2461-IBPB-1-3.4510.88.2017.1.AL - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zbiorczej płatności gotówką za kilka faktur w sumie powyżej 15 000 zł.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 6 kwietnia 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 2461-IBPB-1-3.4510.88.2017.1.AL Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zbiorczej płatności gotówką za kilka faktur w sumie powyżej 15 000 zł.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 20 lutego 2017 r. (data wpływu 24 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zbiorczej płatności gotówką za kilka faktur w sumie powyżej 15 000 zł - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zbiorczej płatności gotówką za kilka faktur w sumie powyżej 15 000 zł. W dniu 27 marca 2017 r. ze względu na braki formalne została przeprowadzona rozmowa telefoniczna w związku z którą strona wskazała właściwy dla niej adres do doręczeń (adres e-puap).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 1 stycznia 2017 r. obowiązują nowe uregulowania w zakresie dokonywania płatności gotówkowych oraz ograniczenia w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków powyżej 15 000 zł, zapłaconych gotówką. Wprowadziła je ustawa z 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Spółka zajmuje się produkcją pieczywa i wyrobów słodkich. Do produkcji wykorzystuje składniki spożywcze, które kupuje u różnych dostawców krajowych. Wnioskodawca nie ma zawartych umów o współpracy lub handlowych z dostawcami. Zakupów dokonuje z wolnej ręki tam gdzie w danym momencie jest niższa cena zakupu lub jakościowo lepszy towar. Na bieżąco zamawiane są telefonicznie składniki potrzebne do produkcji. Dostawcy dostarczają towar wraz z fakturą za przywieziony w danym dniu asortyment. Faktur w danym miesiącu od danego kontrahenta może być kilka lub kilkanaście. Wartość pojedynczej faktury zakupowej z danego dnia jest poniżej 15 000 zł, ale w okresie miesięcznym obrót z danym dostawcą przekracza kwotę 15 000 zł.

Za faktury zakupowe Spółka najczęściej płaci gotówką. Wynika to z faktu, że odbiorcy Spółki to z reguły drobne sklepy i sklepiki, którzy w momencie dostawy płacą za dostarczone produkty gotówką. Ze względu na wysokie prowizje bankowe oraz brak banku w miejscowości, gdzie mieści się siedziba Spółki, Jednostce wygodniej jest płacić swoim dostawcom gotówką. Często dowód przekracza kwotę 15 000 zł, gdyż Spółka reguluje jednocześnie płatność za kilka faktur danego dostawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo uznaje pojedynczą fakturę od danego kontrahenta za jednorazową wartość transakcji, o której mowa w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej i czy Spółka postępuje prawidłowo płacąc gotówką zbiorczo za kilka faktur w sumie powyżej 15 000 zł i rozliczając je jako koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka postępuje prawidłowo płacąc dostawcom za pojedyncze faktury o wartości brutto poniżej 15 000 zł gotówką i każdą fakturę traktuje jako jednorazową wartość transakcji, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, bez względu na to, że obrót miesięczny lub roczny z danym kontrahentem przewyższa kwotę 15 000 zł. Również wartości faktur płaconych w ten sposób są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast, pojedynczą fakturę o wartości brutto 15 000 zł i więcej płaci przelewem.

W związku z tym, również jednorazowa łączna zapłata gotówką za kilka faktur dla tego samego dostawcy powyżej kwoty 15 000 zł jest prawidłowa, ponieważ jest to płatność za kilka jednorazowych wartości transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 2016 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

1.

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

2.

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3.

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4.

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5.

został właściwie udokumentowany,

6.

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mimo że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z regulowaniem bieżących zobowiązań bez wątpienia można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, gdyż zgodnie z u.p.d.o.p., są związane z prowadzoną przez jednostkę działalnością gospodarczą, są ponoszone w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, a także nie zostały wymienione w katalogu wydatków nie podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Ustawą z 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 780) znowelizowano u.p.d.o.p., poprzez dodanie art. 15d zgodnie z którym, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.), została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Przytoczony art. 22 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej od 1 stycznia 2017 r. brzmi: Dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1.

stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz

2.

jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Stosownie natomiast do ust. 2 tego artykułu, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1.

zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo,

2.

w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

- w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Z powyższych regulacji wynika, że obowiązek dokonywania transakcji poprzez rachunek bankowy powstaje, jeśli "jednorazowa wartość transakcji" przekracza określony limit. W celu ustalenia znaczenia terminu "jednorazowa wartość transakcji" z uwagi na fakt, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

W rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej transakcją jest umowa, będąca źródłem stosunku zobowiązaniowego. Dlatego też pod pojęciem "jednorazowa wartość transakcji" należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Oznacza to, że obowiązek dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego dotyczy również przypadku, gdy strony umowy o wartości przekraczającej 15 000 zł dokonują w ramach tej umowy częściowych płatności lub też przyjmują częściowe płatności o wartości nieprzekraczającej 15 000 zł.

Takie rozumienie pojęcia "transakcja" znajduje swój odpowiednik w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 684). Jak wynika z art. 4 pkt 1 tej ustawy, pod pojęciem transakcji handlowych należy rozumieć umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Bazując na tych regulacjach, pojęcie "transakcja" należy odkodować jako umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług/dostaw towarów i umowa ta jest zawierana między przedsiębiorcami w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Tożsame stanowisko zostało przedstawione w odpowiedzi Ministerstwa Finansów na interpelację nr 9279 w sprawie wyjaśnienia wątpliwości, dotyczących znowelizowanych przepisów o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustaw o podatku dochodowym, w zakresie określenia limitów płatności gotówkowych z dnia 9 lutego 2017 r.

Jak wynika z powołanego pisma przez transakcję należy rozumieć taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzona przez strony działalnością gospodarczą, w wykonywaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych.

Mając na względzie powołaną podstawę prawną należy stwierdzić, że pojedyncza wartość transakcji w kwocie nie przekraczającej 15 000 zł zapłacona gotówką, mimo że nie została dokonana za pośrednictwem rachunku płatniczego, nie spowoduje negatywnych skutków w postaci braku możliwości odliczenia kosztów uzyskania przychodów. Jest to bowiem umowa zawierana w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro Spółka nie zawiera z dostawcami umów o współpracy lub handlowych, tylko dokonuje zakupów składników potrzebnych do produkcji przez telefon u dostawcy u którego w danym momencie jest najniższa cena lub jakościowo lepszy towar, to każdą fakturę wystawioną przez tego dostawcę należy uznać za fakturę dokumentującą odrębne zamówienie czyli odrębną transakcję, nie ma przy tym znaczenia, że Spółka dokonuje płatności zbiorczo za kilka faktur.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.

z zastosowaniem art. 119a;

2.

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl