1472/ROP1/423-1/08/MF - Rezerwa na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe a koszty uzyskania przychodów banku.

Na podstawie art. 14a § 4, art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1590), w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpatrzeniu wniosku Banku, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości Bank sporządza sprawozdanie finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej oraz związanymi z nimi interpretacjami ogłoszonymi w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej (dalej: MSR). W celu zabezpieczenia wypłacalności Banku tworzona jest rezerwa na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe (ang. incurred but not reported loss, dalej: rezerwa na IBNR). Rezerwa ta zbliżona jest, jeśli chodzi o cel i funkcję do dotychczas tworzonej rezerwy na ryzyko ogólne (dalej: RRO) na podstawie art. 130 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. W okresie objętym wnioskiem Bank tworzy rezerwę na IBNR zgodnie z MSR i chce ją zaliczyć do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym Bank wnosi o potwierdzenie, czy zgodnie z art. 38c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wystarczającym warunkiem do zaliczenia rezerwy na IBNR do kosztów podatkowych jest utworzenie jej zgodnie z MSR, a jedyne ograniczenie w tym zakresie dotyczy wysokości tego kosztu - tzn. nie może on być wyższy niż wysokość rezerwy na ryzyko ogólne, jaką Bank utworzyłby gdyby nie rozpoczął stosowania MSR.

Zdaniem Banku, rezerwa na IBNR zastąpiła w całości RRO zarówno dla celów rachunkowych oraz podatkowych i nie jest konieczne równoległe z IBNR dokonywanie odpisów i tworzenie rezerw na "starych" zasadach. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż Bank nie musi dokonywać odpisów i tworzyć rezerw bilansowych (w tym RRO) na dotychczasowych zasadach, ponieważ rezygnuje ze stosowania polskich zasad rachunkowości.

Bank stoi na stanowisku, iż w przypadku niedokonania odpisu w bieżącym roku obrotowym z zysku za rok poprzedni na fundusz ogólnego ryzyka, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów rezerwę na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe (IBNR) do wysokości rezerwy na ryzyko ogólne (RRO), która zostałaby ustalona zgodnie z art. 130 ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo bankowe (tj. do wysokości co najwyżej 1,5% niespłaconej kwoty kredytów i pożyczek pieniężnych pomniejszonej o kwotę kredytów i pożyczek pieniężnych, zaklasyfikowanych zgodnie z odrębnymi przepisami do kategorii "straconych" według stanu na koniec poprzedniego r. obrotowego).

Po zapoznaniu się z wnioskiem Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wyjaśnia co następuje:

W odpowiedzi na wniosek Banku Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego wydał w dniu 29 lipca 2005 r. postanowienie Nr 1472/ROP3/423-16/05/BLG, w którym uznał stanowisko Spółki przedstawione w ww. wniosku za nieprawidłowe. W dniu 4 sierpnia 2005 r. Bank wniósł do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu zażalenie na postanowienie Nr 1472/ROP3/423-16/05/BLG. Decyzją z dnia 18 października 2005 r. Nr 1401/PD-4230Z-70/05/BB Dyrektor Izby Skarbowej odmówił zmiany postanowienia z dnia 29 lipca 2005 r. Nr 1472/ROP3/423-16/05/BLG. W związku z powyższym Bank wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W wyr. z dnia 3 kwietnia 2007 r. Sąd uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 października 2005 r. Nr 1401/PD-4230Z-70/05/BB oraz poprzedzające ją postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 29 lipca 2005 r. Nr 1472/ROP3/423-16/05/BLG.

Z treści wniosku z dnia 11 maja 2005 r. wynika, iż na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości Bank sporządza sprawozdanie finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej oraz związanymi z nimi interpretacjami ogłoszonymi w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej (MSR). W celu zabezpieczenia wypłacalności Banku tworzona jest rezerwa na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe (ang. incurred but not reported loss,- rezerwa na IBNR). Rezerwa ta zbliżona jest, jeśli chodzi o cel i funkcję do dotychczas tworzonej rezerwy na ryzyko ogólne (RRO) na podstawie art. 130 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. W okresie objętym wnioskiem Bank tworzy rezerwę na IBNR zgodnie z MSR i chce ją zaliczyć do kosztów podatkowych.

