2461-IBPB-2-1.4514.8.2017.1.JKu - Skutki podatkowe wystawienia weksli.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. , poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 stycznia 2017 r. (data wpływu - 9 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych wystawienia weksli - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 stycznia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wystawienia weksli.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką komandytową i zamierza wystawiać na rzecz określonych podmiotów, zwanych dalej remitentami, weksle własne inwestycyjne. Remitentami będą osoby prawne lub spółki osobowe w tym wspólnicy Wnioskodawcy. Weksle własne będą mieć wartość nominalną opiewającą na określoną kwotę pieniężną. W związku z wystawieniem weksli własnych, Wnioskodawca otrzymywać będzie od odbiorców kwotę pieniężną, która będzie niższa od wartości nominalnej weksla. W momencie przedstawienia weksla do wykupu, Wnioskodawca zobowiązany będzie do wypłaty na rzecz remitentów kwoty nominalnej weksla. Wystawienie weksli własnych kreować będzie samoistne stosunki zobowiązaniowe pomiędzy Wnioskodawcą a remitentami.

Wystawione weksle własne nie będą zabezpieczać innego zobowiązania (np. z tytułu umowy pożyczki czy zapłaty faktury). Weksle te pełnić będą wyłącznie funkcję kreującą pieniądz. W związku z wystawieniem weksli własnych pomiędzy Wnioskodawcą oraz remitentami zawierana będzie umowa regulująca wystawianie weksli.

W umowie strony określą m.in.:

* termin emisji weksla i kwotę wekslową,

* kwotę, po której remitent uprawniony będzie do objęcia weksla,

* sposób dokonania przez remitenta zapłaty za weksel (przelew na rachunek bankowy Wnioskodawcy),

* uprawnienia remitenta do rozporządzania wekslem, zgodnie z prawem wekslowym,

* zasady odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy,

* zobowiązanie stron do dochowania należytej staranności,

* zobowiązanie stron do poufności.

Wystawione przez Wnioskodawcę weksle będą kreowały samoistne zobowiązania wekslowe i nie będą zabezpieczały żadnego roszczenia. Weksle będą na zlecenie remitentów, tzn. weksle będą mogły być dowolnie indosowane, zgodnie z prawem wekslowym,

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wystawieniem przez Wnioskodawcę weksla własnego na rzecz remitentów i zapłatą przez remitentów za wystawiony weksel, po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wystawieniem weksla oraz zapłatą przez remitentów kwoty pieniężnej z tego tytułu na rzecz Wnioskodawcy, nie powstanie obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Również nie istnieją podstawy do powstania obowiązku w podatku od czynności cywilnoprawnych z jakichkolwiek innych tytułów związanych z przedstawionym stanem faktycznym. Podstawą prawną emisji weksli są przepisy ustawy - Prawo wekslowe (dalej jako: "prawo wekslowe"). Zgodnie z przepisami prawa wekslowego, weksel jest dokumentem stanowiącym bezwarunkowe zobowiązanie do zapłaty określonej osobie, w określonym terminie i miejscu przez wystawcę weksla lub osobę przez niego wskazaną określonej na wekslu sumy pieniędzy. Emisja weksla własnego jest zdarzeniem powodującym powstanie określonych praw i obowiązków, a mianowicie po stronie nabywcy powstaje powinność wpłaty kwoty nabycia, natomiast dla wystawcy bezwarunkowy obowiązek zapłaty określonej w nim kwoty pieniężnej, czyli zobowiązanie do wykupu weksla po jego okazaniu albo w określonej na wekslu dacie.

