2461-IBPP2.4512.849.2016.1.WN - Stawka VAT od kosztów przesyłki kurierskiej dotyczącej towarów opodatkowanych rożnymi stawkami.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 października 2016 r. (data wpływu 31 października 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów przesyłki ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą wyrobów opodatkowanych różnymi stawkami podatku VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów przesyłki ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą wyrobów opodatkowanych różnymi stawkami podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również Firma) jest czynnym podatnikiem podatku VAT oraz podatku dochodowego na zasadach ogólnych. Wnioskodawca posiada kasę fiskalną. Firma Wnioskodawcy zajmuje się sprzedażą detaliczną towarów i akcesoriów medycznych. Sprzedaż ta dokonywana jest w formie stacjonarnej w lokalu oraz za pomocą sklepu internetowego, gdzie towar podlega wysyłce do wskazanego przez klienta miejsca docelowego. Towary zakupione drogą elektroniczną dostarczane są za pośrednictwem zewnętrznych firm kurierskich oraz operatorów pocztowych. Kupujący zgodnie z regulaminem sklepu internetowego ponosi koszt zakupionego towaru oraz koszt przesyłki (ściśle wg zamieszczonego cennika dostępnych form dostarczania towarów). Tak więc Firma, poza otrzymaną zapłatą za zakupiony towar, otrzymuje również środki pieniężne na pokrycie kosztów przesyłki. Wnioskodawca nie zawiera z klientami umowy w oparciu o którą otrzymuje pełnomocnictwo do reprezentowania w czyimkolwiek imieniu na czyjkolwiek rachunek osoby kupującej wobec operatora pocztowego lub kuriera na świadczenie na ich rzecz usług pocztowych lub kurierskich. Co więcej, Wnioskodawca jako sprzedawca zawiera umowy z firmami kurierskimi o dostarczenie towarów we własnym imieniu i pokrywa osobiście koszty tych umów. Odpowiedzialność za wysłane towary w czasie transportu jak również ryzyko związane z przypadającą utratą lub uszkodzeniem przesyłki ponosi Wnioskodawca.

Wnioskodawca na podstawie zamówienia dokonuje dostawy zamówionych przez odbiorcę towarów, które mogą być opodatkowane różnymi stawkami VAT zarówno 23% jak i 8%.

Bez względu za zastosowaną stawkę dotyczącą sprzedawanych towarów Wnioskodawca w odrębnej pozycji na tej samej fakturze dolicza koszt transportu opodatkowany stawką 23% VAT. Jeżeli odbiorca zamawia towary opodatkowane różnymi stawkami VAT 8% i 23% to również oprócz zafakturowanych towarów według przysługujących im stawek podatku VAT w odrębnej pozycji na tej samej fakturze Wnioskodawca dolicza koszt transportu opodatkowany stawką 23% VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

W jaki sposób na fakturze sprzedaży wykazywać koszty transportu, gdy wyżej wymieniony koszt dotyczy przesyłki towarów i wyrobów z różnymi stawkami, czyli 8% i 23%?

Czy koszt przesyłki należy wykazywać w oddzielnej pozycji stosując stawkę 23% do całości sprzedanego towaru/wyrobu, gdzie stosowane są wykazane różne stawki podatkowe?

Czy koszt transportu doliczyć proporcjonalnie do wartości sprzedaży stosując stawkę taką jaką posiada dany wyrób, czy też towar?

Czy ze względów technicznych koszt transportu wyodrębnić w dwóch pozycjach stosując dwie różne stawki - 8% i 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt przesyłki/transportu winien być wyodrębniony w osobnej pozycji na fakturze stosując stawkę 23% niezależnie od zastosowanych stawek podatkowych przy sprzedaży towarów - 23% i 8%.

Stosownie do treści obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Z przepisów ustawy o VAT nie wynika wprost sposób opodatkowania kosztów transportu w przypadku, gdy przedmiotem jednej dostawy są towary opodatkowane według różnych stawek podatku VAT.

Wnioskodawca uważa, że koszty transportu nie współtworzą usługi kompleksowej, dlatego też powinny być one wykazywane na fakturze w pozycji odrębnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. przepisu art. 29a ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ww. ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów lub konkretnej usługi.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawcy zajmuje się sprzedażą detaliczną towarów i akcesoriów medycznych. Sprzedaż ta dokonywana jest w formie stacjonarnej w lokalu oraz za pomocą sklepu internetowego, gdzie towar podlega wysyłce do wskazanego przez klienta miejsca docelowego. Towary zakupione drogą elektroniczną dostarczane są za pośrednictwem zewnętrznych firm kurierskich oraz operatorów pocztowych. Kupujący zgodnie z regulaminem sklepu internetowego ponosi koszt zakupionego towaru oraz koszt przesyłki (ściśle wg zamieszczonego cennika dostępnych form dostarczania towarów). Tak więc Firma, poza otrzymaną zapłatą za zakupiony towar, otrzymuje również środki pieniężne na pokrycie kosztów przesyłki. Wnioskodawca nie zawiera z klientami umowy w oparciu o którą otrzymuje pełnomocnictwo do reprezentowania w czyimkolwiek imieniu na czyjkolwiek rachunek osoby kupującej wobec operatora pocztowego lub kuriera na świadczenie na ich rzecz usług pocztowych lub kurierskich. Co więcej, Wnioskodawca jako sprzedawca zawiera umowy z firmami kurierskimi o dostarczenie towarów we własnym imieniu i pokrywa osobiście koszty tych umów. Odpowiedzialność za wysłane towary w czasie transportu jak również ryzyko związane z przypadającą utratą lub uszkodzeniem przesyłki ponosi Wnioskodawca.

W przedmiotowej sprawie wskazać także należy, że strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Wobec powyższego jeżeli przedmiotem sprzedaży ma być konkretna usługa nie powinno się wyodrębniać poszczególnych elementów, które złożyły się na tę usługę i opodatkowywać ich osobno, ponieważ usługodawca sprzedaje określoną usługę, a nie elementy (koszty).

Aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), winno składać się ono z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność (usługę) należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncze świadczenie traktowane jest zatem jako element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności (usługi) pomocniczej jest zdeterminowany przez świadczenie główne oraz nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez usługi pomocniczej.

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., nr C-349/96 stwierdzając, że "Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej".

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do powołanych przepisów prawa, należy stwierdzić, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy koszty przesyłki/transportu doliczone do sprzedaży towarów przez internet nie stanowią samodzielnej usługi, lecz są to koszty dodatkowe podstawowej czynności, jaką jest sprzedaż towarów. Koszty dodatkowe, między innymi, koszty przesyłki są jednym z poniesionych kosztów związanych ze świadczeniem głównym, które w efekcie kształtuje kwotę ostateczną żądaną od nabywcy. Wynika z tego, że koszty wysyłki ponoszone w związku ze sprzedażą towarów jako element świadczenia zasadniczego, winny zwiększać kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów i być opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla sprzedawanych towarów. Jeżeli dostawa dotyczy towarów opodatkowanych według różnych stawek, to koszty przesyłki powinny być przyporządkowane proporcjonalnie do wartości towarów opodatkowanych poszczególnymi stawkami.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie koszty przesyłki/transportu ponoszone w związku ze sprzedażą towarów i akcesoriów medycznych zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów oraz są opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla realizacji sprzedaży towarów (tj. jak wskazał Wnioskodawca według stawki zarówno w wysokości 23% jak i 8%).

Ponadto, jeżeli przedmiotem dostawy są towary opodatkowane stawką podatku w wysokości 23%, to dla kosztów przesyłki realizowanej przez operatora pocztowego lub firmę kurierską, należy stosować tożsamą stawkę podatku VAT. Natomiast, gdy na jednej fakturze są pozycje opodatkowane stawką 8% lub 23%, wówczas koszty przesyłki należy przyporządkować poszczególnym towarom i do kosztów przesyłki zastosować taką samą stawkę jak dla towarów, z którymi są związane.

Skoro więc w przedmiotowej sprawie ww. koszty przesyłki nie stanowią samodzielnej usługi lecz są elementem podstawowej czynności jaką jest sprzedaż towarów, zatem co do zasady nie powinny być wykazywane w odrębnej pozycji faktury dokumentującej sprzedaż towarów. W takiej bowiem sytuacji koszty te należałoby uznać za odrębny przedmiot sprzedaży.

Trzeba jednakże zauważyć, że elementy faktury określone w przepisach prawa podatkowego nie są jedynymi, które mogą być zamieszczone na dokumencie. Ustawodawca w żaden sposób nie ograniczył prawa podatnika do zamieszczania na fakturach dodatkowych informacji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.