1473/185/WD/423/61/05/JŻ - Certyfikat rezydencji podatkowej.

Na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2005 r. Dz. U. Nr 8 poz. 60) po rozpatrzeniu wniosku XXX Sp. z o.o., z dnia 5 maja 2005 r. Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy dotyczące uznania przez spółkę za prawidłowe w celu skorzystania przez kontrahenta z przepisów polsko - rosyjskiej umowy międzynarodowej, przedmiotowego "zaświadczenia" (uznanego wcześniej przez Naczelnika III MUS Radom, za certyfikat rezydencji), wydane przez władze podatkowe przed kilkoma laty, poświadczone jednak przez notariusza z datą bieżącą za zgodne ze stanem faktycznym - podane we wniosku jest nieprawidłowe.

XXX sp. z o.o. jest podmiotem o bardzo rozbudowanym przedmiocie działalności. Podstawowa działalność gospodarcza Spółki została zakwalifikowana jako produkcyjno - usługowo - handlowa. W ramach wsparcia prowadzonej działalności handlowej Spółka nabywa różnego typu usługi zawarte w katalogu świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.; dalej Ustawy) od podmiotów zagranicznych (nierezydentów) w szczególności od podmiotów z Rosji. W tej sytuacji, stosownie do dyspozycji art. 26 ust 1 Ustawy, Spółka co do zasady obowiązana jest, jako płatnik, pobrać i odprowadzić na rachunek właściwego organu należny podatek. Jednakże, jeżeli właściwa umowa międzynarodowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu stanowi inaczej, w szczególności zwalnia dany przychód z opodatkowania w państwie źródła, a podatnik dostarczył płatnikowi certyfikat rezydencji, wówczas zastosowanie znajdują przepisy wskazanej umowy - w szczególności przychód nie podlega opodatkowaniu i nie powstają obowiązki płatnika po stronie wypłacającego należność za tego rodzaju świadczenie.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na bardzo ogólną definicję zawartą w art. 26 ust 1 ustawy oraz dużą różnorodność otrzymanych od poszczególnych podatników certyfikatów, powstała wątpliwość:

Z powyższymi pytaniami Spółka zwróciła się do Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego (dalej: Naczelnik III MUS) - zapytanie z dnia 14 kwietnia 2004 r. - załącznik nr 3. W odpowiedzi na zapytanie Naczelnik uznał, że wyżej wymienione zaświadczenie stanowi certyfikat rezydencji (dalej: "zaświadczenie" lub "certyfikat rezydencji"), w rozumieniu powołanego przepisu art. 26 ust. 1 Ustawy (odpowiedź z dnia 4 maja 2004 r. - załącznik nr 4).

W miarę rozwoju współpracy z kontrahentami z Rosji a tym samym wymagania przez spółkę certyfikatów rezydencji od kontrahentów w kolejnych latach podatkowych, powstał problem z możliwością otrzymania "zaświadczeń" wydawanych przez lokalne władze podatkowe z wymaganą częstotliwością, tj. przynajmniej raz na rok. W praktyce kontrahenci, powołując się na lokalne przepisy, przedkładają spółce wyżej wymienione "zaświadczenie", które jest wydawane jednorazowo w momencie zarejestrowania nowego podmiotu gospodarczego. Zgodnie z informacjami uzyskanymi od kontrahentów, jedynie w nadzwyczajnych przypadkach (np. zmiana formy prawnej, zmiana danych podmiotu) władze podatkowe wydają "zaświadczenie". Inna przyczyna, np. potrzeba przedłożenia kontrahentowi zagranicznemu w celu skorzystania z umowy międzynarodowej nie jest uznawana przez rosyjskie władze podatkowe. W celu potwierdzenia tej informacji, spółka "XXX" skierowała zapytanie do rosyjskiej spółki audytorskiej MMM, od której otrzymała informację potwierdzającą fakt, iż przedmiotowe "zaświadczenie" jest wydawane na cały okres działalności zarejestrowanego podmiotu (odpowiedź wraz z tłumaczeniem przysięgłym - załącznik nr 5).