Zobowiązanie wekslowe odrywa się od sytuacji faktycznej, która była podstawą do wystawienia i wręczenia weksla, nabierając charakteru samodzielnego i abstrakcyjnego. W szczególności ma to miejsce w sytuacji takiej, jak opisana w stanie przyszłym wniosku, tj. gdy wystawiony weksel nie spełnia roli zabezpieczającej (np. dla udzielonej pożyczki, czy zapłaty za określoną fakturę), lecz kreuje samoistny stosunek zobowiązaniowy. W przeciwieństwie bowiem do weksli in blanco, które jako weksle o charakterze gwarancyjnym służą przede wszystkim zabezpieczaniu należnego wierzycielowi świadczenia z innego stosunku zobowiązaniowego, weksle własne mogą pełnić funkcje kredytowe i nie być związane z należnościami wynikającymi z innych tytułów. Weksel własny nie musi zostać bowiem wystawiony wyłącznie w celu zabezpieczenia innej wierzytelności. Stosunek wekslowy nie ma charakteru akcesoryjnego i jego byt nie jest zależny od istnienia innego stosunku prawnego.

W rozważanym stanie faktycznym, weksle własne wystawiane przez Wnioskodawcę będą mieć charakter kreujący pieniądz, a ich wystawienie można porównać do emisji obligacji lub innych papierów wartościowych o charakterze dłużnym.

Zakres przedmiotowy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych określony został w Rozdziale 1 zatytułowanym "Przedmiot opodatkowania". W doktrynie prawa podatkowego (por. J. Zdanowicz, Podatek od czynności cywilnoprawnych, Warszawa 2009 r.) podkreśla się, że art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, regulujący przedmiot opodatkowania tym podatkiem, jest katalogiem zamkniętym. Oznacza to, że tylko czynności cywilnoprawne expressis verbis wymienione w tym artykule i tylko w takim zakresie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca zaznaczył, że zgodnie z art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, opodatkowaniu podlegają:

* umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

* umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

* umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

* umowy dożywocia,

* umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

* ustanowienie hipoteki,

* ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

* umowy depozytu nieprawidłowego,

* umowy spółki.

Opodatkowaniu podlegają również zmiany wyżej wymienionych umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a także orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak wyżej wymienione czynności cywilnoprawne.

Jak wskazano powyżej, katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest katalogiem zamkniętym. Oznacza to, że jeżeli dana czynność cywilnoprawna nie została w nim wymieniona, nie podlega ona opodatkowaniu tym podatkiem. Zdaniem Wnioskodawcy, nie budzi wątpliwości, że wystawienie weksla własnego nie obejmuje swoim zakresem znaczeniowym żadnej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W związku z tym, należy uznać, że wystawienie weksla własnego przez Wnioskodawcę i jego objęcie przez remitentów za wynagrodzeniem, nie powoduje powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Oczywiście abstrakcyjność zobowiązania wekslowego nie wyklucza istnienia stosunków poza wekslowych, jednakże byt prawny tych ostatnich jest obojętny dla treści i bytu zobowiązania wekslowego. Oznacza to, że roszczenie wekslowe jest niezależne od istnienia lub nieistnienia, a także skuteczności roszczeń z ewentualnego pozakodeksowego stosunku podstawowego, bowiem weksel jako nieakcesoryjny, od chwili jego powstania materializuje samoistne roszczenie, którego jest źródłem. Charakterystyczną cechą zobowiązania wekslowego jest jedynie inkorporacja bezwarunkowego przyrzeczenia zapłaty sumy pieniężnej, a sam weksel funkcjonuje w oderwaniu od istnienia (ważności) oraz treści stosunku podstawowego.

Emisja weksla i powstanie zobowiązania wekslowego nie wymaga zatem, aby pomiędzy wystawcą, a remitentem istniał jakikolwiek inny stosunek (stosunek podstawowy). Tak też jest w opisanym stanie faktycznym. Zobowiązanie wynikające z emisji weksla własnego na rzecz remitenta będzie ważne, nawet jeżeli (jak to ma miejsce w opisanym we wniosku stanie faktycznym) pomiędzy wystawcą weksla i remitentem nie istniał żaden taki stosunek.

