2461-IBPP4.4513.354.2016.1.MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 14 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie określenia statusu importowanego wyrobu akcyzowego o kodzie CN 2707 10 (benzolu) oraz możliwości zastosowania wobec tego wyrobu akcyzowego procedury uproszczonej - jest prawidłowe.

W dniu 17 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie określenia statusu importowanego wyrobu akcyzowego o kodzie CN 2707 10 (benzolu) oraz możliwości zastosowania wobec tego wyrobu akcyzowego procedury uproszczonej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi agencję celną i na podstawie wydanej w dniu (...) przez Dyrektora Izby Celnej w K. decyzji nr (...) posiada pozwolenie nr (...) na stosowanie procedury uproszczonej. Zgodnie z treścią pkt 15.1.12 pozwolenia procedura uproszczona, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. b oraz lit. c WKC (Rozporządzenie Rady (EWG) Nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny) w stosunku do paliw silnikowych ujętych w art. 7c ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym ma zastosowanie do podmiotów obsługiwanych w przedstawicielstwie bezpośrednim, których wysokość obrotu w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług paliwami silnikowymi, przekroczyła w poprzednim roku podatkowym 40 mln zł.

W myśl pkt 15.1.13 pozwolenia w przypadku stosowania procedury uproszczonej, o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. b oraz lit. c WKC w stosunku do paliw silnikowych posiadacz pozwolenia zobowiązany jest do przedstawienia dokumentacji potwierdzającej spełnienie warunków, o których mowa w art. 7c ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowy. Dokumentacja winna zostać przedłożona naczelnikowi urzędu celnego właściwemu dla urzędu celnego, w którym zostanie złożone zgłoszenie celne. Udokumentowanie spełnienia warunków, o których mowa w art. 7c ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowy winno nastąpić przed rozpoczęciem stosowania procedury uproszczonej w stosunku do paliw silnikowych.

Rozporządzenie Rady (EWG) Nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (WKC), na podstawie, którego zostało wydane Wnioskodawcy pozwolenie nr 12PL330000ZSG006 na stosowanie procedury uproszczonej, został zastąpiony Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.Urz.UE.L 269 z 10.10.2013, z późn. zm.) (dalej UKC), które obowiązuje od dnia 1 maja 2016 r. Ponadto zostały wydane: Rozporządzenie Wykonawcze Komisji (UE) nr 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny (dalej RW) oraz Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego (dalej RD).

Zgodnie z art. 250 ust. 1 RD pozwolenia udzielone na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 2913 lub rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, które obowiązują w dniu 1 maja 2016 r. i nie są objęte ograniczonym okresem ważności, podlegają ponownej ocenie.

Zgodnie z art. 251 ust. 1 lit. b RD pozwolenia pozostają ważne aż do ich ponownej oceny. Decyzje wydawane po dokonaniu ponownej oceny zgodnie z art. 250 ust. 1 RD należy wydać przed dniem 1 maja 2019 r. (art. 345 ust. 1 RW).

Zgodnie z art. 254 RD - jeżeli decyzja lub pozwolenie pozostają ważne po dniu 1 maja 2016 r. zgodnie z art. 251-253, warunki na mocy których decyzja ta lub pozwolenie mają zastosowanie, od dnia 1 maja 2016 r., są to warunki określone w odpowiednich przepisach kodeksu, rozporządzenia wykonawczego, rozporządzenia delegowanego, jak określono w tabeli odniesień zawartej w załączniku 90.

Wnioskodawca, działając w charakterze agencji celnej chce objąć na podstawie przepisów UKC procedurą uproszczoną wyroby produkowane przez swojego Klienta. Klient ten prowadzi działalność produkcyjną i handlową dotyczącą wyrobów akcyzowych. Czynności odbywają się w składzie podatkowym. Klient nabywa benzol (CN 2707 10 90) w tym benzol importowany.

Służą one do produkcji wyrobów akcyzowych, w tym przede wszystkim:

Wskazane wyroby nie są sprzedawane z przeznaczeniem do celów opałowych, ani napędowych, ani jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, czy też opałowych. Odbiorcy tych wyrobów nie wykorzystują ich również, jako surowców do produkcji paliw. Benzen oraz toluen są sprzedawane firmom chemicznym, które wykorzystują je, jako podstawowe surowce do produkcji tworzyw sztucznych np. gum. Natomiast solwentnafta, preparat ciężki B, frakcja ksylenowi i naftalenowa, kwas siarkowy, sprzedawane są jako surowce do produkcji farb, lakierów i rozpuszczalników.

W związku z powyższym opisem zadano pytania:

1. Czy wyroby w postaci: benzolu (CN 2707 10 90) oraz jego pochodnych:

* benzenu CN 2902 20 00

* toluenu CN 2902 30 00

* solwentnafty CN 2707 50 90

* frakcji ksyfenowej CN 2902 44 00

* frakcji heksanowej CN 2710 11 90

* frakcji KI CN 2707 50

* frakcji naftalenowej CN 2707 40 00

stanowią "paliwa silnikowe", o których mowa w art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym.

2. Czy dopuszczalne jest stosowanie procedur uproszczonych, o których mowa w art. 166 i 182 ukc do wyrobu w postaci benzolu (CN 2707 10) w zw. z art. 7c ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy nie stanowią paliw silnikowych, o których mowa w art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, wytwarzane przez jego Klienta wyroby w postaci benzolu oraz jego pochodnych, albowiem:

W myśl przepisu art. 86 ust. 2 u.p.a. paliwami silnikowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych.

Przede wszystkim wyrób akcyzowy powstały w wyniku procesu produkcyjnego, będzie zupełnie inną substancją. Świadczy o tym chociażby fakt, że kod CN powstałego wyrobu będzie inny niż kod surowca. Wraz ze zmianą kodu CN zmieni się status wyrobu dla celów podatku akcyzowego. Definicja ustawowa z art. 86 ust. 2 u.p.a. posługuje się przy określeniu paliw silnikowych kryterium przeznaczenia - napęd silników spalinowych.

Zgodnie z definicją ze Słownika Języka Polskiego (Słownik języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., wydawnictwo internetowe http://sjp.pwn.pl) "przeznaczyć" oznacza "określić z góry cel, któremu coś ma służyć, przekazać coś dla kogoś, na czyjś użytek, na czyjąś korzyść". Przeznaczenie wyrobu jest więc określane przez Klienta, który decyduje do jakich celów ma być używany dany wyrób i z takim przeznaczeniem sprzedaje wyrób odbiorcy. Aby więc uznać, że określony wyrób jest "przeznaczony do napędu silników spalinowych", Klient musiałby wyprodukować lub dostarczyć wyrób do odbiorcy określając, że wyrób ma służyć do napędu silników spalinowych. Przeznaczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 2 u.p.a. powinno być weryfikowane z perspektywy Klienta na podstawie zapisów jego dokumentacji (normach i warunkach technicznych), a także zapisów w kontraktach, na fakturach i innych formalnych uzgodnieniach z odbiorcami wyrobów.

Słowo "używać" (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., wydawnictwo internetowe http://sjp.pwn.pl) oznacza "zastosować coś jako środek, narzędzie", "zrobić z czegoś użytek". Ocena, do jakich celów jest używany wyrób może nastąpić dopiero w chwili jego użycia.

Żadnych problemów nie powinna budzić z kolei ocena czy określony wyrób "jest oferowany na sprzedaż do napędu silników spalinowych". Zgodnie z definicją ze Słownika Języka Polskiego (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., wydawnictwo internetowe http://sjp.pwn.pl) "oferować" oznacza "proponować kupno, usługi, pomoc". Jeżeli Klient nie proponuje kontrahentom zakupu wyrobów, których dotyczy niniejszy wniosek do napędu silników spalinowych (co jest faktem łatwym do zweryfikowania na podstawie dokumentacji handlowej) to wyroby te nie mogą zostać objęte zakresem zastosowania art. 86 ust. 2 u.p.a. Należy także podkreślić, że o "przeznaczeniu" lub "oferowaniu" na sprzedaż wyrobów do napędu silników spalinowych lub do celów opałowych nie można decydować dowolnie. Klient jest w tym zakresie zobowiązany wziąć pod uwagę przepisy regulujące zasady wprowadzania do obrotu paliw silnikowych i olejów opalowych, w szczególności przepisy Ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 - j.t. z późn. zm.) oraz Ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. z 2006 r. Nr 169, poz. 1200 z późn. zm.) i w wydanych na jej podstawie rozporządzeniach wykonawczych. W rezultacie wyroby, które są przedmiotem niniejszego wniosku, nie są przeznaczone ani oferowane na sprzedaż do napędu silników spalinowych lub do celów opałowych.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy wymienione wyroby, jako niestanowiące paliw silnikowych mogą być objęte procedurami uproszczonymi, o których mowa w art. 166 i 182 UKC. Jednocześnie wyroby te mogą być objęte procedurami uproszczonymi, o których mowa w art. 166 i 182 UKC także w przypadku uznania ich za paliwa silnikowe w rozumieniu art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowy (dalej u.p.a.).

