3063-ILPP2-2.4512.22.2017.2.EW - Stawka VAT dla sprzedaży nieruchomości leśnej niezabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2017 r. (data wpływu 18 stycznia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 lutego 2017 r. (data wpływu 1 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wysokości opodatkowania sprzedaży nieruchomości leśnej niezabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wysokości opodatkowania sprzedaży nieruchomości leśnej niezabudowanej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 lutego 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na podstawie decyzji Wojewody, wydanej w 1991 r., Gmina nieodpłatnie, z mocy prawa, stała się właścicielem nieruchomości leśnej niezabudowanej, położonej w granicach działki nr 71/7 o powierzchni 0,15 ha w obrębie (...). Nieruchomość nie była przedmiotem dzierżawy, najmu. Przedmiotową nieruchomość przeznaczono do sprzedaży.

W ewidencji gruntów działka oznaczona jest jako lasy (LSIV), natomiast w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nieruchomość zlokalizowana jest w jednostce terenowej oznaczonej symbolem ZM.12.ZLL o przeznaczeniu "teren dla prowadzenia gospodarki leśnej, w tym pod zalesienie".

Zgodnie z Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 11 listopada 2014 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów górniczych w obrębie (...) w gminie (...), tereny kategorii "ZLL" przeznacza się dla prowadzenia gospodarki leśnej, w tym pod zalesienie. Na terenach kategorii "ZLL" dopuszcza się zagospodarowanie związane z gospodarką leśną określone w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2014 r. poz. 1153), za wyjątkiem lokalizacji budynków. Na terenach kategorii "ZLL", przy zalesianiu obszarów graniczących z terenami, na których dopuszczono zabudowę, pas o szerokości co najmniej 20 m, przylegający do linii rozgraniczających tych terenów, należy użytkować jako strefę ekotonową. Ponadto, Starosta (...), w drodze decyzji, ustalił na okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2024 r., dla lasu położonego w granicach ww. działki, następujące zadania z zakresu gospodarki leśnej:

* dokonanie rębni zupełnej na powierzchni 0,15 ha,

* wykonanie melioracji agrotechnicznych,

* odnowienie lasu na powierzchni 0,15 ha gatunkami olchy,

* pielęgnacja uprawy.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 27 lutego 2017 r., Wnioskodawca:

1. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu: "Czy działka niezabudowana o numerze 71/7, będąca przedmiotem wniosku od czasu nabycia była/jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku?" - wskazał, że przedmiotowa działka, od czasu jej nabycia, nie była wykorzystywana przez niego do działalności gospodarczej;

2. W odpowiedzi na pytanie tut. Organu: "Czy odniesienie się w planie zagospodarowania przestrzennego do art. 3 pkt 2 ustawy z 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2015 r. poz. 2100, z późn. zm.) na podstawie którego to przepisu »dopuszcza się zagospodarowanie związane z gospodarką leśną«, w myśl tego przepisu oznacza, że grunty przeznaczone są pod zabudowę z wyjątkiem lokalizacji budynków?" - wskazał, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działka nr 71/7 w obrębie (...) zlokalizowana jest w jednostce terenowej oznaczonej symbolem ZM.12.ZLL o przeznaczeniu - teren dla prowadzenia gospodarki leśnej, w tym pod zalesienie. Przepisy szczegółowe planu wskazują, że teren kategorii "ZLL" przeznacza się dla prowadzenia gospodarki leśnej, w tym pod zalesienie. Na terenach kategorii "ZLL" dopuszcza się zagospodarowanie związane z gospodarką leśną określone w art. 3 pkt 2 ustawy o lasach. Na terenach kategorii "ZLL" zakazuje się lokalizacji budynków. Na terenach kategorii "ZLL", przy zalesieniu obszarów graniczących z terenami, na których dopuszczono zabudowę, pas o szerokości co najmniej 20 m, przylegający do linii rozgraniczających tych terenów, należy użytkować jako strefę ekotonową. W świetle art. 3 pkt 2 ustawy o lasach, lasem jest grunt związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia leśne. Mając na uwadze zapisy planu miejscowego, które dopuszczają zagospodarowanie przedmiotowej nieruchomości zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy o lasach, z wyjątkiem lokalizacji budynków, stwarzają możliwość przeznaczenia tej nieruchomości pod zabudowę dla potrzeb prowadzenia gospodarki leśnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką stawką VAT Gmina powinna opodatkować sprzedaż nieruchomości leśnej niezabudowanej?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości leśnej niezabudowanej, dla której plan zagospodarowania przestrzennego, dopuszcza zagospodarowanie związane z gospodarką leśną określone w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach, za wyjątkiem lokalizacji budynków, opodatkowana będzie stawką 23%.