Jak wskazano w stanie faktycznym, wraz z wystawieniem weksla własnego, pomiędzy Wnioskodawcą i remitentem podpisywana będzie umowa regulująca wystawienie weksla, określająca warunki na jakich weksel będzie wystawiony. W szczególności, strony nie zawierają żadnej umowy cywilnoprawnej dotyczącej rozliczeń związanych z wystawieniem weksla. Umowa nie będzie jednak określać terminu wykonania zobowiązania wynikającego z weksla własnego, jak również sposobu wykonania tego zobowiązania. Kwestie te będą bowiem określone na samym dokumencie wekslowym.

W konsekwencji, nie można zatem - zdaniem Wnioskodawcy - uznać, że umowa regulująca wystawienie weksla kreować będzie jakiś samodzielny stosunek zobowiązaniowy, który w swej treści mógłby odpowiadać jednej z czynności, wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W szczególności, zdaniem Wnioskodawcy, nie może być traktowana jako umowa pożyczki. Umowa pożyczki została zdefiniowana w art. 720 § 1 ustawy - Kodeks cywilny. Z przepisu tego wynika, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Wystawienie weksli, do którego odnosi się umowa regulująca wystawienie weksla, jest natomiast regulowane przez zupełnie inny akt prawy - Prawo wekslowe. Również należy przyjąć, iż umowa regulująca wystawienie weksla nie może być interpretowana jako umowa depozytu nieprawidłowego, uregulowanego w art. 845 Kodeksu cywilnego, do którego stosuje się przepisy o pożyczce.

Ponadto weksel stanowi papier wartościowy, do którego odnoszą się przepisy szczególne Kodeksu cywilnego. Oznacza to, że "wystawienie weksla" i zawarcie umowy pożyczki, czy umowy depozytu nieprawidłowego stanowią na gruncie Kodeksu cywilnego dwie odmienne instytucje prawne. W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, należy zatem uznać, że z chwilą objęcia przez odbiorcę weksla własnego wystawionego przez Wnioskodawcę, podstawą do uzyskania sumy wekslowej przez remitenta (ewentualnie indosatariuszy) jest wyłącznie weksel, traktowany jako papier wartościowy.

Dochodzenie zaś ewentualnej zapłaty sumy wekslowej zostanie poddane reżimom dotyczącym weksli, co oznacza chociażby, iż termin przedawnienia roszczenia z weksla będzie określany zgodnie z Prawem wekslowym, a nie Kodeksem cywilnym. W konsekwencji, nie można - zdaniem Wnioskodawcy - uznać, że zapłata przez remitenta na rzecz Wnioskodawcy określonej kwoty pieniężnej w zamian za weksel własny, jest wydaniem pieniędzy na podstawie umowy pożyczki, bowiem zapłata ta jest dokonywana tylko i wyłącznie w związku z wystawieniem przez Wnioskodawcę abstrakcyjnego papieru wartościowego, jakim jest weksel.

W konsekwencji, transakcja ta nie może podlegać opodatkowaniu na zasadach właściwych dla umowy pożyczki.

Wystawienie weksla własnego nie może być także utożsamiane ze sprzedażą weksla jako papieru wartościowego. Ze względu na to, że wystawienie weksla powoduje zaistnienie samoistnego stosunku zobowiązaniowego, nie istnieje konieczność zawierania dodatkowej umowy cywilnoprawnej pomiędzy Wnioskodawcą a remitentem, na podstawie której weksel jest przenoszony.

Analiza przepisów Prawa wekslowego prowadzi do wniosku, iż emisja weksla oraz jego objęcie nie następuje w wyniku zawarcia z wystawcą weksla umowy sprzedaży. Umowa regulująca wystawienie weksla nie kreuje zatem jakiegoś dodatkowego, w stosunku do zobowiązania wekslowego, zobowiązania do zapłaty określonej kwoty pieniędzy. Obowiązek zapłaty określonej kwoty pieniędzy wynikał będzie wyłącznie z wystawionego przez Wnioskodawcę weksla własnego.

Mając na uwadze powyższe, wystawienie weksla własnego przez Wnioskodawcę i jego objęcie przez remitenta, nie będzie powodować po stronie Wnioskodawcy obowiązku zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie istnieją również podstawy do powstania obowiązku w podatku od czynności cywilnoprawnych z jakichkolwiek innych tytułów związanych z przedstawionym stanem faktycznym.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał się na interpretacje indywidualne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 223, z późn. zm.), podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają także zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4 oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2 (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

We wskazanym powyżej art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym, jeżeli dana czynność nie została wymieniona w ustawowym katalogu, nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem nawet, jeśli wywołuje skutki gospodarcze takie same lub podobne do tych, które zostały w katalogu wymienione. Podkreślić jednak należy, że o podleganiu danej czynności opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikację pod względem prawnym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wystawiać na rzecz określonych podmiotów weksle własne inwestycyjne. Remitentami będą osoby prawne lub spółki osobowe w tym wspólnicy Wnioskodawcy. Weksle własne będą mieć wartość nominalną opiewającą na określoną kwotę pieniężną. W związku z wystawieniem weksli własnych, Wnioskodawca otrzymywać będzie od odbiorców kwotę pieniężną, która będzie niższa od wartości nominalnej weksla. W momencie przedstawienia weksla do wykupu, Wnioskodawca zobowiązany będzie do wypłaty na rzecz remitentów kwoty nominalnej weksla. Wystawienie weksli własnych kreować będzie samoistne stosunki zobowiązaniowe pomiędzy Wnioskodawcą a remitentami. Wystawione weksle własne nie będą zabezpieczać innego zobowiązania (np. umowy pożyczki czy też zapłaty faktury).

Przenosząc opisane zdarzenie przyszłe na grunt przywołanych przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stwierdzić należy, że samo wystawienie weksla i otrzymanie zapłaty przez remitentów za niego nie jest czynnością wymienioną w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a zatem wystawienie weksla, o ile następuje zgodnie z przepisami prawa wekslowego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych mogą podlegać natomiast czynności cywilnoprawne, w związku z zawarciem których wystawiony jest weksel, o ile są to czynności wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wystawia weksle własne, o wartości nominalnej opiewającej na określoną kwotę pieniężną, na rzecz remitenta. W związku z wystawieniem weksli własnych Wnioskodawca otrzymywać będzie od odbiorcy weksla kwotę pieniężną niższą niż wartość nominalna weksla. A w sytuacji, gdy weksel zostanie przedstawiony do wykupu, Wnioskodawca wpłaci kwotę nominalną weksla. Zatem w opisanej sytuacji weksel w efekcie pełni funkcję kreującą pieniądz. W tym stanie rzeczy rozważyć należałoby czy istotnie zobowiązanie w którym remitent (odbiorca weksla) ma obowiązek świadczyć na rzecz wystawcy weksla (tutaj Wnioskodawcy) zdyskontowaną kwotę pieniężną ma charakter zobowiązania wekslowego w znaczeniu, jakie nadają mu przepisy prawa wekslowego, czy też w efekcie jest to zobowiązanie o innej treści.

Nie mniej, jako że o kwalifikacji danej umowy nie decydują przepisy podatkowe - Organ interpretacyjny takiej oceny dokonać nie może. Koniecznym jest jednak zwrócenie uwagi na przepisy Prawa wekslowego.

Podstawę prawną obrotu wekslami regulują przepisy ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 160, z późn. zm.). Zgodnie z przepisami tej ustawy, weksel jest dokumentem stanowiącym bezwarunkowe zobowiązanie do zapłaty określonej osobie, w określonym terminie i miejscu przez wystawcę weksla lub osobę przez niego wskazaną, określonej na wekslu sumy pieniędzy.