W związku z powyższym, kontrahenci spółki chcąc skorzystać ze zwolnienia przewidzianego w polsko - rosyjskiej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, przedkładają spółce przedmiotowe "zaświadczenie" wydane przez lokalne władze podatkowe w momencie zarejestrowania podmiotu, opatrzone dodatkowo notarialnym poświadczeniem, iż w momencie składania poświadczenia przez notariusza niniejsze zaświadczenie jest zgodne z prawdą.

Zapytanie spółki brzmi:

W związku z tym, spółka wnosi zapytanie, czy przedmiotowe "zaświadczenie", uznane wcześniej przez Naczelnika III MUS za certyfikat rezydencji, wydane przez władze podatkowe przed kilkoma laty, poświadczone jednak przez notariusza z datą bieżącą za zgodne ze stanem faktycznym, może zostać uznane przez spółkę za prawidłowe w celu skorzystania przez kontrahenta z przepisów polsko - rosyjskiej umowy międzynarodowej?

W złożonym wniosku spółka przedstawiła następujące stanowisko:

Z uwagi na brak przepisów podatkowych, z których wynikałby obowiązek otrzymania certyfikatów na bazie rocznej (od kontrahentów na rzecz, których płatność jest dokonywana kilka razy w roku) oraz istnienie odmiennych rosyjskich przepisów uniemożliwiających uzyskanie omawianych "certyfikatów rezydencji" przez kontrahentów z Rosji, Spółka stoi na stanowisku, iż przedmiotowe zaświadczenie wydane przez władze podatkowe jednorazowo w momencie rejestracji podmiotu, poświadczone jednak przez notariusza z datą bieżącą za zgodne ze stanem faktycznym, może zostać uznane za prawidłowe w celu skorzystania przez kontrahenta z przepisów polsko - rosyjskiej umowy międzynarodowej. Dodatkowym argumentem przemawiającym za stanowiskiem spółki jest fakt, że kontrahenci rosyjscy współpracują ze spółką od kilku lat a współpraca ta ma niewątpliwie charakter ciągły.

Biorąc pod uwagę w/w stan faktyczny, zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują następujące przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowego od osób prawnych (Dz. U. Nr 54 poz. 654 z 2000 r. z późn. zm.): - art. 26 ust. 1, zgodnie z którym osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikat rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W przedmiotowym stanie faktycznym, biorąc pod uwagę powyższe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu wyjaśnia:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu albo niepobranie zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego (tj. podmiotu zagranicznego) zaświadczeniem - certyfikat rezydencji - wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej. Forma takiego dokumentu jest indywidualnie ustalona w każdym państwie. Dla polskiego płatnika ważne jest, aby taki certyfikat zaświadczał, że w czasie osiągania dochodów wskazany podmiot pozostawał rezydentem w danym kraju. Przy każdej płatności dokonanej z tytułu świadczeń o charakterze niematerialnym podmiot polski będzie zatem zobowiązany posiadać certyfikat rezydencji kontrahenta albo pobrać zryczałtowany podatek u źródła. Przepisy nie regulują kwestii jak długo certyfikat rezydencji, wydany przez właściwy organ administracji podatkowej, zachowuje swą aktualność, a tym samym ważność. Nie sposób uznać - z praktycznego punktu widzenia, że certyfikat powinien być uzyskany odrębnie dla każdej wypłaty dochodu. Z drugiej strony trudno też przyjąć, że raz uzyskany certyfikat rezydencji zachowuje swą ważność aż do ewentualnej jego zmiany, skoro przepisy nie nakładają na podatnika obowiązku aktualizowania tego certyfikatu. W przypadku stałych, długotrwałych umów handlowych z kontrahentem zagranicznym, wystarczającym byłoby aby podatnik uzyskiwał od podmiotu zagranicznego certyfikat rezydencji, o jakim mowa w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym, raz do roku.

Pogląd taki prezentował Minister Finansów w piśmie z dnia 9 maja 2001 r. nr PB-7/033/561/2001. Obowiązek dostarczenia certyfikatu ciąży na podmiocie zagranicznym, który uzyskuje ze źródeł polskich odpowiednie dochody. Przed dokonaniem wypłaty, polski podmiot będący płatnikiem jest więc jedynie zobowiązany uzyskać tego rodzaju certyfikat, celem ustalenia, czy w tego rodzaju sytuacji, ma zastosować stawkę określoną w ustawodawstwie krajowym, czy też znajdują zastosowanie postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania .Zasadniczo więc certyfikat rezydencji powinien być dostarczony przez podmiot zagraniczny przy każdorazowej wypłacie określonych należności przez polski podmiot będący płatnikiem. Tego rodzaju wymóg w przypadku gdy płatności są dokonywane cyklicznie na rzecz stałego kontrahenta stanowiłyby niepotrzebne utrudnienie. W przypadku więc jakichkolwiek płatności dokonywanych przez polskich płatników w ciągu roku podatkowego na rzecz podmiotów zagranicznych, należy podchodzić pragmatycznie, biorąc pod uwagę m.in. bieżące kontakty między podmiotami. Najwłaściwszym rozwiązaniem, szczególnie w przypadku stałych kontrahentów zagranicznych byłoby, aby polski podmiot uzyskiwał co najmniej corocznie taki certyfikat, gdzie każdy następny zawierałby równocześnie potwierdzenie, że przez cały uprzedni okres sytuacja jego nie uległa zmianie, a tym samym działania płatnika były na pewno prawidłowe. Na podstawie tego samego certyfikatu wystawionego w danym roku podatkowym mogą być więc dokonywane więcej niż jedna płatność w danym roku na rzecz tego samego beneficjenta.

Z uwagi na brak określenia ściśle formy dokumentu stanowiącego "certyfikat rezydencji", każdy dokument spełniający łącznie dwa warunki tj. poświadcza miejsce siedziby dla celów podatkowych oraz wydany został przez właściwy organ administracji podatkowej należy uznać za "certyfikat rezydencji" przy czym musi on charakteryzować się następującymi cechami:

Ponadto należy podkreślić, że certyfikat rezydencji ma służyć przede wszystkim płatnikowi - to na płatniku ciąży obowiązek ustalenia stanu faktycznego w kwestii rezydencji beneficjenta i opodatkowanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej należności. Z zasady data wystawienia certyfikatu nie będzie pokrywała się z datą dokonania płatności na rzecz podmiotu zagranicznego, gdyż ta pierwsza z nich będzie wcześniejsza od drugiej. W takim przypadku, jeżeli organ podatkowy poweźmie uzasadnione wątpliwości, a następnie udowodni, że między datą wystawienia certyfikatu a datą dokonania płatności doszło do zmiany rezydencji i zastosowanie postanowień umowy nie powinno mieć miejsca to płatnik odpowiada za nieprawidłowo potrącony podatek.

Zatem w pełni uzasadnione wydaje się tutaj żądanie od nierezydenta przedmiotowego certyfikatu w odstępach co najmniej rocznych i korzystanie z tego dokumentu w okresie całego roku rozliczeniowego.

W świetle powyższych przepisów, odnosząc się do przedłożonej wraz z niniejszym wnioskiem, kserokopii "zaświadczenia" (uznanego wcześniej przez Naczelnika III MUS za certyfikat rezydencji) wydanego przez lokalne władze podatkowe przed kilkoma laty w momencie zarejestrowania podmiotu, poświadczone przez notariusza z datą bieżącą za zgodne ze stanem faktycznym, Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Radomiu uważa iż przedmiotowe zaświadczenie nie spełnia zasadniczego warunku, tj. stan faktyczny dot. miejsca siedziby spółki zagranicznej, został potwierdzony przez notariusza podczas gdy jedynym organem do wydawania a tym samym poświadczania miejsca siedziby zagranicznego kontrahenta jest właściwy organ administracji podatkowej.

W świetle powyższego stwierdza się, że stanowisko zaprezentowane przez spółkę we wniosku w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wniesione za pośrednictwem organu wydającego postanowienie w terminie 7 dni licząc od daty jego doręczenia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej), zażalenie podlega opłacie skarbowej w kwocie 5 zł oraz 50 gr od załącznika, uiszczonej w formie naklejania znaków opłaty skarbowej na zażaleniu.