3063-ILPB1-1.4511.176.2016.1.APR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 8 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Samochody służbowe przydzielane są m.in. przedstawicielom handlowym, operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki, personelowi z działu produkcji odpowiedzialnemu za utrzymanie ruchu zakładu oraz osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych.

Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, którym w przeważającej części przypadków jest siedziba Spółki. Niemniej jednak, dojazd do siedziby Spółki w inny sposób niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy. Spółka nie prowadzi również przejazdów pracowniczych. Siedziba Spółki znajduje się w innym mieście, niż większość właściwych dla Spółki urzędów, a załatwienie większości spraw urzędowych wymaga przejechania od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów.

Biorąc po uwagę powyższe, a także konieczność zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników do udania się o dowolnej porze w celach służbowych do miejsca wskazanego przez Spółkę - w tym także do siedziby Spółki - Spółka w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zamierza zobowiązywać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym opisie zdarzenie przyszłego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych stanowią wykorzystywanie samochodu do celów służbowych i nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego przejazdy pracownika samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem garażowania (które może być tożsame z miejscem zamieszkania lub czasowego bądź stałego pobytu), a miejscem wykonywania zadań służbowych (siedziba Spółki lub inne miejsce wykonywania zadań służbowych), nie powodują powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

W konsekwencji, Wnioskodawca - jako płatnik podatku PIT - nie powinien uwzględniać wartości tych przejazdów w kwocie przychodu ze stosunku pracy. Poniżej Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia swoje stanowisko w sprawie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanej powyżej regulacji, istotne jest rozstrzygnięcie, czy przejazdy samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania zadań służbowych mają charakter prywatny (są ponoszone za pracownika), czy są związane z wykonywaniem czynności służbowych (znajdujących się w zakresie obowiązków pracowniczych). Zdaniem Wnioskodawcy, o służbowym charakterze omawianych przejazdów świadczy okoliczność nałożenia przez Spółkę na pracowników obowiązku parkowania/garażowania powierzonych im samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

W ocenie Wnioskodawcy, nałożenie na pracowników tego rodzaju obowiązku uzasadnione jest koniecznością zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników przejawiającej się w gotowości do niezwłocznego udania się w celach służbowych do miejsca wskazanego przez pracodawcę.

Należy podkreślić, że zapewnienie stałej dyspozycyjności kluczowych pracowników - realizowane poprzez obowiązek parkowania/garażowania samochodów służbowych poza siedzibą pracodawcy, w tym w miejscu zamieszkania - uzasadnione jest względami organizacyjnymi leżącymi po stronie pracodawcy. W szczególności, w przypadku poszczególnych grup pracowników występują następujące przesłanki uzasadniające nałożenie obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania:

* zapewnienie pełnej dyspozycyjności personelu produkcyjnego odpowiedzialnego za zabezpieczenie nieprzerwanej działalności zakładu (w razie awarii od pracowników wymagane jest dotarcie do zakładu produkcyjnego w jak najkrótszym czasie niezależnie od pory dnia/nocy),

* zapewnienie pełnej dyspozycyjności osób zatrudnionych na stanowiskach zarządczych,

* optymalizacja kosztów i czasu trwania podróży realizowanych przy wykorzystaniu samochodów służbowych. Reasumując, parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników - a nie w siedzibie Spółki - wpływa w ocenie Wnioskodawcy na lepszą organizację pracy i skutkuje zapewnieniem dyspozycyjności pracowników oraz zabezpiecza przychody Wnioskodawcy.

Skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, jazdy do/z miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym.

W konsekwencji należy uznać, że okoliczność ta nie może generować dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, wartość przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem), nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w ugruntowanej praktyce organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacjach indywidualnych:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 października 2014 r., ITPB2/415-671/14/MN;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 października 2014 r., ILPB1/415-688/14-4/TW;

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 sierpnia 2014 r. IBPBII/1/415-399/14/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Tut. Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, którym w przeważającej części przypadków jest siedziba Spółki. Dojazd do siedziby Spółki w inny sposób niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy. Spółka nie prowadzi również przejazdów pracowniczych. Siedziba Spółki znajduje się w innym mieście, niż większość właściwych dla Spółki urzędów, a załatwienie większości spraw urzędowych wymaga przejechania od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów. Z uwagi na powyższe, a także mając na uwadze konieczność zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników do udania się o dowolnej porze w celach służbowych do miejsca wskazanego przez Spółkę Wnioskodawca w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zobowiązuje oraz zamierza zobowiązywać pracowników do parkowania / garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, w tym miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika.

W związku z tym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.), pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Z kolei art. 124 § 2 Kodeks pracy stanowi, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów Kodeksu pracy pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie pracodawcy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując, stwierdzić należy, że przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz stanowią jazdy służbowe - nie będą powodować dla pracowników źródła przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru zaliczek na podatek dochodowy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.