W myśl art. 7c ust. 2 pkt 2 u.p.a uproszczeń, o których mowa w art. 166 i art. 182 UKC, nie stosuje się w odniesieniu do paliw silnikowych, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4. Zaś ust. 3 stanowi, że uproszczenia, o których mowa w art. 166 i art. 182 UKC, mają zastosowanie do podmiotów, których wysokość obrotu paliwami silnikowymi przekroczyła w poprzednim roku podatkowym 40 mln zł.

Przedmiotowy przepis został zmieniony z dniem 20 sierpnia 2016 r. ustawą z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo celne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 1228). Zmiany w przedmiotowym przepisie polegają na zastąpieniu dotychczasowych odwołań do Wspólnotowego Kodeksu Celnego w zakresie procedur uproszczonych odwołaniami do przepisów UKC dotyczących uproszczeń. W zmienionych przepisach przywołano art. 166 UKC, w którym jest mowa o zgłoszeniu uproszczonym, oraz art. 182 UKC, w którym jest mowa o wpisie do rejestru zgłaszającego.

UKC został przyjęty w dniu 9 października 2013 r. rozporządzeniem (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady, następnie sprostowanym. Wszedł w życie 30 października 2013 r. uchylając rozporządzenie (WE) nr 450/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (WKC) Postanowienia UKC stosuje się od 1 maja 2016 r. Przed tą datą zastosowanie miał Wspólnotowy Kodeks Celny i przepisy wykonawcze do niego. UKC wprowadza zmiany w zakresie stosowania uproszczeń w zgłoszeniach celnych. Art. 166 UKC wprowadza uproszczone zgłoszenia celne (zamiast dotychczasowego zgłoszenia niekompletnego i uproszczonego - art. 76 Wspólnotowego Kodeksu Celnego). Zgłoszenie celne może zostać złożone także w formie wpisu do rejestru prowadzonego przez zgłaszającego (art. 182 ust. 1 UKC).

Po przystąpieniu RP do Unii Europejskiej pierwszeństwo przed prawem krajowym ma prawo unijne, co wynika z: art. 91 ust. 3 Konstytucji RP, art. 2 Traktatu Akcesyjnego. Deklaracji nr 17 odnoszącej się do pierwszeństwa - zawartej w Akcie Końcowym (2007/C 306/02) Konferencji Przedstawicieli Rządów Państw Członkowskich zwołanej w Brukseli w dniu 23 lipca 2007 r., zasad wynikających z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Szczególnie istotna w tym kontekście jest norma art. 91 ust. 3 Konstytucji, z której wynika, że prawo wtórne, stanowione przez organizację międzynarodową, jest stosowane bezpośrednio i powinno mieć pierwszeństwo przed ustawami, jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej tę organizację; ta ratyfikowana umowa - zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji - jest źródłem obowiązującego w Polsce prawa. Ponadto jeżeli dana dziedzina podlega wyłącznej kompetencji UE to kompetencja państw członkowskich UE do stanowienia prawa w tej dziedzinie jest ograniczona, co wynika z treści art. 2 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Unia celna i wspólna polityka handlowa stanowią obszar wyłącznej kompetencji UE, co wynika z treści art. 3 ust. 1 pkt a i e Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W tym miejscu podkreślić należy, że unijne prawo celne opiera się na rozporządzeniach. Jest to oczywiste, zważywszy na konieczność zapewnienia bezpośredniego, skutecznego i jednakowego stosowania prawa na terenie Unii Europejskiej. Rozporządzenia wydawane przez instytucje UE są stosowane wprost bez potrzeby implementacji, "zastępują krajową ustawę, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z tą ostatnią, co wynika z treści art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Procedury uproszczone zostały uregulowane w Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny. Ponadto obowiązuje w tym zakresie Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE)2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego UKC oraz Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów UKC. Przepisy te są jednoznaczne, kompletne i nie dają podstaw do wypełniania ich prawem krajowym. Jako Rozporządzenia wydane przez instytucje UE są stosowane wprost bez potrzeby implementacji, "zastępują", jeśli idzie o hierarchię aktów normatywnych, krajową ustawę, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z tą ostatnią.