Wystawiający weksel przyjmuje na siebie odpowiedzialność za to, że zapłaci sumę wymienioną na wekslu. Tak rozumiane zobowiązanie wekslowe ma charakter bezwarunkowy, samodzielny, solidarny osób, które go podpisały i abstrakcyjny (por. Ignacy Rosenbluth - Prawo wekslowe komentarz, Wyd. PiaPrint s.c. Warszawa 1994 r., str. 11). Rozumiany w ten sposób weksel pełni funkcję płatniczą, kredytową, obiegową, gwarancyjną, refinansową (por. Izabela Heropolitańska - op. Cit. Str. 13-14). Wskazany w pytaniu Spółki weksel własny (inaczej suchy, prosty, sola) jest to papier wartościowy sporządzony w formie ściśle określonej przez prawo wekslowe, zawierający bezwarunkowe przyrzeczenie wystawcy zapłacenia określonej sumy pieniężnej we wskazanym miejscu i czasie oraz stwarzający odpowiedzialność osób na nim podpisanych. Ustawowa treść weksla własnego wskazana w art. 101 pkt 1-7 Prawa wekslowego obejmuje: nazwę "weksel" w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono; polecenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej; nazwisko osoby, która ma zapłacić (trasata); oznaczenie terminu płatności; oznaczenie miejsca płatności; nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana; oznaczenie daty i miejsca wystawienia weksla; podpis wystawcy weksla.

Należy zauważyć, że weksel własny jest papierem wartościowym, posiadającym części składowe ściśle przez prawo wekslowe przepisane, w którym wystawca dokumentu sam przyrzeka zapłatę sumy wekslowej. Wystawiając weksel własny wystawca przyjmuje odpowiedzialność za zapłatę sumy wekslowej, tj. za to, że sam ją zapłaci.

Zobowiązanie wekslowe odrywa się od sytuacji faktycznej, która była podstawą wystawienia i wręczenia weksla, nabierając charakteru samodzielnego i abstrakcyjnego, tj. oderwanego od podstawy gospodarczej, która spowodowała jego wystawienie.

Okoliczność, że zobowiązanie wekslowe jest abstrakcyjne nie oznacza jednak, że nie istniała podstawa gospodarcza wystawienia weksla. Weksel pełni różne funkcje gospodarcze, np. może być środkiem płatniczym spełniającym w pewnym sensie funkcję surogatu pieniądza (zapłata wekslem za towar), może również spełniać funkcję kredytową pozwalającą na dokonywanie różnorodnych transakcji bez konieczności natychmiastowej zapłaty gotówką albo funkcję gwarancyjną jako zabezpieczenie spłaty kredytu, pożyczki.

Z treści wniosku wynika, że pomiędzy Wnioskodawcą a remitentami będzie zawierana umowa określająca warunki, na których weksle te są wystawiane i obejmowane za określoną cenę. Wynika z tego, że w związku z wystawieniem weksla Wnioskodawca pozyska środki pieniężne. Oznacza to, że wystawienie weksla ma związek z czynnością, na podstawie której zostaną wypłacone pieniądze. Charakter tej właśnie czynności ma decydujące znaczenie dla określenia czy w niniejszym przypadku ma miejsce opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wyjaśnić należy jednak, że jeżeli wystawienie weksla łączy się z czynnością cywilnoprawną wynikającą z podstawy gospodarczej wystawienia weksla, czyli pierwotnej przyczyny wystawienia tego weksla, to chociaż samo wystawienie weksla nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, podatkowi temu może jednak podlegać pierwotna czynność cywilnoprawna, o ile jest jedną z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jeżeli zawarta umowa (będąca przyczyną gospodarczą wystawienia weksla własnego), na podstawie której wypłacono pieniądze, nosi w świetle odrębnych przepisów (niebędących przepisami prawa podatkowego) znamiona którejkolwiek z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wówczas umowa ta będzie opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Jeżeli natomiast zawarta między stronami umowa nie nosi znamion umów wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, w szczególności umowy pożyczki, powyższe uregulowania nie znajdują zastosowania. O kwalifikacji umowy nie decydują jednak przepisy prawa podatkowego, ale cywilnego, stąd ocena jaki charakter ma zawarta umowa nie może być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.