1471/DPR1/423/170/06/MK - Remont czy ulepszenie obcego środka trwałego.

"Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych / Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm./, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Stosownie zaś do unormowań art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych / odpisy amortyzacyjne/ dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, m.in. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Inwestycje w obcych środkach trwałych są szczególnym środkiem trwałym, który nie został zdefiniowany ani w ustawie o rachunkowości, ani w przepisach podatkowych. Przyjmuje się, że inwestycje w obcych środkach trwałych są to nakłady poniesione na obcy środek trwały, który jest używany na podstawie umowy najmu, dzierżawy czy innej umowy. Najczęściej spotykanym w praktyce przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie obcego środka trwałego i będą podlegały odpisom amortyzacyjnym odnoszonym w koszty sukcesywnie - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót. Jest to szczególnie istotne, w przypadku, gdy wydatki były ponoszone w związku z ulepszeniem, przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją, bowiem zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy powiększać będą wartość środków trwałych stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Te zaś dopiero będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Pozostałe zaś wydatki nie wpływające na ulepszenie środka trwałego obciążają bezpośrednio koszty w dacie ich poniesienia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja itd. Brak jest także definicji pojęcia remont i modernizacja. Remontem - w rozumieniu przepisów prawa budowlanego (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.), jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym (art. 3 pkt 8). Istotą remontu są wszelkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, następujące w toku eksploatacji środka i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Różnica między nakładami na remont a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie, powodują istotne zmiany cech użytkowych rozbudowywanych, przebudowywanych, rekonstruowanych, adaptowanych czy modernizowanych środków trwałych.

Z powyższego wynika, że przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji w obcych środkach trwałych lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowne dokumentacje, oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów. Nie znając szczegółów stanu technicznego budynku i szczegółowego zakresu wykonanych robót, trudno jest rozstrzygnąć o charakterze prac jednoznacznie. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wykonane prace polegały na odtworzeniu stanu pierwotnego i użytkowego obcego środka trwałego, jak również wymianie składników technicznych. Przyjąć zatem należy, iż poniesione przez Spółkę nakłady miały charakter prac remontowych. W myśl art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Przepis art. 15 ust. 4 ww. ustawy ustanawia ogólną regułę, w myśl której, koszty uzyskania przychodu mogą być potrącone tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą. Oznacza to, że do kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym zaliczyć należy:

Reasumując, poniesione przez Spółkę wydatki na remont składników majątku trwałego, wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Jednocześnie Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie informuje, iż wraz z nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z dniem 1 stycznia 2007 r. zmianie uległy przepisy dotyczące rozliczania w czasie kosztów podatkowych. W świetle przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2007 r. (podatnicy obowiązani są do ich stosowania od nowego roku podatkowego), w przedmiotowej sprawie znalazłyby zastosowanie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże zmiana treści przepisów dotyczących określenia momentu zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, w kontekście przedstawionego przez Stronę stanu faktycznego pozostaje bez wpływu na treść rozstrzygnięcia w sprawie. (...)