W myśl orzeczenia TSWE z dnia 10 października 1973 r. w sprawie 34/73 Fratelli Varlola S.p.A. przeciwko Amministrazione italiana delle Finanze, Zb. Orz. 1973, s. 981. "Bezpośrednia skuteczność rozporządzenia wspólnotowego oznacza, że jego wejście w życie i stosowanie na korzyść lub przeciwko podmiotom prawnym następuje bez żadnych działań transformujących w prawo krajowe. W związku ze zobowiązaniami zaciągniętymi wraz z ratyfikacją Traktatu, państwa członkowskie nie mogą naruszać skutku bezpośredniego, wywoływanego przez rozporządzenia i inne przepisy prawa wspólnotowego. Ścisłe przestrzeganie niniejszego zobowiązania jest konieczną przesłanką spójnego i jednolitego stosowania wspólnotowych rozporządzeń w całej Wspólnocie." Natomiast w orzeczeniu TSWE z dnia 2 lutego 1977 r. w sprawie 50/76 Amsterdam Bulb BV przeciwko Produktschap voor siergewassen, pkt 8, Zb. Orz. 1977, s. 137. Czytamy: "Od momentu przyjęcia przez WE rozporządzeń na podstawie art. 40 TWE ustanawiających wspólną organizację rynków w określonym sektorze państwa członkowskie mają obowiązek nieprzyjmowania żadnych środków, które mogą w jakikolwiek sposób zwalniać za zobowiązań wynikających z rozporządzeń lub szkodliwie wpływać na rozporządzenia". Zakazane jest podejmowanie przez państwa członkowskie UE "działań implementujących rozporządzenie, których przedmiotem byłaby zmiana znaczenia lub uzupełnienie przepisów rozporządzenia" - Tak też orzeczenie TSWE z dnia 18 lutego 1970 r. w sprawie 40/69 Bollmann, pkt 4, Zb. Orz. 1970, s. 69 gdzie czytamy: "Ponieważ rozporządzenie (...) wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, nie mogą one - chyba, że co innego stanowi rozporządzenie - podejmować działań na rzecz wykonania rozporządzenia, których przedmiotem byłaby zmiana znaczenia lub uzupełnienie jego przepisów. W zakresie, w jakim państwa członkowskie przekazały kompetencje stanowienia prawa (...) Wspólnotom, tracą one uprawnienie do stanowienia prawa w tej dziedzinie." Obowiązek dostosowania przepisów prawa krajowego do rozporządzenia wspólnotowego obejmuje nie tylko zakaz stanowienia nowych przepisów krajowych sprzecznych z rozporządzeniem (po jego wejściu w życie), lecz również konieczność dostosowania obowiązujących przepisów prawa krajowego do treści rozporządzenia, a w razie konieczności ich uchylenia. - Orzeczenie TSWE z dnia 14 grudnia 1971 r. w sprawie 43/71 Politi przeciwko Republice Włoskiej, Zb. Orz. 1971, s. 1039 gdzie czytamy: "Tak więc, stosownie do swojego charakteru prawnego i funkcji w systemie źródeł prawa wspólnotowego, rozporządzenie wywiera skutek bezpośredni i - tym samym - ustanawia prawa jednostek, do których ochrony zobowiązane są sądy krajowe. Wynika z tego, że skutek wywierany przez rozporządzenia na podstawie art. 189 (obecny art. 249) nie zezwala na stosowanie całego ustawodawstwa - w tym także wcześniejszego, które stoi w sprzeczności z postanowieniami rozporządzenia."

Tymczasem treść przepisu art. 7c u.p.a. wskazuje na działanie ustawodawcy krajowego zmierzające do uchylenia skutków niektórych przepisów UKC, co jest niedozwolone. Świadczy o tym zapis art. 7c ust. 2 pkt 2 u.p.a. gdzie czytamy: "uproszczeń, o których mowa w art. 166 i art. 182 unijnego kodeksu celnego, nie stosuje się w odniesieniu do paliw silnikowych". Przepis krajowy, jako sprzeczny z przepisem wspólnotowym, a przy tym wprowadzony w obszarze należącym do wyłącznej kompetencji UE, gdzie polski ustawodawca nie ma uprawnienia do stanowienia prawa; nie może być stosowany.

Tymczasem głównym celem politycznym unijnego kodeksu celnego jest poprawa funkcjonowania unii celnej jako całości, poprzez jednolite stosowanie przepisów celnych na całym obszarze celnym Unii Europejskiej przez krajowe służby celne państw członkowskich. Unia celna jest podstawą Unii Europejskiej. W preambule UKC czytamy m.in., że:

(9) Podstawą Unii jest unia celna. W interesie zarówno przedsiębiorców, jak i organów celnych Unii leży zebranie w unijnym kodeksie celnym obowiązujących przepisów prawa celnego. Kodeks ten oparty na założeniach rynku wewnętrznego, powinien zawierać ogólne zasady i procedury, które zapewniają stosowanie środków taryfowych i innych środków wspólnej polityki ustanowionych na szczeblu Unii, związanych z wymianą towarową pomiędzy Unią a krajami lub terytoriami znajdującymi się poza obszarem celnym Unii, z uwzględnieniem wymogów tych wspólnych polityk. Przepisy prawa celnego powinny zostać w większym stopniu dostosowane do przepisów dotyczących poboru należności związanych z przywozem bez zmiany zakresu obowiązujących przepisów podatkowych.

(21) W celu ułatwienia prowadzenia działalności gospodarczej, każda osoba powinna nadal mieć prawo do ustanowienia przedstawiciela reprezentującego ją w kontaktach z organami celnymi. Nie powinno być już jednak możliwe ograniczenie tego prawa do przedstawicielstwa na mocy prawa ustanowionego przez jedno z państw członkowskich. Ponadto przedstawiciel celny spełniający kryteria dotyczące przyznawania statusu upoważnionego przedsiębiorcy w zakresie uproszczeń celnych powinien mieć prawo świadczyć swoje usługi w innym państwie członkowskim niż to, w którym ma siedzibę. Co do zasady przedstawiciel celny powinien mieć siedzibę na obszarze celnym Unii. Obowiązek ten powinien być uchylany w sytuacji, gdy przedstawiciel celny występuje na rzecz osób, które nie muszą mieć siedziby na obszarze celnym Unii, lub w innych uzasadnionych przypadkach.

24) Spełniający wymagania i wiarygodni przedsiębiorcy powinni korzystać ze statusu upoważnionego przedsiębiorcy, pod warunkiem uzyskania pozwolenia na korzystanie z uproszczeń celnych lub ułatwień w zakresie bezpieczeństwa i ochrony, bądź obu pozwoleń. W zależności od rodzaju udzielonego pozwolenia upoważnieni przedsiębiorcy powinni odnosić możliwie największe korzyści z powszechnego stosowania uproszczeń celnych lub ułatwień dotyczących bezpieczeństwa i ochrony. Powinni być ponadto uprzywilejowani pod względem kontroli celnych, na przykład podlegać mniejszej liczbie kontroli fizycznych i kontroli dokumentów.

(29) W celu zapewnienia jednolitego i równego traktowania osób podlegających formalnościom i kontrolom celnym należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określania innych przypadków, w których przedstawiciel celny nie ma obowiązku posiadania siedziby na obszarze celnym Unii, oraz przepisów dotyczących decyzji wydawanych przez organy celne, w tym decyzji dotyczących wiążących informacji, upoważnionego przedsiębiorcy oraz uproszczeń.

