3063-ILPP1-1.4512.106.2016.2.RW - Sprzedaż nieruchomości przez przedsiębiorcę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 18 października 2016 r. (data wpływu 18 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z 20 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.) oraz pismem z 8 grudnia 2016 r. (data wpływu 8 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Dnia 24 października 2016 r. wniosek uzupełniono o pełnomocnictwo oraz o potwierdzenie uiszczenia opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej, natomiast pismem z 8 grudnia 2016 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym (dalej: "Wnioskodawca"). Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest sprzedaż hurtowa i detaliczna pianki poliuretanowej oraz artykułów ogólnoprzemysłowych i w związku z tym Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT. Poza prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca posiada gospodarstwo rolne, za pośrednictwem którego prowadzi działalność rolniczą polegającą na uprawie i sprzedaży zbóż: pszenicy, kukurydzy, rzepaku i jęczmienia. Jednocześnie Wnioskodawca jako właściciel nieruchomości, które posiada jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, wynajmuje je w całości lub części innym podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą i osiąga z tego tytułu przychody z najmu prywatnego opodatkowane na zasadach ryczałtowych. W posiadanym gospodarstwie rolnym Wnioskodawca wykorzystuje stanowiącą jego własność niezabudowaną nieruchomość gruntową, położoną w miejscowości A., oznaczoną numerami działek 25/2 (dwadzieścia pięć łamane przez dwa) oraz 25/3 (dwadzieścia pięć łamane przez trzy), o łącznej powierzchni równej 12,83.77 ha (dwanaście hektarów osiemdziesiąt trzy ary siedemdziesiąt siedem metrów kwadratowych), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą (dalej: "Nieruchomość"). Nieruchomość jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego, w którym jest wskazana jako przeznaczona pod zabudowę. Nieruchomość Wnioskodawca nabył od ojca w drodze darowizny w 2014 r. do swojego majątku odrębnego. Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedaż Nieruchomości na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski (dalej: "Nabywca" albo "Inwestor"), będącej zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Z zawartej umowy przedwstępnej wynika, że Inwestor na Nieruchomości zamierza zrealizować inwestycję w postaci budowy parku magazynowo-logistyczno-produkcyjnego z niezbędną infrastrukturą (dalej: "Inwestycja"). Wnioskodawca nie podejmował względem Nieruchomości jakichkolwiek aktywnych działań związanych z obrotem nieruchomościami, w szczególności nie szukał chętnych do nabycia Nieruchomości. To Inwestor zwrócił się do Wnioskodawcy z ofertą nabycia Nieruchomości. Inwestor przedsięwziął szereg czynności mających na celu zarówno weryfikację stanu, jak i przydatności Nieruchomości do przeprowadzenia zamierzonej Inwestycji, w tym w szczególności: analizy stanu prawnego czy też warunków glebowo-środowiskowych Nieruchomości. Na moment złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawca zawarł przedwstępną umowę sprzedaży z Nabywcą, w związku z czym udzielił również użyczenia Nieruchomości firmie projektowej działającej na zlecenie Inwestora, do prowadzenia prac przygotowawczych związanych z Nieruchomością; umowa użyczenia nie przewiduje żadnego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że jest czynnym podatnikiem VAT z tytułu prowadzenia działalności rolniczej. Z przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca dokonywał zbioru i sprzedaży płodów rolnych. Nieruchomość nie była przed zawarciem umowy przedwstępnej udostępniana innym osobom. Wnioskodawca nie wnioskował o objęcie przedmiotowego gruntu miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nie ponosił żadnych nakładów na Nieruchomość w celu przygotowania jej do sprzedaży. Wnioskodawca udzielił nabywcy pełnomocnictwa dla potrzeb przeprowadzenia czynności mających na celu weryfikację stanu jak i przydatności nieruchomości do przeprowadzenia zamierzonej inwestycji. Przed sprzedażą będącą przedmiotem wniosku Wnioskodawca dokonał jednej sprzedaży nieruchomości. Umowa przeniesienia własności nieruchomości została zawarta 24 maja 2013 r. (w wyniku umowy sprzedaży nieruchomości z 19 kwietnia 2013 r.). Nieruchomość była sprzedawana przez Wnioskodawcę wraz z jego małżonką. Przedmiotem sprzedaży była nieruchomość rolna o powierzchni 8,46 ha, stanowiąca gospodarstwo rolne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż opisanej Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż opisanej Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako że Wnioskodawca przy opisanej czynności nie będzie posiadał statusu podatnika tego podatku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 tej ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 381, z późn. zm., dalej: "k.c."), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, że przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne.

Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy. Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome. Natomiast w myśl art. 46 § 1 k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 Ustawy VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 tej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot posiadający status podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza natomiast stosownie do ust. 2 ww. przepisu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle definicji zawartej w art. 15 Ustawy VAT dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 Ustawy VAT nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika podatku od towarów i usług, z tytułu wykonania takiej czynności. W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży Nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Rozstrzygnięcie tego problemu, było przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z tezy powyższego wyroku wynika m.in. że "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby". Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Podkreślić należy, że powołane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjny. W tym zakresie Wnioskodawca wskazuje m.in. na:

wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt I FSK 143/13), z dnia 17 grudnia 2013 r. (sygn. akt. I FSK 114/13), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11 i 1658/11) oraz WSA z dnia 10 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Po 379/13), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału. Z powołanych orzeczeń wynika, że określenie, czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, czy jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazał, że Nieruchomość nie jest wykorzystywana przez niego do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podejmował również względem Nieruchomości jakichkolwiek aktywnych działań związanych z obrotem nieruchomościami, w szczególności nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT.

Tym samym w kontekście przesłanek z art. 15 Ustawy VAT Wnioskodawcy nie można uznać za posiadającego status podatnika podatku od towarów i usług w odniesieniu do czynności sprzedaży Nieruchomości.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treść przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że sprzedaż opisanej Nieruchomości nie będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca przy tej czynności nie będzie posiadał statusu podatnika. Podobne stanowisko prezentowane jest obecnie przez organy podatkowe, w tym: - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 8 marca 2016 r., sygn. IPPP2/4512-108/16-2/AOg, - Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 7 marca 2016 r., sygn. ILPP4/4512-1-25/16-2/PR, - Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 15 lutego 2016 r., sygn. ITPP2/4512-1114/15/PB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednak, nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest "rolnikiem ryczałtowym" w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

Zgodnie z art. 2 pkt 15, 19, 20 i 21 ustawy podatku od towarów i usług:

* przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą (...) a także świadczenie usług rolniczych;

* przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych;

* przez produkty rolne rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim;

* przez usługi rolnicze rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

Należy wskazać, że definicję działalności gospodarczej wypełnia również rolnik ryczałtowy dokonujący dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze. Jednakże na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy korzysta tylko ze zwolnienia od podatku w zakresie dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności oraz w zakresie świadczenia usług rolniczych. Z kolei zgodnie z przepisem art. 43 ust. 3 ustawy, rolnik ryczałtowy dokonujący dostawy produktów rolnych lub świadczący usługi rolnicze, które są zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 3, może zrezygnować z tego zwolnienia pod warunkiem dokonania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 i 2.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest sprzedaż hurtowa i detaliczna pianki poliuretanowej oraz artykułów ogólnoprzemysłowych i w związku z tym Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT. Poza prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca posiada gospodarstwo rolne, za pośrednictwem którego prowadzi działalność rolniczą polegającą na uprawie i sprzedaży zbóż: pszenicy, kukurydzy, rzepaku i jęczmienia. Również z nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży Wnioskodawca dokonywał zbioru i sprzedaży płodów rolnych. Ponadto, jest czynnym podatnikiem VAT z tytułu prowadzenia działalności rolniczej. Jednocześnie Wnioskodawca jako właściciel nieruchomości, które posiada jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, wynajmuje je w całości lub części innym podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą i osiąga z tego tytułu przychody z najmu prywatnego opodatkowane na zasadach ryczałtowych. W posiadanym gospodarstwie rolnym Wnioskodawca wykorzystuje stanowiącą jego własność niezabudowaną nieruchomość gruntową, oznaczoną numerami działek 25/2 oraz 25/3. Nieruchomość jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego, w którym jest wskazana jako przeznaczona pod zabudowę, przy czym to nie Wnioskodawca wnioskował o objęcie przedmiotowego gruntu miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość Wnioskodawca nabył od ojca w drodze darowizny w 2014 r. do swojego majątku odrębnego. Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedaż Nieruchomości na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski, będącej zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Z zawartej umowy przedwstępnej wynika, że nabywca (Inwestor) na Nieruchomości zamierza zrealizować inwestycję w postaci budowy parku magazynowo-logistyczno-produkcyjnego z niezbędną infrastrukturą. Wnioskodawca nie podejmował względem Nieruchomości jakichkolwiek aktywnych działań związanych z obrotem nieruchomościami, w szczególności nie szukał chętnych do nabycia Nieruchomości. To Inwestor zwrócił się do Wnioskodawcy z ofertą nabycia Nieruchomości. Inwestor na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez Wnioskodawcę przedsięwziął szereg czynności mających na celu zarówno weryfikację stanu, jak i przydatności Nieruchomości do przeprowadzenia zamierzonej Inwestycji, w tym w szczególności: analizy stanu prawnego czy też warunków glebowo-środowiskowych Nieruchomości. Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów na Nieruchomość w celu przygotowania jej do sprzedaży. Na moment złożenia wniosku Wnioskodawca zawarł przedwstępną umowę sprzedaży z Nabywcą, w związku z czym udzielił również użyczenia Nieruchomości firmie projektowej działającej na zlecenie Inwestora, do prowadzenia prac przygotowawczych związanych z Nieruchomością; umowa użyczenia nie przewiduje żadnego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy. Nieruchomość przed zawarciem umowy przedwstępnej nie była udostępniana innym osobom. Przed sprzedażą będącą przedmiotem wniosku Wnioskodawca dokonał jednej sprzedaży nieruchomości. Przedmiotem sprzedaży była nieruchomość rolna o powierzchni 8,46 ha, stanowiąca gospodarstwo rolne.