Zgodnie z przepisem art. 38c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej u.p.d.o.p.) banki, które na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, o których mowa w art. 2 ust. 3 tej ustawy, mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, na zasadach określonych w art. 15 ust. 1h pkt 1, rezerwę na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe (rezerwa na IBNR) do wysokości rezerwy na ryzyko ogólne (RRO), która zostałaby utworzona zgodnie z art. 130 ustawy - Prawo bankowe (Dz. U. Z 2002 Nr 72, poz. 665 z późn. zm.). Natomiast przepis art. 130 ust. 1 - Prawo bankowe stanowi, iż banki mogą tworzyć w ciężar kosztów rezerwę na ryzyko ogólne (RRO), służącą pokryciu niezidentyfikowanego ryzyka związanego z prowadzeniem działalności bankowej. Banki tworzą i rozwiązują tę rezerwę na podstawie oceny tego ryzyka, uwzględniającej w szczególności wielkość należności oraz udzielonych zobowiązań pozabilansowych. Ustęp 2 ww. art. 130 ustawy - Prawo bankowe ustanawia limit wielkości rocznego odpisu na rezerwę na ryzyko ogólne, który wynosi:

Zgodnie z art. 38c ust. 1 u.p.d.o.p. banki, które sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR) mogą zaliczać do kosztów podatkowych (zgodnie z zasadami dotyczącymi zaliczania do kosztów uzyskania przychodów rezerw na ryzyko ogólne- art. 15 ust. 1h pkt 1 u.p.d.o.p.) rezerwę na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe (IBNR) do wysokości rezerwy na ryzyko ogólne (RRO), która zostałaby utworzona zgodnie z art. 130 ustawy - Prawo bankowe. Wysokość odpisu na RRO (i tym samym na IBNR) jest jednak ograniczona dwoma pułapami, określonymi w art. 130 ust. 2 ustawy - Prawo bankowe tzn. może ona wynosić co najwyżej 1,5% niespłaconej kwoty kredytów i pożyczek pomniejszonej o kwotę należności zakwalifikowanych jako stracone oraz nie więcej niż kwota odpisu z zysku za rok poprzedni na fundusz ogólnego ryzyka. Należy jednak zauważyć, iż brak podstaw do dokonania odpisu z zysku na fundusz ogólnego ryzyka zgodnie z art. 130 ust. 2 pkt 2 (np. nieuzyskanie zysku za poprzedni rok) nie wyklucza możliwości zaliczenia odpisu na rezerwę na ryzyko ogólne do kosztów podatkowych. Fakt niedokonania odpisu na fundusz ogólnego ryzyka z powodu niewypracowania zysku za poprzedni rok sprawia, iż wielkość odpisu na rezerwę na ryzyko ogólne nie jest limitowana wielkością odpisu określoną w art. 130 ust. 2 pkt 2 i wynosi co najwyżej 1,5% niespłaconej kwoty kredytów i pożyczek pomniejszonej o kwotę należności zakwalifikowanych jako stracone.

Nawiązując do przedmiotowego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, iż niedokonanie przez Podatnika odpisu na fundusz ogólnego ryzyka (z powodu niewypracowania zysku za poprzedni rok) nie wpływa na możliwość określenia wysokości rezerwy na ryzyko ogólne (RRO) i tym samym określenia wysokości rezerwy na poniesione nieudokumentowane ryzyko kredytowe (IBNR), która może być, zgodnie z art. 38c ust. 1 u.p.d.o.p., zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Banku. Tym samym Podatnik ma prawo w takiej sytuacji zaliczyć odpis na IBNR do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanawia jak na wstępie.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1-2 ustawy - Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa).