1472/DPC/415-43/07/PK - Bonus roczny wypłacany emerytom i rencistom.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pracownikom Spółki jeśli w danym roku kalendarzowym pozostawali w stosunku pracy przez co najmniej 1 miesiąc a stosunek pracy został z nimi rozwiązany w związku z przejściem na emeryturę bądź rentę, albo na podstawie odrębnych przepisów - do 15 grudnia każdego roku wypłacany jest indywidualny bonus roczny. Spółka wysyła tym osobom, jak również właściwym urzędom skarbowym informacje PIT-11 w myśl art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000 r., poz. 176 z późn. zm.) w terminie do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrana została ostatnia zaliczka. Ostateczny termin przesłania informacji upływa zdaniem Spółki z dniem 15 stycznia następnego roku - nawet gdy stosunek pracy zostaje rozwiązany w trakcie roku podatkowego. Jest to spowodowane normami wewnętrznymi Spółki, a podstawie których określić można, że w związku z otrzymaniem bonusa rocznego do 15 grudnia danego roku ostatnia zaliczka na podatek od dochodów byłego pracownika, będzie pobrana właśnie w tym miesiącu.

Odrębną jest sytuacja, gdy po wystawieniu informacji PIT-11 zwolniony pracownik, który nie spełnia wymogów otrzymania wspomnianej wyżej nagrody rocznej otrzymuje inny dodatkowy dochód, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Spółka jako płatnik sporządza w takich przypadkach korektę PIT-11 obejmującą dochody i zaliczki na podatek za okres od miesiąca, w którym pobrano pierwszą zaliczkę, do miesiąca, w którym zaliczkę w związku z otrzymaniem przez byłego pracownika dodatkowego świadczenia pobrano po raz ostatni, dołączając do korekty informację dotyczącą przyczyn jej sporządzenia.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, iż postępuje prawidłowo:

Postanowieniem Nr 1472/DPC/415-43/07/PK z dnia 12 czerwca 2007 r. Naczelnik tut. Urzędu uznał ww. stanowisko za nieprawidłowe. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano, iż bonus roczny wypłacany emerytom i rencistom podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, wobec czego nie należy go uwzględniać w informacji rocznej PIT-11. W pozostałym zakresie Naczelnik tut. Urzędu podzielił stanowisko Spółki. Po wniesieniu przez Spółkę zażalenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie decyzją 1401/BFII/415-86/07/k.k. z dnia 31 sierpnia 2007 r. odmówił zmiany tego postanowienia. Na decyzję tę Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 29 stycznia 2008 r. (Sygn. akt III SA/Wa 1914/07) uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzające je postanowienie. W uzasadnieniu do wyr. Sąd wskazał, iż naruszone zostały przepisy dotyczące procedury wydawania interpretacji, poprzez zawarcie w sentencji postanowienia określenia, że stanowisko jest uznawane za nieprawidłowe podczas gdy z uzasadnienia wynika, iż stanowisko zawarte we wniosku tylko w części jest uznawane za nieprawidłowe. Ponadto Sąd odniósł się do merytorycznego uzasadnienia postanowienia, wskazując, iż w jego ocenie bonus roczny wypłacany na rzecz emeryta lub rencisty nie mieści się w dyspozycji art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lecz powinien być traktowany tak, jak świadczenie ze stosunku pracy, w ramach dyspozycji art. 12 ust. 1 tej ustawy.

W pozostałym zakresie Sąd nie dokonał merytorycznej oceny postanowienia, wskazując, iż nie mógł przystąpić w tym zakresie do rozważań w zakresie prawa materialnego ze względu na rozbieżność pomiędzy sentencją postanowienia a jego uzasadnieniem. W swoim orzeczeniu Sąd wskazał, iż w ponownie prowadzonym postępowaniu organ podatkowy powinien dokonać ponownej oceny stanowiska Spółki w zakresie sporządzania imiennych informacji podatkowych w stosunku do emerytów i rencistów w sytuacji wypłacania im bonusu rocznego, przyjmując, iż bonus ten wyłączony jest z zakresu art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, a mieści się w dyspozycji art. 12 ust. 1 tej ustawy.

Dokonując ponownej oceny wniosku, z uwzględnieniem ww. orzeczenia WSA, Naczelnik tut. Urzędu postanawia uznać stanowisko Spółki w całości za prawidłowe. W tym także w zakresie do jakiego Sąd nie odniósł się merytorycznie ze względu na stwierdzone uchybienia proceduralne.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W zakresie dochodów osób, z którymi stosunek pracy zostaje rozwiązany w ciągu roku z innych powodów niż przejście na emeryturę lub rentę (np. jak Spółka wskazuje na podstawie odrębnych przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy) należy stwierdzić, iż podlegają one opodatkowaniu na zasadach ogólnych dla przychodów ze stosunku pracy. Zgodnie z ww. orzeczeniem Sądu dotyczy to także bonusów rocznych wypłacanych na rzecz emerytów i rencistów.

Z tytułu wypłacania tych przychodów, na Spółce poza obowiązkiem obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek ciąży obowiązek wskazany w art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (obecnie ten wzór został określony na formularzu PIT-11). Artykuł 39 ust. 2 ww. ustawy stanowi zaś iż jeżeli obowiązek poboru przez płatników, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, płatnicy są zobowiązani sporządzić informację określoną w art. 39 ust. 1 ustawy i przekazać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika w terminie do dnia 15 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrana została ostatnia zaliczka.

Odnosząc się do przypadku gdy pomimo ustania stosunku pracy, zgodnie z wewnętrznymi regulacjami Spółki, byłemu pracownikowi zostanie wypłacony w danym roku przychód ze stosunku pracy to zdaniem Naczelnika tut. Urzędu w takim przypadku nie może być mowy o "ustaniu obowiązku poboru zaliczek" przed wypłatą tego bonusu. W związku z tym należy uznać, iż w tym zakresie obowiązek poboru zaliczek ustanie po wypłaceniu byłemu pracownikowi tego dodatkowego świadczenia. Jeśli więc zakład pracy posiada wiedzę, iż wypłacone wynagrodzenie nie będzie ostatnim w danym roku to pomimo ustania stosunku pracy nie ustaje obowiązek poboru zaliczek o którym mowa w art. 39 ust. 2 ww. ustawy. Obowiązek sporządzenia informacji PIT-11 w takim przypadku powstanie w miesiącu następującym po miesiącu, w którym dokonano wypłaty ostatniego, zaplanowanego przez zakład pracy świadczenia ze stosunku pracy.

W drugim przypadku Spółka nie przewiduje żadnych wypłat na rzecz byłego pracownika w danym roku (pracownikowi nie przysługuje ww. bonus roczny), a mimo to Spółka dokonuje nieplanowanej wypłaty na jego rzecz. W takiej sytuacji Spółka po rozwiązaniu stosunku pracy sporządza informację PIT-11 a po dokonaniu tej nieprzewidzianej wypłaty składa korektę tej informacji. Zdaniem Naczelnika tut. Urzędu postępowanie takie jest prawidłowe, gdyż Spółka nie zamierzając dokonywać na rzecz byłego pracownika żadnych świadczeń ma obowiązek sporządzić i przesłać informację w terminie wskazanym w art. 39 ust. 2 ww. ustawy, a po dokonaniu nieplanowanej wypłaty, konieczne jest złożenie korekty tej informacji wraz z uzasadnieniem przyczyn tej korekty. Wynika to z faktu, iż informacja o której mowa w art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest informacją roczną i jako taka musi odzwierciedlać wysokość wszystkich pobranych przez danego płatnika w danym r. zaliczek.

Reasumując, stanowisko zawarte we wniosku z dnia 12 kwietnia 2007 r. jest prawidłowe.