Na tle powyższego Wnioskodawca sformułował pytanie, czy sprzedaż opisanej Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz wyrok TSUE należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy kluczowym jest fakt posiadania przez niego statusu podatnika VAT czynnego z tytułu działalności rolniczej oraz to, że grunty mające być przedmiotem sprzedaży stanowią majątek przedsiębiorstwa rolnego (gospodarstwa rolnego).

Jednocześnie należy podkreślić, że orzeczenie TSUE odnosi się do rolnika, który korzystał ze zwolnienia od podatku VAT. Natomiast w przypadku gdy sprzedaży gruntu należącego do przedsiębiorstwa rolnego dokonuje rolnik będący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, należy uznać, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą podejmowaną przez podatnika VAT czynnego.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, przedmiotowe grunty nie były w jakikolwiek sposób wykorzystywane w celach prywatnych, osobistych Wnioskodawcy.

Już po nabyciu (w formie darowizny) grunty te stanowiły gospodarstwo rolne prowadzone przez Wnioskodawcę, za pośrednictwem którego prowadzi on działalność rolniczą polegającą na uprawie i sprzedaży zbóż: pszenicy, kukurydzy, rzepaku i jęczmienia. Również z nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży Wnioskodawca dokonywał zbioru i sprzedaży płodów rolnych. Okoliczności te wskazują na ścisłe związanie ww. gruntów z prowadzoną działalnością rolniczą Zainteresowanego, który działalność tę prowadzi jako czynny podatnik VAT.

W takiej sytuacji uznać należy, że przedmiotem planowanej dostawy będą grunty stanowiące de facto składnik majątkowy przedsiębiorstwa służący prowadzeniu działalności gospodarczej, którą - w rozumieniu ustawy - jest działalność rolnicza.

Jednocześnie Wnioskodawca nie wykazał, by przedmiotowy grunt w jakikolwiek sposób był związany z zaspokojeniem jego prywatnych, osobistych potrzeb, zatem należy uznać, że planowana dostawa nie nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), dotyczącego kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystuje posiadanych nieruchomości do celów osobistych. Przykładem zaś takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, w którym stwierdzono, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W sprawie będącej przedmiotem złożonego wniosku należy, ponadto zwrócić uwagę na kwestię udzielenia pełnomocnictw, która uregulowana jest w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela.

W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96, ww. ustawy, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 ustawy, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie.

W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

W myśl art. 108 cyt. ustawy, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 ustawy wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że na podstawie udzielonego przez Wnioskodawcę upoważnienia pełnomocnik (nabywca nieruchomości) umocowany został dla potrzeb przeprowadzenia czynności mających na celu weryfikację stanu jak i przydatności nieruchomości do przeprowadzenia zamierzonej przez nabywcę inwestycji, w szczególności analizy stanu prawnego czy też warunków glebowo-środowiskowych Nieruchomości.

Tego typu działania, w ocenie tutejszego Organu, przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. C-180/10 i C-181/10, są charakterystyczne dla działań podatnika. Umożliwienie podjęcia przez pełnomocnika, działającego w imieniu Wnioskodawcy, ww. czynności również wskazuje, że sprzedaż gruntu nie nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym, lecz z uwagi na zorganizowany charakter, spełniać będzie warunki do uznania jej za realizowaną przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

W konsekwencji, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę - czynnego podatnika VAT prowadzącego m.in. działalność rolniczą - dostawa niezabudowanej nieruchomości gruntowej wykorzystywanej w tej działalności (majątku przedsiębiorstwa) będzie - zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy - dostawą dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy będą składniki majątku osobistego Wnioskodawcy, a sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej będzie stanowiła realizację prawa do rozporządzania majątkiem osobistym.

Reasumując, planowana przez Wnioskodawcę dostawa niezabudowanej nieruchomości gruntowej stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca będzie działał dla tej transakcji jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzący działalność gospodarczą o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.