2461-IBPP3.4512.161.2017.1.RW

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2017 r. (data wpływu 17 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku centralizacji rozliczeń podatku VAT obejmującego Dom Pomocy Społecznej - jest prawidłowe.

W dniu 17 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku centralizacji rozliczeń podatku VAT obejmującego Dom Pomocy Społecznej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina Miasto jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana. Na terenie Gminy, w ramach wyodrębnionej działalności funkcjonują podległe jej jednostki budżetowe. Do 31 grudnia 2016 r. jednostki budżetowe Gminy były podatnikami podatku od towarów i usług VAT i dokonywały rozliczeń odrębnie od jednostki samorządu terytorialnego, tj. jednostki macierzystej, która je utworzyła.

Każda jednostka ma odrębny NIP dla właściwych im celów. Ustawa z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1454; dalej: "Ustawa centralizacyjna") nałożyła na jednostki samorządu terytorialnego obowiązek podjęcia rozliczenia podatku VAT wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od 1 stycznia 2017 r.

Od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina dokonuje wspólne rozliczenia podatku VAT ze swoimi jednostkami i zakładami budżetowymi,

W związku z powyższym wątpliwości Gminy dotyczą kwestii, czy zasada "centralizacji" rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług VAT gminnych jednostek budżetowych obejmuje Dom Pomocy Społecznej.

Dom Pomocy Społecznej (DPS) został utworzony na mocy Zarządzenia Wojewody nr 81/98 z dnia 28 sierpnia 1998 r. otrzymując jednocześnie tymczasowy statut będący załącznikiem do ww. zarządzenia, zgodnie z którym Dom był państwową jednostką budżetową podległą Wojewodzie. Z upoważnienia Wojewody nadzór nad Domem sprawował Dyrektor Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej.

Decyzją Wojewody z dnia 9 listopada 1999 r. DPS został przekazany miastu na prawach powiatu - na podstawie art. 60 ust. 1, ust. 3 i ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. z 1998 r. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.) i następne Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 lutego 1999 r. w sprawie trybu przekazywania mienia przez Skarb Państwa powiatom i miastom na prawach powiatu oraz określenia kategorii mienia wyłączonego z przekazywania (Dz. U. z 1999 r. Nr 13, poz. 114) oraz części II załącznika nr 2 do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 listopada 1998 r. w sprawie określenia wykazu instytucji i jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych właściwym ministrom i centralnym organom administracji rządowej, wojewodom i innym terenowym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowanych, przekazywanych określonym jednostkom samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 147, poz. 965 z późn. zm.) zmienionym Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 1998 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 165, poz. 1203).

Zgodnie z art. 55 "c" ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 z późn. zm.) powiaty i miasta na prawach powiatu przejęły od wojewodów z dniem 1 stycznia 1999 r. mające siedziby na ich terenie domy pomocy społecznej, placówki i ośrodki o których mowa w art. 2 "a" ust. 1 punkt 7 tej ustawy, z wyjątkiem jednostek organizacyjnych prowadzonych przez gminy, a mienie przekazywanych placówek staje się własnością powiatu z dniem ich przekazania (art. 55 "c" ust. 2 ustawy).

Do przekazywania mienia jednostek organizacyjnych pomocy społecznej na rzecz jednostek samorządu terytorialnego miały zastosowanie przepisy art. 60 ustawy - przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. z 1998 r. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.).

DPS został uwzględniony w załączniku nr 2 (w części II dotyczącej województwa) do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 listopada 1998 r. w sprawie określenia wykazu instytucji i jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych właściwym ministrom i centralnym organom administracji rządowej, wojewodom i innym terenowym organom administracji rządowej albo przez nich nadzorowanych przekazywanych określonym jednostkom samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 147, poz. 965 z późn. zm.) zmienionym Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 1998 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 165, poz. 1203) jako jednostkę samorządu terytorialnego właściwą do jego przejęcia wskazano miasto na prawach powiatu.

W decyzji dotyczącej przejęcia DPS przez Miasto przekazano nieruchomości, ruchomości i środki finansowe. Dom był inwestycją a faktyczna działalności rozpoczęła się w grudniu 2000 r. Zgodnie z Uchwałą nr 630/71/2000 Zarządu Miasta z dnia 12 grudnia 2000 r. został zatwierdzony i podpisany przez Prezydenta Miasta program naprawczy oraz regulamin organizacyjny DPS.

Z początkiem grudnia 2000 r. rozpoczął się proces uruchamiania DPS, w tym przyjmowania mieszkańców. 23 grudnia 2002 r. Wojewoda wydał warunkowe zezwolenie na prowadzenie DPS przez Miasto po rozpatrzeniu wniosku Prezydenta Miasta, zarejestrowanego pod numerem SZ II 9013/66/00 z dnia 22 grudnia 2000 r. o wydanie warunkowego zezwolenia na prowadzenie Domu Pomocy Społecznej dla osób przewlekle psychicznie chorych. Uchwałą nr 990/LX/2006 Rady Miasta z dnia 26 czerwca 2006 r. nadano Statut DPS. Dom Pomocy Społecznej jest jednostką budżetową Gminy Miasta. DPS realizuje zadania wynikające z ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.) w zakresie całodobowej opieki oraz zaspokajania niezbędnych potrzeb swoich podopiecznych. DPS prowadzi swoją działalność przy wykorzystaniu jednego obiektu oddanego DPS w trwały zarząd przez Gminę Miasto. Statutowa działalność DPS jest finansowana głównie z wpłat uiszczanych za pobyt podopiecznych.

Ponadto DPS świadczy usługi opodatkowane VAT według stawki 23% (np. wynajem pomieszczeń, udostępnianie parkingu), według stawki 8% (wydawanie posiłków) oraz usługi podlegające zwolnieniu z VAT (udostępnianie miejsc w DPS podopiecznym). Do 31 grudnia DPS był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Obecnie jest zgłoszony przez jednostkę macierzystą - Gminę Miasto jako jednostka budżetowa, podlegająca wspólnemu rozliczeniu VAT z Gminą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zasada "centralizacji" rozliczeń podatku VAT w samorządach w zakresie jednostek budżetowych Gminy Miasta wynikająca z ustawy centralizacyjnej obejmuje Dom Pomocy Społecznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, Dom Pomocy Społecznej będący jednostką budżetową Gminy Miasta realizuje zadania własne miasta, wynikające z przepisów prawa, tj. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 446) i ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 814), wobec tego nie może być traktowany jako odrębny od Miasta organ/jednostka, lecz jest jednostką organizacyjną wykonującą zadania miasta.

W związku z powyższym, Dom Pomocy Społecznej od 1 stycznia 2017 r. podlega "centralizacji" rozliczeń w samorządach w zakresie podatku VAT jednostek budżetowych Gminy Miasta zgodnie z Ustawą centralizacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że w dniu 1 października 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1454 z późn. zm.). Zgodnie z art. 3 tej ustawy jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

W myśl art. 2 pkt 1 cyt. wyżej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o jednostce organizacyjnej - rozumie się przez to:

W świetle art. 4 ww. ustawy, jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powiat, w rozumieniu ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 814 z późn. zm.), jest jednostką samorządu terytorialnego. Posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest właścicielem mienia i innych praw majątkowych oraz samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu powiatu.

W myśl art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie m.in:

3a) wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej;

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy o samorządzie powiatowym, organami powiatu są rada powiatu i zarząd. Zarząd jest organem wykonawczym powiatu (art. 26 ust. 1 powołanej ustawy), który - w myśl art. 33 tej ustawy - wykonuje zadania powiatu przy pomocy starostwa powiatowego oraz jednostek organizacyjnych powiatu, w tym powiatowego urzędu pracy.

Na mocy art. 91 ustawy o samorządzie powiatowym, prawa powiatu przysługują miastom, które w dniu 31 grudnia 1998 r. liczyły więcej niż 100 000 mieszkańców, a także miastom, które z tym dniem przestały być siedzibami wojewodów, chyba że na wniosek właściwej rady miejskiej odstąpiono od nadania miastu praw powiatu, oraz tym, którym nadano status miasta na prawach powiatu, przy dokonywaniu pierwszego podziału administracyjnego kraju na powiaty.

Stosownie do art. 92 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym, funkcje organów powiatu w miastach na prawach powiatu sprawuje:

Jak stanowi art. 92 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym, miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie.

W myśl postanowień art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Artykuł 6 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Według art. 7 ust. 1 pkt 6 powyższej ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy; w szczególności zadania własne obejmują sprawy pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 930, z późn. zm.), pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

W myśl art. 2 ust. 2 ww. ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując w tym zakresie, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi.

Jak wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka.

Zgodnie z art. 6 pkt 5 powołanej ustawy, jednostką organizacyjną pomocy społecznej jest regionalny ośrodek polityki społecznej, powiatowe centrum pomocy rodzinie, ośrodek pomocy społecznej, dom pomocy społecznej, placówka specjalistycznego poradnictwa w tym rodzinnego, ośrodek wsparcia i ośrodek interwencji kryzysowej.

Stosownie do treści art. 17 ust. 1 pkt 11 i 16 ustawy o pomocy społecznej, do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy organizowanie i świadczenie usług opiekuńczych, w tym specjalistycznych, w miejscu zamieszkania, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi oraz kierowanie do domu pomocy społecznej i ponoszenie odpłatności za pobyt mieszkańca gminy w tym domu.

Na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej, do zadań własnych gminy należy prowadzenie i zapewnienie miejsc w domach pomocy społecznej i ośrodkach wsparcia o zasięgu gminnym oraz kierowanie do nich osób wymagających opieki.

Zgodnie z art. 22 pkt 3 i pkt 4 ustawy o pomocy społecznej, do zadań wojewody należy: wydawanie i cofanie zezwoleń lub zezwoleń warunkowych na prowadzenie domów pomocy społecznej oraz wydawanie i cofanie zezwoleń na prowadzenie placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w tym prowadzonych na podstawie przepisów o działalności gospodarczej a także prowadzenie rejestru domów pomocy społecznej, placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w tym prowadzonych na podstawie przepisów o działalności gospodarczej, placówek zapewniających miejsca noclegowe oraz jednostek specjalistycznego poradnictwa.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 i 6 ustawy o pomocy społecznej, osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Rada gminy określa, w drodze uchwały, szczegółowe warunki przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi, oraz szczegółowe warunki częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat, jak również tryb ich pobierania.

Ponadto zgodnie z art. 55 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających, zwanych dalej "mieszkańcami domu".

Na mocy art. 57 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, domy pomocy społecznej mogą prowadzić, po uzyskaniu zezwolenia wojewody:

1. jednostki samorządu terytorialnego;

2. Kościół Katolicki, inne kościoły, związki wyznaniowe oraz organizacje społeczne, fundacje i stowarzyszenia;

Zezwolenie na prowadzenie domu pomocy społecznej wydaje wojewoda właściwy ze względu na położenie domu (art. 57 ust. 2 ww. ustawy o pomocy społecznej).

Należy zauważyć, że zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do niej nie definiują terminu "jednostka budżetowa", wobec czego należy posiłkować się definicją legalną zawartą w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1870 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ww. ustawy o finansach publicznych, sektor finansów publicznych tworzą m.in.:

2a) związki metropolitalne;

8. Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;

9. Narodowy Fundusz Zdrowia;

12. Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, jednostki budżetowe, samorządowe zakłady budżetowe, agencje wykonawcze, instytucje gospodarki budżetowej i państwowe fundusze celowe stosują zasady gospodarki finansowej określone w niniejszej ustawie.

W świetle natomiast art. 11 ust. 1-3 cyt. wyżej ustawy, jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności. Podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków, zwany dalej "planem finansowym jednostki budżetowej".

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jednostki budżetowe, z zastrzeżeniem odrębnych ustaw, tworzą, łączą i likwidują organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego - gminne, powiatowe lub wojewódzkie jednostki budżetowe.

W myśl ust. 2 powyższego artykułu, tworząc jednostkę budżetową, organ, o którym mowa w ust. 1, nadaje jej statut, chyba że odrębne ustawy stanowią inaczej, oraz określa mienie przekazywane tej jednostce w zarząd.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że jednostka organizacyjna wykonująca we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy, może działać w charakterze podatnika.

W powyższym zakresie wskazać należy na rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14, gdzie Trybunał orzekł m.in., że: "Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie". Zdaniem TSUE, jednostki te nie ponoszą ryzyka gospodarczego związanego z działalnością gospodarczą powierzoną im w imieniu i na rachunek gminy oraz nie odpowiadają za szkody spowodowane tą działalnością (odpowiedzialność tą ponosi wyłącznie gmina), ponieważ nie dysponują własnym majątkiem, nie osiągają własnych dochodów i nie ponoszą kosztów dotyczących takiej działalności. Uzyskane dochody są bowiem wpłacane do budżetu Gminy, a wydatki są pokrywane bezpośrednio z tego budżetu.

Jednostki budżetowe, co do zasady nie posiadają zatem odrębności podatkowej na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, a więc wszelkie czynności przez nie dokonywane na rzecz osób trzecich powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła, a czynności dokonywane w ramach jednostki samorządu terytorialnego (pomiędzy jej jednostkami budżetowymi) mają charakter wewnętrzny.

Okoliczności uwzględnione przez TSUE w zapadłym wyroku to:

Zatem centralizacji rozliczeń VAT podlegają m.in. jednostki budżetowe utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego w celu wykonywania zadań publicznych przypisanych tej właśnie jednostce samorządu terytorialnego.

Aby określić, czy poszczególne jednostki budżetowe funkcjonujące w strukturze organizacyjnej Gminy/Powiatu będą podlegały centralizacji rozliczeń VAT, należy dokonać analizy zasad ich działalności pod kątem wykonywania samodzielnej działalności gospodarczej, tj. we własnym imieniu, na własny rachunek, na własną odpowiedzialność wraz z ponoszeniem ryzyka gospodarczego związanego z tą działalnością.

Z opisu sprawy wynika, m.in. że Dom Pomocy Społecznej (DPS) został utworzony na mocy Zarządzenia Wojewody nr 81/98 z dnia 28 sierpnia 1998 r. otrzymując jednocześnie tymczasowy statut będący załącznikiem do ww. zarządzenia, zgodnie z którym Dom był państwową jednostką budżetową podległą Wojewodzie. Z upoważnienia Wojewody nadzór nad Domem sprawował Dyrektor Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej.

Decyzją Wojewody z dnia 9 listopada 1999 r. DPS został przekazany miastu na prawach powiatu. W decyzji dotyczącej przejęcia DPS przez Miasto przekazano nieruchomości, ruchomości i środki finansowe. Dom był inwestycją a faktyczna działalności rozpoczęła się w grudniu 2000 r.

Zgodnie z Uchwałą nr 630/71/2000 Zarządu Miasta z dnia 12 grudnia 2000 r. został zatwierdzony i podpisany przez Prezydenta Miasta program naprawczy oraz regulamin organizacyjny DPS.

Z początkiem grudnia 2000 r. rozpoczął się proces uruchamiania DPS, w tym przyjmowania mieszkańców. 23 grudnia 2002 r. Wojewoda wydał warunkowe zezwolenie na prowadzenie DPS przez Miasto z siedzibą Urzędu po rozpatrzeniu wniosku Prezydenta Miasta, zarejestrowanego pod numerem SZ II 9013/66/00 z dnia 22 grudnia 2000 r. o wydanie warunkowego zezwolenia na prowadzenie Domu Pomocy Społecznej dla osób przewlekle psychicznie chorych.

Uchwałą nr 990/LX/2006 Rady Miasta z dnia 26 czerwca 2006 r. nadano Statut DPS. Dom Pomocy Społecznej jest jednostką budżetową Gminy Miasta. DPS realizuje zadania wynikające z ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej w zakresie całodobowej opieki oraz zaspokajania niezbędnych potrzeb swoich podopiecznych. DPS prowadzi swoją działalność przy wykorzystaniu jednego obiektu oddanego DPS w trwały zarząd przez Gminę Miasto. Statutowa działalność DPS jest finansowana głównie z wpłat uiszczanych za pobyt podopiecznych.

Ponadto DPS świadczy usługi opodatkowane VAT według stawki 23% (np. wynajem pomieszczeń, udostępnianie parkingu), według stawki 8% (wydawanie posiłków) oraz usługi podlegające zwolnieniu z VAT (udostępnianie miejsc w DPS podopiecznym).

Z treści wniosku wynika także, że Dom Pomocy Społecznej będący jednostką budżetową Gminy Miasta realizuje zadania własne miasta, wynikające z przepisów prawa, tj. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym i ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym.

W odniesieniu do powyższego zaznaczyć należy, że będąca przedmiotem wniosku jednostka (Dom Pomocy Społecznej) - jak jednoznacznie wynika z opisu sprawy - jest jednostką budżetową Gminy Miasta. DPS realizuje zadania wynikające z ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej w zakresie całodobowej opieki oraz zaspokajania niezbędnych potrzeb swoich podopiecznych. DPS prowadzi swoją działalność przy wykorzystaniu jednego obiektu oddanego DPS w trwały zarząd przez Gminę Miasto. Ponadto DPS będący jednostką budżetową Gminy Miasta realizuje zadania własne miasta, wynikające z przepisów prawa, tj. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym i ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym. Zatem DPS nie może być uznany za odrębnego od Gminy Miasta podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, zasada centralizacji rozliczeń podatku VAT w samorządach w zakresie jednostek budżetowych Gminy Miasta wynikająca z ustawy centralizacyjnej obejmuje Dom Pomocy Społecznej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.