3063-ILPB1-1.4511.177.2016.1.PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2016 r. (data wpływu 15 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 15 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W związku z prowadzoną działalnością, sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Samochody służbowe przydzielane są m.in. przedstawicielom handlowym, operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki, personelowi z działu produkcji odpowiedzialnemu za utrzymanie ruchu zakładu oraz osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych.

Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, którym w przeważającej części przypadków jest siedziba Spółki. Niemniej jednak, dojazd do siedziby Spółki w inny sposób niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy.

Spółka nie prowadzi również przejazdów pracowniczych. Siedziba Spółki znajduje się w innym mieście, niż większość właściwych dla Spółki urzędów, a załatwienie większości spraw urzędowych wymaga przejechania od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów.

Biorąc pod uwagę powyższe, a także konieczność zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników do udania się o dowolnej porze w celach służbowych do miejsca wskazanego przez Spółkę - w tym także do siedziby Spółki - Spółka w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zamierza zobowiązywać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym opisie zdarzenie przyszłego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych stanowią wykorzystywanie samochodu do celów służbowych i nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego przejazdy pracownika samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem garażowania (które może być tożsame z miejscem zamieszkania lub czasowego bądź stałego pobytu), a miejscem wykonywania zadań służbowych (siedziba Spółki lub inne miejsce wykonywania zadań służbowych), nie powodują powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. W konsekwencji, Wnioskodawca - jako płatnik podatku PIT - nie powinien uwzględniać wartości tych przejazdów w kwocie przychodu ze stosunku pracy. Poniżej, Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia swoje stanowisko w sprawie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanej powyżej regulacji istotne jest rozstrzygnięcie czy przejazdy samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania zadań służbowych mają charakter prywatny (są ponoszone za pracownika), czy są związane z wykonywaniem czynności służbowych (znajdujących się w zakresie obowiązków pracowniczych).

Zdaniem Wnioskodawcy, o służbowym charakterze omawianych przejazdów świadczy okoliczność nałożenia przez Spółkę na pracowników obowiązku parkowania/garażowania powierzonych im samochodów służbowych w miejscu zamieszkania. W ocenie Wnioskodawcy, nałożenie na pracowników tego rodzaju obowiązku uzasadnione jest koniecznością zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników przejawiającej się w gotowości do niezwłocznego udania się w celach służbowych do miejsca wskazanego przez pracodawcę.

Należy podkreślić, że zapewnienie stałej dyspozycyjności kluczowych pracowników - realizowane poprzez obowiązek parkowania/garażowania samochodów służbowych poza siedzibą pracodawcy, w tym w miejscu zamieszkania, uzasadnione jest względami organizacyjnymi leżącymi po stronie pracodawcy. W szczególności, w przypadku poszczególnych grup pracowników występują następujące przesłanki uzasadniające nałożenie obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania:

* zapewnienie pełnej dyspozycyjności personelu produkcyjnego odpowiedzialnego za zabezpieczenie nieprzerwanej działalności zakładu (w razie awarii od pracowników wymagane jest dotarcie do zakładu produkcyjnego w jak najkrótszym czasie niezależnie od pory dnia/nocy),

* zapewnienie pełnej dyspozycyjności osób zatrudnionych na stanowiskach zarządczych,

* optymalizacja kosztów i czasu trwania podróży realizowanych przy wykorzystaniu samochodów służbowych.

Reasumując, parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników - a nie w siedzibie Spółki - wpływa w ocenie Wnioskodawcy na lepszą organizację pracy i skutkuje zapewnieniem dyspozycyjności pracowników oraz zabezpiecza przychody Wnioskodawcy.

Skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, jazdy do/z miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym. W konsekwencji należy uznać, że okoliczność ta nie może generować dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, wartość przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem), nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w ugruntowanej praktyce organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacjach indywidualnych:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 października 2014 r., ITPB2/415-671/14/MN;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 października 2014 r., ILPB1/415-688/14-4/TW;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 sierpnia 2014 r., IBPBII/1/415-399/14/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem praktycznej realizacji tej zasady jest art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka z o.o.) przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników, którzy - w ramach obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy. W celu m.in. konieczności zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników do udania się o dowolnej porze w celach służbowych do miejsca wskazanego przez Wnioskodawcę - Spółka w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zamierza zobowiązywać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika. W związku z powyższym, po stronie Wnioskodawcy powstała wątpliwość, czy przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, co z kolei może rodzić po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązków płatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów bezwzględnie obowiązujących pracowników a określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak wynika bowiem z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika zatem, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Tym samym przydzielenie pracownikom - wykonującym część obowiązków pracowniczych poza siedzibą Spółki - samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych a miejscem garażowania pojazdu służbowego, wyznaczonym w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników, stanowią realizację celu służbowego zleconego przez pracodawcę, jakim jest utrzymanie w stałej gotowości do użytkowania przedmiotowych pojazdów służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez pracodawcę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych - o ile służą tylko celom służbowym - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem skoro obowiązek garażowania samochodów służbowych np. w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez Wnioskodawcę obowiązków pracowniczych, to w przypadku dojazdu pracownika z miejsca garażowania do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych, ww. dojazdy nie generują po stronie pracownika przychodu podatkowego. Należy jednak podkreślić, że ww. dojazdy pracowników nie stanowią dla nich przychodu wyłącznie wtedy, gdy nie są one przejazdami o charakterze prywatnym.

Reasumując, przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca jego garażowania do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych nie będą skutkować powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a na Wnioskodawcy nie będą w tym przypadku ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji przepisów prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.