Przedmiotowa dostawa nie może bowiem korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, gdyż plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje dla niej możliwość zagospodarowania związanego z gospodarką leśną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Należy wskazać, że stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na podstawie decyzji Wojewody (...), wydanej w 1991 r., Gmina nieodpłatnie, z mocy prawa, stała się właścicielem nieruchomości leśnej niezabudowanej, położonej w granicach działki nr 71/7 o powierzchni 0,15 ha w obrębie (...). Nieruchomość nie była przedmiotem dzierżawy, najmu. Przedmiotową nieruchomość przeznaczono do sprzedaży.

W ewidencji gruntów działka oznaczona jest jako lasy (LSIV), natomiast w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nieruchomość zlokalizowana jest w jednostce terenowej oznaczonej symbolem ZM.12.ZLL o przeznaczeniu "teren dla prowadzenia gospodarki leśnej, w tym pod zalesienie".

Zgodnie z Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 11 listopada 2014 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów górniczych w obrębie (...) w gminie (...), tereny kategorii "ZLL" przeznacza się dla prowadzenia gospodarki leśnej, w tym pod zalesienie. Na terenach kategorii "ZLL" dopuszcza się zagospodarowanie związane z gospodarką leśną określone w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2014 r. poz. 1153), za wyjątkiem lokalizacji budynków. Na terenach kategorii "ZLL", przy zalesianiu obszarów graniczących z terenami, na których dopuszczono zabudowę, pas o szerokości co najmniej 20 m, przylegający do linii rozgraniczających tych terenów, należy użytkować jako strefę ekotonową. Ponadto, Starosta (...), w drodze decyzji, ustalił na okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2024 r., dla lasu położonego w granicach ww. działki, następujące zadania z zakresu gospodarki leśnej:

* dokonanie rębni zupełnej na powierzchni 0,15 ha,

* wykonanie melioracji agrotechnicznych,

* odnowienie lasu na powierzchni 0,15 ha gatunkami olchy,

* pielęgnacja uprawy.

Przedmiotowa działka, od czasu jej nabycia, nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej.

W świetle art. 3 pkt 2 ustawy o lasach, lasem jest grunt związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia leśne. Mając na uwadze zapisy planu miejscowego, które dopuszczają zagospodarowanie przedmiotowej nieruchomości zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy o lasach, z wyjątkiem lokalizacji budynków, stwarzają możliwość przeznaczenia tej nieruchomości pod zabudowę dla potrzeb prowadzenia gospodarki leśnej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, jaką stawką powinien on opodatkować sprzedaż nieruchomości leśnej niezabudowanej.

Nieruchomość leśna będąca przedmiotem sprzedaży objęta jest ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r. poz. 778, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego wyżej przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany" oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Artykuł 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, w zgodny sposób odpowiada zatem także treści powyższego orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290, z późn. zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Natomiast w myśl art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

W myśl art. 3 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane, przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

W myśl art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2015 r. poz. 2100, z późn. zm.), lasem jest grunt związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia turystyczne.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że na przedmiotowej nieruchomości dopuszczono zabudowę dla potrzeb prowadzenia gospodarki leśnej, z wyjątkiem lokalizacji budynków. A zatem zgodnie z powyższą definicją "gospodarki leśnej", z wyjątkiem budynków dopuszcza się budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także parkingi leśne i urządzenia turystyczne.

Przez urządzenia turystyczne, zgodnie z art. 4 pkt 21 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 909, z późn. zm.) rozumie się parkingi, pola biwakowe, wieże widokowe, kładki, szlaki turystyczne (ścieżki dydaktyczne) i miejsca widokowe.

Ponadto, drogi zgodnie z art. 3 ust. 3a ustawy - Prawo budowlane są obiektami budowlanymi liniowymi zaliczonymi przez ustawodawcę do kategorii budowli.

Z uwagi na fakt, że - jak wskazał Wnioskodawca - zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego istnieje możliwość przeznaczenia tej nieruchomości pod zabudowę dla potrzeb prowadzenia gospodarki leśnej, tj. zagospodarowania ww. budowlami, stwierdzić należy, że nieruchomość ta stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę, zatem jest terenem budowlanym określonym w art. 2 pkt 33 ustawy, a tym samym jego dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy nieruchomości wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy - zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Obydwa warunki muszą być spełnione jednocześnie.

Jednakże, Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku wskazał, że przedmiotowa nieruchomość od czasu jej nabycia nie była wykorzystywana przez Zainteresowanego do działalności gospodarczej. A zatem, nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie do działalności zwolnionej. Zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy - nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ nie został spełniony jeden z warunków, o którym mowa w ww. artykule.

Zatem przedmiotem planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży będzie nieruchomość leśna niezabudowana, która będzie stanowić teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. W konsekwencji powyższego w analizowanym przypadku dla sprzedaży ww. działki nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie spełniała również warunków do objęcia jej zwolnieniem od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Reasumując, sprzedaż nieruchomości leśnej niezabudowanej będzie podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.