1472/RPP1/443-478/06/DMJ - Wydatki na reklamę i reprezentację a VAT

Pytanie podatnika

Ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania do wydatków na reklamę i reprezentację o charakterze niepublicznym, pomimo, że ich koszty nie zostały odliczone w kalkulacji podatku dochodowego ze względu na przekroczenie limitu 0,25%. Spółka zwraca się o potwierdzenie swojego stanowiska.

Postanowienie

W odpowiedzi na zapytanie sformułowane we wniosku z dnia 31 lipca 2006 r. (data wpływu do tutejszego Urzędu 31 lipca 2006 r.) dotyczące stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), działając w trybie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanawia uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe.

Uzasadnienie

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka opracowuje i wytwarza szeroki wachlarz produktów chemicznych, tworzyw sztucznych, produktów do zastosowań w rolnictwie oraz świadczy rozmaite usługi dla klientów. W celu zwiększenia sprzedaży swoich towarów i usług Spółka podejmuje szereg działań reklamowych i reprezentacyjnych. Działania te mają bezpośredni związek z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami/ sprzedażą opodatkowaną VAT. Wydatki na zakup towarów i usług związanych z prowadzeniem działań reklamowych i reprezentacyjnych, jako związane bezpośrednio z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami zaliczane są przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Zgodnie z normą zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 28 w/w ustawy, po przekroczeniu limitu w wysokości 0,25% przychodów, wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup towarów i usług związanych z niepubliczną działalnością o charakterze reklamowym i reprezentacyjnym nie są traktowane jako koszty uzyskania przychodów. Spółka uważa, iż przysługuje jej prawo do odliczenia od deklarowanego przez siebie podatku należnego VAT całej kwoty podatku VAT naliczonego przy zakupie towarów i usług wykorzystywanych w ramach działań o charakterze reklamy niepublicznej i reprezentacji. W oparciu o przepisy art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia kwoty podatku VAT naliczonego od kwoty podatku VAT należnego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Prawo to podlega jednak pewnym ograniczeniom. Art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi bowiem, że podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W opinii Spółki, ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego ma miejsce jedynie w przypadku, gdy wydatki ponoszone przez Spółkę nie mogłyby być obiektywnie, generalnie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (bez względu na limity wartościowe), np. z uwagi na brak związku z prowadzoną działalnością. Przepis ustawy odsyła zatem do pewnego hipotetycznego, modelowego ujęcia. Wskazuje na to zastosowanie przez ustawodawcę trybu przypuszczającego i posłużenie się zwrotem "mogłyby". To, że podatnik nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów pewnego wydatku, lecz wydatek ten stanowiłby koszt uzyskania takiego przychodu w ujęciu modelowym - tzn. mógłby być kosztem, ale nim nie jest- nie wyłącza jego prawa do odliczenia podatku VAT. Brzmienie analizowanego przepisu wskazuje więc, że ustawodawca odniósł się do okoliczności obiektywnych, które mogłyby wpływać na "odliczalność" określonych wydatków (bez względu na inne ograniczenia). W konsekwencji, ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania do wydatków na reklamę i reprezentację o charakterze niepublicznym, pomimo, że ich koszty nie zostały odliczone w kalkulacji podatku dochodowego ze względu na przekroczenie limitu 0,25%. Spółka zwraca się o potwierdzenie swojego stanowiska.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie po zapoznaniu się z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym, stwierdza co następuje:

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Ta podstawowa zasada regulująca kwestię odliczenia podatku naliczonego, obwarowana została przez ustawodawcę dodatkowymi zastrzeżeniami, których zaistnienie nie pozwala na skorzystanie z prawa do odliczenia podatku od towarów i usług. Wyłączenia z prawa do obniżenia i zwrotu podatku zostały określone w szczególności w art. 88 ust. 1 cytowanej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Podatnik w momencie nabycia usługi (bądź towaru), tzn. w momencie poniesienia wydatku w rozumieniu przepisów o podatkach dochodowych, dokonuje oceny, czy został on poniesiony w celu uzyskania przychodu, a tym samym czy istnieje możliwość zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów (czy mógłby zostać zaliczony do tych kosztów). Podkreślić należy, iż przesłanką odliczenia podatku naliczonego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie jest uprzednie zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. W art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy jest bowiem mowa o wydatkach, które nie mogłyby być zaliczone do takich kosztów. Zatem podatnik nie ma prawa do odliczenia VAT naliczonego w przypadkach, gdy ze względów obiektywnych dane wydatki nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Liczy się więc charakter wydatków oraz potencjalna możliwość zaliczenia ich do kosztów podatkowych. Użycie w treści art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług trybu przypuszczającego, oznacza, iż przepis nie może mieć zastosowania do sytuacji, w których podatnik nie zalicza pewnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jedynie z powodu przekroczenia limitu określonego w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz mógłby to zrobić gdyby tego limitu nie przekroczył. Przytoczone wyżej uregulowanie ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy określonego wydatku co do zasady nie można uznać za koszt uzyskania przychodów z danego źródła przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka ma możliwość odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów lub usług, jeżeli wydatki te nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie z powodu przekroczenia limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednakże podkreślić, iż muszą zostać spełnione pozostałe przesłanki dotyczące możliwości odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług oraz wydatki, które poniosła Spółka na reklamę i reprezentację mogłyby zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Wobec powyższego postanowiono jak na wstępie.

Niniejsza interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dokonana została dla konkretnego stanu faktycznego zawartego we wniosku oraz w oparciu o przepisy prawa obowiązujące w dniu jej udzielenia. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków podatnika. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, jest natomiast wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14a § 4 i art. 236 ustawy Ordynacja podatkowa, Stronie służy prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu. Zażalenie należy wnieść w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie powinno być opatrzone znakami opłaty skarbowej (podanie 5 zł, każdy załącznik 0,5 zł).