(55) Zgodnie z zasadą proporcjonalności ustanowioną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), dla osiągnięcia podstawowych celów polegających na umożliwieniu skutecznego funkcjonowania unii celnej i wdrożeniu wspólnej polityki handlowej, koniecznym i właściwym jest ustanowienie ogólnych przepisów i procedur mających zastosowanie do towarów wprowadzanych na obszar celny Unii i z niego wyprowadzanych. Zgodnie z art. 5 ust. 4 akapit pierwszy TUE, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

Zgadnie z art. 156 UKC - 1. Organy celne mogą wyrazić zgodę, aby osoba zgłosiła towary do procedury celnej w formie zgłoszenia uproszczonego, w którym można pominąć pewne dane, o których mowa w art. 162 lub dokumenty załączane do zgłoszenia, o których mowa w art. 163. 2. Regularne stosowanie zgłoszenia uproszczonego, o którym mowa w ust. 1, wymaga uzyskania pozwolenia organu celnego.

Natomiast w myśl art. 182 UKC - 1. Organy celne mogą zezwolić osobie, na jej wniosek, na złożenie zgłoszenia celnego, w tym zgłoszenia uproszczonego, w formie wpisu do rejestru zgłaszającego, jeżeli dane tego zgłoszenia są do dyspozycji organów celnych w systemie elektronicznym zgłaszającego w momencie złożenia zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego. 2. Zgłoszenie celne uznaje się za przyjęte w momencie dokonania wpisu towarów do rejestru. 3. Organy celne mogą, na wniosek, uchylić wymóg przedstawienia towarów. W takim przypadku towary uznaje się za zwolnione w momencie wpisu do rejestru zgłaszającego.

Wymóg ten uchyla się, jeżeli spełnione są następujące warunki:

W szczególnych przypadkach kontrolny urząd celny może jednak zażądać przedstawienia towarów. 4. Pozwolenie określa warunki zwolnienia towarów.

Komisja (UE) została także upoważniona do wydawania aktów delegowanych do ww. przepisów. Zgodnie z art. 168 UKC Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284, w celu określenia:

Natomiast w myśl art. 169 UKC Komisja określa w drodze aktów wykonawczych przepisy proceduralne dotyczące składania:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 ust. 4.

Ponadto na podstawie art. 183 UKC Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 284, w celu określenia warunków udzielania pozwolenia, o którym mowa w art. 182 ust. 1.

Artykuł 165 UKC stanowi zaś, że Komisja określa w drodze aktów wykonawczych przepisy proceduralne dotyczące:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 285 ust. 4.

Zatem wynikające z art. 7c ust. 2 pkt 2 u.p.a. ograniczenia w stosowaniu uproszczeń, o których mowa w art. 166 i art. 182 UKC są bezskuteczne z mocy prawa unijnego. W konsekwencji także w przypadku paliw silnikowych możliwe jest stosowanie procedur uproszczonych określonych w UKC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym z dnia 6 grudnia 2008 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 43), zwanej dalej "ustawą", wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W załączniku nr 1 do ustawy w pozycji 24 pod kodem CN 2707 wymieniono oleje i pozostałe produkty destylacji wysokotemperaturowej smoły węglowej; podobne produkty, w których masa składników aromatycznych jest większa niż składników niearomatycznych.

Jednocześnie w załączniku nr 2 do ustawy, stanowiącym wykaz wyrobów akcyzowych, do których stosuje się procedurę zawieszenia poboru akcyzy i których produkcja odbywa się w składzie podatkowym, o którym mowa w dyrektywie Rady 92/12/EWG wymieniono w pozycji 19 pod kodem ex CN 2707 oleje i pozostałe produkty destylacji wysokotemperaturowej smoły węglowej; podobne produkty, w których masa składników aromatycznych jest większa niż składników niearomatycznych, wyłącznie:

* benzol (benzen) - CN 2707 10;

* toluol (toluen) - CN 2707 20;

* ksylol (ksyleny) - CN 2707 30;

* pozostałe mieszaniny węglowodorów aromatycznych, z których 65% lub więcej objętościowo (włącznie ze stratami) destyluje w 250°C zgodnie z metodą ASTM D 86 - CN 2707 50.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 7, 8, 9, 10, 11 i 12 ustawy:

* import to przywóz:

* skład podatkowy to miejsce, w którym określone wyroby akcyzowe są: produkowane, magazynowane, przeładowywane lub do którego wyroby te są wprowadzane, lub z którego są wyprowadzane - z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy; w przypadku składu podatkowego znajdującego się na terytorium kraju miejsce to jest określone w zezwoleniu wydanym przez właściwego naczelnika urzędu celnego;

* podmiot prowadzący skład podatkowy to podmiot, któremu wydano zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego;

* procedura zawieszenia poboru akcyzy to procedurę stosowaną podczas produkcji, magazynowania, przeładowywania i przemieszczania wyrobów akcyzowych, w trakcie której, gdy są spełnione warunki określone w przepisach niniejszej ustawy i aktów wykonawczych wydanych na jej podstawie, z obowiązku podatkowego nie powstaje zobowiązanie podatkowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy do celów poboru akcyzy i oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy, a także do wiążących informacji akcyzowych, zwanych dalej "WIA", stosuje się klasyfikację w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN) zgodną z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz.UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy zmiany w Nomenklaturze Scalonej (CN) nie powodują zmian w opodatkowaniu akcyzą wyrobów akcyzowych i samochodów osobowych, jeżeli nie zostały określone w niniejszej ustawie.

Stosownie do art. 7c ustawy:

1. W przypadku wyrobów akcyzowych nie stosuje się odprawy scentralizowanej, o której mowa w art. 179 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.Urz.UE.L 269 z 10.10.2013, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej "unijnym kodeksem celnym", w której realizację zaangażowane są administracje celne z co najmniej dwóch państw członkowskich, oraz samoobsługi celnej, o której mowa w art. 185 tego rozporządzenia.

2. Uproszczeń, o których mowa w art. 166 i art. 182 unijnego kodeksu celnego, nie stosuje się w odniesieniu do:

3. Uproszczenia, o których mowa w art. 166 i art. 182 unijnego kodeksu celnego, mają zastosowanie do podmiotów, których wysokość obrotu paliwami silnikowymi przekroczyła w poprzednim roku podatkowym 40 mln zł.

4. W przypadku podmiotu rozpoczynającego działalność w zakresie paliw silnikowych warunkiem stosowania uproszczeń, o których mowa w art. 166 i art. 182 unijnego kodeksu celnego, jest:

Przedmiotem opodatkowania akcyzą, wskazanym w art. 8 ust. 1, ustawy jest:

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest również:

Powyższy przepisy wskazują zakres czynności i zdarzeń opodatkowanych podatkiem akcyzowym. Czynności i zdarzenia wymienione w powyższych przepisach podlegają opodatkowaniu, jeżeli ich przedmiotem są wyroby akcyzowe należące do kategorii wyrobów energetycznych, napojów alkoholowych lub wyrobów tytoniowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 pkt 2 ustawy do wyrobów energetycznych w rozumieniu ustawy, zalicza się wyroby:

Stosownie do art. 86 ust. 2 ustawy paliwami silnikowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do celów opałowych, z wyłączeniem wyrobów, o których mowa w ust. 2.

Stawka podatku akcyzowego w myśl art. 89 ust. 1 ustawy na wyroby energetyczne wynoszą dla:

Zgodnie z art. 89 ust. 2 ustawy, stawka akcyzy na wyroby energetyczne wymienione w załączniku nr 2 do ustawy, inne niż określone w ust. 1 pkt 1-13, przeznaczone do celów innych niż opałowe, jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych, do napędu silników spalinowych albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, wynosi 0 zł, jeżeli wyroby te są:

Mając na uwadze powyższe w pierwszej kolejności wskazać należy, że nabywany przez Klienta Wnioskodawcy wyrób akcyzowy klasyfikowany do kodu CN 2707 10 90 jest w myśl art. 86 ust. 1 pkt 2 ustawy wyrobem energetycznym. Wyrób ten został wymieniony w załączniku nr 2 do ustawy, który stanowi wykaz wyrobów akcyzowych, do których stosuje się procedurę zawieszenia poboru akcyzy i których produkcja odbywa się w składzie podatkowym, o którym mowa w dyrektywie Rady 92/12/EWG. Jednocześnie wyrób ten nie został wymieniony w art. 89 ust. 1 pkt 1-13 ustawy.

