związane zarówno ze sprzedażą uprawniającą, jak i sprzedażą nieuprawniającą do odliczenia podatku naliczonego (dalej: "MPK WSS").

Poprzez powiązanie danego zakupu (a tym samym kwoty VAT naliczonego) z konkretnym MPK, Bank określa związek danego wydatku z konkretnym rodzajem prowadzonej sprzedaży, tj.

i. sprzedaży uprawniającej do odliczenia podatku naliczonego,

ii. sprzedaży nieuprawniającej do odliczenia podatku naliczonego, bądź też

iii. do obydwu rodzajów sprzedaży jednocześnie.

W odniesieniu do zakupów alokowanych do MPK 23%, mających związek wyłącznie ze sprzedażą dającą prawo do odliczenia podatku naliczonego, Bank dokonuje odliczenia podatku naliczonego w całości, zgodnie z zasadami ogólnymi dotyczącymi odliczania podatku VAT.

W odniesieniu do zakupów alokowanych do MPK ZW, mających związek wyłącznie ze sprzedażą niedającą prawa do odliczenia podatku naliczonego, Bank nie dokonuje odliczenia podatku naliczonego w ogóle.

W odniesieniu do zakupów alokowanych do MPK mieszanych, tj. mających związek zarówno z sprzedażą dającą i niedającą prawa do odliczenia podatku naliczonego, Bank będzie dokonywał odliczenia podatku naliczonego z zastosowaniem współczynnika struktury sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT (dalej też: "WSS").

Ponieważ, co do zasady, wszystkie wydatki Banku, poprzez ich powiązanie z odpowiednimi MPK, są alokowane do obszarów działalności, w związku z których funkcjonowaniem zostały one poniesione, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przedstawiona powyżej alokacja może być wykorzystywana dla celów podatku od towarów i usług do określenia, czy dane zakupy są związane wyłącznie ze sprzedażą dającą prawo do odliczenia, wyłącznie ze sprzedażą niedającą takiego prawa, czy też dane zakupy są związane zarówno ze sprzedażą dającą, jak i niedającą prawa do odliczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawioną powyżej metodologię przyporządkowywania dokonywanych przez Bank zakupów (a tym samym kwot podatku naliczonego) poprzez MPK, należy uznać za spełniającą wymogi określone w art. 90 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, a w konsekwencji, za prawidłową z punktu widzenia ustalania prawa Banku do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z dokonywanych zakupów?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawioną powyżej metodologię przyporządkowywania dokonywanych przez Bank zakupów (a tym samym kwot podatku naliczonego) poprzez MPK należy uznać za spełniającą wymogi określone w art. 90 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, a w konsekwencji, za prawidłową z punktu widzenia ustalania prawa Banku do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z dokonywanych zakupów.

Zgodnie z art. 86. ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary, i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Równocześnie zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Dodatkowo zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Mając na uwadze treść powyższych przepisów należy uznać, że metodologia Banku polegająca na alokacji wydatków (a w konsekwencji wynikającego z nich naliczonego podatku VAT) do konkretnego rodzaju sprzedaży (tj. sprzedaży uprawniającej do odliczenia podatku naliczonego bądź też sprzedaży nieuprawniającej do takiego odliczenia) poprzez przypisanie kosztu do poszczególnego MPK, spełnia wymagania określone w art. 90 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji, kwalifikacja poszczególnego MPK (jako MPK 23%, MPK ZW lub MPK WSS) ustalona w oparciu o zakres zaangażowania konkretnego MPK w wykonywanie czynności uprawniających do odliczenia/nieuprawniających do odliczenia/mieszanych, jest decydująca i determinuje prawo do (zakres) odliczenia podatku VAT od związanego z tym MPK, a poniesionego przez Bank kosztu.

W ocenie Wnioskodawcy, zaprezentowana w opisie stanu faktycznego metodologia uwzględnia zarówno konieczność dokonywania tzw. bezpośredniej alokacji podatku VAT (o której mowa w art. 90 ust. 1 ustawy o VAT) poprzez identyfikowanie MPK związanych wyłącznie z jedną kategorią sprzedaży (opodatkowanej albo zwolnionej od VAT), jak i tzw. alokacji pośredniej, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, poprzez identyfikowanie MPK zaangażowanych zarówno w wykonywanie czynności uprawniających i nieuprawniających do odliczenia VAT.

Do podobnych konkluzji doszedł Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 6 lutego 2013 r. (sygn. IPPP3/443-1145/12-2/JK), w której czytamy: "Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, iż Wnioskodawca postępuje poprawnie alokując dany wydatek (podatek naliczony) do konkretnego rodzaju sprzedaży (tj. sprzedaży uprawniającej do odliczenia podatku VAT naliczonego, sprzedaży nieuprawniającej do takiego odliczenia bądź też sprzedaży mieszanej), poprzez powiązanie wydatku z funkcjonowaniem konkretnej jednostki / komórki organizacyjnej Banku (miejsca powstawania kosztów).

W konsekwencji powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, że przedstawiony we wniosku sposób przyporządkowywania dokonanych zakupów (a tym samym kwot podatku naliczonego) do konkretnego rodzaju sprzedaży, jest zgodny z regulacją art. 90 ust. 1 i ust. 2 ustawy i w konsekwencji poprawny z punktu widzenia ustalenia prawa Banku do odliczenia podatku VAT naliczonego, wynikającego z dokonanych zakupów, należało uznać za prawidłowe".

Na poprawność przedstawionego w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podejścia Banku wskazują także stanowiska organów podatkowych wyrażone w:

* interpretacji indywidualnej z dnia 25 listopada 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPP2/443-885/14-2/BH),

* interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPP1/443-9/14-2/IGo),

* interpretacji indywidualnej z dnia 28 stycznia 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPP1/443-10/14-2/AW),

* interpretacji indywidualnej z dnia 6 lutego 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPP3/443-1145/12-2/JK),

* interpretacji indywidualnej z dnia 19 grudnia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPP2/443-1180/12-2/BH),

* interpretacji indywidualnej z dnia 27 marca 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP1/443-80/12-2/PR),

* interpretacji indywidualnej z dnia 4 listopada 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPP1/443-1521/11-2/AW).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, opisana przez Bank metodologia rozliczania podatku VAT naliczonego polegająca na przyporządkowywaniu każdego ponoszonego wydatku (i wynikającego z niego podatku naliczonego) do konkretnego rodzaju sprzedaży (tj. sprzedaży uprawniającej do odliczenia podatku naliczonego, sprzedaży nieuprawniającej do takiego odliczenia bądź też do sprzedaży mieszanej) poprzez powiązanie go z konkretnym MPK, jest prawidłowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Wyrazem ścisłej zależności między uprawnionym odliczeniem podatku naliczonego, z wykonywaniem czynności opodatkowanych są regulacje zawarte w art. 90 ustawy, które w sposób techniczno-prawny uzupełniają generalną zasadę wyrażoną w wyżej cyt. art. 86 ust. 1 ustawy.

Stosownie do postanowień art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W myśl art. 90 ust. 2 ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Sposób ustalenia proporcji określa przede wszystkim art. 90 ust. 3 ustawy, na podstawie którego proporcję tę ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Należy wyjaśnić, że zarówno licznik, jak i mianownik proporcji ustalany jest w oparciu o obrót. To z obrotu bowiem wydziela się wartości potrzebne do wyliczenia.

Proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust. 4 ustawy).

Jak wskazano wyżej zarówno proporcja ustalana wstępnie, na podstawie danych z poprzedniego roku podatkowego, jak i proporcja ustalana po zakończeniu roku podatkowego w celu korekty odliczonego wcześniej podatku naliczonego, wyliczana jest jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Przy czym, przy wyliczeniu proporcji należy brać pod uwagę czynności opodatkowane oraz czynności zwolnione od podatku. Czynności niepodlegające podatkowi VAT jako czynności występujące poza systemem ustawy nie są wliczane do ustalania wskaźnika, na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy, obowiązkiem Wnioskodawcy w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane.

Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, czy podatek wynikający z otrzymanych faktur związany będzie z czynnościami opodatkowanymi, czy też zwolnionymi, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji.

Jeżeli dokonanie bezpośredniej alokacji nie jest możliwe, czyli w przypadku, gdy dokonane zakupy służą obu rodzajom działalności, podatnik może odliczyć tylko tę część podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom dającym prawo do odliczenia. A zatem zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli "zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną".

W rezultacie zastosowanie proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy, dla określenia kwoty podatku naliczonego do odliczenia możliwe jest tylko w przypadku, gdy Wnioskodawca nie ma możliwości wyodrębnienia całości lub części kwot, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Zatem w liczniku tak ustalonej proporcji uwzględnia się obrót (sprzedaż) z czynności, w związku z którymi przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego, tzn. wartości transakcji, od których - zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy - przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W mianowniku natomiast uwzględnia się całkowity obrót (sprzedaż) uzyskany z czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (czyli kwoty z licznika) oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje to prawo, a więc czynności zwolnionych od podatku (czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, tak więc nie uwzględnia się ich w proporcji).

Na podstawie powyższych uregulowań należy stwierdzić, że podatnik dokonujący zakupów towarów i usług wykorzystywanych zarówno do czynności opodatkowanych jak i zwolnionych od podatku w pierwszej kolejności powinien ustalić, jaka część ponoszonych wydatków związana jest wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi i dokonywać w całości odliczenia podatku naliczonego, a jaka część jest związana z czynnościami zwolnionymi i w tej części nie dokonywać w ogóle odliczenia podatku naliczonego (tj. dokonać tzw. bezpośredniej alokacji podatku naliczonego). Dopiero w sytuacji, gdy dla danych wydatków nie jest możliwe wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, w celu prawidłowej realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego podatnik może zastosować metodę proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca - zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług - w ramach prowadzonej działalności bankowej oferuje produkty bankowe oraz inne usługi skierowane do szerokiego kręgu klientów. Większość czynności wykonywanych przez Bank objętych jest zwolnieniem z opodatkowania VAT, co wynika z treści art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz 38-41 ustawy. Za wykonywane czynności Bank otrzymuje wynagrodzenie w postaci m.in. odsetek, opłat i prowizji. Poza usługami zwolnionymi od podatku VAT Bank wykonuje również czynności opodatkowane tym podatkiem.

W celu świadczenia usług, Bank dokonuje zakupów określonych towarów i usług. Zakupy te dokonywane są przez Wnioskodawcę na potrzeby określonych jednostek organizacyjnych Banku. Jednocześnie, w celu jak najlepszego odzwierciedlenia związku ponoszonych kosztów/dokonywanych zakupów z poszczególnymi obszarami prowadzonej działalności, których one dotyczą, Bank wyodrębnił tzw. miejsca powstawania kosztów (MPK).

Podstawą do wyodrębnienia poszczególnych MPK w Banku jest istniejąca struktura organizacyjna Banku, która określa zakresy jego działalności. Każdej jednostce organizacyjnej Wnioskodawcy przypisany jest MPK, każdemu MPK dedykowany jest budżet (przypisane są mu środki finansowe na realizację powierzonych mu zadań), koszty ewidencjonowane na jednostki są przedmiotem ewidencji i kontroli. Na czele każdej jednostki stoją kierownicy odpowiedzialni za realizację powierzonych tym jednostkom zadań.

W Banku wyodrębnione są następujące rodzaje MPK:

Bank przyporządkowuje ponoszone wydatki do poszczególnych MPK w taki sposób, aby dany wydatek został alokowany do MPK, w którego działalności jest wykorzystywany. Bank dokonał klasyfikacji MPK, tj. ustalił zakres wykonywanych przez dany MPK czynności. Na podstawie tego Bank ustalił, które MPK są: związane wyłącznie ze sprzedażą dającą prawo do odliczenia podatku naliczonego (MPK 23%), związane wyłącznie ze sprzedażą niedającą prawa do odliczenia podatku naliczonego (MPKZW) oraz określił, które MPK związane są z jedną i drugą sprzedażą i których nie można jednoznacznie przyporządkować tylko do jednego rodzaju prowadzonej sprzedaży, tj. MPK, gdzie alokowane wydatki są związane zarówno ze sprzedażą uprawniającą, jak i sprzedażą nieuprawniającą do odliczenia podatku naliczonego (MPK WSS).

Poprzez powiązanie danego zakupu (a tym samym kwoty VAT naliczonego) z konkretnym MPK, Bank określa związek danego wydatku z konkretnym rodzajem prowadzonej sprzedaży, tj. sprzedaży uprawniającej do odliczenia podatku naliczonego, sprzedaży nieuprawniającej do odliczenia podatku naliczonego, bądź też do obydwu rodzajów sprzedaży jednocześnie.

W odniesieniu do zakupów alokowanych do MPK mieszanych, tj. mających związek zarówno z sprzedażą uprawniającą i nieuprawniającą prawa do odliczenia podatku naliczonego, Bank będzie dokonywał odliczenia podatku naliczonego z zastosowaniem współczynnika struktury sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy (WSS).

Z uwagi na fakt, że, co do zasady, wszystkie wydatki Banku, poprzez ich powiązanie z odpowiednimi MPK, są alokowane do obszarów działalności, w związku z których funkcjonowaniem zostały one poniesione, Wnioskodawca uważa, że przedstawiona powyżej alokacja może być wykorzystywana dla celów podatku od towarów i usług do określenia, czy dane zakupy są związane wyłącznie ze sprzedażą dającą prawo do odliczenia, wyłącznie ze sprzedażą niedającą takiego prawa, czy też dane zakupy są związane zarówno ze sprzedażą dającą jak i niedającą prawa do odliczenia.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy przedstawioną powyżej metodologię przyporządkowywania dokonywanych przez Bank zakupów (a tym samym kwot podatku naliczonego) poprzez MPK, należy uznać za spełniającą wymogi określone w art. 90 ust. 1 i ust. 2 ustawy, a w konsekwencji, za prawidłową z punktu widzenia ustalania prawa Banku do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z dokonywanych zakupów.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ stwierdza, że Wnioskodawca postępuje poprawnie alokując dany wydatek (podatek naliczony) do konkretnego rodzaju sprzedaży (tj. sprzedaży uprawniającej do odliczenia podatku VAT naliczonego, sprzedaży nieuprawniającej do takiego odliczenia bądź też sprzedaży mieszanej), poprzez powiązanie wydatków z poszczególnymi obszarami prowadzonej działalności, których one dotyczą (miejscami powstawania kosztów).

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, że przedstawiony we wniosku sposób przyporządkowywania dokonanych zakupów (a tym samym kwot podatku naliczonego) do konkretnego rodzaju sprzedaży, jest zgodny z regulacją art. 90 ust. 1 i ust. 2 ustawy i w konsekwencji poprawny z punktu widzenia ustalenia prawa Banku do odliczenia podatku VAT naliczonego, wynikającego z dokonanych zakupów, należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ podkreśla jednakże, że to wyłącznie Wnioskodawca znający specyfikę swojej działalności jest w stanie dokonać oceny prawidłowości alokacji zakupów i podatku VAT naliczonego do poszczególnych miejsc powstawania kosztów - MPK, zatem prawidłowość przedstawionego sposobu tej alokacji zakupów i podatku nie może być przedmiotem oceny tut. Organu. Jest to bowiem sytuacja, która ze swej strony wymaga przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, przeanalizowania dokumentacji podatnika. Z uwagi na powyższe nie może zatem ona być przedmiotem interpretacji indywidualnej wydawanej w trybie określonym w rozdziale 1a Ordynacji podatkowej.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanego pytania i przedstawionego stanowiska. Inne kwestie nie objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - rozpatrzone. Zaznacza się, że wskazanie przez Wnioskodawcę w opisie sprawy, że "poza usługami zwolnionymi od podatku VAT, Bank wykonuje również czynności opodatkowane tym podatkiem", zostało potraktowane jako element przedstawionego opisu sprawy. Weryfikacji przez tut. Organ nie podlegało, czy Wnioskodawca wykonuje również czynności poza działalnością gospodarczą. Kwestia ta nie została bowiem objęta zapytaniem Wnioskodawcy.

Tut. Organ wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o przedstawiony opis sprawy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.