Nabywany przez Klienta Wnioskodawcy wyrób klasyfikowany do kodu CN 2707 10 90 jest, zgodnie z opisem stanu faktycznego, zużywany do produkcji wyrobów akcyzowych w składzie podatkowym.

Jeśli zatem wyrób klasyfikowany do kodu CN 2707 10 90 jest zużywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, do celów innych niż opałowe, jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych, do napędu silników spalinowych albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych (co wynika z opisu stanu faktycznego), znajdzie wobec niego zastosowanie zerowa stawka akcyzy o której mowa w art. 89 ust. 2 pkt 6 ustawy. Tym samym w tej sytuacji wyrób energetyczny klasyfikowany do kodu CN 2707 10 90 nie wypełnia definicji paliwa silnikowego o którym mowa w art. 86 ust. 2 ustawy.

W związku z powyższym, w sytuacji opisanej w stanie faktycznym, wyrób o kodzie CN 2707 10, jako wyrób niestanowiący paliwa silnikowego, może być objęty procedurami uproszczonymi o których mowa w art. 166 i art. 182 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.Urz.UE.L 269 z 10.10.2013, str. 1, z późn. zm.). Przepis art. 7c ustawy o podatku akcyzowym nie ma w sprawie zastosowania.

Wobec powyższego w sprawie objętej wnioskiem, odpowiadając na zadane przez Wnioskodawcę pytanie pierwsze w (zakresie benzolu - wyrobu klasyfikowanego do kodu CN 2707 10 90) i drugie stwierdzić należy, że importowany benzol o kodzie CN 2707 10 90 nie stanowi paliwa silnikowego i wobec niego dopuszczalna jest procedura uproszczona. Tym samym w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się że, w zakresie określenia statusu wyrobów produkowanych przez Klienta Wnioskodawcy klasyfikowanych do kodu CN 2902 20 00 (benzenu), CN 2902 30 00 (toluenu), CN 2707 50 90 (solwentnafty), CN 2902 44 00 (frakcji ksyfenowej) CN 2710 11 90 (frakcji heksanowej), CN 2707 50 (frakcji KI) oraz CN 2707 40 00 (frakcji naftalenowej) wydano odrębne rozstrzygniecie.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego tj. ustalenia statusu wyrobu klasyfikowanego do kodu CN 2707 10 i możliwości objęcia tego wyrobu procedurami uproszczonymi w związku z jego importem przez Klienta Wnioskodawcy. Nie było jej przedmiotem natomiast analizowanie pozostałych zagadnień zawartych w opisie stanu faktycznego oraz we własnym stanowisku Wnioskodawcy, a odnoszących się do produkowanych przez Klienta Wnioskodawcy wyrobów. W postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji rolą Organu jest ocenić stanowisko wnioskodawcy przez pryzmat zadanego pytania w stosunku do przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Natomiast rolą organu rozpatrującego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej nie jest polemizowanie z każdym argumentem wnioskodawcy, lecz wydanie, jak stanowi art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacji przepisów mających zastosowanie w opisanej sprawie oraz wyjaśnienie powodów takiego stanowiska. Zatem inne kwestie nie objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Ponadto interpretacja może odnosić się tylko do zakresu pytania związanego ze skutkami prawnopodatkowymi występującymi u Zainteresowanego.

Zastrzega się, iż interpretacja indywidualna została wydana w oparciu opis stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę, częścią którego jest przyjęcie przez Organ (zgodnie z opisem sprawy), że wyrób energetyczny klasyfikowany do kodu CN 2707 10, będący przedmiotem wniosku jest przeznaczony do celów innych niż opałowe, jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych, do napędu silników spalinowych albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych tj. zużywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Klienta do celów uprawniających do zastosowania zerowej stawki akcyzy.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym;

W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego jak również w przypadku ustalenia w toku prowadzonego postępowania podatkowego odmiennego stanu sprawy niż przedstawiony we wniosku, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.